Λαθροκυβέρνηση

Τό προσφυγικό - λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα δέν εἶναι βεβαίως καινοφανές. Τό ζήσαμε ἤδη ἀπό τήν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ μέ Ἀλβανούς καί ἄλλους ἀνατολικοευρωπαίους ἐπήλυδες, συνεχίστηκε μέ ἀφροασιατικά στοιχεῖα καί ἐντάθηκε μετά τίς καταστροφές πού ἐπέφερε ἡ “Ἀραβική Ἄνοιξη”.
Ὅμως παροξύνθηκε τό 2015, τόσο μέ τήν πολιτική Τασίας - Σύριζα ὅσο καί μέ τό κάλεσμα τῆς Μέρκελ καί τῶν Γερμανῶν βιομηχάνων.

Σήμερα εἴμαστε στό δυσχερές σημεῖο νά ἀμφισβητεῖται καί αὐτή ἡ κουτσή συμφωνία πού ἐπετεύχθη μεταξύ ΕΕ καί Τουρκίας, ἐπειδή ἡ τελευταία ἐκβιάζει, λέει, τήν Εὐρώπη!
Μέ ἀφορμή τή στάση τῆς Δύσης ἔναντι τοῦ ἀποτυχημένου πραξικοπήματος καί μέ πρόσχημα τήν μή κατάργηση τῆς βίζας γιά τούς Τούρκους, ὁ Ἐρντογάν μᾶς ἀπειλεῖ μέ λαθροπλημμυρίδα στά νησιά τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου. Νά πληρώσει δηλαδή ἡ Ἑλλάδα - βάτραχος τόν καβγά τῶν βουβαλιῶν στόν διεθνή βοῦρκο.

Τά μαντάτα σκοτεινιάζουν: παρά τίς συνεννοήσεις μέ τήν Τουρκία, οἱ ροές στή Λέσβο αὐξήθηκαν καί ἀκοῦμε τόν Μουζάλα νά μιλάει γιά προσφυγικά στρατόπεδα σέ ὅλη τή χώρα, γιά μόνιμη ἐγκατάσταση τῶν προσφύγων καί γιά μεταφορά 2-3.000 ἀπό τή Γερμανία (;) στήν Κρήτη. Κι ὅμως, ἡ συγκυρία πού ζοῦμε βρίσκει τό σύνολο τῶν εὐρωπαϊκῶν κυβερνήσεων κόντρα στήν Ἄγκυρα, σέ μιά σπάνια συμφωνία τους μέ τούς λαούς τους.

Ταυτοχρόνως, οἱ τρομακτικές ἀνθρωποθυσίες στή Γαλλία ἔχουν σέ μεγάλο βαθμό διαλύσει τίς καθεστωτικές πομφόλυγες περί “πολυπολιτισμικότητας” καί οἱ αὐστρουγγρικές ἀντιρρήσεις δέν ἠχοῦν πιά ὡς φωνές βοώντων ἐν τῇ εὐρωπαϊκῇ ἐρήμῳ.
Πόσο καλύτερη συγκυρία θά μπορούσαμε νά ἀναμένουμε γιά νά διεκδικήσουμε καί νά πετύχουμε στίς Βρυξέλλες μιά κοινή εὐρωπαϊκή γραμμή ἔναντι τοῦ νεοοθωμανισμοῦ καί τοῦ στανικοῦ ἐποικισμοῦ;
Ἡ ψῆφος ὑπέρ τοῦ Brexit τίποτε δέν “εἶπε” στίς εὐρωπαϊκές ἐλίτ;
Μέ τί προσόντα ἐπιδιώκει νά ἐκβιάσει ὁ ἀπομονωμένος σουλτάνος τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, τή στιγμή πού βρίσκεται σέ εὐθεία ἀντιπαράθεση μέ τίς ΗΠΑ, πού πασχίζει νά προσεγγίσει (ὅσο τοῦ ἐπιτρέπεται) τή Ρωσία, πού ἔχει ἔρθει σέ σύγκρουση μέ ὅλη τή Μέση Ἀνατολή;

Μιά ἑλληνική Κυβέρνηση θά ὄφειλε σήμερα νά ἀναλάβει πρωτοβουλία σέ εὐρωπαϊκό ἐπίπεδο ὥστε νά χαραχθεῖ μιά ἑνιαία γραμμή ἄμυνας ἀπέναντι στόν τουρκικό ἐκβιασμό.
Μιά γραμμή πού θά συμπεριελάμβανε πρῶτα πρῶτα ἕνα σχέδιο εὔσχημης ἀπεμπλοκῆς τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν (π.χ. Γαλλία) ἀπό τόν βρώμικο πόλεμο τῆς Συρίας, ὥστε νά μήν περιοριζόμαστε σέ ὑποκρισίες.
Μιά γραμμή πού θά συνέχιζε μέ μιά κοινή διακήρυξη πού θά ὑπερασπιζόταν τό στοιχειῶδες δικαίωμα κάθε χώρας νά ὁρίζει αὐτή τήν διαπερατότητα τῶν συνόρων της καί τήν σύνθεση τοῦ πληθυσμοῦ της.
Μιά γραμμή πού θά ὄρθωνε ἀπέναντι στόν νεοσουλτάνο ἕνα σταθερό “ὄχι” σέ κάθε ἀπόπειρα ἐκβιασμοῦ, ἀξιοποιώντας τά ἀνενεργά πολιτικοοικονομικά ὅπλα τῆς Εὐρώπης.

Ἀλλά πῶς νά τά κάνει ὅλα αὐτά μιά Κυβέρνηση πού ποτέ δέν εἶπε μιά λέξη γιά τό τί συμβαίνει στή Συρία καί πού παίζει τόν ρόλο τῆς ντουντούκας στήν μεταναστολάγνα προπαγάνδα τῶν ἀφεντικῶν;

Πηγή "Αντιφωνητής"

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 02, 2016