Δύο λογικές και ένα «όπλο»!

Υπάρχουν δύο προσεγγίσεις στο χώρο της ΝΔ:

--Η πρώτη ότι πρέπει να φύγει ο Τσίπρας το συντομότερο.

Γιατί προσπαθεί να στήσει το δικό του «καθεστώς» και το δικό του «κομματικό στρατό». Κι όσο το προχωράει, τόσο δυσκολότερο θα είναι να το ξεστήσει η επόμενη κυβέρνηση.

Γιατί πάει τη χώρα συνεχώς πίσω. Κι όσο πιο πολύ μείνει στη διακυβέρνηση, από τόσο χειρότερη θέση θα την αναλάβει η επόμενη κυβέρνηση.

Και γιατί όσο μένει, τόσο υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να επισυμβεί στο μεταξύ… «ανήκεστος βλάβη» στη χώρα. Είτε να φέρει grexit (που αρχίζει να το πιθανολογεί ο διεθνής τύπος ξανά), είτε κάποια κρίση με την Τουρκία (με επιπτώσεις και σε όλα τα άλλα εθνικά θέματα), είτε κάτι με τους λαθρομετανάστες, την τρομοκρατία κλπ. Κι αν συμβεί μια τέτοια «ανήκεστος βλάβη», δεν θα διορθώνεται εύκολα από την επόμενη κυβέρνηση…

Άλλοι από αυτούς τους κινδύνους είναι πραγματικοί, άλλοι είναι ίσως υπερβολικοί, πάντως, το σκεπτικό όσο νωρίτερα φύγει τόσο το καλύτερο, είναι σωστό. Και ορθώς το επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αποκλείοντας τη λογική της «συνεργασίας με τον Τσίπρα» ή και της «στήριξης στον Τσίπρα»...

Αυτή η πρώτη προσέγγιση συνηθίζεται να ονομάζεται «αριστερή παρένθεση». Κακώς, ίσως. Γιατί δεν είναι «πρόβλεψη» για το «πόσο θα κρατήσει» η διακυβέρνηση Τσίπρα. Είναι εκτίμηση ότι πρέπει να φύγει το ταχύτερο…

-- Η άλλη προσέγγιση είναι η γνωστή του... «ώριμου φρούτου»! Δηλαδή, ας τον να… «σαπίσει στην εξουσία». Ας τον να τα κάνει όλα κεραμιδαριό! Εν ανάγκη, βοήθησέ τον να συμμαζέψει ό,τι μπορεί, κι άφησέ τον να δείξει τι σημαίνει «αριστερά στην εξουσία»…

Η προσέγγιση αυτή είναι πέρα για πέρα λάθος! Διότι, αντίθετα απ’ ό,τι συνέβη τη δεκαετία του ’80, όταν πράγματι ο Ανδρέας έχτιζε τον κομματικό του στρατό για τρείς δεκαετίες περίπου (και μετά το 2009 άρχισε να συνειδητοποιεί ο κόσμος πόσο ακριβά το πλήρωσε η χώρα), ο Τσίπρας ΔΕΝ μπορεί να δημιουργήσει δικό του «κομματικό στρατό». ΔΕΝ μπορεί να διορίζει αφειδώς, να μοιράζει «κοινωνικές παροχές» από δανεικά. ΔΕΝ υπάρχουν δανεικά! Κι όσα δίνονται, συνοδεύονται από οδυνηρά μνημονιακά «προαπαιτούμενα» για φόρους και περικοπές.

Η προσέγγιση του «ώριμου φρούτου» είναι λάθος, γιατί αντί να δημιουργείται στον κόσμο μια ψευδαίσθηση επίπλαστης ευημερίας από δανεικά (όπως στη δεκαετία του 80, επί Ανδρέα), τώρα υπάρχει καταιγίδα φόρων και τσουνάμι περικοπών. Τα οποία δημιουργούν κοινωνική οργή.

Κι εκτός από τον ευρύτατα διαδεδομένη οδύνη για το οικονομικό στρίμωγμα, υπάρχει και η οργή για την κοροϊδία. Και η ακόμα μεγαλύτερη οργή γιατί ο Τσίπρας επιδείνωσε τη θέση των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα και σε όλη τη χώρα.

Συνεπώς, η ΝΔ δεν έχει να διαχειριστεί μια επίπλαστη ευημερία των ανθρώπων που μπορεί να την πληρώσει η χώρα μία ή δύο δεκαετίες μετά, ώστε να περιμένει να «ωριμάσει το φρούτο» του Τσίπρα! Έχει να διαχειριστεί μια συνεχώς διογκούμενη οργή του κόσμου εναντίον του Τσίπρα…

Που αν δεν την εκφράσει η ΝΔ ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να διώξει τον Τσίπρα, μιαν ώρα αρχύτερα, θα την εκφράσει κάποιος άλλος. Η πολιτική δεν επιτρέπει τα κενά. Όπως και η φύση, όπως και η ζωή…

Η πολιτική του «ώριμου φρούτου», ισοδυναμεί με την πολιτική της ΜΗ αντιπολίτευσης εκ μέρους της ΝΔ! Ας τον να σαπίσει…

Και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική της «αριστερής παρένθεσης»: Διώξτε τον όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο λαός το κατάλαβε. Δεν χρειάζεται να διαλύσει και τη χώρα…

Πρόκειται στην ουσία για δύο αντίπαλες στρατηγικές. Η μία αποκλείει την άλλη. Δεν μπορείς να υιοθετείς και τις δύο…

Κι αυτό ορισμένοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα…

Ο Τσίπρας, από την πλευρά του πολύ θα ήθελε να υιοθετούσε η ΝΔ την πολιτική του «ώριμου φρούτου». Γιατί έτσι θα είχε το κεφάλι του ήσυχο για αρκετό καιρό. Αν η αξιωματική αντιπολίτευση δεν τον «παρενοχλούσε» ιδιαίτερα, και μέχρι να αναδειχθεί άλλος «πόλος» να εκφράσει τη διογκούμενη λαϊκή οργή, ο Τσίπρας θα κέρδιζε χρόνο.

Γι’ αυτό και υπάρχουν τρεις λόγοι που ο ΣΥΡΙΖΑ επισείει το μπαμπούλα της «αριστερής παρένθεσης»:

Πρώτον, για να συσπειρώνει τους δικούς του: Μη διαφωνείτε πολύ με την πολιτική μου (ακόμα κι όταν κάνω τα εντελώς αντίθετα απ’ όσα υποσχεθήκαμε στον κόσμο), γιατί έτσι δικαιώνεται την πολιτική της… «αριστερής παρένθεσης»!

Δεύτερον, γιατί φοβάται αυτό ακριβώς: Ότι όπως τα έκανε θα είναι «παρένθεση». Η αριστερή-αντιμνημονιακή πολιτική που εκπροσωπούσε έγινε ήδη«παρένθεση»! Τώρα υπέγραψε όλα όσα κατήγγελλε και πολύ χειρότερα. Άρα η «αριστερή παρένθεση» έκλεισε! Από πέρσι.

Άλλωστε το επιβεβαιώνει ο ίδιος: Όταν λέει «δεν με δεσμεύουν πια οι υποσχέσεις που έδωσα το Ιανουάριο του 2015. Από τότε έγιναν εκλογές και έδωσα στο μεταξύ άλλες υποσχέσεις» (τις οποίες, βέβαια παραβίασε κι αυτές)…

Ομολογεί, λοιπόν, ο ίδιος, πως η αριστερή πολιτική με την οποία εξελέγη για πρώτη φορά ΔΕΝ ισχύει πια. Έχει γίνει «παρένθεση»! Με ολέθριες επιπτώσεις για τον τόπο. Αλλά παρένθεση. Που έκλεισε…

Τρίτον, διότι όσο κινδυνεύει να κλείσει και η άλλη παρένθεση – η θλιβερή παρένθεση - της διακυβέρνησής του, τόσο περισσότερο δικαιώνεται η πολιτική Σαμαρά. Που όχι μόνο βελτίωνε την κατάσταση της χώρας από κάθε άποψη (και τώρα την χαντακώνει ο Τσίπρας από κάθε άποψη), αλλά επιπροσθέτως είχε προειδοποιήσει ο Σαμαράς για το τι θα συμβεί αν κυβερνήσει ο Τσίπρας. Και τώρα δικαιώνονται κι όλες εκείνες οι προειδοποιήσεις.

Ο Τσίπρας λοιπόν, κατακεραυνώνει κάθε τόσο την «αριστερή παρένθεση» γιατί φοβάται τη δικαίωση Σαμαρά! Κι όσο περισσότερο κρατήσει η δική του διακυβέρνηση, τόσο περισσότερο ελπίζει ότι θα ξεχαστεί η δικαίωση Σαμαρά.

Άδικος κόπος…

Οι πρώτες ενδείξεις από τους δανειστές ήταν αληθινή… ψυχρολουσία! Του λένε ότι δεν έκανε παρά ελάχιστα από τα προαπαιτούμενα που του είχαν βάλει, και του ζητάνε να πάρει πίσω και μερικά απ’ όσα έκανε στο μεταξύ, όπως τα εμπόδια που θέτουν οι υπουργοί του στις αποκρατικοποιήσεις (και φυσικά του ζητάνε να αυτό-ταπεινωθεί για την υπόθεση Γεωργίου). Ενώ παραμένουν ακέραια όλα τα μεγάλα «αγκάθια»: Στα εργασιακά, στους πλειστηριασμούς ακινήτων, στη διαχείριση των «κόκκινων δανείων» κλπ.

Μεγάλοι και ανεξάρτητοι οργανισμοί, όπως η City-group και η Meryll Lynch προεξοφλούν πλέον ότι έχουν ανατραπεί όλες οι προηγούμενες οικονομικές προβλέψεις και έρχονται εφιαλτικά σενάρια για την οικονομία της Ελλάδας. Εν όψει των οποίων ο Τσίπρας μάλλον θα αναγκαστεί να «αποδράσει»! Για να αποφύγει τα πολύ χειρότερα, λίγο αργότερα…

Ο διεθνής τύπος όλο και περισσότερο προβλέπει είτε «εκλογές το φθινόπωρο» είτε παραίτηση Τσίπρα και οικουμενική.

Ο Ντράγκι δηλώνει πως η Ελλάδα δεν πρόκειται να μπει άμεσα (ή στο ορατό μέλλον) στο πρόγραμμα νομισματικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (QE).

Οι προβλέψεις για τη διεθνή οικονομία τα επόμενα χρόνια γίνονται όλο και πιο απαισιόδοξες. Ακόμα χειρότερα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Brexit απλώς επιδείνωσε τα πράγματα. Και τα κολοσσιαία πρόστιμα που έβαλε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην αμερικανική εταιρία Apple, απλώς τα έκανε ακόμα χειρότερα…

Σε μια διεθνή οικονομία σε στασιμότητα και σε μια Ευρωπαϊκή οικονομία σε ύφεση, είναι βέβαιο ότι η Ελληνική οικονομία θα πάει πολύ χειρότερα.

Προσέξτε: Στο παρελθόν, κάθε φορά που δοκιμάστηκε σοβαρά η διεθνής οικονομία, στην Ελλάδα είχαμε από καθεστωτική αλλαγή μέχρι χρεοκοπία (ή και τα δύο):

Πρώτο παράδειγμα στις αρχές της δεκαετίας του 30 (μετά το μεγάλο κραχ του ’29): Στην Ελλάδα κατέρρευσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρώτα. Και η ίδια η Δημοκρατία στη συνέχεια. Μεσολάβησαν δύο εκλογές, δύο πραξικοπήματα, μια πολιτειακή αλλαγή και κατέληξαν τα πράγματα με την επιβολή δικτατορίας. Και χρεοκοπία λίγο αργότερα…

Δεύτερο παράδειγμα την περίοδο 1971-73, με την κατάρρευση συνθηκών του Bretton - Woods) και τη διεθνή οικονομική κρίση που ακολούθησε. Στην Ελλάδα προκλήθηκε τότε αποσταθεροποίηση της χούντας, εθνική κρίση και αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Και τρίτη περίπτωση με την διεθνή κρίση που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2007 (κατάρρευση της Lehman Brothers στις ΗΠΑ) που διέλυσε το πολιτικό σκηνικό και από την οποία δεν έχουμε συνέλθει ακόμα…

Μια νέα υποτροπή της παγκόσμιας κρίσης τώρα (που θεωρείται πλέον όχι απλώς «πιθανή», αλλά «βέβαιη») θα συγκλονίσει και την Ελλάδα! Και θα προκαλέσει αλλαγές που σήμερα ακόμα μας φαίνονται αδιανόητες. Και αλίμονο σε όσους βρεθούν να κυβερνούν με ψέματα. Θα πάθουν μαζωμένα όσα τους αξίζουν κι από τα οποία έλπιζαν ή νόμιζαν ότι θα γλιτώσουν…

Αλλά και χωρίς όλα αυτά τα δημόσια έσοδα, έτσι κι αλλιώς, δεν πάνε καλά. Ούτε από την πλευρά του φόρου εισοδήματος (από την οποία δεν υπήρχαν μεγάλοι φόβοι για «τρύπα») ούτε από την πλευρά του ΦΠΑ (για τον οποίο φοβούνται όλοι ότι η τρύπα θα είναι πολύ μεγάλη). Κι ακόμα δεν έχει μπει ο Σεπτέμβριος, ούτε έχει έλθει ο Οκτώβριος, ο Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος, όταν συμπίπτουν όλες οι πληρωμές των φορολογουμένων μαζί! Κι όπου αναμένεται να προκύψει… «διαστημική μαύρη τρύπα»! Και καραδοκεί και ο «κόφτης».

Και δεν σας λέω τίποτε για την πολιτική ρευστότητα που υπάρχει σε μια σειρά χώρες, όπως η Αυστρία, η Ιταλία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ και στο βάθος η ίδια η Γερμανία, όπου επίκεινται τους επόμενους μήνες κρίσιμα δημοψηφίσματα ή εκλογές. Κι όπου οι υπερδεξιές δυνάμεις θα κερδίσουν ή οι καθεστωτικές δυνάμεις μετακινούνται σε πιο δεξιές θέσεις για να «κρατήσουν». Κι όλα αυτά θα καταστήσουν ακόμα πιο αβίωτο το διεθνές περιβάλλον για την κυβέρνηση Τσίπρα.

[Και γι’ αυτό έχει δίκιο ο διεθνής τύπος όταν πιθανολογεί ότι είναι πιθανό να αποδράσει για να αποφύγει τα πολύ χειρότερα λίγο αργότερα…]

Κι έναντι όλων αυτών ο Τσίπρας τι έχει να δείξει; Τι μπορεί να χρησιμοποιήσει για να διασωθεί; Τον αγώνα «κατά της… διαπλοκής» και την αδειοδότηση των καναλιών; Ή μήπως τις… «γερμανικές αποζημιώσεις»;

Περιμένετε λίγο τι θα γράφει ο ξένος τύπος, όταν μαθευτούν τα ονόματα των νέων «καναλαρχών». Και περιμένετε με τη… λύσσα θα κυκλοφορούν τα απαξιωτικάδημοσιεύματα του ξένου τύπου μέσα στην Ελλάδα, όλοι εκείνοι που ΔΕΝ πήραν «άδειες»! Η ακόμα και μερικοί από εκείνους που πήραν, σε βάρος άλλων…

Γιατί στο μεταξύ με το που κλείσει αυτός ο διαγωνισμός, όλοι θα στρέψουν τα βλέμματα στον… επόμενο διαγωνισμό! Που θα τον κάνει η επόμενη κυβέρνηση…

Κι όλοι οι «μνηστήρες», από τώρα θα χτυπάνε όλους τους άλλους διεκδικητές. Και όλοι μαζί θα χτυπάνε τη σημερινή κυβέρνηση…

Το πρόβλημα δεν είναι ΑΝ θα κλείσει η θλιβερή παρένθεση διακυβέρνησης του Τσίπρα. (Η παρένθεση της αριστερής-αντιμνημονιακής πολιτικής του ήδη έκλεισε…)

Το πρόβλημα πλέον είναι ΠΩΣ θα κλείσει όσο πιο γρήγορα κι όσο πιο ανώδυνα για τη χώρα γίνεται.

Κι αυτό σημαίνει πως η Αντιπολίτευση έχει ένα πράγμα να κάνει. Ένα μόνο:

Να συσπειρώσει όσους θέλουν να φύγει ο Τσίπρας το ταχύτερο.

Όχι μεγαλόπνοες διακηρύξεις! Όχι αναλυτικά προγράμματα! Τις βασικές κατευθύνσεις. Και δεν χρειάζεται να πει «ψέματα» η ΝΔ. Αντίθετα, πρέπει να τολμήσει να πει την ΑΛΗΘΕΙΑ. Που είναι μια στην περίπτωσή μας:

Σταθεροποιήσαμε τη χώρα (επί Σαμαρά) σε πολύ αντίξοες συνθήκες.

Μπορούμε, λοιπόν, να το κάνουμε ξανά.

Και μόνον εμείςμπορούμε. Ο Τσίπρας ό,τι ακούμπησε, το έκαψε.

Ό,τι υποσχέθηκε, το αθέτησε. Ό,τι διακήρυξε, το πρόδωσε.

Όσους έπεισε, τους κορόιδεψε.

Ό,τι λέει σήμερα, ψεύδεται.

Κι ό,τι λέει τώρα, δεν του βγαίνει…

Εμείς μπορούμε σε ένα-ενάμιση χρόνο να ξαναφέρουμε τη χώρα εκεί που την είχε φτάσει ο Σαμαράς το φθινόπωρο του 2014. Και σε άλλο ενάμιση χρόνο να την πάμε πολύ ψηλότερα.

Αυτό είναι το μέγιστο που μπορεί να ελπίζει και μπορεί να πιστέψει ο κόσμος σήμερα. Αν πεις παραπάνω, δεν θα σε πιστέψει κανείς. Κι αν πεις λιγότερα, δεν θα πείσεις κανένα.

Η ΝΔ δεν έχει πια να φοβάται τίποτε από τον Τσίπρα και τα «επικοινωνιακά του τεχνάσματα». Αυτά ήδη «ξεθωριάζουν» μέρα με την ημέρα. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβουν οι καναλάρχες - παλιοί και νέοι…

Το μόνο που έχει να φοβάται η ΝΔ είναι ο… «κακός της εαυτός» (τα ενοχικά της σύνδρομα από το παρελθόν η απολογητική της διάθεση σε κάθε πρόκληση της Αριστεράς κλπ.). Τίποτε άλλο.

Δώστε προοπτική στην οργή του κόσμου που θέλει να φύγει ο Τσίπρας.

Και χρησιμοποιήστε τη δικαίωση Σαμαρά ως τη μόνη εγγύηση ότι η ΝΔ μπορεί ξανά να βγάλει τη χώρα από τα δύσκολα.

Ποτέ κόμμα της Αντιπολίτευσης δεν είχε τέτοιο «όπλο» στη διάθεσή του:

Ποτέ κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα δεν είχε τόσο σύντομη δικαίωση της πρόσφατης πολιτικής του. Ποτέ!

Χρησιμοποιήστε το…

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 08, 2016