Στη μάχη για μια πραγματική παλιγγενεσία…

Είναι καταγεγραμμένη και γενικώς αποδεκτό, κάτι περισσότερο από δεδομένη, η ανάγκη για την γέννηση - δημιουργία ενός πολιτικού χώρου ο οποίος θα είναι εκφραστής της αγωνίας και των αναγκών του ελληνικού λαού, που θα αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει πρακτικά τη σωρεία των προβλημάτων που συγκεντρώθηκαν επί σειρά δεκαετιών στην χώρα. Ενός πολιτικού χώρου που θα αποτελείται από μη εξαρτώμενους και μη άμεσα εμπλεκόμενους πολιτικά με την υπάρχουσα πολιτική σκηνή, και ο οποίος θα μπορεί να τοποθετηθεί επί των τύπων των ήλων, με προτάσεις ουσίας και με καθαρά πατριωτικό χαρακτήρα που θα υπερασπιστεί και θα αναδείξει τις βασικές αρχές και αξίες, τις οποίες και θα επανατοποθετήσει ως βασικούς πυλώνες για την ανάκαμψη και ολική επαναφορά.
Ήδη αυτός ο χώρος τελεί υπό δημιουργία, κινείται μακριά και έξω από τα ευρέως λειτουργούντα μέσα ενημέρωσης και προχωρά στην δημιουργία ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού και ουσιαστικής πολιτικής πρότασης, η οποία παρουσιάζεται με σχετική ευκρίνεια, ενώ συμπληρώνεται – βελτιστοποιείται για να αποκτήσει με επιπρόσθετα στοιχεία, η ιδρυτική διακήρυξη, μέρος της οποίας παρουσιάζουμε μέσα στα πλαίσια πρώτης γνωριμίας με τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, ο οποίος θα αποτελείται από ανθρώπους εγνωσμένων – κατατιθεμένων δημοσίως αγώνων σε μείζονα εθνικά ζητήματα και όχι μόνο, προτάσσοντας το «δεν είμαστε κόμμα, αλλά χαράκωμα από όπου θα αγωνιστούμε για όσα εγκαταλείφθηκαν στον βωμό της προσωπικής ματαιοδοξίας, των ισχυρών εγχώριων και ξένων συμφερόντων, αλλά και του εθνομηδενισμού».

Του Νεκτάριου Δαπέργολα
Δρος Ιστορίας του ΑΠΘ

Η Πατρίδα μας διέρχεται σήμερα μια άνευ προηγουμένου πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση, που δεν είναι παρά η ορατή πλευρά μιας βαθύτατης πνευματικής παρακμής, η οποία έρχεται να σφραγίσει μία μακρά περίοδο ευτέλειας, ιστορικής αμνησίας, πολιτισμικής διάβρωσης και ηθικής καταρράκωσης.

Μια περίοδο σταδιακής αποσάθρωσης της ίδιας μας της συλλογικής ιδιοπροσωπείας και αυτοσυνειδησίας, κατά την οποία, εκούσια υποταγμένοι στα σκύβαλα του ανερμάτιστου ευδαιμονισμού και της «εκσυγχρονιστικής» πλάνης, πετάξαμε στη χωματερή βιώματα, αξίες, παραδόσεις και ιδανικά, όλα εκείνα τα στοιχεία που μας διαμόρφωσαν ως λαό και μας κράτησαν ζωντανούς σε καιρούς χαλεπούς και δύσβατους, σε καιρούς ανέχειας, ξένης κατοχής, διωγμών και δοκιμασίας. Η σταδιακή απονέκρωση της ιστορικής μας μνήμης και κυρίως η απώλεια της ζωντανής και βιωματικής μας σχέσης με την ορθόδοξη πνευματική μας παράδοση, γέννησαν ήδη εδώ και πολλές δεκαετίες τα σπέρματα της σύγχρονης εθνικής υπαρξιακής μας σύγχυσης.

Στο τέλος αυτής της μακράς ιστορικής διαδρομής, ήρθε και η επισφράγιση με την περίοδο της λεγόμενης Μεταπολίτευσης. Εδώ και 40 περίπου χρόνια επιβλήθηκε σταδιακά στη χώρα μας το απόλυτο ξεχαρβάλωμα του παντός: ένα κολοσσιαίο πελατειακό κράτος με υπέρογκο δανεισμό για τη λειτουργία και τη διαιώνισή του, ένα χαώδες δίκτυο διαπλοκής κομμάτων, ΜΜΕ και τραπεζών, μία πλημμυρίδα ασύδοτου πλουτισμού, πλήρους ατιμωρησίας, ελληνοφοβικής υστερίας, πολιτιστικής ασυναρτησίας, πολιτικής διαφθοράς, αδιάντροπης κλεπτοκρατίας, προκλητικής αναξιοκρατίας, εκποίησης κάθε αξίας, ευτελισμού όλων των θεσμών. Η αδιαφάνεια και η ανομία έγιναν τα βασικά συστατικά ενός σαθρού οικονομικού συστήματος και τη θέση των ικανών ανθρώπων πήραν αδίστακτες και πρόθυμες για κάθε συμβιβασμό μετριότητες.

Άλλες όψεις αυτής της τραγικής κατάστασης αποτελούν η αποδιοργάνωση του στρατού και της αστυνομίας, ο εκμαυλισμός της Δικαιοσύνης, η (μέσω αλλεπάλληλων νομικών μεταρρυθμίσεων) νομιμοποίηση της λεηλασίας του δημοσίου χρήματος, ο συνεχής ευτελισμός της λειτουργίας ενός πολιτεύματος που στην πράξη μεταλλάσσεται σε ολοένα και λιγότερο δημοκρατικό, και κυρίως βέβαια η εσκεμμένη και μεθοδική προσπάθεια εκ μέρους του γηγενούς πολιτικο-οικονομικού συστήματος, σε συνεργασία με τους ξένους εντολοδόχους του, να καταστρέψει ό, τι είχε έως πρόσφατα απομείνει στον ελληνικό λαό από πλευράς εθνικής συνείδησης και ιστορικής μνήμης. Βασικά όπλα στο παιχνίδι αυτό τα εξωνημένα ΜΜΕ της ψευδοπροοδευτικής ιδεοληψίας, η εκμαυλισμένη σημερινή δήθεν διανόηση και πάνω απ’ όλα η συστηματικά μεταλλαγμένη δημόσια εκπαίδευση (σε όλες της ανεξαιρέτως τις βαθμίδες), αυτό το σύγχρονο υπερόπλο μαζικής λοβοτομής και εθνικής αποδόμησης.

Έτσι ήταν που η χώρα απονευρώθηκε και ευνουχίστηκε πνευματικά, για να έρθουν εν τέλει και οι ταφόπλακες των μνημονίων και της αθρόας λαθρομετανάστευσης (δηλαδή της προϊούσας ισλαμοποίησης του τόπου μας) να επιστεγάσουν και υλικά - μέσω της οικονομικής καταστροφής, της κοινωνικής διάλυσης, της δημογραφικής συρρίκνωσης και της εθνικής υποδούλωσης - τη θανατική της καταδίκη.

Επιπλέον, η Ελλάδα του 2016 είναι αντιμέτωπη με τον εφιάλτη της ανεργίας, αλλά και της συνεχούς αφαίμαξης από το καλύτερο έμψυχο δυναμικό της (λόγω της μετανάστευσης των νέων παιδιών της), την καθημερινή πτώχευση μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων, τις αυτοκτονίες, τη βαριά φορολογία, τις περικοπές, τους «κόφτες» και τις κατασχέσεις. Και αρχίζει να διαπιστώνει με τρόμο, πως έχει φτάσει πια στον πάτο. Η ελπίδα, η αυτοπεποίθηση, η περηφάνια και η πάλαι ποτέ αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού έχουν δώσει πλέον τη θέση τους στην απόλυτη ταπείνωση, την ηττοπάθεια, την πλήρη νέκρωση των αντανακλαστικών της κοινωνίας.

Ανάλογα ζοφερό όμως και το εχθρικό διεθνές περιβάλλον, με το πάλαι ποτέ ευρωπαϊκό όνειρο να έχει πια μετατραπεί σε μακάβριο εφιάλτη, μέσα σε μια Ευρώπη που καταρρέει με έντονα ελλείμματα δημοκρατίας, με συνθήκες οικονομικής δουλείας που την επιβάλλουν τεράστια οικονομικά (και όχι μόνο) συμφέροντα και με πληθώρα φυγόκεντρων τάσεων. Όσο για τον γεωπολιτικό μας περίγυρο, η δική μας «σταθερότητα» αμφισβητείται καθημερινά από την αδηφάγα μεγαλομανία της νεο-οθωμανικής Τουρκίας, τις αλυτρωτικές πομφόλυγες των Σκοπίων και τον μεγαλοϊδεατισμό της Αλβανίας, καθώς και τις προεκτάσεις των πολέμων σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή. Αλλά κι όταν ακόμη οι διεθνείς εξελίξεις προσφέρουν κάποιες ευκαιρίες, αυτές περνούν και χάνονται αναξιοποίητες, καθώς ακυρώνονται συστηματικά από απερίγραπτες ντόπιες κυβερνήσεις ανδρεικέλων, που πολιτεύονται καθημαγμένες από την φοβία, τον ενδοτισμό, την ιδιοτέλεια και την εξάρτηση.

Έτσι σήμερα η πατρίδα μας δείχνει μοιραία πια να βουλιάζει στην πιο βαθιά απόγνωση. Στερημένη από τα βασικότερα δομικά στοιχεία της ταυτότητάς της, παραλυμένη από την ιστορική αμνησία, αποξενωμένη από τις αξίες της, σε πλήρη αποστασία από τον Θεό, επιδέξια χειρουργημένη επί χρόνια πάνω στο κρεβάτι του Προκρούστη με το νυστέρι της δανεικής ευμάρειας και του εύκολου πλουτισμού, που αποστέγνωσαν μέσα μας κάθε έννοια πνευματικής ισορροπίας και εθνικής αξιοπρέπειας, κυριεύεται πλέον από άγχος, κατάθλιψη, οργή, φόβο, ντροπή και πανικό και οδηγείται - μάλλον φυσιολογικά υπό αυτές τις συνθήκες - στην απελπισία.

Μπροστά στην κατάρρευση που επίκειται και την προδιαγεγραμμένη πορεία προς τον ολοκληρωτικό πολιτισμικό, δημογραφικό και οικονομικό αφανισμό, είναι φανερό ότι όσες υγιείς δυνάμεις έχουν απομείνει πλέον στον τόπο μας, πρέπει να εγερθούν και να δράσουν με αποφασιστικότητα για τη σωτηρία του. Οι πάσης φύσεως έως τώρα ηγεσίες και όλες ανεξαιρέτως οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις είναι πάντως φανερό πως είναι είτε απρόθυμες, είτε ανίκανες να ανασχέσουν την επερχόμενη καταστροφή.

Για όλους αυτούς τους λόγους αποτελεί σήμερα - περισσότερο από ποτέ - επιτακτική αναγκαιότητα και βαριά ιστορική ευθύνη η δημιουργία ενός μαζικού, δυναμικού κινήματος και ενός νέου πολιτικού φορέα, που θα έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με το υπάρχον πολιτικό σκηνικό.

Ενός φορέα, που θα ξεπεράσει εντελώς τις ανούσιες και παρωχημένες «αριστερές» και «δεξιές» ετικέτες και τις διχαστικές διακηρύξεις των κομματικών μαντριών.

Ενός φορέα, που θα επιχειρήσει να ανατρέψει συθέμελα το σάπιο πολιτικό κατεστημένο και να δρομολογήσει τις διαδικασίες για την έξοδο της πατρίδας από την ξένη κατοχή που συνθλίβει την κοινωνία.

Ενός φορέα, που θα αξιοποιήσει επιτέλους το ζωντανό κύτταρο των αποδήμων Ελλήνων, δίνοντάς τους το δικαίωμα να συναποφασίσουν για την πορεία την Μητέρας Πατρίδας, αλλά και θα δράσει άμεσα για την επιστροφή και αξιοποίηση των νέων Ελλήνων που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, αλλά και της προκλητικής αναξιοκρατίας των περασμένων ετών.

Ενός φορέα, που θα οραματιστεί και θα εργαστεί για την πνευματική, πολιτιστική και οικονομική αναγέννηση της Ελλάδας, μέσα από την επανασύνδεση με την Ιστορία της και τις παραδοσιακές αξίες της.

Ενός φορέα, που θα εντρυφήσει σε αυτές τις αξίες όχι ως κάτι στατικό και μουσειακό, αλλά αναγεννώντας συγχρόνως και την πάλαι ποτέ ικανότητα του Ελληνισμού να μετουσιώνει προοδευτικά και να ανακαινίζει δημιουργικά.

Ενός φορέα, που θα βασιστεί πραγματικά στο φως της Ορθοδοξίας και τα ιδεώδη του Ελληνισμού και δεν θα τα καπηλευτεί απλώς για επικοινωνιακούς λόγους, όπως πράττουν πάλι εσχάτως κάποιοι τεχνητά νεκραναστημένοι επαγγελματίες χριστιανοκάπηλοι ελλαδέμποροι.

Ενός φορέα, που θα εργαστεί με πνεύμα αυτοθυσίας για την αναγέννηση της Παιδείας, την αναδόμηση της Δικαιοσύνης, την αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, την εμπέδωση συνθηκών αξιοκρατίας και πραγματικής δημοκρατίας, την άμεση λύση του λεγόμενου μεταναστευτικού ζητήματος και ακόμη την αντιμετώπιση όλων των άλλων μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν σήμερα τη χώρα μας, μέσα από έναν δημιουργικό και σύγχρονο πατριωτισμό.

Ενός φορέα, που θα επιδιώξει το τέλος του παρασιτισμού και τη δημιουργία υποδομών πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής στον οικονομικό τομέα, αλλά και την αξιοποίηση των άφθονων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας προς όφελος όμως του λαού της και όχι των συμφερόντων των ξένων δανειστών.

Ενός φορέα, που θα αναστείλει τα δυσβάσταχτα μέτρα που φτωχοποιούν τον λαό μας, χωρίς να έχουν το παραμικρό αντίκρισμα, θα μειώσει την ανεργία, θα θεσπίσει ένα δίκαιο και βιώσιμο φορολογικό σύστημα.

Ενός φορέα, που θα χαράξει νέους δρόμους στην εξωτερική μας πολιτική με βάση τα πραγματικά εθνικά μας συμφέροντα, επιδιώκοντας τη γεωπολιτική αναβάθμιση της πατρίδας μας και τη μετεξέλιξή της σε αυθεντικό και δυναμικό παράγοντα σταθερότητας για τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή.

Ενός φορέα, που θα προβεί στην ενίσχυση και αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, ως θεματοφυλάκων της εδαφικής ακεραιότητας και της εσωτερικής ασφάλειας της χώρας.

Ενός φορέα, που θα δώσει έμφαση στην αποκέντρωση και την περιφερειακή ανάπτυξη, καθώς και στην ενίσχυση τοπικών θεσμών που θα παραπέμπουν στην άμεση δημοκρατία και τον κοινοτισμό, λαμβάνοντας έμπνευση και πάλι από τη μακρά ιστορική παράδοση του λαού μας.

Ενός φορέα, που θέλει να ενώσει και να συσπειρώσει όλους τους Έλληνες, βγαίνοντας μέσα από την κοινωνία, εκπροσωπώντας την κοινωνία και απολογούμενος απέναντι στην κοινωνία. Μαζική συμμετοχή και λαϊκή κινητοποίηση αποτελούν μονόδρομο, αρκετά πια με τους αυτόκλητους, συστημικούς και δήθεν χαρισματικούς ηγέτες.

Ενός φορέα, τέλος, που πρέπει να στελεχώνεται από νέα, καθαρά και άφθαρτα πρόσωπα και στον οποίο χωρούν όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες που νιώθουν πόνο και αγωνία για το μέλλον της πατρίδας και των οικογενειών τους.

Έρχεται λοιπόν η ώρα της κινητοποίησης, της συστράτευσης και της πραγματικής αντίστασης στα σχέδια των ολετήρων της πατρίδας. Ήδη μάλιστα έχει χαθεί υπερπολύτιμος χρόνος. Την ώρα που όλα γύρω μας καταρρέουν με πάταγο, τη στιγμή που η γη μας, οι μνήμες μας, οι ζωές μας οι ίδιες καταστρέφονται και ξεπουλιούνται, κανείς πραγματικός Έλληνας δεν έχει πια το δικαίωμα να παραμένει ανενεργός και απαθής.

Καιρός να ξεκινήσει πλέον ένας ανένδοτος αγώνας για τη σωτηρία μιας πατρίδας που ματώνει και αργοσβήνει. Τέλος πια οι μεμψιμοιρίες και η κατάθλιψη, τέλος η παραίτηση της ιδιώτευσης και η αδιέξοδη γκρίνια του καναπέ, τέλος η ηττοπάθεια και το (σκόπιμα καλλιεργημένο άνωθεν) αίσθημα ματαιότητας, κάθε φορά που γίνεται λόγος για αντίδραση στα σχέδιά τους. Αρκετά παραδοθήκαμε, αρκετά ανεχτήκαμε, αρκετά υποταχτήκαμε. Κοντεύει πλέον η ώρα που όσοι Έλληνες έχουν απομείνει ζωντανοί σ’ αυτόν τον τόπο, θα κληθούν και να το αποδείξουν.

Καιρός όμως να ξεκινήσει ταυτόχρονα ένας αγώνας και για την πραγματική πρόοδο (λέξη που τόσο άμεσα χρειάζεται ανανοηματοδότηση και επαναπροσδιορισμό). Προοδευτικό είναι ό,τι προάγει το πνεύμα του ανθρώπου, ό, τι κατοχυρώνει την ελευθερία του, αλλά και υλικά ό, τι θωρακίζει την κοινωνία μέσα από την ισονομία και την ισχυροποίηση των αδυνάτων απέναντι στην ασυδοσία των ισχυρών. Προοδευτικό είναι ό, τι βελτιώνει την καθημερινότητα των κοινωνιών, μειώνοντας την απόσταση ανάμεσα στη φτώχεια και στον πλούτο.

Αλίμονο αν προοδευτικό ήταν το να αποθεώνει κανείς όλα τα υποβολιμαία νεοταξίτικα πνευματικά σκουπίδια, υπηρετώντας τους γνωστούς μηχανισμούς αποβλάκωσης και ποδηγέτησης των μαζών - και ταυτόχρονα υπηρετώντας τις τράπεζες και τις εκάστοτε ολιγαρχίες, μοιράζοντας ανέξοδα ψίχουλα στους πεινασμένους και διαιωνίζοντας ένα καθεστώς κοινωνικής αδικίας και ανισότητας. Γιατί η πνευματική πρόοδος στα δικά μας μάτια συνδέεται με την αποτίναξη της τυραννίας των μηχανισμών. Και όσο για την υλική πρόοδο, αυτή δεν μπορεί να αποτελεί συνάρτηση μόνο της παραγωγής, αλλά και της καινοτομίας, της ιδέας, της δημιουργίας, εννοιών επί της ουσίας ξεχασμένων σε σχέση με τη μέτρηση των μεγεθών του εθνικού πλούτου. Η γνώση φέρνει τη συνείδηση, αυτή φέρνει τη στράτευση (ο καθένας στο δικό του μετερίζι), η στράτευση φέρνει την αναγνώριση και η αναγνώριση δίνει νόημα στον πλούτο, όχι μόνο με οικονομικό προσανατολισμό, αλλά και ηθικό-κοινωνικό περιεχόμενο, προσδιορίζοντάς τον ως το κατά κεφαλήν εισόδημα μιας κοινωνίας με όρους πλήρους διαφάνειας. Σε μια προοδευτική κοινωνία τα μεγέθη αλληλοσυμπληρώνονται και δεν αλληλοαναιρούνται. Ήρθε η ώρα, όλοι μαζί, να παλέψουμε επιτέλους και γι’ αυτό.

Έχουμε έρθει από μακριά, από εποχές που ο Ελληνισμός δεν ασφυκτιούσε μέσα σε γεωγραφικά σύνορα, αλλά ήταν πανανθρώπινη ιδέα, η οποία έκανε τον τότε κόσμο λιγότερο βάρβαρο, και όχι κατακτημένος και λεηλατημένος τόπος που αναζητά εποίκους και εθνομηδενιστικά ψευτο-ιδεολογήματα απάτριδων για να τους «ενώσει» τεχνητά.

Έχουμε έρθει από μακριά, δίνοντας μάχες υπέρ βωμών και εστιών, για την πίστη των πατέρων μας, για την ελευθερία από εξωτερικούς κι εσωτερικούς εχθρούς. Μάχες με βαρύ τίμημα, όχι πάντοτε νικηφόρες, αλλά που τις νοηματοδότησε η αίσθηση του καθήκοντος, μετατρέποντας την αυτοθυσία και τον θάνατο σε συχνά αυτονόητο και ελάχιστο φόρο τιμής για τη σωτηρία της πατρίδας.

Έχουμε έρθει από μακριά, δημιουργώντας, συνθέτοντας, παράγοντας και αναπαράγοντας ύλη και πνεύμα, βιώματα και αξίες, ιδέες και πεποιθήσεις, οικονομικές σχέσεις και πολιτικές δομές, τέχνες και γράμματα, θεσμούς και ιδανικά. Σαρκία ένθεα, ατέρμονοι οδίτες, εμπνευσμένοι ταυτόχρονα από το κατά Λόγον και το υπέρ Λόγον.

Έχουμε έρθει από μακριά, γεννώντας και αναδιαμορφώνοντας έναν Πολιτισμό με αδιατάρακτη ιστορική συνέχεια χιλιετιών, έσχατα απομεινάρια εμείς σήμερα ενός λαού που κάποτε μεγαλούργησε με μετριοπάθεια, ταπεινοί μαζί και άνω θρώσκοντες, χοϊκοί και περιπατούντες επί πτερύγων ανέμων.

Στο τέλος πια αυτής της μακραίωνης διαδρομής, λίγο πριν τη διαφαινόμενη ιστορική μας έκλειψη, ήρθε η ώρα να ξαναβρούμε επιτέλους την περπατησιά μας, να ξαναθυμηθούμε το πάλαι ποτέ ανυπότακτο και αντιστασιακό μας φρόνημα που μας κράτησε έως σήμερα ζωντανούς, να ξαναβρούμε την αυθεντική μας ταυτότητα που την απωλέσαμε στη δίνη των καιρών, και να αναζητήσουμε το μονοπάτι που θα μας βγάλει από το τέλμα.

Ήρθε η ώρα της συστράτευσης, για μια αυθεντική εξανάσταση και μια εξαρχής αναγέννηση του λαού μας σε όλους τους τομείς.
Για μια νέα γένεση, υλική και πνευματική.
Για μια πραγματική Παλιγγενεσία…

Υποσημείωση: Η δημοσίευση του παρόντος προσχεδίου γίνεται στα πλαίσια ενημέρωσης των πολιτών, επιτρέπεται η αναδημοσίευσή της και απαγορεύεται ρητά η ολική ή μερική αντιγραφή ή και τροποποίησή της για λόγους πολιτικής χρήσης ή εκμετάλλευσης (η διευκρίνιση αυτή γίνεται επειδή υπάρχουν ήδη τα στοιχεία εκείνα που έχουν διασπαρεί για να χειραγωγήσουν, να υποκλέψουν ή να διασύρουν την συγκεκριμένη πολιτική κίνηση, για να την καταστήσουν εργαλείο του ήδη υπάρχοντος πολιτικού συστήματος) και καμία σχέση δεν θα έχει με ονόματα πρώην στρατηγών και άλλων κύκλων που έχουν ποικίλλες αγαστές σχέσεις με το πολιτικό σκηνικό (παρελθόντος και παρόντος χρόνου).

Δημοσίευση: Αυγούστου 29, 2016