Προσφυγικό: Θα γίνουμε Τουρκία της Ευρώπης

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Εξαιρετικά επικίνδυνη για τη χώρα είναι η αυξανόμενη πίεση να διαχυθούν περισσότεροι πρόσφυγες σε διάφορες περιοχές, την ίδια ώρα που η συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης - Τουρκίας βρίσκεται σε οριακό σημείο επιβίωσης. Ο κίνδυνος να αποτελέσει η Ελλάδα μία μεγάλη χωματερή ψυχών είναι και πάλι πέρα για πέρα ορατός.

Δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα αν η Ελλάδα προορίζεται από τους εταίρους να παίξει αντίστοιχο ρόλο με εκείνον της Τουρκίας από την εντεύθεν των ευρωπαϊκών συνόρων μεριά. Γιατί φυσικά σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες που υποτίθεται ότι είναι ο σημερινός αριθμός προσφύγων στη χώρα, αλλά για εκατοντάδες χιλιάδες. Είναι όμως προφανές ότι αυτό είναι ένα σχέδιο που... βολεύει! Ιδιαίτερα αν υπάρξει ρήξη με την Τουρκία. Η οποία σαφώς και είναι μία εντελώς διαφορετική περίπτωση μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα.

Και το ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι μία αντίστοιχη εξέλιξη βολεύει είτε η Ελλάδα είναι στην Ευρωζώνη είτε έχει τεθεί εκτός αυτής. Ίσως μάλιστα να βολεύει τους Ευρωπαίους ακόμη περισσότερο να αποτύχει το ελληνικό πρόγραμμα για να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και να αποδέχεται πιο πρόθυμα οτιδήποτε της παραχωρείται με οποιοδήποτε αντάλλαγμα... Και εμείς τι κάνουμε; Τίποτα απολύτως. Εδώ έχει εκτιναχθεί το κόστος της μέχρι σήμερα διαχείρισης των προσφυγικών ροών για τη χώρα και η χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν εισπράττει παρά ψίχουλα και αυτά κατευθύνονται κυρίως στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, από τις οποίες οι περισσότερες είναι ξένες. Χαιρετίσματα!

Βλέπουμε να υψώνονται γύρω μας φράχτες και παρακολουθούμε το φαινόμενο παθητικά. Πού είναι η φωνή της Ελλάδας στην Ευρώπη; Έχουνε αποδεχτεί ηττοπαθώς έναν ρόλο νεοραγιά χωρίς να εγείρουμε καμία αντίδραση. Κάνουμε λες και είμαστε... ευγνώμονες που δεν μας πετούν εκτός Ευρώπης και σκύβουμε καρτερικά το κεφάλι. Και αυτή την στάση την υιοθετεί πάνω από όλους και όλα ο σημερινός πρωθυπουργός που παρίστανε τον επαναστάτη και τον ασυμβίβαστο.

Η Ελλάδα, αν το έχουν ξεχάσει ορισμένοι, είναι χώρα του βασικού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Της πρώτης ιδρυτικής και καθοριστικής δεκάδας. Έχει και δικαιούται να έχει λόγο. Τα Μνημόνια δεν στερούν την εθνική φωνή. Οι άβουλες και φοβικές κυβερνήσεις που ανταλλάσσουν την παραμονή τους στην εξουσία με το "ναι σε όλα", είναι που φιμώνουν τη φωνή αυτή.
Πού είναι λοιπόν η ελληνική αντίδραση στους εταίρους όταν οι γειτονικές και όμορες χώρες υψώνουν φράχτες;
Ποια λογική, ποια νομική ή άλλη δικαιοδοσία της Ε.Ε. το προβλέπει αυτό; Και ποια είναι η αντίδραση;
Το αναφέρω αυτό σε σχέση και με την πρόθεση της Βουλγαρίας να σηκώσει φράχτες στο σύνολο των συνόρων της. Εκεί, στη Σόφια δεν ήταν πριν από λίγο καιρό ο κ. Τσίπρας; Δεν τον ενημέρωσαν; Τον αγνόησαν; Ή ενημερώθηκε και ποίησε τη νήσσαν;

Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά με το προσφυγικό. Το ότι έφυγε για λίγο από το κάδρο της επικαιρότητας και των media, δεν σημαίνει ότι υπήρξαν λύσεις. Παρεμβάσεις ίσως, λύσεις όχι. Και τώρα μεγεθύνεται και πάλι. Και δυστυχώς θα υπάρξουν μεγάλα προβλήματα ακόμη και αν τηρηθεί η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Και όχι μόνο από τους πρόσφυγες που θα έρχονται μέσω Τουρκίας. Αλλά και από εκείνους που θα προσπαθήσουν να "παρκάρουν" ευρωπαϊκές χώρες στην Ελλάδα όπως επιχειρεί η Γερμανία να στείλει κόσμο στην Κρήτη! Και ο κ. Μουζάλας κάνει τον ανήξερο... Αλλά και από Τούρκους πρόσφυγες που θα δημιουργήσει το νέο καθεστώς Ερντογάν. Και εδώ θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο.

Όταν όμως τα πάντα λειτουργούν με τη λογική του "άστο για αργότερα" και του "Να κερδίσω χρόνο και όπου βγει", συνήθως καταλήγουν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Υπάρχει κανείς να το καταλάβει;

dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Πηγή Capital

Δημοσίευση: Αυγούστου 30, 2016