Μη τσιμπάτε!

Πάντα οι αυταρχικοί ηγέτες, οι δικτάτορες ή και οι αθεράπευτοι λαϊκιστές που αναδείχθηκαν με τη λαϊκή ψήφο μεν, αλλά έχουν αυταρχικές τάσεις οι ίδιοι και δεν εγκαταλείπουν εύκολα την εξουσία, όταν δουν τα δύσκολα, όταν δεν τους βγαίνει τίποτε, επιχειρούν να κάνουν «απονενοημένα άλματα» για να κερδίσουν ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μαζί τους.

Κι έτσι να κερδίσουν «χρόνο και χώρο» για τη διάσωση του καθεστώτος τους. Πλην, πάντα αποτυγχάνουν!

Αντί για «άλμα προς τα μπρος», συνήθως τους βγαίνει άλμα… στο κενό (χωρίς προστατευτικό δίχτυ…).

Αντί να κερδίσουν «χρόνο», συνήθως επισπεύδουν την πτώση τους.

Αντί να κερδίσουν «χώρο» (για ελιγμούς και πρωτοβουλίες), συνήθως στριμώχνονται σε αδιέξοδα πολύ χειρότερα από πριν…

Και καταρρέουν ταχύτατα…

Αυτό είναι το πρώτο που υποστήριξα χθες…

Αυτό που ΔΕΝ είπα χθες (μόνο το υπαινίχθηκα) είναι πως όταν συμβαίνουν τέτοια «απονενοημένα διαβήματα» από αυταρχικούς ηγέτες και αμετανόητους λαϊκιστές, υπάρχει πολλές φορές ένα κομμάτι της κοινωνίας που «τσιμπάει».

Στην αρχή τουλάχιστον. Και το μετανιώνει αμέσως μετά…

--Ο Παπαδόπουλος το Μάϊο του 1973 ανήγγειλε δημοψήφισμα για την κατάργηση της Βασιλείας! Πήγε να το παίξει «σούπερ δημοκράτης»!

Το δημοψήφισμα έγινε τον Ιούλιο της χρονιάς εκείνης και αμέσως μετά ο Παπαδόπουλος έκανε Πρωθυπουργό «πολιτικό πρόσωπο», το Σπύρο Μαρκεζίνη, με εντολή να προχωρήσει σε εκλογές (για πρώτη φορά από το 1967) στο επόμενο εξάμηνο.

Τότε υπήρξε ένα μέρος της πολιτικής τάξης που, ενώ διαφωνούσε πλήρως με τη χούντα, «τσίμπησε» και στην πρώτη κίνηση Παπαδόπουλου (κατάργηση της Βασιλείας) και στη δεύτερη (συμμετοχή στις εκλογές Μαρκεζίνη).

Οι πρώτοι είπαν τότε: «Μπορεί να είναι δικτάτορας ο Παπαδόπουλος, αλλά είναι ο μόνος που έδιωξε το Βασιλιά οριστικά!»

Και στο δημοψήφισμα, αντί να καταψηφίσουν την πρόταση Παπαδόπουλου έκαναν… «αποχή»! Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της τότε δημοκρατικής αντιπολίτευσης υπερασπίστηκε το ΟΧΙ!

Οι δεύτεροι, όταν ο Παπαδόπουλος έβαλε το Μαρκεζίνη να κάνει «ελεγχόμενες εκλογές», ζήτησαν να… συμμετάσχουν!

Ενώ όλη η δημοκρατική αντιπολίτευση αρνήθηκε κάθε συμμετοχή στις εκλογές που ετοίμαζε το καθεστώς για να νομιμοποιήσει τη συνέχιση της δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα…

Βέβαια όλα αυτά κατέρρευσαν το Νοέμβριο του 1973. Όταν το Πολυτεχνείο ματαίωσε το «πείραμα Μαρκεζίνη», και ήλθε ο Ιωαννίδης να στείλει και τον Παπαδόπουλο και το Μαρκεζίνη σπίτια τους…

--Οκτώ μήνες αργότερα, όταν κι ο ίδιος ο Ιωαννίδης είδε πως δεν του έβγαινε τίποτε, πήγε κι αυτός να «παίξει» με το «εθνικόν θέμα της Κύπρου»!

Οργάνωσε πραξικόπημα να ανατρέψει το Μακάριο και προκήρυξε την… «Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα» (έχοντας στο νου του, να δώσει «ένα μικρό μέρος» στους Τούρκους).

Κι αυτού του γύρισε μπούμεραγκ! Απόλυτη καταστροφή…

Κι έτσι το «απονενοημένο διάβημα» του Ιωαννίδη, αντί να του επιδαψιλεύσει «εθνικές δάφνες», προκάλεσε την κατάρρευση της δικτατορίας υπό το βάρος μιας εθνικής τραγωδίας και – το χειρότερο – μιας εθνικής προδοσίας!

Όμως, στις πέντε μέρες που μεσολάβησαν από το πραξικόπημα (15 Ιουλίου 1974) μέχρι την Τουρκική εισβολή (20 Αυγούστου), υπήρξαν κάποιοι που τσίμπησαν και τότε: «Τουλάχιστον θα πετύχει την «Ένωση» ο «τρελός ταξίαρχος»!» έλεγαν…

Και το έλεγαν, όχι μόνον οι «εθνικιστές δεξιοί» της εποχής, τότε, αλλά και κάμποσοι «κεντρώοι» ή και αριστεροί ακόμα, που είχαν λιώσει πολλές σόλες παπούτσια δεκαπέντε χρόνια πριν να διαδηλώνουν με σύνθημα «Κύπρος-Ένωση». Κι έφεραν πολλά ράμματα στο κεφάλι τους από το ξύλο της αστυνομίας τότε…

Δέκα-δεκαπέντε χρόνια αργότερα, λοιπόν, οι μνήμες του «αγώνα για την Ένωση» ήταν νωπές ακόμα, όταν πήγε να τις εκμεταλλευτεί ο Ιωαννίδης.

Εκείνος, βέβαια, δεν πρόλαβε, γιατί η εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο έδειξε το μέγεθος της προδοσίας Ιωαννίδη και της καταστροφής που προκάλεσε.

Αλλά κάποιοι πήγαν να «τσιμπήσουν» τις πρώτες μέρες. Και τότε…

--Και το 1987 όταν ο Ανδρέας ανακίνησε θέμα «εκκλησιαστικής περιουσίας» και τότε «τσίμπησαν» στην αρχή κάποιοι: Αρκετοί αριστεροίκαι κάμποσοι «φιλελέδες» της εποχής. Αυτοί οι τελευταίοι δεν συμπαθούσαν καθόλου τον Αντρέα, αλλά εμφορούνταν κι αυτοί από αντικληρικαλιστικές εμμονές, όπως και οι Αριστεροί.

Ο Αντρέας πήγε, λοιπόν, να εκμεταλλευτεί τα αντικληρικαλιστικά ανακλαστικά μιας απόλυτα ετερογενούς μερίδας της κοινωνίας, όπως ακριβώς ο Ιωαννίδης προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τα εθνικά ανακλαστικά του Ελληνικού λαού στο Κυπριακό, όπως ακριβώς ο Παπαδόπουλος πήγε να εκμεταλλευτεί τα δημοκρατικά και αντιμοναρχικά ανακλαστικά του λαού…

Και οι τρείς πόνταραν ότι κάποιοι – αρκετοί – θα «τσιμπήσουν».

Στις δύο από τρείς περιπτώσεις, κάποιοι πράγματι τσίμπησαν στην αρχή (στην περίπτωση Ιωαννίδη απλώς δενπρόλαβαν…).

Και στις τρείς περιπτώσεις, όμως, ΔΕΝ έπιασε το «άλμα στο κενό»:

Ο Παπαδόπουλος ανατράπηκε, ο Ιωαννίδης κατέρρευσε μαζί με το καθεστώς του, και ο Ανδρέας δεν απέφυγε τον ταπεινωτικό συμβιβασμό ένα χρόνο αργότερα, ούτε γλίτωσε τις δεινές και αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες δύο χρόνια αργότερα…

Αλλά και στις τρείς περιπτώσεις, κάποιοι στην αρχή «τσίμπησαν».

Ε λοιπόν, ΜΗ τσιμπάτε! Αυτό είναι που θέλω να πω σήμερα.

Όταν ο Τσίπρας με τον Παππά, έκαναν την κίνηση με την αδειοδότηση των καναλιών πόνταραν στο γεγονός ότι μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει απηυδήσει από τα παλαιότερα παιγνίδια των «καναλαρχών». Και από το όνειδος της διαπλοκής...

Άλλωστε η «διαπλοκή» πεθαμένη ήταν πια, εδώ και χρόνια! Γιατί, λόγω της κρίσης και η «πίτα» της τηλεοπτικής διαφήμισης μίκρυνε απότομα και η «πίτα» των δημοσίων έργων και των προμηθειών του δημοσίου. Άσε που μας ήλθε και η Τρόικα που μετράει και το δίφραγκο…

Σου λέει λοιπόν, ο Τσίπρας: θα σκοτώσω τους πεθαμένους, θα βάλω στη θέση τους δικούς μου, ή απόλυτα ελεγχόμενους από μένα, θα σφίξουν οι… «πωποί» και θα το παίζω και ο… «εκδικητής της διαπλοκής»!

Το όλο σχέδιο ήταν πρόχειρο και ανόητο. Και βεβαίως δεν του βγήκε.

Πρώτον γιατί ανασταίνει τη διαπλοκή, δεν την «τελειώνει»! Θεσμοθετεί πλέον το«ξέπλυμα του μαύρου χρήματος» με τον πιο επίσημο τρόπο.

Δεύτερον, διότι με τις άδειες που έδωσε (τις δύο τουλάχιστον) φάνηκε να φέρνει χειρότερουςαπό εκείνους που διώχνει. Πολύ χειρότερους…

Τρίτον, διότι έχει παραβιάσει και το Σύνταγμα και τους νόμους και τις ευρωπαϊκές συνθήκες, πράγμα που θα του βγει στα δικαστήρια.

Τέταρτον, με τον τρόπο που έτρεξε την πρωτοφανή διαδικασία "αδειοδότησης" έκανε εχθρούς τους πάντες (παλαιούς και νέους), πολλαπλασίασε τους εχθρούς του και εξάλειψε τα στηρίγματά του.

Αυτό το λάθος κανείςπολιτικός δεν πρέπει να το κάνει. Κανείς! Ιδιαίτερα, όμως, οι αυταρχικοί ηγέτες και ο λαϊκιστές…

Κι ο Τσίπρας έκανε το λάθος που απαγορεύεται να κάνουν όλοι, ιδιαίτερα όμως οι «ηγέτες» της δικής του …«συνομοταξίας»!

Κι εμείς δεν ξεχνάμε πως αυτά τα κανάλια που τώρα προσπαθεί να κλείσει, ήταν εκείνα που τον αβάνταραν καθ’ όλη τη διακυβέρνηση Σαμαρά:

Όταν μίλαγαν για «ανθρωπιστική κρίση» – τώρα πια δεν μιλάνε.

Όταν μίλαγαν για την «έκρηξη αυτοκτονιών» - τώρα πια δεν μιλάνε.

Όταν κραύγαζαν για «τα παιδιά που λιγοθυμούν στις τάξεις από την πείνα» – τώρα πια τα ξέχασαν κι αυτά.

Και βεβαίως, αυτά τα κανάλια που προσπαθεί να κλείσει σήμερα χτύπαγαν με κάθε τρόπο την Κυβέρνηση Σαμαρά τον Ιανουάριο του 2015 και αποδομούσαν τις προειδοποιήσεις Σαμαρά για το τι θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ ως δήθεν "κινδυνολογία". Τα θυμάστε αυτά;

Οι προειδοποιήσεις εκείνες βγήκαν όλες σωστές. Όλες!

Αλλά τα κανάλια που κλείνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγήκαν να πουν μια λέξη συγγνώμης. Για την ακρίβεια, κάποιοι βγήκαν. Αλλά ήταν αργά πλέον…

Κι ακόμα τα κανάλια που επιχειρεί να κλείσει σήμερα ο Τσίπρας ήταν εκείνα που όλο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, κανοναρχούν την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ για τους «πρόσφυγες» (που αποδεικνύεται πως είναι πια στη μεγάλη πλειονότητά τους λαθρομετανάστες), ενώ απέκρυπταν αυτό που τώρα βγαίνει στο φως στην Ευρώπη:

Πως οι «αλληλέγγυοι» στους οποίους παρέδωσε τη διαχείριση του «προσφυγικού» η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι στην πραγματικότητα όργανα των «διακινητών». Που ξεπλένουν κι αυτοί μαύρο χρήμα. Έως πολύ μαύρο (αν και προέρχεται από… κάτασπρες «σκόνες»)!

Όλα αυτά δενμας τα είπαν τα κανάλια που προσπαθεί να κλείσει ο Τσίπρας!

Μερικοί άρχισαν να τα ψελλίζουν τελευταία.

Αλλά είναι πια αργά (για τους ίδιους κυρίως…).

Κι όμως! Μπορεί τα παλαιά κανάλια να ήταν απολύτως μεροληπτικά και «αριστερόστροφα», όμως αντιστοιχούσαν με μια κοινωνία που αυτό είχε μάθει.

Και τελευταία η κοινωνία άρχισε δειλά-δειλά, μουδιασμένα στην αρχή και λιγότερο μουδιασμένα στη συνέχεια, να αφυπνίζεται…

Ακόμα δεν ξέρει που πατά και που βρίσκεται, βέβαια, αλλά έχει αρχίσει να ξυπνά από τη νάρκη στην οποία βρισκόταν επί δεκαετίες.

Και μαζί με αυτή την «αφύπνιση» της κοινωνίας, έχουν αρχίσει να αφυπνίζονται και οι «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης.

Αυτό όμως ο Τσίπρας ΔΕΝ το αντέχει. Και για να ελέγξει απολύτως την ενημέρωση, όπως κάνουν οι γνήσιοι αυταρχικοί ηγέτες, πετάει τους παλιούς (κι ας τον εξυπηρέτησαν όσο δεν πάει στο παρελθόν) και θέλει να φέρει καινούργιους.

Δεν του βγαίνει και δεν πρόκειται να του βγει.

Αλλά κάποιοι δικοί μας, λίγοι ευτυχώς, στην αρχή… χάρηκαν!

Είδαν όσους μας έβριζαν ως πριν λίγο, να σέρνονται στα πατώματα και την… καταβρήκαν!

Όμως, προσέξτε:

Ελευθερία είναι να πολεμάς τους τυράννους! Όχι να… χειροκροτάς όταν οι σημερινοί τύραννοι διαπομπεύουν οι κρεμάνε τα τσιράκια των παλαιών τυράννων, για να ασκήσουν πιο απρόσκοπτα οι ίδιοι την τυραννία τους…

Μη μας περνάνε για χαχόλους!

Και μη τους επιβεβαιώνουμε μόνοι μας, εμείς οι ίδιοι, όταν μας περνάνε για χαχόλους…

Μη τσιμπάτε, λοιπόν!

Το θέμα δεν ήταν, αν το MEGA ήταν «καλό», ή αν ο SKAI ήταν «καλός», ή αν η Τρέμη θα μείνει χωρίς δουλειά, ή ο Πρετεντέρης, ή ο Τσίμας (που τώρα πήγε αλλού). Το θέμα ΔΕΝ είναι αυτό!

Το θέμα είναι να κλονιστεί η ηγεμονία των αριστερών ιδεοληψιών στην Ελλάδα. Κι αυτή ήδη κλονίζεται.

Και να υπάρξουν πολλά βιώσιμα κανάλια, ώστε κανείς να μη μπορεί να ελέγχει την ενημέρωση, γιατί ό,τι κρύβει ο ένας θα το λέει κάποιος άλλος.

Και γιατί όποιος πάει να πουλήσει «νταβατζιλίκι» στην εκάστοτε εξουσία (για να πάρει έργο), θα εκτοπίζεται αυτόματα από κάποιον άλλο.

Να ακούγεται η φωνή της κοινωνίας! Αυτό είναι το θέμα.

Κι αν αναγκαστούν να πολεμήσουν μαζί μας κάποιοι, από εκείνους που μας φίμωναν ως τώρα, τόσο το καλύτερο για μας και τόσο το χειρότερο για τον Τσίπρα!

Δεν δικάζουμε! Πολεμάμε.

Κι όποιος πολεμά είναι έτοιμος να συμμαχήσει «με τον εχθρό του εχθρού του», ακόμα κι αν δεν είναι (και δεν θα γίνει ποτέ) «φίλος» του.

Δεν είναι πάντα σοφό να συμμαχείς με τον εχθρό του εχθρού σου. Πράγματι…

Αλλά αν δεν είσαι έτοιμος να το κάνεις όταν πρέπει,τότε δεν πρόκειται να νικήσεις ποτέ. Και σε τίποτε…

Μη τσιμπάτε, στην προπαγάνδα του Τσίπρα, λοιπόν.

Κι είναι πολύ παρήγορο σημάδι, ότι αυτή τη φορά ο λαός ΔΕΝ τσίμπησε!

Πράγμα πολύ ανησυχητικό για τον Τσίπρα και πολύ ελπιδοφόρο, για όλους εμάς.

Και για τη δημοκρατία, πάνω απ’ όλα…

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 16, 2016