Ανάπτυξη ή Μεγέθυνση;

Του Σπυρίδωνος Τσάλλα

Η περιγραφή της μεταβολής του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος ως “μονάδες ανάπτυξης” είναι ένα τρομακτικό μεν, συγκλονιστικό δε αποδεικτικό στοιχείο αβυσσαλέου σκότους που επιβουλεύεται τους εγκεφάλους πάσης φύσεως ληπτών αποφάσεων και δημοσιολογούντων. Η αδυναμία κατανόησης της διαφοράς της μεγέθυνσης (growth) από την ανάπτυξη (development) δεν προκύπτει από τυχαίο λεκτικό ή σκόπιμο επικοινωνιακό ατόπημα. Οι οικονομικοί κύκλοι που έχουν σχηματοποιηθεί στη βιβλιογραφία, ανάλογα με τη διάρκειά τους, ως Kitchin, Juglar, Kuznets, και Kondratiev, ορίζονται επί της μακροπρόθεσμης τάσης, η οποία, στην περίπτωση της Ελληνικής Δημοκρατίας από το 1981 ως σήμερα, είναι αρνητική. Η υποκατάσταση της εγχώριας παραγωγής με μεταπρατικού τύπου δραστηριότητες που ήταν κάτι παραπάνω από βιώσιμες οδήγησε στην εθνικά εγκληματική στρατηγική επιλογή της υποκατάστασης της αύξησης της παραγωγικότητας με την αύξηση της πίστωσης. Αυτό είναι το θεμελιώδες δόγμα της εθνομηδενιστικής μεταπολίτευσης.

Πληθυσμιακή συρρίκνωση για να μπορέσουν τα λιγότερα παιδιά να έχουν παροχές πολυτελούς διαβίωσης, εκπαιδευτική πενία για να μπορέσουν τα παιδιά να μαζέψουν περισσότερα άχρηστα πτυχία, επαγγελματική φαυλότητα για να μπορέσουν οι αμόρφωτοι να ταιριάξουν σε περιβάλλοντα κενών περιεχομένου ψυθιριστων των εκάστοτε εντολοδοχων ενός πολιτικού ή ενός ολιγάρχη, επιχειρηματική απραξία για να μπορέσουν οι έχοντες πρόσβαση σε φθηνή, βραχυπρόθεσμα, πίστωση να γεμίσουν ένα παζλ εθνικής αστικής τάξης με τιμωρία της καινοτομίας και περιθωριοποίηση της αξιοκρατίας. Ποιοί άραγε εξυπηρετήθηκαν από αυτή την πορεία; Οι αλλοδαποί εταίροι της ΕΕ (λόγω ευρώ και παραγωγικής υποκατάστασης με δικά τους προϊόντα), οι εγχώριοι εισαγωγείς κάθε είδους που μπορούσε να παραχθεί ή να εξορυχθεί στην Ελλάδα, και η Τουρκία που διεκδικεί, σε συνεργασία με τους “εταίρους μας” της ΕΕ, αρχικά την Ελληνική ΑΟΖ και κατόπιν την μετατροπή της ΕΕ σε Οθωμανικό ΓερμανοΤουρκικό Οίκο των Wittelsbach.

Ποιοί ζημιώθηκαν από αυτή την πορεία; Η Ελληνική Δημοκρατία ως έθνος-κράτος, οι υγιείς παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, ο παλαιός και ο εξ'ανάγκης νέος Οικουμενικός Ελληνισμός, και οι δυτικές δυνάμεις, κρατικές και μη, που δεν είναι συμβατές με νεοκομμουνιστικές λογικές προγραμματισμού και εθνομηδενιστικής ισοπέδωσης των πληθυσμών. Όσοι ζημιώθηκαν και όσοι μεταμέλησαν μπορούν άραγε να ανατρέψουν αυτή την πορεία; Αν ναι, τι ακριβώς χρειάζεται πρακτικά να κάνουν; Η αρχή είναι να εμπεδωθεί πως αυτό που “θα γίνει” είναι το χειρότερο, διότι δεν είναι φυσικό φαινόμενο αλλά απότοκο ενεργειών τρίτων, οι οποίοι θα συνεχίσουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Δεν θα γίνει κάτι καλό αν δεν θα κάνουν αυτό που οφείλουν.

Οι τράπεζες ανήκουν σε αλλοδαπούς, συνεπώς δεν υφίσταται δυνατότητα ανάκαμψης των υγιών τμημάτων της εγχώριας παραγωγής υπό Ελληνική ιδιοκτησία. Αυτό πρέπει να αλλάξει, είτε με τη δημιουργία νέου τραπεζικού πυλώνα είτε με ανάκτηση της κυριαρχίας, ήτοι της ιδιοκτησίας, των παλαιών. Για όσο διάστημα η Ελλάδα δεν έχει αποπληρώσει το 75% της αξίας των δανείων που έλαβε, θα βρίσκεται σε μνημόνιο επιβολής οικονομικής ατροφίας και θα χρειάζεται όλο και περισσότερα δάνεια για να αποπληρώσει τα παλαιά. Αυτός ο φαύλος κύκλος έχει τόσο μεγάλη στροφορμή που θα τελειώσει σύντομα, μαζί με το σύνολο των υπερφορολογούμενων επιχειρήσεων και πολιτών, και, εν τέλει, την ίδια τη χώρα. Δεν υφίσταται λοιπόν ζήτημα εφαρμογής οποιουδήποτε αλλοδαπού προγράμματος προσαρμογής για την έξοδο από την κρίση. Δεδομένης δε και της -για πολλοστή φορά- εξαπάτησης των πιστωτών μας περί απομείωσης του χρέους κατόπιν αποδοχής ενός ακόμη αδιέξοδου προγράμματος, είναι σαφές ότι αυτό το καρότο δεν μπορεί να αποτελεί κίνητρο παρά μόνο σε όνους.

Σε αυτό το σκόπιμο λειτουργικό αδιέξοδο, οι υγιείς δυνάμεις του έθνους εντός και εκτός Ελλάδας οφείλουν να απαντήσουν με τη δημιουργία Ελληνικού Στρατηγικού Σχεδιασμού, ο οποίος θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τρεις παράλληλες δράσεις:

1. Παραγωγικό σχεδιασμό στη βάση της επιχειρηματικότητας, της καινοτομίας και της εκμετάλλευσης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των υδρογονανθράκων και των σπάνιων γαιών.

2. Μεταφορά του συνόλου των δραστηριοτήτων του δημοσίου τομέα σε νέο πρότυπο ηλεκτρονικής δια-υπηρεσιακής λειτουργίας, ήτοι σε νέες οργανικές θέσεις, και αποδέσμευση όσων δεν επιθυμούν να ενταχθούν σε αυτό.

3. Συμφωνίες
α) με διεθνείς οργανισμούς για τον επαναπατρισμό των μη δηλωθέντων περιουσιακών στοιχείων (μετρητών, μετοχών και άλλων προϊόντων), τα οποία υπολογίζονται σε πλέον των 500 δισ. ευρώ,
β) με τον διεθνή τραπεζικό τομέα για την εκμετάλλευση μέρους των 1,3 τρισ. ευρώ που οφείλονται από τη Γερμανία,
γ) τον διεθνή χρηματοπιστωτικό τομέα για την υλοποίηση σχεδίου επανάκτησης της εθνικής νομισματικής πολιτικής.
Είναι προφανές ότι η δέσμευση των περιουσιών όσων -ελάχιστων- έχουν μετατρέψει εδώ και 40 έτη την Ελληνική Δημοκρατία σε πτώμα για να το κανιβαλίσουν πρέπει να συνοδεύεται από πλήρη αμνηστία για όσα έχουν διαπράξει, διότι η δικαιοσύνη οφείλει να δώσει εναλλακτική σε όσους ακολουθήσουν το παράδειγμα του Αγίου Αντωνίου.

Ενδέχεται οι συζητήσεις σε πολλά από τα ανωτέρω να βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο και να βρίσκουν αρκούντως πολλούς, πολύ ισχυρούς, οι οποίοι επιθυμούν να σταθούν -επ'αμοιβαία οφελεία- στο πλευρό της πολύπαθης πατρίδας μας. Δεν μπορείς όμως να σώσεις κάποιον που δεν επιθυμεί να σωθεί. Αν αποδείξει ότι θέλει να σωθεί, fiat lux.

* Ο Σπυρίδων Τσάλλας είναι Πρόεδρος του Ιδρύματος Κοινωνικής Μηχανικής και Ανάπτυξης
Πηγή εφημ. "Εστία"

Δημοσίευση: Αυγούστου 20, 2016