Εδώ ο κόσμος χάνεται…

Η Ευρώπη έζησε δυο γενιές χωρίς Πόλεμο και μια γενιά σχεδόν χωρίς εξωτερικό εχθρό…

Είναι προφανές, ότι αυτό επηρέασε το πολιτικό της προσωπικό και την ποιότητα της Δημοκρατίας της.

Αναδεικνύει πολιτικούς διαχειριστές, όχι πολιτικούς ηγέτες.

Δηλαδή στελέχη που είναι έμπειρα και ικανά στην ίντριγκα, στις εσωτερικές ισορροπίες και στη δημαγωγία…

Στη διαχείριση των υφισταμένων τους, στη διαχείριση των κυβερνητικών συνεταίρων τους και στη διαχείριση της κοινής γνώμης…

Υπέταξαν την «πολιτική» στην «επικοινωνία».

Και πολιτεύονταν με δημοσκοπήσεις και ατάκες, όχι με οράματα και προγράμματα.

Δεν είχαν όραμα για το μέλλον, ούτε για τις χώρες τους, ούτε για την Ευρώπη συνολικά. Δεν κατανοούσαν το παρελθόν, δεν γνώριζαν Ιστορία, ούτε διδάσκονταν απ’ αυτήν. Δεν το είχαν καν ανάγκη. Τους ενδιέφερε το «τώρα» και μέχρι τις ερχόμενες εκλογές…

Ήταν «διαχειριστές μιας χρήσεως», δεν είχαν μακροχρόνια ατζέντα να τη φέρουν σε πέρας μέσα από διαδοχικές νίκες και ήττες.

Διεκπεραίωναν εφήμερες «εντολές» του εκλογικού σώματος, στηρίζονταν πάνω σε πρόσκαιρες ισορροπίες και διατηρούνταν στην «εξουσία», μέχρι να ανατραπούν οι ισορροπίες αυτές. Και να έλθει ένας άλλος «διαχειριστής του εφήμερου»…

Οι περισσότεροι είχαν αναδειχθεί μέσα από τον «κομματικό σωλήνα».

Όχι μέσα από κρίσεις ή μεγάλες συγκρούσεις.

Δεν δοκιμάστηκαν, δεν χαλυβδώθηκαν, δεν ρίσκαραν, δεν γνώρισαν μεγάλα σκαμπανεβάσματα δεν έχασαν για να χρειαστεί να το «γυρίσουν» και να μάθουν να κερδίζουν μετά από μια ήττα. Δεν «έπεσαν» για να χρειαστεί να «ξανασηκωθούν» μετά.

Και μετά όλα άρχισαν να αλλάζουν…

Η πρώτη κρίση που αντιμετώπισαν αυτές οι γενιές ευρωπαίων πολιτικών ήλθε ουσιαστικά το 2010 από την… Ελλάδα. Κι από τότε, προσπαθούν να λύσουν τα «κατασκευαστικά προβλήματα» της νομισματικής ένωσης, χωρίς να αμφισβητήσουν τα ίδια τα προβληματικά «θεμέλιά» της.

Κατάφεραν να διαχειριστούν και να περιορίσουν τα προβλήματα από την Ελλάδα, αλλά αναδείχθηκαν ήδη άλλα, πολύ μεγαλύτερα και πολύ σοβαρότερα.

Το «εκρηκτικό μείγμα» στην Ιταλία (το χρέος της οποίας είναι εννιά φορές μεγαλύτερο από το Ελληνικό! και δεν σώνεται).

Το Brexit, που δημιούργησε σοβαρό εσωτερικό πρόβλημα στην υπόλοιπη Ευρώπη, αφού οι μισοί θέλουν να διώξουν τη Βρετανία «για να μη ξηλωθεί το πουλόβερ», ενώ οι άλλοι μισοί θέλουν να κρατηθεί η Βρετανία μέσα, επίσης… για «να μη ξηλωθεί το πουλόβερ»!

Στην Αυστρία, οι ακροδεξιοί λαϊκιστές βρίσκονται προ των πυλών της εξουσίας, στην Ολλανδία ετοιμάζονται για δημοψήφισμα παραμονής στο ευρώ, ίσως και στη Φιλανδία, ενώ οι χώρες του Βίζεγκραντ στην ανατολική Ευρώπη προχωρούν σε στενότερη συνεργασία μεταξύ τους, ζητώντας να ανατραπούν τα πάντα στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Και στη Γαλλία η Λεπέν μπορεί για πρώτη φορά να ελπίζει ότι έχει πιθανότητες να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές στα μέσα της επόμενης χρονιάς.

Συμπέρασμα πρώτο: Ανέτοιμες να διαχειριστούν τέτοιες κρίσεις, οι ευρωπαϊκές ελίτ είναι βαθιά διχασμένες.

Το μεγαλύτερο μέρος τους μετακινείται ήδη προς τα δεξιά για να προλάβουν και να ανακόψουν την άνοδο των λαϊκιστών.

Σου λέει: Καλύτερα να πάμε εμείς δεξιότερα και να κρατήσουμε τον έλεγχο εντός ενωμένης Ευρώπης, ώστε να τη μεταρρυθμίσουμε στη συνέχεια, παρά να αφήσουμε τους ακροδεξιούς λαϊκιστές να διαλύσουν την Ενωμένη Ευρώπη οριστικά…

Η κεντροδεξιά της Ευρώπης λοιπόν, μάλλον ετοιμάζεται για πλάγια πηδηματάκια δεξιότερα…

Από την άλλη πλευρά, η κεντροαριστερά της Ευρώπης, επιμένει στο πρόταγμα της «αναδιανομής», που είναι πια εκτός τόπου και χρόνου.

Γιατί σε επίπεδο Ευρώπης δεν έγινε ποτέ (ο Ευρωπαϊκός προϋπολογισμός αναδιένειμε κλάσμα του 1% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, δηλαδή… «τρίχες»), ενώ σε εθνικό επίπεδο το πρόταγμα της «αναδιανομής» έχει ήδη χρεοκοπήσει!

Για να «αναδιανέμεις» κάτι πρέπει να το… παράγεις προηγουμένως. Και η Ευρώπη που χάνει έδαφος συνεχώς σε ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο (και τις ΗΠΑ), πρώτα πρέπει να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητά της κι ύστερα να σχεδιάσει πως θα αναδιανείμει το πλεόνασμα που σήμερα είναι… μάλλον «έλλειμμα παραγωγικής υστέρησης»!

Κι επειδή Σοσιαλδημοκρατία χωρίς «αναδιανομή» δεν υπάρχει, η Ευρωπαϊκή κεντροαριστερά βρίσκεται πια στο απόλυτο αδιέξοδο.

Έχουμε λοιπόν, μιαν ευρωπαϊκή κεντροδεξιά που κινείται δεξιότερα, μια ευρωπαϊκή κεντροαριστερά που βρίσκεται σε αδιέξοδο, φυγόκεντρες τάσεις παντού στην Ευρώπη και κυοφορούμενες κρίσεις σε όλα σχεδόν τα κράτη-μέλη της.

Μ’ άλλα λόγια τα πράγματα πήγαν ακριβώς αντίθετα από ό,τι έλπιζε ο Τσίπρας:

- Πίστευε στην «άνοδο» της ευρωπαϊκής Αριστεράς…

Και την πάτησε! Ανεβαίνει παντού η δεξιά και για να ανακοπεί η άνοδός της, τα κεντροδεξιά κόμματα κινούνται σχεδόν από ένστικτο δεξιότερα…

- Πίστευε σε μια ιδιόμορφη εκδοχή «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», δηλαδή να τον δανείζουν οι Ευρωπαίοι στο διηνεκές και στη συνέχεια να του χαρίζουν τα χρέη που λίγο πριν του δάνεισαν!

Τώρα αναπτύσσονται φυγόκεντρες και εθνοκεντρικές τάσεις παντού! Δεν είναι η καλύτερη εποχή για επίκληση της «αλληλεγγύης» στα ευρωπαϊκή κοινοβούλια…

- Πίστευε ότι ανοίγοντας τα σύνορα της Ελλάδας σε λαθρομετανάστες θα εκβιάσει τους δανειστές για να τους κάνουν τα χατίρια στο χρέος. Κι αντί γι’ αυτό του «φορτώνουν» τα τρομοκρατικά χτυπήματα και του κλείνουν τα σύνορα. Παγιδεύοντας έτσι εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες εντός Ελλάδας…

Σήμερα η Ελλάδα ελάχιστα μπορεί να ζητήσει πια από τους εταίρους και τους δανειστές της! Το κλίμα είναι αρνητικό παντού: Είτε γιατί δεν συμπαθούν πια την Ελλάδα, είτε γιατί θεωρούν χαμένη υπόθεση την κυβέρνηση Τσίπρα, είτε γιατί έχουν άλλες προτεραιότητες πλέον (πώς θα σώσουν την πολύ πιο «σημαντική» Ιταλία), είτε γιατί κάποιοι προσανατολίζονται τώρα σε πολύ στενότερη και πιο «συμπαγή» νομισματική ένωση, που ΔΕΝ θα συμπεριλαμβάνει την Ελλάδα.

Στο μεταξύ, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το Μνημόνιο του Τσίπρα δεν δουλεύει, οι στόχοι του δεν πιάνονται και στη γωνία παραμονεύει ο «κόφτης» και η επόμενη «αξιολόγηση» που είναι ακόμα πιο δύσκολη.

Και δεν έχουμε βάλει ακόμα καθόλου στο λογαριασμό, τις πρωτοφανείς εξελίξεις γύρω μας, όπου η Τουρκία πάει να τα βρει με το Ισραήλ (αλλά αυτό μοιάζει ακόμα δύσκολο), δεν μπορεί να τα βρει με την Αίγυπτο, προσπαθεί να προσεγγίσει τη Ρωσία του Πούτιν, η Ρωσία εξακολουθεί να μιλάει για «τουρκική συνεργασία» με το ΙΣΙΣ, το οποίο τώρα προκαλεί μακελειό μέσα στην ίδια την Τουρκία, ενώ οι ΗΠΑ προειδοποιούν επισήμως και δημοσίως την Άγκυρα, ότι… αν επιτρέψει σε ρωσικά μαχητικά να χρησιμοποιήσουν το αεροδρόμιο του Ινσιρλίκ θα …διώξουν την Τουρκία από το ΝΑΤΟ!

Καθένα από αυτά (και υπάρχουν κι άλλα) μέχρι πριν λίγο θα θεωρείτο αδιανόητο! Τώρα, τα ως χθες αδιανόητα έγιναν καθημερινή «ρουτίνα»!

Κι έχεις και τον Τσίπρα να πηγαίνει στην Κίνα, να κάθεται κοντά μια βδομάδα, προσπαθώντας να αναβιώσει το «άνοιγμα» που έκανε στη χώρα αυτή ο Σαμαράς το 2013, υπογράφοντας τις συμφωνίες που είχε… υπογράψει ο Σαμαράς τότε και που στο μεταξύ (μέχρι και πριν από λίγες μέρες) ο Τσίπρας προσπαθούσε να ματαιώσει!

Μιλάει και ο Τσίπρας γι’ αυτό που είχε μιλήσει ο Σαμαράς (και τότε ο Τσίπρας το χλεύαζε): Να γίνει η Ελλάδα πύλη της Κίνας στην Ευρώπη!

Για να συμβεί αυτό όμως, η Ελλάδα πρέπει να είναι σταθερή, ασφαλής, αξιόπιστη και αναπτυσσόμενη ΜΕΣΑ στην Ευρώπη.

Ο Τσίπρας την αποσταθεροποίησε, τη βύθισε στην ύφεση ξανά και έθεσε σε κίνδυνο την ίδια την ευρωπαϊκή της ένταξη. Ακόμα και τώρα που άλλαξε γνώμη κι έγινε «ευρωπαϊστής» κι αυτός, η ζημιά έχει γίνει.

Και τώρα η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί εκτός, από άλλους λόγους…

Τέλος, τι πύλη εισόδου μπορεί να γίνει μια χώρα, όταν οι κατσαπλιάδες του Ρουβίκωνα κάνουν «ντου» στο διεθνή αερολιμένα της χώρας όποτε γουστάρουν;

Και φεύγουν ατιμώρητοι…

Και πώς θα γίνουμε «πύλη της Κίνας στην Ευρώπη», όταν τους σιδηροδρόμους μας κανείς δεν θέλει να τους πάρει πλέον, μετά το κλείσιμο της Ειδομένης επί δίμηνο;

Η ζημιά που έκανε ο Τσίπρας είναι όντως πολύ μεγάλη…

Μην το κουράζουμε! Το πράγμα δεν πάει άλλο. Το ξέρουν οι απ’ έξω. Το καταλαβαίνει σιγά-σιγά και ο ίδιος ο Τσίπρας.

Ακόμα και ο Κώστας Καραμανλής «διέρρευσε» προχθές ότι έρχονται εκλογές τον φθινόπωρο.

Κι ο Τσίπρας θα χάσει τις εκλογές! Όμως η κατάσταση που θα προκύψει μετά τις εκλογές - δηλαδή «αύριο»: Στο τελευταίο τρίμηνο της φετινής χρονιάς - δεν θα είναι ίδια με εκείνη που υπήρχε πριν τις εκλογές του 2015.

Ούτε στην Ελλάδα ασφαλώς. Αλλά ούτε και στον υπόλοιπο κόσμο.

Θα μοιάζει σαν να έχουν περάσει πολλά χρόνια!

Η κυβέρνηση που θα προκύψει, θα πρέπει να είναι έτοιμη να διαχειριστεί μεγάλες ανατροπές και δυσμενές κλίμα, εσωτερικά και εξωτερικά.

Και το κυριότερο: Θα δοθούν όλες οι μάχες που εκκρεμούν εδώ και δεκαετίες:

- Η μάχη των ιδεών (για να τελειώσει οριστικά η ηγεμονία της Αριστεράς),

- η μάχη των μεταρρυθμίσεων (για να τελειώσουμε με τον κρατισμό),

- η προτεραιότητα στο εθνικό συμφέρον (που το είχαμε ξεχάσει για χρόνια, και κάποια στιγμή το είχαμε απαγορεύσει κιόλας),

- και η ετοιμότητα για νέες συμμαχίες με δυνάμεις εντός και εκτός Ευρώπης, για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να παίξουμε ρόλους στη νέα εποχή.

Η Ευρώπη είναι πάντα το «σπίτι» μας.

Αλλά δεν ξέρουμε τι ακριβώς «Ευρώπη» θα υπάρχει αύριο.

Και εν πάση περιπτώσει, μόνο μια νέα Ελλάδα μπορεί να συμμετάσχει στη νέα Ευρώπη που κυοφορείται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει τις παθογένειες της Ελλάδας που πρέπει να τις ξεπεράσουμε το ταχύτερο. Και τα Μνημόνια από τα οποία μας έβγαζε ο Σαμαράς και μας ξανάβαλε ο Τσίπρας, αντιπροσωπεύουν τις παθογένειες και της Ελλάδα και της Ευρώπης. Κι αυτές τις παθογένειες οφείλουμε να τις ξεπεράσουμε. Όπως και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, άλλωστε.

Όλα αυτά θα κριθούν στους επόμενους μήνες υποχρεωτικά:

Στις γαλλικές εκλογές στα μέσα του επόμενου χρόνου και στα στις γερμανικές εκλογές το φθινόπωρο της επόμενης χρονιάς. Στο νέο αυστριακό δημοψήφισμα, και στο ιταλικό δημοψήφισμα, τους επόμενους μήνες και στις ιταλικές εκλογές που μάλλον θα ακολουθήσουν και στις πορτογαλικές εκλογές που δεν είναι μακριά κι αυτές. Και φυσικά στις αμερικανικές εκλογές τον ερχόμενο Νοέμβριο…

Όλα αυτά στους επόμενους μήνες!

Σίγουρα θα αλλάξουν την Ευρώπη για πάντα…

Πόσο έτοιμη είναι η Ευρώπη για όλα αυτά που έρχονται;

Και το σημαντικότερο: Πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς;

Δημοσίευση: Ιουλίου 19, 2016