Η ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ από άποψη χειραγώγησης των Ελλήνων

Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου

Θέλω να ευχαριστήσω τον σχολιαστή του “Ας Μιλήσουμε Επιτέλους” που μου έκανε σχετική ερώτηση και με ώθησε έτσι να αναλύσω από άποψη τεχνικών χειραγώγησης την ομιλία του Α. Τσίπρα στη ΔΕΘ. Έτσι προέκυψε αυτό το άρθρο.

1. Ας ξεκινήσω από την απλούστερη τεχνική, αυτήν που σίγουρα διεπίστωσαν όλοι οι μη Συριζαίοι Έλληνες. Ο Τσίπρας χρησιμοποίησε στο έπακρο το “παντού το ψέμα αντί της αλήθειας”.
Το να αποκρύπτονται οι μεγάλιθοι των δυσμενών δεδομένων σε όλους τους τομείς του κοινωνικού και οικονομικού βίου και αντ' αυτών να προβάλονται ως μέγιστα τα ψηφιδάκια των “επιτευγμάτων” της κυβέρνησής του (κι αυτά υπό αμφισβήτηση), αυτό καθαυτό αποτελεί μια ψεύτικη εικόνα, φιλοτεχνημένη βέβαια άριστα από τον λογογράφο του, το κείμενο του οποίου το ακολουθούσε, αν προσέξατε το συνεχές βλέμμα του προς αυτό, μέχρι κεραίας.
Το “είμαστε σε σημείο καμπής και ήδη μπαίνουμε σε τροχιά ανάπτυξης” έχει τόση σχέση με την αλήθεια όση “ο Φάντης με το ρετσινόλαδο”, όπως εύστοχα εκφράζει λαός την πλήρη μη σχέση δύο πραγμάτων μεταξύ τους.

2. Ο κωδικός, που ως φυσική συνέπεια έπεται της ωραιοποιημένης πραγματικότητας μέχρις αυτή να γίνει αγνώριστη, είναι “η σπορά ψεύτικων ελπίδων” στον ελληνικό λαό. Εδώ έδωσε και πάλι ρεσιτάλ ο κ. Τσίπρας. Τόσο “μεγαλείο” καλλιεργούμενης ελπίδας μόνο σε προεκλογικές περιόδους εμφανίζεται και ίσως προετοιμάζει μια τέτοια ήδη.

3. Οταν έτσι ωραιοποιείται η πραγματικότητα και προκαλείται εφησυχασμός στον πολίτη, που μπορεί να φθάσει ως το στάδιο της νάρκωσης, ότι όλα βαδίζουν σύμφωνα με τις επιδιώξεις της κυβέρνησης, οι οποίες μάλιστα εμφανίζονται ως οι καλύτερες δυνατές, τότε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ένα τέτοιο λόγο ως ασύστολο και γνήσιο “λαϊκισμό”, γιατί υπάρχει και ο “λαϊκισμός-χοάνη” για κάθε αντίθετη άποψη και θέση από αυτήν του κατεστημένου.

4. Υπήρξε πάρα πολύ έντεχνη απόκρυψη των αληθινών κινήτρων του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του, που κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να την διακρίνει. “Συγκάλυψη του αληθινού κινήτρου” για τις ουσιαστικές αλλαγές που επιφέρονται στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης, που κόβει κάδε δεσμό των Ελληνοπαίδων με την πολιτισμικές, γλωσσικές και θρησκευτικές ρίζες των γονιών και των προγόνων τους, κάτω από μανδύες μερικών υλικών παροχών προς το εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτές που ούτως ή άλλως έπρεπε να γίνουν, για να λειτουργήσει στοιχειωδώς.

Απέκρυψε ο κ. Τσίπρας το γεγονός της “σιωπηρής άλωσης”* της πατρίδος μας από μουσουλμανικό πληθυσμό της “κάθε καρυδιάς καρύδι”, όχι απλώς με την ανοχή αλλά με την πλήρη συνέργεια της υποτακτικής στο Βερολίνο -και όχι μόνον- κυβέρνησής του. Αλλά, επί πλέον, πέρασε και στην αντεπίθεση, αποκαλώντας τη φυσική εναντίωση των Ελλήνων σε αυτήν την άλωση ως ρατσισμό και ξενοφοβία, τα οποία πρέπει να εξαλείψουμε όπως είπε!

Εδώ μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι υφέρπει η τεχνική της επιβολής της “κοινωνικής ανοχής” για δεινά που το Σύστημα επισυσσωρεύει, μέσω της κυβέρνησής του, στην κοινωνία. Μια ανοχή που προκαλεί ηθική, αγωνιστική και αξιακή “χαλάρωση” με τελικό αποτέλεσμα την πλήρη διάλυσή της, ως διακριτού και με ιδιοπροσωπία συνόλου (λαού ή, αλλιώς, εθνικού συνόλου).

Επίσης, υπήρξε και υπάρχει μια πολύ επιδέξια συγκάλυψη του αληθινού κινήτρου του τρόπου που χορηγήθηκαν οι τηλεοπτικές άδειες. Τρόπου απαράδεκτου για μια χώρα που θα ήθελε να διαφυλάξει και να αναπτύξει τον πολιτισμό της και την ενημέρωση των πολιτών της αδέσμευτη και αληθινή, που μόνο αυτά δεν εγγυάται ο συγκεκριμένος τρόπος.

Κανένα κριτήριο ποιότητος** δεν υπήρξε ή, έστω, γραπτή συμβατική υποχρέωση των μελλοντικών καναλαρχών προς τούτο, με κλιμάκωση ποινών και έσχατη ποινή την αφαίρεση της άδειας. Το αληθινό κίνητρο είναι μία πλήρως ελεγχόμενη τηλεοπτική “ενημέρωση-χειραγώγηση”, εφόσον η τηλεόραση είναι το κορυφαίο εργαλείο προς επίτευξή της.
Όσο για τα εκατομμύρια που απέφεραν οι άδειες, έσπευσε ο κ. Τσίπρας, δίκην “πράξεως ελέους” -και όχι μόνον- να τα διαμοιράσει πριν ακόμα τα πάρει, κάτι που δεν είναι και πολύ σίγουρο.

Πριν περάσω στον τελευταίο και πιο σημαντικό κωδικό χειραγώγησης που ήταν και ο κεντρικός άξονας της ομιλίας του Α Τσίπρα, θα αναφέρω ότι αυτή ήταν δομημένη σαν ένας πελώριος δίσκος όπου ήταν συγκεντρωμένα σε ένα μεγάλο σωρό, με πρόθεση ο σωρός να εντυπωσιάσει, όλα τα ψίχουλα που προορίζονταν για το λαό. Κάτω από το τραπέζι αθόρυβα, αθέατα και σιωπηλά υπήρχε ο δίσκος της ευωχίας για το Γερμανικό-διεθνές Κεφάλαιο.

Όμως ο ελληνικός λαός δε θέλει το σωρό με τα ψίχουλα του Τσίπρα. Θέλει τον άλλο δίσκο με τα περιουσιακά φιλέτα και τα εργασιακά και ασφαλιστικά κεκτημένα του, που έχει αποκτήσει και κατοχυρώσει με ιδρώτα και κάποτε αίμα. Και η κυβέρνηση Τσίπρα “τα παραδίδει” ανερυθρίαστα και ασύστολα -αλλά ψυχοπονώντας!- σαν να ήταν ιδιοκτησία της.

Και ερχόμαστε τώρα στον “κωδικό-ογκόλιθο” που φράζει και συνθλίβει όλη τη δημιουργική δύναμη των Ελλήνων, τον κωδικό Τ.Ι.Ν.Α.- “δεν υπάρχει άλλος δρόμος”. Ο Τσίπρας τον γνωρίζει καλά αυτόν τον κωδικό , γι' αυτό και τον άσκησε με μεγάλη επιτυχία εναντίον των Ελλήνων, μετά το δημοψήφισμα της 5.7.2015.

Ο κεντρικός άξονας της ομιλίας του χτίστηκε γύρω από έναν υποτιθέμενο “αντι-κωδικό “ του Τ.Ι.Ν.Α. Στην ουσία αυτόν τον έβγαλε, ως άλλος ταχυδακτυλουργός, σαν ένα λαγό από το καπέλο του, μάλλον σαν δύο λαγούς.

Ο πρώτος λαγός: “ έχουμε χαράξει τον οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση και θα τον ακολουθήσουμε πιστά ως το 2021 (θαυμάστε τον χρονικό ορίζοντα που έδωσε στον εαυτό του) και η Ελλάδα θα ζήσει τότε μια δεύτερη ανεξαρτησία! Αφού μας οδήγησε σε αδιέξοδο, τώρα μας λέει ότι έχει στο τσεπάκι του τον οδικό χάρτη για να βγούμε από αυτό!

Υπάρχει μία ακόμη και μάλιστα πολύ γνωστή μέθοδος χειραγώγησης, που μου διέφυγε στο κείμενο των 20 κωδικών, η εξής: “δημιουργεί κάποιος ένα πρόβλημα και μετά έρχεται ως “μάγος” και δηλώνει “έχω τη λύση”. Και ο λαός, παραζαλισμένος από το πρόβλημα, πατάει σε σάπια σανίδα σωτηρίας και αποβυθίζεται.

Ο κατ' εξοχήν δημιουργός του αδιέξοδου που αντιμετωπίζει σήμερα η πατρίδα μας , γιατί στο δικό του χέρι έβαλε ο λαός το μέγα όπλο του ΟΧΙ και αυτός αντί να το χρησιμοποιήσει για τους “οχτρούς που είχαν μπει στην πόλη”, το έστρεψε εναντίον του, τώρα μας λέει ότι ξέρει το δρόμο να μας βγάλει από το αδιέξοδο.

Είναι τόσο μεγάλη η προσπάθεια χειραγώγησης του ελληνικού λαού, όση ήταν και με το δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Έχω στο τσεπάκι μου τον οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση έχει τόση αλήθεια, όση το “λεφτά υπάρχουν”.

Εννοείται ότι δεν υπάρχει αληθινός χάρτης στον αδιέξοδο δρόμο του κ. Τσίπρα. Από άλλους, πιο έντιμους, πιο σοφούς και πιο Έλληνες, μπορεί να υπάρξει ένας τέτοιος χάρτης, ψηλαφητά-ψηλαφητά. Εξ' άλλου αυτός είναι “ο άλλος δρόμος”!

Ο δεύτερος λαγός: “τώρα έχουμε φίλους να μας υποστηρίξουν”, εννοώντας ότι με τους ηγέτες του Νότου θα αλληλοστηριχτούν, ώστε να εγκαταλείψει η ευρωζώνη την ακραία συνταγή της λιτότητας που απαιτεί από τα μέλη της.

Στήσανε αυτήν την ωραία παράσταση οι ηγέτες του Νότου, εφ' όσον μεταξύ “κατεργαρέων αλληλεγγύη” για να βοηθήσουν τον κατεργαράκο της Ελλάδος, ειδικά εν όψει της ΔΕΘ, έστω με μια θεατρική επιτυχία.

Όλοι αυτοί του ίδιου σιναφιού είναι, ενεργούμενα της ΝΤΠ. Και από αυτήν πήραν εντολή να υποστηριχτεί με την άνευ ουσίας παράσταση ο Τσίπρας. Βοήθησαν και οι “κεφαλές”, που δήθεν εναντιώθηκαν σε αυτήν, ενισχύοντας έτσι την υποτιθέμενη δυναμική της. (Μια δυναμική που ίσως τραβήξει σε χρόνο, σαν ένα “νανούρισμα ελπίδας” για τους αντίστοιχους λαούς). Όλα αυτά, επειδή ο Τσίπρας είναι, προς το παρόν, πάρα πολύ απαραίτητος στη ΝΤΠ για προχωρήσει το σχέδιό της για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Το ίδιο απαραίτητοι είναι και οι άλλοι ηγέτες της διάσκεψης των Αθηνών, αλλά ο Έλληνας(;) είναι η αιχμή του δόρατος της ΝΤΠ για πάρα πολλούς λόγους.

Τελικά ποια ήταν η πραγματικότητα; Αυτήν που παρουσίασε ο κ. Τσίπρας, στην αίθουσα του Βελλίδειου, γεμάτη από τη δική του ή μη “ηγεμονεύουσα τάξη” και χειροκροτητές στα όπισθεν, που πότε πότε χειροκροτούσαν; Ή αυτή έξω από την αίθουσα με τις χιλιάδες των διαδηλωτών να εναντιώνονται στην πολιτική του;

Αν κρίνουμε από τις πολύ ανήσυχες και σκυθρωπές φάτσες των βουλευτών του, ούτε ένας δε φαινόταν να διακατέχεται από ηρεμία και σιγουριά, (εκτός από την κ. Γεροβασίλη, που απολάμβανε ευδαιμόνως μάλλον την απαστράπτουσα εμφάνισή της!) με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι “εκεί έξω” ήταν η ελληνική πραγματικότητα της 9ης Σεπτεμβρίου του 2016.

* Δανείζομαι την έκφραση από το εξαιρετικό βιβλίο του Αναστασίου Λαυρέντζου: “Σιωπηρή Άλωση”
** Στέλνοντας ένα σχόλιο στο “Ας Μιλήσουμε Επιτέλους” (blog-post_32) έγραψα μερικές αυθόρμητες σκέψεις για το πώς “βλέπω” τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες στην Ελλάδα, σε ένα “φωτεινό μέλλον”. Ίσως αξίζει να τις μεταφέρω και εδώ.
Ε, λοιπόν, εγώ θα ψηφίσω κάποιους που θα μου πουν ότι θα κλείσουν τους υποψήφιους "καναλάρχες" σε μια αίθουσα, φυσικά απομονωμένους, αλλά το βράδυ θα κοιμούνται ήσυχα στο σπίτι τους! Και θα τους βάλουν να αξιολογήσουν δύο πολιτικές αναλύσεις, 4-5 ρεπορτάζ για το ίδιο θέμα, δύο τηλεοπτικές παραγωγές, δύο κινηματογραφικά έργα, δύο λογοτεχνικά κείμενα,δύο ποιήματα, δύο θεατρικές παραστάσεις σε video, δύο αγάλματα, δύο ζωγραφικούς πίνακες, δύο αρχιτεκτονικές δημιουργίες. Και να γράψουν ένα ελεύθερο κείμενο για το πώς σκέπτονται ότι μπορούν να βελτιώσουν το πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων. Κριτές θα είναι οι άριστοι από κάθε τομέα. Σε αυτή τη διαδικασία δεν θα ισχύει "έχεις λεφτά, παίρνεις άδεια"(!!), γιατί φυσικά κανείς "πλουτο-παραγωγός" δε θα πάει να συμμετέχει.
Ακολουθεί άλλος διαγωνισμός για να βρεθούν οι καλύτεροι μάναζτμεν, δύο για κάθε κανάλι και η Πολιτεία χρηματοδοτεί πλήρως την εγκατάσταση και ανάπτυξη του κάθε καναλιού, έχοντας την εποπτεία των οικονομικών μέχρι να αποπληρωθούν τα δάνεια. Πληρώνονται δίκαια όλοι, εργαζόμενοι και "καναλάρχες" και, αν υπάρχουν κέρδη, τοποθετούνται σε ειδικό λογαριασμό για τη διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού, εντός και εκτός Ελλάδος. Αυτήν την Ελλάδα που θέλουμε, αυτήν θα φτιάξουμε!

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 17, 2016