Στου Κασίδη το Κεφάλι

"Final Sucrifice", a photocollage, creative commons

Προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων, δεν ισχυρίζεται κανείς σοβαρός άνθρωπος, ότι το ευρώ είναι ένα κανονικό νόμισμα!
Πράγματι, είναι ένας Φράνκενστάιν που δημιουργήθηκε στη λογική του βλέποντας και κάνοντας. Προχειρότητες από την αρχή, σ’ έναν δρόμο που τον φανταζόμασταν εντελώς διαφορετικό οι περισσότεροι, αλλά που αποδείχθηκε δύσβατος και γεμάτος άγνωστα μονοπάτια.

Εκείνη την εποχή, πάντως, τότε που κατασκευαζόταν το ευρωπαϊκό νόμισμα, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, παρά τις όποιες εξαρχής επιφυλάξεις, ότι θα καταλήγαμε εδώ που καταντήσαμε.

Κομμένος και ραμμένος πια, αυτός ο απαίσιος Φράνκενστάιν των νομισμάτων, στα σχέδια της Γερμανίας και του τελικού σχεδιαστή του, του γνωστού και μη εξαιρετέου, δόκτορος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ουρλιάζει τώρα, τρομοκρατώντας τους πιο αδύναμους.

Το ευρώ είναι ένα ελαττωματικό νόμισμα, το επαναλαμβάνουν συχνά και γνωστοί νομπελίστες οικονομολόγοι. Δεν χρειάζεται να κάνουμε καμιά κουβέντα παραπάνω, δυο το λάδι, μια το ξίδι, πέντε έφτασε να το χρεώνει ο Γερμανός, το λαδόξιδο που μας προμήθευε τόσα χρόνια.

Όχι, δεν είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!Μέσα σε αυτό το κακουργηματικό πλαίσιο, λοιπόν, μήπως πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να το επιχειρήσουμε; Να φύγουμε απ’ αυτό το νομισματικό τρελοκομείο!

Όσοι διστάζουμε μπροστά στην έξοδο κινδύνου, δεν το κάνουμε από ευρω-λαγνεία ούτε από αγάπη για τον νεαρό Φρανκενστάιν των νομισμάτων. Διστάζουμε επειδή φοβόμαστε την πτώση στο βαθύ κι απροσμέτρητο κενό, χωρίς κανένα σχέδιο.

Τι σημαίνει, σήμερα, έτσι όπως είμαστε βουτηγμένοι στο βούρκο, η επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα;

Το εμπορικό μας ισοζύγιο, που είναι συνυφασμένο με τον τρόπο της ζωής μας, είναι ελλειμματικό, δείχνουν οι εθνικοί μας λογαριασμοί. Οπότε, αν επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα, πολλά θ’ αλλάξουν στις συνήθειές μας και τα εισαγόμενα αγαθά κι οι υπηρεσίες -σε όρους εθνικού νομίσματος πάντα- θα γίνονται κάθε μέρα όλο και ακριβότερα μέχρι απαγορευτικά, εξαιτίας των διαρθρωτικών αδυναμιών της οικονομίας μας και της εξ αυτού αναμενόμενης συνεχούς διολίσθησης του ελληνικού, έναντι των ξένων σκληρότερων νομισμάτων.

Κομμένα, μαχαίρι, λοιπόν, τα φρου-φρου και τ’ αρώματα. Κομμένες κι οι εισαγόμενες αντιγηραντικές κρέμες για τις περισσότερες των κυριών, μέχρι τουλάχιστον να παραχθούν οι αντίστοιχες ελληνικές.

Όμως, η μεγάλη αλήθεια είναι ότι, οι κυρίες, φοβούνται ότι θα γεράσουν, περιμένοντας αδίκως να παραχθεί κάποτε ελληνική αντιγηραντική κρέμα!

Το σημαντικότερο δεν είναι το πόσο ακριβά θα γίνουν για το ελληνικό βαλάντιο τα πρωτότυπα αντικαρκινικά φάρμακα ή που θα βρούμε για ν' αγοράσουμε το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που εισάγουμε, εφόσον επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα, όπως ουρλιάζουν οι κινδυνολόγοι ψιττακοί της Τηλεδημοκρατίας μας. Κάπως θα το εξοικονομήσουμε το συνάλλαγμα, κάπως θα τα καταφέρουμε στα βασικά –πάντως όχι ξεπουλώντας την Ελλάδα ολόκληρη, όπως συμβαίνει σήμερα!

Αν όμως είχαμε έτοιμα τα σχέδια για την παραγωγή ελληνικών αντιγηραντικών σκευασμάτων για τις κυρίες, τότε θα έβλεπαν κι εκείνες, τα πράγματα εντελώς διαφορετικά!

Εδώ που τα λέμε, μπορεί πράγματι να τα έχουμε τα σχέδια και να μην έχουμε ιδέα περί αυτού! Μπορεί να υπάρχει σήμερα, κάπου, σε κάποια βιβλιοθήκη, μια σχετική μελέτη που να σκονίζεται ή να λειτουργεί κάπου μια μικρή βιοτεχνία μ’ ένα πατροπαράδοτο ή πρωτότυπο, πολλά υποσχόμενο αντιγηραντικό σκεύασμα. Μια ομάδα ανθρώπων, κάπου μπορεί να προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στη φοροκαταιγίδα, μπουσουλώντας μέσα στο σκοτάδι που γεννά η έλλειψη οράματος της ελληνικής παρασιτικής, πολιτικής τάξης.

Έψαξε ποτέ κανείς από τους επιτετραμμένους κομματόσκυλους ολόκληρου του χρεοκοπημένου πολιτικού μας φάσματος, στις βιβλιοθήκες των πανεπιστημίων μας με τις διδακτορικές μελέτες; Απ’ αυτούς τους ανεπάγγελτους που μας έχουν κυβερνήσει όλα αυτά τα χρόνια της διακηρυγμένης κρίσης, έχει στρωθεί κανείς τους στη δουλειά, για να χαρτογραφήσει τα επιτυχημένα παραδείγματα ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης απ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας, προκειμένου να τα ενθαρρύνει ή να τα μεταφυτέψει κι αλλού?

Ποτέ κανείς!

Έστω κι αν τα χρηματοδοτικά πακέτα είναι διαθέσιμα και περιμένουν, οι πόροι πηγαίνουν σε αποσπασματικές και τυχαίες δράσεις, χωρίς τον παραμικρό σχεδιασμό ή όφελος, μιλώντας με όρους αειφορίας -όταν δεν καταλήγουν κατευθείαν στις τσέπες των εθνικών μας εργολάβων ή των ίδιων των (συν)εταίρων μας, που αγοράζουν αντί πινακίου φακής τη δημόσια περιουσία μας για να την αξιοποιούν με δημόσιους πόρους!

Κοντεύει μια ολόκληρη επταετία, εν μέσω διακηρυγμένης κρίσης κι όλες οι κυβερνήσεις που περάσανε εν τω μεταξύ από αυτόν τον τόπο, στου κασίδη του Έλληνα το κεφάλι δείξανε με απόλυτο τρόπο πόσο ακατάλληλο είναι το πολιτικό μας προσωπικό, πόσο ανίκανοι είναι αυτοί οι άνθρωποι ν' αντιμετωπίσουν το μαύρο χάλι που οι ίδιοι δημιούργησαν, με τις πράξεις και τις παραλήψεις τους!

Ανθρώπους, σαν κι αυτούς που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν είναι που φοβόμαστε περισσότερο -και τρέμουμε στη σκέψη ότι θα έπεφτε στα ανίκανα χέρια τους η εφαρμογή μιας ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής, της κατεστραμμένης μας χώρας.

Αυτό φοβόμαστε οι περισσότεροι -πιο πολύ απ’ ό,τι φοβούνται οι κυρίες την ανυπαρξία ελληνικών αντιγηραντικών σκευασμάτων, εις το διηνεκές…

Όποτε αναφέρομαι στην κατάντια των ολίγιστων που μας κυβέρνησαν και που μας κυβερνούν, θυμάμαι αυτά που έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης ,σημειωμένα σ’ ένα παρόμοιο κειμενάκι γραμμένο πριν δυο χρόνια.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 10, 2016