Καλά τα απεριτίφ αρκεί και το μενού να "χαμογελά" στην όρεξη!

Μια μικρή τρύπα μπορεί να βουλιάξει ολόκληρο καράβι λέει μια αγγλική παροιμία. Στην περίπτωσή μας όμως κολλήσαμε στα αβαθή.

Οι ρητορικές ή αριθμητικές αλχημείες, οι πιθανολογήσεις δεν επανεκδίδουν success stories. Τίποτε, πλέον, δεν είναι αναπόφευκτο αλλά και όλα πιθανά για το καράβι: Ιδιωτικοποιήσεις, περιουσιολόγιο -που μπορεί να αποτελέσει το νέο ευφάνταστο φόρο για την απομείωση του χρέους. Αν π.χ. οι δανειστές μετά από "ενδελεχή μελέτη" απαιτήσουν μια εισφορά από 10 έως 30% μπορεί να πάρουν και έως το 30% του χρέους άμεσα δηλ. σε ορίζοντα συγκεκριμένων ετών, 5ετία, πέραν των άλλων μέτρων. Ίσως εδώ να βρίσκεται η ρίζα περί αντικατάστασης του ΕΝΦΙΑ με ποιό "δίκαιο φόρο".

Τώρα οι ιδιωτικοποιήσεις, ένα από τα κύρια μαξιλάρια και των πολιτικών εξελίξεων (εκλογών), "διευκολύνονται με αριστερή εισαγωγή" προκειμένου να μην έχει αντιδράσεις η επόμενη κυβέρνηση.

Τα ζητήματα της πολιτικής κρίσης που συνοδεύει την οικονομική είναι "διαχειρίσιμα" επί του τυπικού πλαισίου όσο η "κοινή γνώμη" σαγηνεύεται και δεν ανακτά, πλειοψηφικά, πολιτικά ιδεώδη. Η πολιτική δύναμη, που πολλοί επιζητούν, έχει υποχωρήσει.

Αποτέλεσμα: αρκετοί πολιτικοί καταφέρνουν να ανεβαίνουν στην "εξουσία" όχι όμως να κυβερνούν. Πολλά συνδικάτα, ποικιλώνυμοι φορείς, καταγγέλουν χωρίς δύναμη να στοιχειοθετούν κριτική με βάθος (έξω από στενά τείχη) και προοπτική αγώνων για όλους τους μισθωτούς, ανέργους ή συνταξιούχους. Αυτοδιοίκηση σε απόσταση από την κοινωνική μορφή πρωτοβουλιών για τα ευρύτερα και μη οριζόμενα στο γράμμα του νόμου περί των αρμοδιοτήτων.

Οι ειδικοί και πάλι -βέβαια με τον όρο να είναι "δικοί μας" -γραφειοκράτες, λομπίστες κα τεχνικοί της εκάστοτε εξουσίας, δηλ. μικροπολιτικοί/ή, φροντίζουν την επιρροή αντικαθιστώντας την πολιτική, την γνώση, την συλλογικότητα, το πρόγραμμα και την ικανότητα διακυβέρνησης με μηχανισμούς και ωραιοποιήσεις.

Να δούμε επί των εσόδων, αν υπολείπονται πάνω από 1 δισ., τι "ανθολόγιο" θα εφεύρουν στο τέλος του χρόνου.

Η αντιπολιτική διαπαιδαγώγηση και αποχή των πολιτών με επιχείρημα την κακή πολιτική και τους κακούς πολιτικούς,για την αποχή είναι ηλίου φαεινότερο και ιστορικά αποδεδειγμένο που οδηγεί. Αν η λογική δεν έρθει στα όριά της οι επικρατούσες διαιρέσεις ανάμεσα στο επιθυμητό, δυνατό και εφικτό θα συνεχίζουν να σερβίρουν απεριτίφ χωρίς όμως ανάλογο μενού. Ένας κύκλος συμφερόντων που συντεχνιακά συναθροίζονται, εναλλάσσονται εν μέρει ανάλογα με την εποχή, μόνιμα θα καλλιεργεί ενοχικά σύνδρομα στην κοινωνία για "αποδοχή" συνεχόμενων δεινών και τιμωριών.

Τελευταίο: οι κυβερνήσεις εκλέγονται. Σοβαρά; Με ποιά όμως ατζέντα; Από την "άκρατη ιδεοκυριαρχία" του 20ου αιώνα όσο ο 21ος είναι έρημος τόσο η Ανατολή και ο ουσιώδης προσανατολισμός ζωής θα αναζητείται.

Η δύσκολη κατάσταση των ανθρώπων δεν λύνεται με Συνόδους: σοσιαλδημοκρατικές, νότου ή άλλες "κορυφαίες" όταν η επιρροή στην ΕΕ είναι ανεπαίσθητη για τους πολίτες και καταλήγουν να εκλαμβάνονται ως ψηφοθηρικής αλληλεγγύης. Αν από την ψευδο-αντίληψη, την ψευδό-συνείδηση, το marketing του φαίνεσθαι, τον ατομισμό, τις αρχές ως αγοραία εξωτερική τιμή για κάθε είδους "πιάτσα", δεν πάμε πιο συνολικά στην συνείδηση ως αξία, το δυνατό ατομικό και συλλογικό εσωτερικό κώδικα, το κοινωνικό είναι, η "κοινή όραση" θα περιορίζεται στην σκιά της σκιάς των όσων "γίνονται -και νομίζουμε ότι ξέρουμε ή θα μάθουμε- για εμάς χωρίς εμάς"!

Σπύρος Παπασπύρος
Πηγή εφημ. "Το Παρόν"

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 03, 2016