Αγαπητή άγαμη θυγατέρα έλεος…

Του Κώστα Στούπα

Η Ελλάδα βαδίζει ολοταχώς προς τη φτωχοποίηση και αυτή θα λάβει εκρηκτικές διαστάσεις στο πρώτο παραπάτημα της τουριστικής "φούσκας" που έχει δημιουργηθεί για λόγους συγκυριακούς τα τελευταία χρόνια. Μέσα σε μια δεκαετία οι επισκέψεις στη χώρα έχουν διπλασιαστεί χωρίς να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές στο τουριστικό προϊόν σε σχέση με την ελκυστικότητα και την ανταγωνιστικότητά του.

Η αύξηση του τουριστικού ρεύματος οφείλεται περισσότερο στην αύξηση της γεωπολιτικής έντασης σε περιοχές που προσφέρουν παρόμοιο με την Ελλάδα προϊόν και λιγότερο στη μείωση του κόστους λόγω κρίσης.

Με την προσφυγική εισβολή τον τελευταίο χρόνο, οι συνέπειες της γεωπολιτικής έντασης έχουν αρχίσει να αγγίζουν ήδη κάποια ελληνικά νησιά. Η τάση αυτή αναμένεται να αυξηθεί προσεχώς.

Η Ελλάδα παρά τα πέντε-έξι χρόνια χρεοκοπίας δεν έχει κάνει τις μεταρρυθμίσεις και δεν έχει δημιουργήσει τα αναχώματα που θα εξισορροπήσουν ακόμη και μια φυσιολογική διόρθωση της αύξησης του τουριστικού ρεύματος.

Η Ελλάδα παραμένει το τελευταίο σοβιετικού τύπου καθεστώς στην Ευρώπη σε σχέση με το ρόλο του κράτους στην οικονομία, όπου ο παραλογισμός, η γραφειοκρατία και η διαφθορά παραμένουν ανίκητα.

Αποκορύφωμα της δικτατορίας που έχει επιβάλει μετά τη μεταπολίτευση η πελατειακή κρατική γραφειοκρατία στην ελληνική κοινωνία είναι η γενίκευση της υπουργοποίησης των συνδικαλιστών του δημοσίου επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι συνδικαλιστές έχουν δομήσει την πολιτική παρουσία σαν εκπρόσωποι επιμέρους συμφερόντων ανταγωνιστικών προς την κοινωνία, δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν το όλον.

Χαρακτηριστικό δείγμα της κυριαρχίας της αριστερής ιδεολογίας που έχει επωάσει στη μεταπολίτευση η παρασιτική συνδικαλιστοκρατία του δημοσίου, είναι η ενοχοποίηση της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και του κέρδους.

Τις τελευταίες μέρες με τις χρεοκοπίες πολλών μεγάλων επιχειρήσεων ακούγεται και γράφεται συχνά πως δεν μπορεί να κλείσει μια επιχείρηση και ο ιδιοκτήτης να συνεχίζει να διαθέτει περιουσιακά στοιχεία ενώ οι εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους.

Αυτό είναι ένα δείγμα της αριστερής ιδεολογικής κυριαρχίας, δήθεν φιλεργατικών επιδιώξεων, η οποία όπου έχει υπάρξει έχει οδηγήσει σε κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση.

Όταν κλείνει μια επιχείρηση οι μέτοχοι χάνουν τα κεφάλαια που έχουν επενδύσει σε αυτήν και οι εργαζόμενοι τη δουλειά τους. Αν η επιχείρηση τα προηγούμενα 100 χρόνια έβγαζε κέρδη και μοίραζε μέρισμα στους μετόχους δεν σημαίνει πως μπορεί κάποιος να τους υποχρεώσει να επιστρέψουν για να συνεχίσει η επιχείρηση να λειτουργεί.

Αν η επιχείρηση είναι βιώσιμη, οι παλιοί μέτοχοι ή οι νέες επενδυτές θα βάλουν χρήματα να τη σώσουν ή να σώσουν ό,τι σώζεται από αυτήν. Αυτό θα το κάνουν για να κερδίσουν. Αν ακούσετε πως το κάνουν για κάποιο άλλο λόγο, κάποιο λάκκο έχει η φάβα...

Αν η επιχείρηση δεν είναι βιώσιμη και βάλουν χρήματα, ενδεχομένως θα καταστρέψουν κεφάλαιο που θα μπορούσαν να το τοποθετήσουν σε άλλους τομείς όπου οι ίδιοι θα κέρδιζαν και οι εργαζόμενοι θα αποκτούσαν βιώσιμες θέσεις εργασίας.

Το να απαιτεί κάποιος, όταν κλείνει μια επιχείρηση, οι μέτοχοι να τη χρηματοδοτήσουν με τα μερίσματα που έχουν εισπράξει κατά το παρελθόν, είναι σαν να ζητάς από τους εργαζόμενους της ίδιας επιχείρησης που χάνουν τη δουλειά τους, να επιστρέψουν τους μισθούς που έχουν λάβει κατά το παρελθόν πουλώντας τα σπίτια και τα αυτοκίνητα που έχουν πάρει με αυτούς.

Η νοοτροπία αυτή δείχνει βαθιά άγνοια βασικών οικονομικών δεδομένων και είναι επικίνδυνη για τη συνέχεια. Η άγνοια αυτή είναι καταστροφική.

Η Δύση είναι πιο πλούσια από άλλες περιοχές γιατί έχει ανακαλύψει νωρίτερα από τους άλλους την ανεξάρτητη νομική υπόσταση της επιχείρησης από τον ιδιοκτήτη της και την ανώνυμη επιχείρηση, όπου συμμετέχουν εκατομμύρια ιδιοκτήτες οι οποίοι μοιράζονται τα κέρδη και το ρίσκο.

Ανεξάρτητη νομική υπόσταση επιχείρησης σημαίνει πως, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, ο ιδιοκτήτης χάνει μόνο το κεφάλαιο που έχει βάλει στην επιχείρηση, όχι ό,τι έχει και δεν έχει...

Αν έχανε ό,τι έχει και δεν έχει, θα αρνιόταν να αναλάβει το ρίσκο και να επενδύσει. Αν όλοι το έκαναν αυτό, κανείς δεν θα επένδυε και κανείς δεν θα είχε δουλειά. Οι κοινωνίες μας οικονομικά θα ήταν πρωτόγονες και το βιοτικό μας επίπεδο στα όρια της εξαθλίωσης.

Αν λοιπόν ο "Χ" επιχειρηματίας έχει σπίτια στο Μαϊάμι, στα Νεα Κιούρκα ή τα ξοδεύει τα λεφτά του προσανάβοντας το τζάκι είναι δική του υπόθεση.

Όποιος πιστεύει πως τα κέρδη που έχει συσσωρεύσει δεν είναι νόμιμα να το αποδείξει στη δικαιοσύνη και να τα διεκδικήσουμε μαζί για να πάνε στα κρατικά ταμεία. Πέραν τούτου όμως όλα τα υπόλοιπα κάνουν μεγαλύτερη ζημιά στους αδύναμους παρά τους ωφελούν...

kostas.stoupas@capital.gr

Δημοσίευση: Ιουλίου 05, 2016