Όλα "εναντίον" και όλοι "εναντίον" όλων!

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Αρκετοί εκτιμούν ότι η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με την αναγέννηση ή την διάλυση. Οι θετικές εξελίξεις εξαιτίας της δεσπόζουσας μεθοδολογίας και άλλων γεγονότων (Γερμανικές εκλογές '17) μπορεί είναι αργές. Το ερώτημα είναι: άν μπορεί αυτή η πολιτική διαχείριση να τα "καταφέρει" χωρίς νέα επεισόδια και εκτεταμένες ζημιές; Η αλλαγή συνθηκών είναι δύσκολη διαδικασία. Είναι ομως εφικτή μια νέα συμφωνία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ΕΕ, παρά την κρίση, πορεύεται (εδώ και 15χρόνια χωρίς) αν και τα δεδομένα έχουν μεταβληθεί.

Οι επίσημες προβλέψεις ότι η υγεία της οικονομίας αποκαθίσταται, η ανάπτυξη έρχεται, η ανεργία μειώνεται ή η ανταγωνιστικότητα ανακτάται, τα επεισόδια ή τα σοκ απομακρύνονται, διαρκώς διαψεύδονται!

Στην τρέχουσα μορφή παγκοσμιοποίησης η επιζητούμενη ανταγωνιστικότητα στην βάση του χαμηλού κόστους εργασίας και όχι την ποιότητα, την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, γίνεται μαραθώνιος χωρίς "τέλος". Μετά την Κίνα -που ολοκλήρωσε τον κύκλο ανάπτυξης στο χαμηλό μισθό- 16 και πλεον χώρες (Αφρική,Ασία,Λατινική Αμερική) παίρνουν την σκυτάλη στην φθηνή ίνα ή την συναρμολόγηση κινητών. Στην Αιθιοπία πχ το κόστος εργασίας ανα μονάδα είναι το 50% της Κίνας.

Οι διαρθρωτικές και θεσμικές μετταρυθμίσεις προσαρμογής του κόστους εργασίας στην ΕΕ (με βλάβη σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, καταστροφή μεγάλου μέρους των μεσαίων) εξαντλείται και το πέταγμα της νεοφιλελεύθερης πεταλούδας ή οι διακυμάνσεις στα χρηματιστήρια δεν "απασχολούν" ή "φοβίζουν" τους απλούς πολίτες. Στο έδαφος αυτό η ευρωπαϊκή στροφή γίνεται όλο και πιο επιτακτική.

Η Ευρώπη χωρίς νέα αρχιτεκτονική, εμβάθυνση, εξωστρεφή πολιτική, αναπροσανατολισμό παραγωγής και καταμερισμού εργασίας, επεκτατική πολιτική ( μαζί με την κληρονομιά δημόσιων χρεών και ελλειμμάτων) με άμεση αξιοποίηση προτάσεων που τρέχουν όση "ανθεκτικότητα" κι αν επιδείξει το επόμενο διάστημα η ρευστοποίηση του μέλλοντός της είναι δεδομένη.

Το ενδεχόμενο η Ευρωζώνη να κυριευθεί απο το σύνδρομο του σκαντζόχοιρου με άξονα το δημοσιονομικό και την νομισματική φερεγγυότητα είναι ορατό.

Η ευρωπαϊκή ιστορία καταγράφει και τον τριακονταετή πόλεμο στην κεντρική Ευρώπη (1618-1648) με πολύ πόνο και δεινά απο την επικράτηση στενών συμφερόντων, αποδυνάμωση αξιών και υποδαύλιση θρησκευτικών διαφορών.

Η προσπάθεια επιβολής ομοιομορφίας στην αρχή: cuius regio, eius religio (όποιου είναι το κράτος αυτού και η θρησκεία), δηλαδή ο ηγεμόνας είχε το δικαίωμα να ορίζει την θρησκεία στους υπηκόους, ήταν το πλαίσιο.

Στην εξέλιξη των γεγονότων οι ευρωπαίοι άρχισαν να αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό τους λόγους των ηγετών και να γίνεται συνείδηση οτι η μετριοπάθεια, η ανεκτικότητα, η ελευθερία είναι στοιχεία ισορροπίας, ειρήνης και προόδου. Έτσι άλλαξε δραστικά μετά ο Χάρτης της Ευρώπης, η σχέση υπηκόων-κυβερνητών, ήρθαν πιο σύγχρονες, δημοκρατικές, συμμετοχικές σχέσεις και ο έλεγχος των πολιτών στην εξουσία.

Στις μέρες μας, απο την μία προωθείται η αναγνώριση στα ρομπότ ταυτότητας ηλεκτρονικού προσώπου και συζητάμε για την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, την τεχνητή νοημοσύνη κά δηλ. το μαζικό πέρασμα στην παραγωγή των νέων επαναστατικών τεχνολογιών και απο την άλλη κλεινόμαστε στις έριδες, τις μάχες κυριαρχίας και επικυριαρχίας και συμπίεση σε απαράδεκτα χαμηλά "βαρομετρικά" της ζωής εκατομμυριών ευρωπαίων!

Από τις τράπεζες, το Ευρώ, τα αριθμητικά και ποσοτικά δεδομένα, το νέο κύκλο: "φταίνε όλα και όλοι, οι πάντες και τα πάντα εναντίον πάντων" η Ευρώπη άν δεν δεί τον άνθρωπο στο κέντρο του οικοδομήματος, όλο και θα φθίνει.

Η δύναμη και η πρωτοπορία της ανακτάται και κερδίζεται στους ανθρώπινες κοινωνίες. Άλλως αντι για ατμομηχανή προόδου στου νέο αιώνα, με νέα παραγωγή και οικονομία, δίκαιη κατανομή και διανομή, φάρος πολιτισμού για τον κόσμο, μάλλον κινδυνεύει να μετατραπεί σε θέσπισμα "πίσω απο τον αιώνα"!

Γιατί η ιστορία μπορει να μην "επαναλαμβάνεται" αλλά αυτό δεν είναι το λιβάνι που διώχνει ή νομοτελειακά αποκρούει νέα, εξίσου μεγάλα ιστορικά λάθη!

Το παρόν

Δημοσίευση: Ιουλίου 19, 2016