Χαμόγελο VS Κιβωτός

Η υπόθεση «Χαμόγελου» - «Κιβωτού» έχει δημιουργήσει μια σειρά από ερωτήματα στα τόσα χρόνια που εξελίσσεται .
Το 2002, σε μια επίσκεψη στις εγκαταστάσεις του Χαμόγελου στην Αρχ. Κόρινθο, είχα την ευκαιρία να συναντήσω την οικογένεια Larsen (Maria Ktatz Και Philip Larsen) να εργάζονται για λογαριασμό του σημαντικού αυτού οργανισμού. Το αξιέπαινο ήταν ότι «οι Σουηδοί» είχαν γενναιόδωρα διαθέσει τις εγκαταστάσεις που είχε δημιουργήσει ο «Γενάρχης» της οικογένειας . Εγκαταστάσεις που είχαν εξ αρχής δημιουργηθεί για στέγαση κάποιου ιδρύματος κοινωνικού Χαρακτήρα. Μετά από μια διετία περίπου , παρατήρησα ότι οι Larsen ασχολούνταν με την αναβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης των Ρομά στα Εξαμίλια , αφού όπως έμαθα , είχαν «αποβληθεί» από τις εγκαταστάσεις του «Χαμόγελου» παραχωρώντας τες για αόριστο χρόνο.
Αργότερα μετά από χρόνια (πριν 3-4 χρόνια) έτυχε να δώ μια κινητοποίηση στα δικαστήρια της Κορίνθου όπου και εκδικαζόταν η υπόθεση όπου οι «Σουηδοί» ισχυρίζονταν ότι το «χαμόγελο» είχε προχωρήσει σε μετατροπές, διαρρυθμίσεις και αλλαγές στις κτιριακές υποδομές, παραβαίνοντας τον συμβατικό όρο ότι θα έπρεπε να ενημερώσει το νόμιμο ιδιοκτήτη των εγκαταστάσεων για όποια αλλαγή . Πέρα από την δικαστική διαμάχη, αυτό που μου έκανε αρνητική εντύπωση, ήταν ότι χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα (θεμιτά και αθέμιτα) στο βωμό της υπεράσπισης των κεκτημένων. Εννοώ ότι τα παιδιά του ιδρύματος χρησιμοποιήθηκαν σαν ασπίδα και ισχυρισμοί του τύπου «θέλουν να πετάξουν τα παιδιά στον δρόμο!» . Όπως έμαθα, οι «Σουηδοί» δεν είχαν ποτέ τέτοια πρόταση και το ποιόν τους ως ανθρώπων δεν συναινούσε σε κάτι τέτοιο.
Τώρα ξαναβλέπω μια τέτοια κινητοποίηση με τα ίδια απελπισμένα διαβήματα…
Αν θέλαμε να απλοποιήσουμε την υπόθεση , θα λέγαμε : «2 Συνεταίροι , αποφασίζουν να ανοίξουν μια επιχείρηση σε χώρο ιδιοκτησίας του ενός από τους δύο. Με τον καιρό και μετά από διαφωνία , ο ένας ζητά από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού να αποχωρήσει ώστε να συνεχίσει μόνος και επί πλέον τις επόμενες μέρες , προβαίνει και σε αλλαγές στο μαγαζί παρά τη δέσμευση ότι δεν θα το κάνει. Όταν ο ιδιοκτήτης και πρώην εταίρος διαμαρτύρεται, τον «στολίζει» με κατηγορίες τύπου «σκληρού Εκβιαστή» και «αναξιόπιστου εταίρου» που θέλει να πετάξει την οικογένεια του στο δρόμο.
Τρέφω απεριόριστο σεβασμό στο έργο του Χαμόγελου του Παιδιού, αναγνωρίζοντας ότι υποκαθιστά με επάρκεια τον κρατικό μηχανισμό. Το έργο που φέρνει σε πέρας καθημερινά δεν μετριέται μόνο σε χρήματα αλλά κυρίως σε ευτυχισμένες παιδικές ψυχές.
Αυτό από μόνο του όμως, δεν αποτελεί δικαιολογία ώστε να μπορεί να μένει στο απυρόβλητο, ποντάροντας στην καλή του υπόληψη , που δικαιολογημένα έχει δημιουργήσει , αντιπαραθέτοντας το έργο που καθημερινά προσφέρει , προτάσσοντας τα παιδιά που προστατεύει στη διεκδίκηση μιας ευνοϊκής μεταχείρισης από τη δικαιοσύνη…

Υ.Γ. Μία απο τις σκέψεις μου ήταν να δώσω τίτλο στο ποστ αυτό δανεικό απο μια παροιμία "Φωνάζει ο Κλέφτης να φοβηθεί ο Νοικοκυρης" όμως νομίζω οτι λόγοι σεβασμού στο έργο του "Χαμόγελου" δεν το επιτρέπουν.

Σωκράτης Λελέκος

Δημοσίευση: Ιουλίου 01, 2016