Από την Κίνα έρχομαι και στην κορφή αποικιοκρατία.

100 φορές να επισκεφτεί ο κ. Τσίπρας την Κίνα και άλλες τόσες τις ΗΠΑ και τη Μόσχα δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα να έρθει στη χώρα το μόνο που μπορεί να τη σηκώσει οικονομικά στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον όπου ζει: μαζικές επενδύσεις εταιριών και ιδιωτών. Οι λόγοι είναι απλοί.

Το χειρότερο είναι ότι θα μάθουμε για τις λεόντειες συμφωνίες όταν πλέον θα είναι αργά για τις επόμενες κυβερνήσεις και τα συμφέροντα της χώρας.

Όπως καταλαβαίνει και ένα παιδί, οι επενδύσεις γίνονται απ αυτούς που προσδοκούν να κερδίσουν. Δε γίνονται ούτε για ελεημοσύνη ούτε για τα ωραία μάτια του κράτους υποδοχής.

Το κράτος υποδοχής για να προσελκύσει επενδυτές πρέπει να ξέρει να πουλάει τα καλούδια του. Αυτό σημαίνει ότι κατ' αρχήν ξέρει τα καλούδια του και δεύτερον ότι ξέρει να τα αξιολογεί. Τρίτον, ότι ξέρει τι να πάρει γιαυτό που έχει να δώσει. Άρα, ότι ξέρει ποιος είναι απέναντί του ο υποψήφιος επενδυτής, ποιες οι ανάγκες του, ποια τα μεγέθη του, ποιες οι αδυναμίες του.Τέταρτο και σημαντικό, ότι ξέρει να διαπραγματεύεται.

Οι παραπάνω προϋποθέσεις απαιτούν μακρά πείρα κυβερνητική και οικονομική στη γνώση και τη διαχείριση των δημόσιων και ιδιωτικών οικονομικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήξερε μέχρι πριν ενάμιση χρόνο ούτε σε ποια χώρα ζούσε, όπως φαινόταν από το προεκλογικό του πρόγραμμα και τις ανεδαφικότητες, που έλεγε για την οικονομία. "Αυταπατιόταν". Αλλά και μέχρι πριν λίγο χρόνο δεν είχε ιδέα, και αμφιβάλουμε αν έχει, για την αξία των υπαρχόντων ελληνικών στοιχείων και των δυνατοτήτων τους. Για τη ικανότητά του στις διαπραγματεύσεις δεν συζητάμε. Είναι παροιμιώδης.

Σε μερικούς μήνες δεν μαθαίνει κανείς αυτά που απαιτούν χρόνια και, κυρίως, επιχειρηματική γνώση. Κι αυτό δεν αφορά μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά, ας επιστρέψουμε στις επενδύσεις. Κανείς δεν επενδύει σε ένα κράτος, που δεν έχει:

1. Μακρόπνοη πολιτική σταθερότητα.

2. Μακρόπνοη οικονομική σταθερότητα.

3. Φορολογική σταθερότητα.

4. Την ελάχιστη δυνατή γραφειοκρατία.

5. Σε περίπτωση απουσίας των παραπάνω, ευνοϊκό καθεστώς αποικιοκρατικού τύπου για τον επενδυτή.

Όλα αυτά συγκεντρώνονται σε μία λέξη για τα κεφάλαια του επενδυτή: Φερεγγυότητα ότι θα κερδίσει και δεν θα χάσει τα λεφτά του.

Η Ελλάδα αντ' αυτών:

1. Έχει 6χρονη πολιτική αστάθεια, με εναλλαγή κυβερνήσεων, χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα σταθεροποίηση του συστήματος. Αντίθετα, διαφαίνεται περίοδος μεγάλης πολιτικής αναταραχής και ακυβερνησίας, εξ αιτίας της επιθυμίας του ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει στο πολιτικό παιχνίδι με την απλή αναλογική.

Αυτός είναι και ο μόνος λόγος για την απλή. Να μην μπορεί να κυβερνήσει η ΝΔ είτε στις επόμενες, είτε στις μεθεπόμενες εκλογές και να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, με όσο χαμηλά ποσοστά και να πάρει, στους γύρους των διαπραγματεύσεων. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια. Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Δημοκρατία και το συμφέρον της χώρας είναι ανύπαρκτη.

2. Η χώρα δεν έχει καμιά οικονομική σταθερότητα και το μέλλον της είναι άδηλο, δεδομένου ότι το πολιτικό προσωπικό είναι ανίκανο να συνεννοηθεί για μια έξοδο από την κρίση και ο λαός αρνείται να αναδείξει ένα κόμμα καθαρά, αφού τα ήδη υπάρχοντα έχουν αυτοαπαξιωθεί στη συνείδησή του.

3. Με τη φορολογία να στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στη συλλογή χρημάτων για τις ανάγκες ενός ερασιτεχνικού και ρουσφετολογικού προϋπολογισμού δεν μπορούν ζήσουν ούτε οι Έλληνες επαγγελματίες, όχι να περιμένει κανείς να προσελκύσει και ξένους.

Κι αυτό δεν είναι ένα τωρινό φαινόμενο. Οι προϋπολογισμοί απο το 1977 και δώθε είναι παγίως αντιαναπτυξιακοί. Η εύκολη λύση με τα χειρότερα αποτελέσματα.

4. Στην Ελλάδα χρειάζεται κανείς πάνω από χρόνο με 2 χρόνια στην ιδανική περίπτωση και μια διαρκή περιπέτεια για να δημιουργήσει επιχείρηση με καθαρούς όρους. Γιαυτό και οργιάζει η διαπλοκή επιχειρήσεων -δημοσίου, που ταΐζει και μερικές χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους και υπηρεσίες, που χωρίς τη γραφειοκρατία δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης.

Η γραφειοκρατία στη χώρα δεν είναι ατύχημα. Είναι επιλεγμένη διαχρονική πολιτική επιλογή για να διαιωνίζεται το κράτος σατράπης με τη διαφθορά.

Η πρόσφατη λαθροχειρία -ρεζίλι της κυβέρνησης με την COSCO στο αντίστοιχο νομοσχέδιο στη Βουλή είχε ακριβώς αυτό το στόχο. Προσπάθησε να ξαναζωντανέψει τρεις γραφειοκρατικούς όρους, που είχαν καταργηθεί, ώστε να μπορεί να ταΐζει υπηρεσίες κρατικών εκβιασμών! Προφανώς για να πουλήσει τζάμπα αντίσταση στους μηχανισμούς που βλάπτονταν!

Συγκεκριμένα:

α) πήγε να καταργήσει τον όρο, ότι εφόσον ο φάκελλος είναι πλήρης, η δημόσια διοίκηση οφείλει σε 90 μέρες το αργότερο να χορηγεί στον ΟΛΠ την άδεια για ένα έργο που θέλει να κάνει.

β) να καταργήσει το όρο ότι μπορεί ο ΟΛΠ να συνάψει μια σύμβαση χωρίς να ακολουθεί τη χρονοβόρα διαδικασία των δημόσιων διαγωνισμών, αλλά ακολουθώντας τις διαδικασίες ιδιωτικού τομέα.

γ) να καταργήσει τον όρο η τιμολογιακή πολιτική του ΟΛΠ να γίνεται με βάση την ανταγωνιστικότητα του λιμανιού του Πειραιά και να γίνεται από πριν.

5. Είναι περισσότερο από σαφές ότι η κυβέρνηση, που είναι ανίδεη από οποιασδήποτε μορφής διακυβέρνηση, αφού αγνοεί όλα τα παραπάνω και δεν έχει ιδέα ούτε από τις αξίες των περιουσιακών στοιχείων της χώρας, ούτε από τον πλούτο που μπορούν να παράξουν, ούτε ξέρει και πώς να τον διαχειριστεί, τριγυρίζει ανά την υδρόγειο κάνοντας ακριβώς αυτό που σαν αντιπολίτευση κατάγγελνε: Θα δίνει όσο -όσο με αποικιοκρατικές συμβάσεις την αξιοποίηση του ελληνικού πλούτου, για έναν απλούστατο λόγο:

Διαπραγμάτευση επ' ωφελεία της χώρας κάνεις όταν έχεις διαπραγματευτική ισχύ. Διαπραγματευτική ισχύ έχεις όταν μπορείς να επιβάλεις τους όρους σου. Μπορείς να επιβάλεις τους όρους σου όταν έχεις κεφάλαια. Κεφάλαια δεν είναι μόνο τα χρηματικά. Είναι και η ικανότητα να πουλάς τα πλεονεκτήματά σου.

Τι πλεονεκτήματα να πουλήσει ένας πρωθυπουργός και ένα κόμμα, που ακούνε Ελλάδα και βγάζουν σπυράκια! Πουλάνε χώρο για να αντέξουν στις καρέκλες όσο πιο πολύ μπορούν. Μόνο, που αυτό που πουλάνε έχει και μια αξία παραπάνω. Δεν είναι χώρος. Είναι χώρα. Και αμφιβάλλω αν στη διαπραγμάτευση μπαίνει κι αυτή η υπεραξία.

Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης

Δημοσίευση: Ιουλίου 05, 2016