Ξυπνήστε ρεεεε…

Παρακολουθώ με καταφρόνηση, οίκτο και αηδία την «κόντρα» που έχει ξεσπάσει μεταξύ κυβέρνησης και Εκκλησίας για το… μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία.

Ακριβώς, έτσι: Καταφρόνια, οίκτο και αηδία!

Καταφρόνια για τα κόμπλεξ της Αριστεράς αλλά και της τάχα μου «φιλελέδικης» διανόησης. Απίστευτα συμπλέγματα αντί-κληρικαλιστικής μανίας και ιστορικού αναλφαβητισμού.

Μπορούμε να κρίνουμε το ρόλο που έπαιξαν διάφορες θρησκείες σε διάφορες εποχές. Αλλά δύσκολο να κρίνουμε πως θα ήταν οι ίδιες κοινωνίες χωρίς θρησκεία. Γιατί πολύ απλά δενυπήρξε ανθρώπινος πολιτισμός χωρίς θρησκεία. Ποτέ…

Κάτι σημαίνει αυτό, έ;

Ακριβέστερα, υπήρξαν - πρόσφατα μάλιστα - κοινωνίες όπου η Θρησκεία είχε απαγορευτεί: του (λεγόμενου) «υπαρκτού σοσιαλισμού»!

Επί 70 χρόνια στη Σοβιετική Ένωση (και επί σαράντα χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη) δύο - τρείς γενιές πολιτών γαλουχήθηκαν με μηνύματα κατά της θρησκείας και της θρησκευτικότητας.

Το αποτέλεσμα: ΔΕΝ ξεριζώθηκε το θρησκευτικό συναίσθημα από αυτές τις κοινωνίες! Το αντίθετο: Κατέρρευσαν τα αθεϊκά-κομμουνιστικά καθεστώτα και οι κοινωνίες τους είναι σήμερα πολύ πιο θρησκευόμενες απ’ ότι οι υπόλοιπες στη Δυτική Ευρώπη που δεν κατεδίωξαν ποτέ τη Θρησκεία.

Η Αριστερά που θαύμαζετις κοινωνίες εκείνες, δεν πήρε χαμπάρι απολύτως τίποτε για την κατάρρευσή τους!

Πριν κάμποσα χρόνια διάβασα ένα εντυπωσιακό κείμενο υπέρ της Ορθοδοξίαςκαι του Ιστορικού της ρόλου. Συγγραφέας του ο… Νίκος Ζαχαριάδης, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ. Και το είχε δημοσιεύσει ο (νόμιμος τότε) «Ριζοσπάστης» στις 9 Σεπτεμβρίου του 1945...

(Το αναδημοσίευσε 39 χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 1984, το θεωρητικό όργανο του Κόμματος, η Κομμουνιστική Επιθεώρηση – ΚΟΜΕΠ).

Ανέφερε, λοιπόν, σε αυτό το ιστορικό κείμενο, ο Ζαχαριάδης:

«… ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἡ Χριστιανικὴ θρησκεία γενικότερα, ὅπως τὴν ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία αὐτή, παῖξαν… ἕναν προοδευτικὸ ρόλο… σαν παράγοντας που διευκόλυνε καὶ ἐπιτάχυνε τὴν ἐθνικὴ διαμόρφωση … Στὰ χρόνια του ἐξανδραποδισμοῦ καὶ τῆς σκλαβιᾶς κάτω ἀπὸ τὴν ὀθωμανικὴ τυραννία συνέτεινε οὐσιαστικὰ στὸν ἐθνικοαπελευθερωτικὸ τότε ἀγῶνα…. Εἶναι ἀναρίθμητα τὰ παραδείγματα ποὺ δείχνουν ὅτι Ταγοὶ καὶ ἁπλοὶ στρατευόμενοι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας πάλεψαν καὶ μὲ τὸ ντουφέκι στὸ χέρι στὸ πλευρὸ τοῦ Λαοῦ καὶ ὅτι μοναστήρια καὶ μοναστήρια εἶχαν μεταβληθεῖ σὲ μπαρουταποθῆκες καὶ λαϊκὰ φρούρια».

Κι από την άλλη πλευρά, ο Γάλλος φιλελεύθερος συγγραφέας του 19ου αιώνα Αλέξις Ντε Τόκεβιλ, (αληθινός φιλελεύθερος όχι… «φιλελές»), είχε παρατηρήσει ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες της εποχής του (1835 περίπου) - τότε τη ΜΟΝΗ δημοκρατική χώρα στον κόσμο (στην Ευρώπη είχε επικρατήσει η «παλινόρθωση» των μοναρχιών) - στη δημοκρατική Αμερική, λοιπόν, το θρησκευτικό συναίσθημα ήταν πολύ πιο ισχυρό, απ’ ό,τι στην Ευρώπη.

Στο θεμελιώδες για τη φιλελεύθερη σκέψη έργο του: «Η δημοκρατία στην Αμερική» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ντε Τόκεβιλ:

«Αναζήτησα το μεγαλείο της (Αμερικής) στα εμπορικά λιμάνια της και στα μεγάλα πλωτά ποτάμια της – αλλά δεν βρισκόταν εκεί . . .το αναζήτησα στις εύφορες πεδιάδες της και στα απέραντα δάση της. Και δεν βρισκόταν εκεί… Αναζήτησα το μεγαλείο της (Αμερικής) στα πλούσια ορυχεία της και στο τεράστιο διεθνές της εμπόριο – δεν ήταν εκεί . . . Το αναζήτησα στο δημοκρατικό της Κογκρέσσο και στο ασύγκριτο (δημοκρατικό της) Σύνταγμα – και δεν ήταν ούτε εκεί. Μόνο όταν πήγα στις Εκκλησίες της Αμερικής κι άκουσα τους ιερείς της να βγάζουν πύρινα κηρύγματα αρετής, κατάλαβα το μυστικό της ιδιοφυίας, του μεγαλείου και τη δύναμής της. Η Αμερική είναι μεγάλη γιατί είναι ενάρετη. Και αν ποτέ πάψει να είναι ενάρετη, τότε θα πάψει να είναι μεγάλη...».

Για να προσθέσει παρακάτω: «Η Ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ηθική. Και η ηθική δεν μπορεί να υπάρξει δίχως Πίστη».

Ο Ντε Τόκεβιλ - ο ίδιος μη θρησκευόμενος - παρατήρησε τότε ότι η δημοκρατία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το θρησκευτικό συναίσθημα.Γιατί κοινωνίες χωρίς θρησκεία είναι περισσότερο «αγέλες αρπακτικών», όπου δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε η αλληλεγγύη, ούτε η ευθύνη, ούτε η λογοδοσία, ούτε η κοινωνική συνοχή, που αποτελούν αναγκαίες προϋποθέσεις Δημοκρατίας.

Εδώ, κάποιοι δικοί μας – «φιλελέδες», κι όχι πραγματικοί φιλελεύθεροι – επίσης δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτε…

Για να μη σου πω για τον Φίλη. Που καλά, Ντε Τόκεβιλ δεν διάβασε ο καψερός. Αλλά ούτε καν Νίκο Ζαχαριάδη (ή έστω Νίκο Σβορώνο);

Νιώθω λοιπόν απίστευτη περιφρόνηση προς διάφορους φανατικούς, είτε αριστερούς είτε «φιλελεύθερους» (και καλά), που δεν διδάχθηκαν τίποτε ούτε από την Ιστορία (μας) ούτε από τη βιβλιογραφία (τους).

Πέρα από την καταφρόνια, όμως, νιώθω και αηδία!

Διότι η Ορθοδοξία είναι ιστορικά συνυφασμένη με την διαμόρφωση της εθνικής μας ταυτότητας. Υπάρχουν λαοί που στην «ιδιοπροσωπία» τους το «εθνικό» και το θρησκευτικό στοιχείο πήγαν μαζί! Είναι αλληλένδετα…

Τέτοια παραδείγματα είναι οι Έλληνες ασφαλώς, οι Ιρλανδοί, οι Ισπανοί, οι Βρετανοί, οι Ισραηλινοί και οι Δανοί. Φυσικά και οι Άραβες και οι Ινδοί…

Όπως υπάρχουν κι άλλοι λαοί, όπου η εθνική τους ταυτότητα χτίστηκε σε διάκριση με το θρησκευτικό στοιχείο. Ήταν ας πούμε Καθολικοί από τη μια πλευρά και Διαμαρτυρόμενοι από την άλλη, για αιώνες συγκρούστηκαν σε αιματηρούς θρησκευτικούς πολέμους και ο μόνος τρόπος να μονιάσουν ήταν βάζοντας τους Εκκλησιαστικούς διαχωρισμούς στη πάντα.

Αλλά κι αυτοί παραμέρισαν τις διαφορετικές Εκκλησίες τους, όχι το θρησκευτικό συναίσθημα.

Στη Γερμανία, στο πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας ευρωπαϊκής χώρας που διχάστηκε κατά το παρελθόν από θρησκευτικές συγκρούσεις, το κόμμα που έβγαλε σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία στις τελευταίες εκλογές λέγεται Χριστιανοδημοκρατικό! Και το ψηφίζουν και Καθολικού και Προτεστάντες.

Κι όταν κάποτε (πριν 20-25 χρόνια), κάποιοι ζήτησαν να κατέβει ο «Εσταυρωμένος» από τα δημόσια σχολεία τους, ο τότε Καγκελάριος (και μέντορας της Άνγκελα Μέρκελ) Χέλμουτ Κολ τους το «έκοψε»:

--Είμαστε Χριστιανικός λαός, είμαστε Χριστιανική χώρα. Ξεχάστε το!

Είχαν προηγηθεί δεκάδες εκατομμύρια υπογραφές πολιτών ενάντια στην αποκαθήλωση του «Εσταυρωμένου». Αυτά στην σύγχρονη Γερμανία…

Πηγαίνετε να πείτε στους Ιρλανδούς να ξεχάσουν τον Καθολικισμό τους, ή στους Ισραηλινούς να ξεχάσουν τα Εβραϊκά τους σύμβολα, ή στους Ισπανούς να ξεχάσουν τη «Ρεκονκίστα» (κανονική «σταυροφορία» για την απελευθέρωση της Ιβηρικής από τους Μαυριτανούς μουσουλμάνους), ή στους Έλληνες να ξεχάσουν την Παλιγγενεσία τους που έγινε «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και για της Πατρίδας της Ελευθερία»…

Πηγαίνετε να πείτε στις ΗΠΑ να σβήσουν από το χαρτονόμισμα του δολαρίου (παγκόσμιο και διαχρονικό σύμβολο ισχύος τους) το εμβληματικό ρητό: In God We Trust.

Πηγαίνετε να πείτε στους Δανούς, στους Νορβηγούς, στους Σουηδούς ή στους Ελβετούς, να αλλάξουν τις σημαίες τους που όλες έχουν το σύμβολο του Σταυρού (όπως και η Ελληνική, εξ άλλου).

Πηγαίνετε να πείτε στους Πολωνούς που υπερηφανεύονται γιατί είναι από τους λαούς που συστηματικά αντιστάθηκαν στο κομμουνιστικό καθεστώς με το Καθολικό κίνημα της «Αλληλεγγύης», να ξεχάσουν την καθολική εθνική τους ταυτότητα.

Πηγαίνετε και… καλά ξεμπερδέματα!

Κι όσον αφορά τη Βρετανία, εκεί ο θεσμός που συμβολίζει την ιστορική τους ενότητα - η «κεφαλή» του κράτους τους - ο εκάστοτε Βασιλιάς ή Βασίλισσα, είναι ταυτόχρονα και η Κεφαλή της Αγγλικανικής Εκκλησίας!

Όλοι οι προοδευμένοι λαοί σύγχρονων δημοκρατικών κοινωνιών σέβονταιτην εθνική ιδιοπροσωπεία τους και το ρόλο που έπαιξε η θρησκεία τους σε αυτό.

Δεν προσπαθούν να τα από-δομήσουν όλα αυτά.

Η διδασκαλία των θρησκευτικών στην Ελλάδα είναι απλά διδασκαλία μέρους της εθνικής τους ταυτότητας. Ούτε «ομολογιακή» ούτε… «συγκριτική θρησκειολογία»! Κομμάτι της εθνικής μας ταυτότητας. Τελεία και παύλα.

Αν την αφαιρέσει κανείς, απλά ξεριζώνειένα κομμάτι τις ταυτότητάς μας. Ακρωτηριάζειτον Ελληνισμό από μέγα μέρος της Παράδοσής του. Πράγμα που κανείς άλλος λαός δεν συζητά.

Γι’ αυτό νιώθω αηδία για τους δικούς μας, που βάλθηκαν να ακρωτηριάσουν την εθνική μνήμη του λαού μας - στο όνομα της… «Προόδου» π’ ανάθεμά τους - την ώρα που άλλοι λαοί τιμούν τη δική τους θρησκευτική παράδοση, ως αναπόσπαστο τμήμα της ταυτότητάς τους.

Και να σκεφτεί κανείς, ότι η Ορθοδοξία δεν έβγαλε «θύτες» - ιεροεξεταστές, έβγαλε νεομάρτυρες. Η Ορθοδοξία δεν προκάλεσε πολέμους, όπως αυτοί που αιματοκύλησαν την Ευρώπη το 17ο αιώνα.

Ο Ορθοδοξία δεν έχει στο «παθητικό» της θύματα όπως ο Τζορντάνο Μπρούνο που κάηκε στην πυρά, ή ο Γαλιλαίος (που φτηνά της γλίτωσε). Η Ορθοδοξία έχει στο «ενεργητικό» της εθνομάρτυρες όπως ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Πέμπτος, ο Παπαφλέσσας και ο Χρυσόστομος Σμύρνης.

Που μ’ όλα τα «τρωτά» και τις «αμαρτίες» τους, τις κρίσιμες στιγμές έμειναν όρθιοι και θυσιάστηκαν! Αυτό το ιστορικό φορτίο της Ορθοδοξίας θα έπρεπε να μας ενώνει και να μας κάνει υπερήφανους. Όχι να καθόμαστε και να κουβεντιάζουμε πως θα το «περικόψουμε»…

Όποιος θέλει να το σβήσει από το συλλογικό υποσυνείδητο του Έθνους μας είναι «εγκληματίας»…

Όποιος δεν θέλει τη νεολαία να μεγαλώσει με τέτοια νάματα, μου προκαλεί πια αηδία.

Και όχι! Το πρόβλημα δεν είναι οι θρασύτατοι και ημι-αγράμματοι «ζηλωτές» τύπου Φίλη...

Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι δεν ξεσηκώνεται – ακόμα τουλάχιστον - όλη η υπόλοιπη κοινωνία, οι πολιτικοί ταγοί και η πνευματική ηγεσία, ενάντια στον αθεϊκό μεσαίωνα (σοβιετικού τύπου) που «ευαγγελίζεται» ο Φίλης.

Εκεί θα ήθελα τη Νέα Δημοκρατία να ξεσπαθώσει! Τα «κεντρώα» κόμματα να πάψουν να το παίζουν «προοδευτικοί» της πλάκας. Τους πνευματικούς μας ανθρώπους να βγουν από την αφασία τους. Και την Εκκλησία να πάψει να… σούρνεται και να γίνει αυτό που όφειλε να είναι εξ αρχής: το «άλας της γης».

Γιατί όπως προειδοποίησε κι ο Ιδρυτής της: «αν το άλας μωρανθεί…».

Βρασ’ τα κι ας τα!

Να κλείσω και με μια ιστορική αναφορά:

Ο Στάλιν κυνήγησε απηνώς την Ορθόδοξη Εκκλησία στη Σοβιετική Ρωσία.

Όταν, όμως, άρχισε η επίθεση των Ναζί, που τους πρώτους μήνες προέλαυναν σαρωτικά μέσα στο σοβιετικό έδαφος, ο ίδιος ο Στάλιν έβγαλε τους παπάδες και τους ιεράρχες από τις φυλακές, άνοιξε τις Εκκλησίες και διέταξε να γίνονται συνεχώς λειτουργίες και εσπερινοί!

Είχαν Πόλεμο επιβίωσης και στον Πόλεμο δεν υπάρχουν άθεοι.

Όλοι σταυροκοπιούνται!

Ο Στάλιν το κατάλαβε, επί τέλους. Ότι σε κρίσιμες στιγμές χρειάζεται το θρησκευτικό φρόνημα για να μείνει μια κοινωνία όρθια.

Ακόμα και η «μεγάλη Σοσιαλιστική Πατρίδα»…

Πολλώ μάλλον η Ελλάδα. Που είναι πάνταη Πατρίδα μας.

Κι είναι καιρός να πάψει να είναι «Σοσιαλιστική»…

Όχι! Το πρόβλημά μας δεν είναι οι Φίληδες…

Ξέρετε πόσοι τέτοιοι, πέρασαν, προσπάθησαν να ξεριζώσουν το θρησκευτικό φρόνημα, έφαγαν τα μούτρα τους και δεν έμειναν ούτε… ως «υποσημειώσεις της Ιστορίας»;

Το πρόβλημά μας είναι πως καθόμαστε και τους κοιτάμε απαθείς.

Ή φοβόμαστε να πάμε κόντρα στα ξόανα της… « πολιτικής ορθότητας»!

Που ξορκίζουν τη Θρησκεία, ξορκίζουν την Πατρίδα και φτιάχνουν μαζικά… νεοναζί και τζιχαντιστές!

Ε λοιπόν, αυτά τα ξόανα της «πολιτικής ορθότητας» πρέπει να τα γκρεμίσουμε! Όχι να τα φοβόμαστε ή να τα προσκυνάμε…

Το πρόβλημά μας είναι πως οι Αριστεροί μας είναι «της συμφοράς», οι Φιλελεύθεροί μας είναι «της πλάκας», η πνευματική μας ηγεσία κοιμάται (και ροχαλίζει), ενώ η πολιτική μας ηγεσία παραμένει στην… κοσμάρα της.

Ακόμα τουλάχιστον…

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 26, 2016