Λαϊκισμός και… Πόκεμον!

Οι εκλογές δενγίνονται για να «συμμετέχει» ο λαός στη διακυβέρνηση.

Αλλά για να λογοδοτούν αυτοί που ασκούν τη διακυβέρνηση στο λαό.

Που τους εκλέγει για να κυβερνούν εκείνοι και να λογοδοτούν στη συνέχεια σε αυτούς που τους ανέδειξαν…

Όχι για να διαχέουν τις δικές τους ευθύνες στο λαό…

Όλα αυτά περί… «συμμετοχικής δημοκρατίας» είναι περισσότερο διάχυση της ευθύνηςκαι αποφυγή λογοδοσίας…

Δεν είναι ούτε «συμμετοχικά», ούτε – κυρίως – «δημοκρατικά».

Έχουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία γι’ αυτό ακριβώς:

Γιατί ο λαός δεν μπορεί να συμμετέχει άμεσα στη διακυβέρνηση…

Μπορεί όμως, να ζητάει και να επιβάλει να λογοδοτούν σε αυτόν όσοι τον κυβερνούν.

Κι όχι εφ’ άπαξ. Αλλά σε τακτά διαστήματα. Ανά τετραετία…

Που εδώ, στην Ελλάδα ούτε αυτό τηρείται.

Δυόμιση χρόνια κρατάει πραγματικά, κατά μέσον όρο, η κοινοβουλευτική περίοδος στη μεταπολιτευτική περίοδο.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, λοιπόν, είναι λειτουργική και άντεξε επειδή ο λαός δίνει ΕΝΤΟΛΗ σε αυτούς που κυβερνούν.

Κι εκείνοι με τη σειρά τους ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΝ σε όσους τους ανέδειξαν.

Η «άμεση δημοκρατία», πέραν του ότι είναι ανέφικτη-όταν πρόκειται για σύγχρονες μεγάλες κοινωνίες κι όχι για μικρές αυτόνομες κοινότητες - έχει και άλλα προβλήματα…

Φανταστείτε, για κάθε θέμα να αποφασίζει μια «ιδεατή γενική συνέλευση» όλων των πολιτών.

Ας πούμε με ηλεκτρονική ψηφοφορία…

Σε διαφορετικές ψηφοφορίες θα επικρατούν διαφορετικές πλειοψηφίες.

Οι οποίες ΔΕΝ θα αθροίζουν αναγκαστικά (ΔΕΝ θα αθροίζουν κατά κανόνα…).

Όταν θα τίθεται θέμα για αύξηση των δαπανών, θα πλειοψηφούν, πιθανότατα, αυτοί που περιμένουν να ωφεληθούν, να πάρουν… τζάμπα «παροχές».

Όταν στη συνέχεια, θα τίθεται θέμα για το πώς θα πληρωθούν οι αυξημένες κρατικές δαπάνες, για το πόσο θα φορολογηθούν οι πολίτες, τότε είναι πιθανό να ΜΗ ψηφίζονται νέοι φόροι!

Γιατί κανείς δεν θα θέλει να φορολογηθεί παραπάνω…

Επομένως θα έχουμε δύο αποφάσεις που λήφθηκαν με άμεση ψηφοφορία – πλειοψηφία των πολιτών και που η μία θα ακυρώνει την άλλη.

Πολύ απλά: Σε διαφορετικές ψηφοφορίες μπορεί να πλειοψηφούν διαφορετικές ομάδες πολιτών.

Οπότε είναι πιθανό να προκύψει μπάχαλο.

Και μακροπρόθεσμα είναι βέβαιο ότι τα πράγματα θα οδηγηθούν στο απόλυτο μπάχαλο!

Στη Σοβιετική Ένωση, το σύστημα άμεσης δημοκρατίας δοκιμάστηκε.

Στα Σοβιέτ! Την άμεση «Συμβουλιακή δημοκρατία»…

Οδήγησε σε πλήρες χάος. Και άλλαξε λίγα χρόνια αργότερα, με το διορισμό των Σοβιέτ απ’ ευθείας από το Κόμμα!

Η ΕΣΣΔ είχε πάψει να είναι αληθινά «Σοβιετική», ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’20…

Κι εφτά δεκαετίες αργότερα, μόλις άρχισε να δοκιμάζει η ΕΣΣΔ τον πολυκομματισμό και τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, απλώς …διαλύθηκε!

Στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες αναζητείται η ευρύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων για να κυβερνηθεί ο τόπος.

Σε καμιά περίπτωση δεν συμφωνούν όλοι με όλους σε όλα!

Δίνεται, ωστόσο, η δυνατότητα για κάθε τετραετία, να προκύψει μια έστω και σχετική πλειοψηφία, που θα κληθεί να ασκήσει μια συνεκτική διακυβέρνηση.

Αυτή η διακυβέρνηση είναι «δημοκρατική» όχι γιατί συμφωνούν οι περισσότεροι αναγκαστικά…

Αυτό που καθιστά το αντιπροσωπευτικό σύστημα δημοκρατικό είναι τρία πράγματα:

- Πρώτον ότι αυτοί που ασκούν διακυβέρνηση στηρίζονται κάθε φορά στη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση ψηφοφόρων όχι αναγκαστικά στην απόλυτη πλειοψηφία…

- Δεύτερον, για ό,τι κάνουν λογοδοτούν στη Βουλή και δίνουν τη δυνατότητα στην μειοψηφία να γίνει πλειοψηφία την άλλη φορά.

- Και τρίτον, κάθε τέσσερα χρόνια οι πολίτες της χώρας, έχουν τη δυνατότητα να ξαναστείλουν στην κυβέρνηση τους ίδιους ή άλλους.

Οπότε το σύστημα λειτουργεί ως:

ΕΝΤΟΛΗ-ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ-ΑΝΑΝΕΩΣΗ Εντολής.


Όλα αυτά ανατρέπονται ή εκτροχιάζονται όταν, αντί να συγκεντρώνονται δυνάμεις που θα στηρίζουν με καθαρή εντολή την εκάστοτε κυβέρνηση, έχουμε ετερόκλητεςδυνάμεις, που δίνουν εύθραυστη στήριξη και ασαφή εντολή στην όποια κυβέρνηση.

Που σήμερα στηρίζεται σε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αύριο μπορεί να της φύγουν δύο μικρά κόμματα και ένα μεσαίο και να φτιαχτεί μια νέα «κοινοβουλευτική πλειοψηφία», μεθαύριο μπορεί να έχουμε άλλες «μετακινήσεις» και εντολή σαφής ΔΕΝ θα υπάρχει ποτέ!

Ούτε λογοδοσία σε κανένα…

Ποιος να λογοδοτήσει στο τέλος της τετραετίας, όταν όλοι έχουν πάει μαζί και κόντρα σε όλους;

Κι όλοι θα ρίχνουν το «φταίξιμο» σε όλους τους άλλους…

Αυτό κάνει η απλή αναλογική.

Καταργεί τη σαφή εντολή και ματαιώνει τη λογοδοσία!

Δεν οδηγεί μόνο σε ακυβερνησία.

Ουσιαστικά ακυρώνει τις προϋποθέσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Γι’ αυτό και όπου υπήρξε, ουσιαστικά χρεοκόπησε (π.χ. Ιταλία) και οι κοινωνίες την άλλαξαν με αντιπροσωπευτικά συστήματα που φρόντιζαν να υπάρχει δυνατότητα διακυβέρνησης.

Δηλαδή σαφής εντολή κατά τη διάρκεια της τετραετίας, ώστε να υπάρξει και ανανέωση της εντολής στο τέλος της τετραετίας.

Και να μπορεί να λειτουργήσει η λογοδοσία κάθε στιγμή στο μεταξύ…

- Έτσι υπάρχουν «συστήματα απλής αναλογικής» με υψηλό πλαφόν εισόδου στη Βουλή.

Ώστε να αποθαρρύνεται ο κατακερματισμός των δυνάμεων και η ασάφεια της εκάστοτε εντολής.

- Υπάρχουν ακόμα συστήματα που έχουν χαμηλό πλαφόν, αλλά δίνουν κάποιο μπόνους στο πρώτο ή στα πρώτα κόμματα.

Στην περίπτωση αυτή, τα μικρότερα κόμματα μπορούν να εκπροσωπηθούν, αλλά τα μεγάλα διασφαλίζουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία-εντολή που χρειάζονται …

Ενώ με το μπόνους στα μεγαλύτερα κόμματα είναι πολύ δύσκολο να προκύπτουν εφήμερες και ετερόκλητες συμμαχίες ανάμεσα σε μικρότερα κόμματα που θα ανατρέπουν κάθε στιγμή τα πάντα.

Κι όσο μειώνεται το μπόνους στα μεγαλύτερα κόμματα,τόσο αυξάνεται το πλαφόν εισόδου στη Βουλή.

- Στη Γερμανία, για παράδειγμα, δεν υπάρχει καθόλου μπόνους, αλλά το όριο εισόδου είναι στο 5%.

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, σήμερα θα είχαμε πέντε κόμματα στη Βουλή, όχι οκτώ, όπως έχουμε σήμερα (Και δεν θα μπορούσε να σταθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).

- Για να μη μιλήσουμε για την Τουρκία, όπου επίσης δεν υπάρχει καθόλου μπόνους, αλλά το όριο εισόδου βρίσκεται στο 10%!

Κι αν ίσχυε αυτό στην Ελλάδα, θα είχαμε μόνο δύο κόμματα στη Βουλή.

- Για να μη μιλήσουμε για τη Γαλλία, όπου το εκλογικό σύστημα είναι πλήρως αναλογικό, δεν υπάρχει κανένα όριο εισόδου, δεν υπάρχει κανένα μπόνους, όλα ωραία και καλά, μόνο που…

Μόνο που εκεί υπάρχουν δύο εκλογικοί γύροι.

Κι έτσι οι περισσότεροι ψηφοφόροι εκλέγουν στη Βουλή τελικά, όχι αυτόν που ήθελαν αρχικά αλλά αυτόν που… αντιπαθούν λιγότερο.

Ή δεν πάνε να ψηφίσουν καθόλου στο δεύτερο γύρο…

Και έτσι το σύστημα, λειτουργεί στην πραγματικότητα ως πλειοψηφικό!

Που είναι το αντίθετο του «αναλογικού».

Εδώ όταν πρότεινε ο Τσίπρας απλή αναλογική χωρίς πλαφόν εισόδου, ήλθε να τα διαλύσει όλα!

Δεν τον πείραζε το μπόνους στο πρώτο κόμμα.

Αν αυτό ήταν το πρόβλημά του, θα μείωνε το μπόνους, αλλά θα ανέβαζε το πλαφόν εισόδου στη Βουλή.

Δεν τον πείραζε το πλαφόν εισόδου…

Αν αυτό ήταν το πρόβλημά του, θα διατηρούσε τουλάχιστον το μπόνους στο πρώτο κόμμα.

Κι αν ήθελε να τα καταργήσει και το πλαφόν και το μπόνους, θα έφερνε τουλάχιστον σύστημα δύο γύρων.

Οπότε, βέβαια, θα εξήγγειλε «απλή αναλογική» και θα έφερνε… πλειοψηφικό! Καραμπινάτο…

Δεν έκανε όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά.

Απλώς κατήργησε όλες τις δικλείδες ασφαλείας εντολής και λογοδοσίαςκι έφερε σύστημα που διαλύει τα πάντα.

Και οδηγεί κατ’ ευθείαν στην ακυβερνησία!

Οι δημοκρατίες χρειάζονται, κάποιες φορές, δύσκολες αποφάσεις.

Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης…

Οι μεταρρυθμίσεις είναι, έτσι κι αλλιώς, δύσκολες αποφάσεις!

Γιατί «ξεβολεύουν» πολλούς βραχυπρόθεσμα, ενώ ωφελούν τους πάντες μακροπρόθεσμα…

Αλλά η απλή αναλογική ευνοεί το εφήμερο, όχι το μακροχρόνιο…

Κι όσο πιο κατακερματισμένη είναι η Βουλή,τόσο πιο σύντομος είναι ο χρονικός ορίζοντάς της Πολιτικής!

Άντε να δούμε πώς θα παίρνονται δύσκολες αποφάσεις, από μια κατακερματισμένη Βουλή.

Άντε να δούμε πώς θα περάσουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις από μια Βουλή χωρίς σαφής εντολή και με πολύ εύθραυστες πλειοψηφίες.

Ο Τσίπρας φέρνει εκλογικό σύστημα που διευκολύνει τον ίδιο ως δεύτερο κόμμα πια, να διατηρήσει κεντρικό ρόλο στη διακυβέρνηση.

Κι εμποδίζει το πρώτο κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση, έστω και με κάποια άλλα μικρότερα…

Αλλά την ίδια στιγμή οδηγεί σε πλήρη ακυβερνησία και σε αδυναμία κάθε αποφασιστικής μεταρρύθμισης.

Δηλαδή οδηγεί σε πιθανό σχηματισμό κυβέρνησης χωρίςτο πρώτο κόμμα!

Πολύ… «δημοκρατικό» αυτό, έτσι;

Οδηγεί σε πολιτική ανωμαλία και σε γενικευμένη παράλυση.

Πολύ… «μεταρρυθμιστικό» αυτό, έτσι;

Και πολύ «ώριμο»!

Κι έχεις και κάποιους να υποστηρίζουν σήμερα πως ο Τσίπρας «ωρίμασε» πλέον κι έγινε «μεταρρυθμιστής» λέει…

Μόνο που η πρότασή του για το εκλογικό σύστημα της «απλής» δείχνει πως παραμένει εχθρός των μεταρρυθμίσεων…

Πλήρως ανώριμος και απολύτως ανεύθυνος…

Είναι αδίστακτος λαϊκιστής που κάνει τα πάντα για να επιβιώσει ο ίδιος.

Κι όλα τα άλλα «στάχτη και μπούρμπερη» να γίνουν…

Που είναι οι «νομομαθείς» οι «συνταγματολόγοι» (και καλά), να βγουν να εξηγήσουν στους φανατικούς προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η χώρα μας, όλες οι δυτικές δημοκρατίες, είναι αντιπροσωπευτικές, δεν είναι ούτε «συμμετοχικές» ούτε «άμεσες» ούτε «συμβουλιακές» - σοβιετικές.

Ευτυχώς του Τσίπρα ΔΕΝ του πέρασε…

Ευτυχώς, η αντιπολίτευση συνολικά του έκλεισε το δρόμο…

Και δεν «τσίμπησε» στις αριστερές «κορώνες» του.

Για πρώτη φορά ίσως, εδώ και χρόνια…

Αλλά όσοι μιλούν για «μεταρρυθμιστή» και «ώριμο» Τσίπρα, όλα αυτά τα… Pokemon, που το παίζουν «σοφολογιότατοι», μετά από όλα αυτά, να το ξέρουν:

Το δικό τους το ολίσθημα είναι πια πολύ βαρύτερο από εκείνο του Τσίπρα.

Ο λαϊκισμός είναι κάτι που τελικά αντιμετωπίζεται.

Το γελοίο ΔΕΝ καταπίνεται με τίποτε!

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Αυγούστου 13, 2016