Η πολιτική πανούκλα της διαπλοκής

Γράφει ο Δημήτρης Σκουτέρης
Πολιτικός αναλυτής

Πριν λίγες εβδομάδες σε βαγόνι συρμού του μετρό ένα νέο παιδί επιχείρησε να αφαιρέσει τον πυροσβεστήρα του βαγονιού και να τον βάλει στο σακίδιο του. Αντιδράσαμε τρεις άνθρωποι από τους τριάντα περίπου επιβάτες και αποτρέψαμε την «αφαίρεση». Οι υπόλοιποι συνεπιβάτες καμία αντίδραση. Παντελώς απαθείς, «αφάσιοι» (για να χρησιμοποιήσω παλαιότερη έκφραση).

Παρατηρώ αρκετά νέα παιδιά να έχουν στα σακίδια τους χειρολαβές, που έχουν προφανώς αφαιρέσει από τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ. Ομοίως καμία αντίδραση από οποιονδήποτε. Παρατηρώ σε λεωφορεία και στα βαγόνια του μετρό να έχουν αφαιρέσει μέχρι και το σφυράκι (χρησιμοποιείται σε έκτακτη ανάγκη για θραύση παραθύρων-εξόδων ανάγκης).

Τι άραγε συμβαίνει με αυτήν την απλοϊκή μορφή πλιάτσικου δημόσιας περιουσίας; Ανάγεται στην έλλειψη παιδείας-μόρφωσης-κουλτούρας; Σχετίζεται με το γενικότερο σε Ελλάδα, αλλά και Παγκοσμίως, κλίμα αυξανόμενης ανομίας; Έχει να κάνει με την έλλειψη ελέγχου και αυτοελέγχου;
Συνδέεται με την έλλειψη προτύπων ή συνδυάζεται με την προβολή λανθασμένων προτύπων; Αναφέρεται στην έλλειψη σεβασμού ή (στην καλύτερη περίπτωση) στην άγνοια εννοιών όπως Δημόσια περιουσία, Δημόσιο αγαθό, Δημόσιο συμφέρον;

Τις τελευταίες μέρες «ζήσαμε» τη γνωστή διαδικασία για την χορήγηση αδειών σε ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα. Παράλληλα παρακολουθούμε και τις διαδικασίες της Επιτροπής της Βουλής που διερευνά τη δανειοδότηση των κομμάτων και των ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης). Δύο διαδικασίες που αντικειμενικά συνδέονται, δυο διαδικασίες που αλληλοσχετίζονται.

Δύο διαδικασίες που αναδεικνύουν κάποια από τα αίτια των φαινομένων της Ελληνικής παθογένειας.

1. «Πάμε να πληρώσουμε λύτρα για να συνεχίσουν τα κανάλια να λειτουργούν όπως πρέπει σε μία σύγχρονη δημοκρατία. Αυτά τα λύτρα πάμε να διαπραγματευτούμε σήμερα», δήλωσε ο Διευθύνων Σύμβουλος του ΣΚΑΪ Κώστας Κιμπουρόπουλος, προσερχόμενος στην δημοπρασία για τις τηλεοπτικές άδειες.

2. Την αναχρηματοδότηση των θαλασσοδανείων του ΔΟΛ από τις τράπεζες χωρίς την παραμικρή διασφάλιση των ιδρυμάτων παραδέχθηκε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής ο διευθύνων σύμβουλος του εκδοτικού οργανισμού, Παναγιώτης Ψυχάρης, ομολογώντας ότι υπέγραψε «αέρα» 15 εκ. ευρώ. Ο γιος του Σταύρου Ψυχάρη προέβη στην πρωτοφανή αυτή αποκάλυψη κατά τη διάρκεια ερωτήσεων που του έθεσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής, Σωκράτης Φάμελλος.
«Που τα βρήκατε τα 15 εκ. ευρώ;» ρώτησε στο πλαίσιο της εκπληκτικής αυτής στιχομυθίας ο κ. Φάμελλος για να του απαντήσει ο κ. Ψυχάρης: «δεν είπα ότι τα έχω, είπα ότι υπέγραψα για 15 εκ. ευρώ. Υπέγραψα εγγυήσεις…»
«Με τι υπογράψατε;» επέμεινε ο κ. Φάμελλος.
«Με αέρα!» απάντησε αποστομωτικά ο κ. Ψυχάρης.
«Είπατε αέρα; Υπογράψατε με αέρα; Με τι εχέγγυο;» ξαναρώτησε ο κ. Φάμελλος
«Με την υπογραφή μου…» παραδέχτηκε ο κ. Ψυχάρης

Τι συμπέρασμα θα έβγαζε ένα νέο παιδί από τα προαναφερόμενα; Πόσο λειτουργούν ως πρότυπα για τα νέα παιδιά αυτοί οι δύο ( και όχι μόνον αυτοί οι δύο) κύριοι;

Ο κ. Κιμπουρόπουλος μιλάει για λύτρα. Πάει αυτός και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, να νοικιάσει ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ, και το κόστος της ενοικίασης μας το παρουσιάζει ως λύτρα. Πως μπορεί κάποιος να εμπιστευθεί την ενημέρωσή του-την αναψυχή του-την εν πολλοίς διαπαιδαγώγηση των παιδιών του σε φορείς τέτοιων αντιλήψεων;

Αλλά ας θυμηθούμε πως κάλυψαν τις συγκεντρώσεις-συλλαλητήρια για το δημοψήφισμα το 2015 τα ιδιωτικά κανάλια και η δημόσια τηλεόραση. Το συλλαλητήριο για το ΟΧΙ έγινε στις 29/6 και για το ΝΑΙ στις 30/6.


Ιδού πώς αντιλαμβάνονται κάποιοι τη δημοκρατία. Ειδικά η συμπεριφορά του καναλιού, που εκπροσωπεί ο κ. Κιμπουρόπουλος, δεν την συναντήσαμε ούτε στη Σοβιετία σε περίοδο παντοδυναμίας του Στάλιν.

Ο κ. Ψυχάρης «.. είπα ότι υπέγραψα για 15 εκ. ευρώ. Υπέγραψα εγγυήσεις…». Πόσοι από τους περίπου 7000 συνανθρώπους μας, που αυτοκτόνησαν λόγω της κρίσης, θα είχαν αποφύγει το απονενοημένο διάβημα τους, αν είχαν την ίδια δυνατότητα με τον κ. Ψυχάρη; Ή ακόμα πόσοι από τους γονείς των παιδιών (με την παραβατική συμπεριφορά που περιέγραψα) θα είχαν αποφύγει είτε να κλείσουν την μικροεπιχείρησή τους, είτε να μην βρεθούν στην ανεργία αφού οι εργοδότες τους θα εξασφάλιζαν, όπως ο κ Ψυχάρης «αεράτες» τραπεζικές εγγυήσεις;

Η σχέση κάποιων ιδιοκτητών ΜΜΕ-πολιτικών-τραπεζών αναδεικύεται διαρκώς. Το κουβάρι της διαπλοκής δεν έχει ακόμα ξετυλιχτεί πλήρως. Προφανώς οι ιδιοκτησίες κάποιων καναλιών και των μεγαλοστελεχών τους-ορισμένοι Πολιτικοί, αλλά και κάποιοι Τραπεζίτες καθώς και ορισμένοι «Μεγαλοεπιχειρηματίες» ταυτίζονται με την θέση ,που ο Μονάρχης της Γαλλίας, ο Λουδοβίκος ο ΙΔ΄, είχε εκφράσει με την ιστορική φράση "Το κράτος, είμαι εγώ" (L'État, c'est moi).

Θεωρούν το κράτος ιδιοκτησία τους. Τη Δημόσια περιουσία μπορούν να τη διαχειρίζονται κατά τα ατομικά τους συμφέροντα. Τα Δημόσια αγαθά υπάρχουν είτε για να ιδιωτικοποιούνται (συγγνώμη να «μεταρρυθμίζονται...), είτε να χρησιμοποιούνται για ιδιωτικά συμφέροντα. Οι ζημίες των επιχειρήσεων τους-τα χρέη των κομμάτων τους θα πρέπει είτε να κοινωνικοποιούνται (και να αναλαμβάνει το βάρος τους ο λαουτζίκος), είτε να κουρεύονται (διαβάστε δηλώσεις Άδωνι Γεωργιάδη - Νότη Μηταράκη για τα χρέη της ΝΔ.

Για να πετύχουν ανέτως τους στόχους «ελέγχουν»-χειραγωγούν και την πληροφόρηση. Στόχος η απώλεια προσανατολισμού του ατόμου, η προϊούσα παθητικοποίηση του πληθυσμού. Η μετάλλαξη του ανθρώπου από Πολίτη σε Υπήκοο.

Βεβαίως το φαινόμενο δεν είναι Ελληνικό, αλλά παγκόσμιο. Προσεγίζεται με τον όρο «πολιτική πανούκλα». Σε παλαιότερο σημείωμα είχαμε αναφέρει:.. Ο νεοπαγής αυτός όρος στην πολιτική επιστήμη εξετάζει τον ρόλο του ατόμου, άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενο, ως υποκειμένου στα ζητήματα της πολιτικής συμπεριφοράς-της άσκησης της πολιτικής και όχι μόνον εξουσίας. Είναι αποδεκτό, ότι κάθε πράξη-κάθε ενέργεια μας έχει ως αίτιο εμφάνισης της, την οικονομία. Είναι, όμως, εμποτισμένη από πολιτική δυνητικότητα, δηλαδή μπορεί να επιφέρει άμεσα ή έμμεσα πολιτικά αποτελέσματα. Μας ενδιαφέρει, λοιπόν, να εξετάσουμε όχι μόνον τη συμπεριφορά των διαφόρων κοινωνικών ομάδων, αλλά και των ατόμων σε αυτές τις περιόδους της κρίσης. Μόνον έτσι διαμορφώνεται πληρέστερα η εικόνα της κοινωνίας, που βιώνει την οποιαδήποτε κρίση...

Δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, άτομα που παρεισφρύουν σε κάθε δραστηριότητα με καθορισμένη ιεραρχική δομή, ώστε να αποκτήσουν την πολυπόθητη ισχύ . Με όπλο αυτήν την ισχύ απλώνουν το δίχτυ της Πολιτικής πανούκλας αλλοτριώνοντας συνειδήσεις και ανθρώπους. Στόχος τους να παθητικοποιήσουν τον μέσο άνθρωπο, να τον μετατρέψουν σε άβουλο-άπραγο-έρμαιο των καταστάσεων (που οι ίδιοι προκαλούν και επιβάλλουν), αφυδατωμένο συναισθηματικά/αξιακά/πνευματικά, χωρίς ταυτότητα, μια ετεροκίνητη «προσωπικότητα», μέχρι τον πλήρη εξανδραποδισμό του.
Μόνον έτσι θα μπορούσαν να διασφαλίσουν είτε την γενικευμένη απάθεια, είτε τις χλιαρές και ανεπαρκείς αντιδράσεις, μπροστά στα κατά καιρούς εγκλήματά τους.

Ο βάκιλος της πανούκλας μπορεί να είναι χρόνια κοιμισμένος μέσα στα έπιπλα, στα ρούχα, στο υποσυνείδητο μας . Και κάποια στιγμή ξυπνά και ξαναφέρνει τη δυστυχία. Οι άνθρωποι πρέπει πάντα να επαγρυπνούν για μια πολιτική «πανούκλα» που μπορεί να εισβάλλει τόσο ξαφνικά στη ζωή τους. Και φυσικά να είναι έτοιμοι να την «αναγνωρίσουν» και να την «αντιμετωπίσουν». Στροφή και επιμονή, στην αντικειμενική ενημέρωση/πληροφόρηση, στην παιδεία και ορθή χρήση της γνώσης.

Ας μην ψέγουμε,λοιπόν, τόσο εύκολα μόνον τους νέους για τις παραβατικές τους συμπεριφορές. Ας ψαχτούμε όλοι μας μήπως είμαστε και εμείς φορείς της πολιτικής πανούκλας.

Ας αναρωτηθούμε πως στήθηκε το Ελληνικό Κράτος μετά το τέλος του Β΄Παγκόσμιου πολέμου. Ένα από τα ελάχιστα Κράτη που υπέφερε και από εμφύλιο σπαραγμό. Ένα από τα ελάχιστα Κράτη, που δεν τιμώρησε όσο έπρεπε τους δωσίλογους, τους συνεργάτες του κατακτητή. Ένα κράτος,που «χτίστηκε» από τους νικητές και για πολλά χρόνια δεν αγκάλιασε τους ηττημένους. Αντίθετα τους καταδίωξε, τους έστειλε εργάτες στη Δύση, τους στέρησε τη δυνατότητα να προσφέρουν στην πατρίδα και από Δημόσιες θέσεις. Παίζοντας με τις ανθρώπινες αντοχές υποχρέωσε πολλούς από τους ηττημένους να ανταλλάξουν την αξιοπρέπεια τους-την ιδεολογία τους-τα πιστεύω τους με την οριακή επιβίωση τους. Την στιγμή που στην πράξη επιβράβευε συνεργάτες των κατακτητών.

Πώς να αγαπήσεις, πώς να σεβαστείς ένα τέτοιο κράτος;

Κι όμως επειδή αγαπάμε την πατρίδα, επειδή είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας είμαστε υποχρεωμένοι να δομήσουμε από την αρχή το Ελληνικό κράτος. Να επανασυστήσουμε το κράτος μας. Με πλήρη συνείδηση ότι το κράτος δεν θα πάψει να είναι ένας από τους υπάρχοντες κοινωνικούς μηχανισμούς. Χρειαζόμαστε ένα restart. Ας παραδειγματισθούμε και από άλλους λαούς, που σε εξ ίσου δύσκολες συνθήκες πέτυχαν. Να κρατήσουμε τις πολιτικές μας διαφορές-τις διαφορετικές μας ιδεολογίες, αλλά να συμφωνήσουμε σε μια κοινή στρατηγική. Μπορούμε και το οφείλουμε και στην ιστορία μας, και στις επερχόμενες γενιές. Ας το τολμήσουμε.

Επικοινωνία με τον συντάκτη
skouterisd@gmail.com

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 17, 2016