Το «Αφήγημα» και ο «Τρόπος» του Ηγέτη…

Το βασικό χαρακτηριστικό ενός ηγέτη είναι να εμπνέει.

Ένας απλός «διαχειριστής» δεν χρειάζεται, απαραιτήτως, να εμπνέει. Αρκεί να οργανώνει την ομάδα του, να σχεδιάζει και να πιάνει τους στόχους του. Αν τα κάνει αυτά, είναι καλός «διαχειριστής». Αλλά μέχρις εκεί…

Οι κοινωνίες που βυθίζονται σε κρίση, όμως, ΔΕΝ χρειάζονται ΜΟΝΟΝ ένα καλό διαχειριστή. Χρειάζονται πρωτίστως έναν Ηγέτη!

(Που ανάμεσα στα καθήκοντά του είναι να βρει και «καλούς διαχειριστές»…).

Χρειάζονται ένα «μπροστάρη» που δεν «πείθει» απλώς «λογικά» και «τεχνοκρατικά», αλλά κάνει κάτι παραπάνω: Εμπνέει!

Δηλαδή μιλάει στην ψυχή του κόσμου! Κρούει χορδές στο υποσυνείδητο των ανθρώπων. Τους κάνει να κοιταχτούν μεταξύ τους, να ανακαθίσουν στη θέση τους, να νιώσουν πως ανέβηκαν μερικούς πόντους, να ανατριχιάσουν κάποιες στιγμές. Ακόμα και να δακρύσουν.

Ο ηγέτης συγκλονίζει και εμπνέει.

Δεν «πείθει» απλώς με νούμερα και επιχειρήματα…

Στα δύσκολα, η κοινωνία, δηλαδή ο «απλός κόσμος», ο «λαός» που λέμε, φαντάζεται τον εαυτό του σαν μέσα σε ένα καράβι που το δέρνουν τα κύματα.

Ασφαλώς, χρειάζεται και «λωστρόμος» να «κρατά» το πλήρωμα, χρειάζεται και «έρμα» στ’ αμπάρι, χρειάζονται και «μούτσοι» στα ξάρτια, αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεται καλός καπετάνιος στο τιμόνι!

Και πριν από κάθε τι: ο κόσμος να εμπιστεύεται τον καπετάνιο.

Στη φουρτούνα, πρέπει απαραιτήτως ο καπετάνιος να τους εμπνέει εμπιστοσύνη! Κι όχι μόνο…

Αλλά να εμπνέει, κι ότι ΞΕΡΕΙ που πάει.

Και να εμπνέει ότι εκτός ότι ξέρει πού πάει, ΜΠΟΡΕΙ κι όλας να τους βγάλει από τη φουρτούνα.

Τέσσερις λέξεις συνοψίζουν τον ηγέτη:

Εμπνέει εμπιστοσύνη - ξέρει - μπορεί!

Λεπτομέρειες για το πώς θα κάνει εκείνο το «συγκεκριμένο» και πότε θα το κάνει, και πόσο θα κόψει και με τι θα το αντικαταστήσει, και τι θα κάνει σε εκείνο ή το άλλο επί μέρους ζήτημα, όλα αυτά:

δεν τα παρακολουθεί ο κόσμος, δεν τα καταλαβαίνει, δεν πείθουν κανένα και δεν εμπνέουν κανένα.

Έχουν τη σημασία τους κι αυτά, βέβαια…

Ασφαλώς!

Αλλά εκείνο που αναδεικνύει τον ηγέτη στα δύσκολα είναι να πει ένα «αφήγημα» που εμπνέει και να το πει με τρόπο που εμπνέει.

Το «αφήγημα» και ο «τρόπος»!

--Το «αφήγημα» που θα πει: δηλαδή πού θέλει να πάει - τη βασική κατεύθυνση και πέντε εμβληματικά πράγματα που τη στοιχειοθετούν στη συνείδηση του κόσμου ως «διαφορετική» (από τα σημερινά αδιέξοδα) και «λυτρωτική» (από την κόλαση της κρίσης που βιώνουν σήμερα όλοι).

--Και επίσης ο τρόπος που θα το πει: Το πάθος που βγάζει προς τα έξω, αλλά χωρίς εμπάθεια! Τη στιβαρότητα που θα βγάλει, αλλά χωρίς βαναυσότητα.

Τη μαχητικότηταπου θα δείξει (γιατί όποιος δεν βγάζει μαχητικότητα στα δύσκολα, δεν είναι «ηγέτης») αλλά και την ενοτικότητα που θα δείξει.

Γιατί αν δεν ενώσεις όλους τους «καλούς», δεν μπορείς να συντρίψεις τους «κακούς».

Ο ηγέτης σε στιγμές κρίσης είναι ταυτόχρονα «πατέρας» και «μητέρα»!

Είναι «πατέρας», γιατί είναι μαχητικός (με τους «κακούς»), αυστηρός (όπως πρέπει σε ώρα «μάχης»), χαράζει κατεύθυνση για όλους κι εμπνέει ότι «ξέρει και μπορεί».

Ταυτόχρονα είναι και «μητέρα», γιατί αγκαλιάζει όλους και εμψυχώνει όλους.

Το «αφήγημα» και ο «τρόπος» (που θα το υποστηρίξει, θα το εκφωνήσει και θα το διανθίσει) βγάζουν και το «πατρικό» και το «μητρικό» πρότυπο.

Ο λαός σε στιγμές κρίσης έχει ανάγκη και τα δύο…

Ιδανικός λόγος που έβγαζε «πατρικό πρότυπο» ήταν ο λόγος του Τσώρτσιλ, το καλοκαίρι του 1940, όταν άρχιζε η «μάχη της Αγγλίας» και τα γερμανικά στούκας έκαιγαν καθημερινά το Λονδίνο και τις άλλες βρετανικές πόλεις, ενώ απειλούνταν άμεσα εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων στις βρετανικές νήσους...

(Θα τους πολεμήσουμε στις ακτές μας, θα τους πολεμήσουμε στις πλαγιές μας, θα τους πολεμήσουμε στις πόλεις μας, θα τους πολεμήσουμε παντού και τελικά θα τους συντρίψουμε!).

Ιδανικός λόγος που έβγαζε το «μητρικό πρότυπο» ήταν ο λόγος του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, όταν εξήγγειλε, επίσης το καλοκαίρι του 1940, την βοήθεια της Αμερικής (που δεν είχε μπει στον Πόλεμο ακόμα) στη δοκιμαζόμενη τότε Βρετανία.

(Θα χρειαστούν οι Άγγλοι τρόφιμα; Η Αμερική θα τους τα δώσει! Θα χρειαστούν όπλα; Η Αμερική θα τους τα δώσει! Θα χρειαστούν πυρομαχικά και άλλα εφόδια; Η Αμερική θα τους δώσει! Σήμερα είσαστε ο φάρος του Αγώνα για τη Δημοκρατίας και είμαστε ο φάρος της Ελπίδας!).

Μνημεία λόγων που συνδυάζουν τέλεια και τα δύο πρότυπα («πατρικό» και «μητρικό») υπήρξαν:

ο «Επιτάφιος του Περικλέους», για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού Πολέμου (το 430 π. Χ, διασώζεται από το Θουκυδίδη),

ο λόγος του Τζών Κέννεντυ στο Δυτικό Βερολίνο (I1961), απέναντι από το διαβόητο τείχος που πρόσφατα είχε χτιστεί: Ich bien ein Berliner – Είμαι κι εγώ (σήμερα) ένας πολίτης του Βερολίνου…

και ο συγκλονιστικός λόγος του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ, απέναντι από το Μνημείο του Λίνκολν, το περίφημο I have a dream – έχω ένα όνειρο…

Και βεβαίως του Προέδρου της Κύπρου, Τάσσου Παπαδόπουλου, όταν απέρριπτε απερίφραστα το (αλήστου μνήμης) «Σχέδιο Ανάν» τον Απρίλιο του 2006 (παρέλαβε κράτος, δεν θα παραδώσω «κοινότητα»!).

Εδώ στα δικά μας, ηγετικός λόγος που έκανε αίσθηση και άφησε εποχή, ήταν ο ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στη ΔΕΘ το Σεπτέμβριο του 2011.

Τότε ο Σαμαράς έκανε τρία πράγματα: πρώτον, συνόψισε όλη την κριτική του στο Πρώτο Μνημόνιο του ΓΑΠ (το οποίο και κλήθηκε λίγο αργότερα να το επαναδιαπραγματευθεί και να το αλλάξει, ακριβώς στα σημεία που το είχε αποδομήσει πλήρως).

Δεύτερον, ξεδίπλωσε όλη τη «φιλελεύθερη» και «συντηρητική» ατζέντα που καθιστούσε - επί τέλους! - τη ΝΔ σύγχρονο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα (σταδιακή μείωση όλων των φόρων, δημόσια ασφάλεια, προώθησε της ΑΟΖ).

Και τρίτον, διατύπωσε το όραμα για «την Ελλάδα του 2021», η οποία στα διακόσια χρόνια από την Παλιγεννεσία της θα είναι πια μια χώρα ανάπτυξης, μια οικονομία ανταγωνιστικότητας, μια κοινωνία ευημερίας, δημοκρατικής ευνομίας, αξιοκρατίας και πολιτισμού, όπως ακριβώς την εμπνεύστηκαν οι αγωνιστές του 21…

Το «όραμα» εκείνο του Σαμαρά, έκανε τόση εντύπωση τότε, που πρόσφατα το …«δανείστηκε» ο Αλέξης Τσίπρας, και μάλιστα το «δανείστηκε»… ατόφιο, σχεδόν κατά λέξιν! Μόλις πριν λίγες μέρες, επίσης στη ΔΕΘ...

Εν πάση περιπτώσει ο ηγετικός λόγος σε κρίσιμες στιγμές, προκαλεί ρίγη συνείδησης και ανατριχίλες αυτογνωσίας.

Αλλιώς δεν είναι «ηγετικός»…

Για να ξανά-γυρίσουμε, λοιπόν, στο τώρα, το επόμενο Σαββατοκύριακο, ο Κυριάκος καλείται να δείξει ένα πράγμα. Και ένα μόνο:

Ότι είναι ο ηγέτης που μπορεί να διώξει τον Τσίπρα και να βγάλει τη χώρα από την κρίση!

Να συνοψίσει την κριτική του στα μεγάλα ψέματα και στα εγκληματικά σφάλματα του ΣΥΡΙΖΑ. Και το πόσο κόστισαν στη χώρα.

Εδώ τα λόγια του πρέπει να είναι κοφτά. Το ύφος του απερίφραστο. Χωρίς «λειασμένες γωνίες». Όχι ξύλινος! Μαχητικός!

Εκείνη τη στιγμή είναι το «αλεξικέραυνο» που εκφράζει εκατομμύρια απεγνωσμένους Έλληνες. Άλλοι ψήφισαν Τσίπρα, άλλοι δεν τον ψήφισαν. Αλλά η συντριπτική πλειονότητα (90% λένε οι δημοσκοπήσεις!) έχουν μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή…

Αυτούς θα εκπροσωπεί εκείνη τη στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν «απαντάει» από τη Θεσσαλονίκη στο προχθεσινό παραλήρημα του Τσίπρα.

Όταν θα κατακεραυνώσει τον Τσίπρα, ο Κυριάκος δεν θα «μιλάει στους Έλληνες». Θα απαντάει για λογαριασμό όλων των Ελλήνων, στον Τσίπρα!

Αυτός ο μηχανισμός «ψυχολογικής εκτόνωσης» του ακροατηρίου, είναι απαραίτητο στοιχείο ηγετικής ανάδειξης.

Στη συνέχεια πρέπει να δώσει την κατεύθυνση:

--Σταδιακή μείωση φόρων, σταδιακή μείωση ασφαλιστικών εισφορών, άμεση απελευθέρωση ιδιωτικοποιήσεων και μάλιστα κατά κύματα.

--Αποκατάσταση του νόμου και της τάξης στην κοινωνία. Εκκαθάριση των Εξαρχείων άμεσα.

--Πλήρης επιστροφή στον έλεγχο των συνόρων, στο διαχωρισμό λαθρομεταναστών από πρόσφυγες, στον αποτροπή των διακινητών και στον επαναπατρισμό των λαθρομεταναστών (που θα φυλάσσονται σε κλειστά και φρουρούμενα κέντρα, μέχρι να επιστρέψουν από εκεί που ήλθαν).

--Αποκατάσταση της τάξης και της αριστείας στα Πανεπιστήμια. Πλήρης επαναφορά στη Μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου, που ψηφίστηκε με τη μεγαλύτερη πλειοψηφία που πέρασε ποτέ μεταρρύθμιση στην Ελληνική Βουλή το 2011, που κατάργησε το άσυλο Παρανομίας και που την… κατάργησε τώρα ο Τσίπρας.

--Εξάλειψη κάθε κατάλοιπου από την «λαίλαπα» ΣΥΡΙΖΑ! Με προτεραιότητα στα νέα σχολικά βιβλία, στα νέα σχολικά προγράμματα, στο… συνδικαλισμό των στρατιωτικών και στις ποικίλες «οργανώσεις αλληλέγγυων» που λειτουργούν ως όργανα των διακινητών και διαχειρίζονται σχεδόν κατά αποκλειστικότητα της ανθρώπινες ροές που… αυτοί μας φέρνουν!

Όλα αυτά θα καταργηθούν αμέσως «με ένα νόμο και με ένα άρθρο» (που λέει ο λόγος…).

Όπως επίσης θα καταργηθεί και η τελευταία αδειοδότηση των τεσσάρων καναλιών (που στην πραγματικότητα αδειοδότησε… το ξέπλυμα μαύρου χρήματος).

Διαπραγμάτευση νέων ενδιάμεσων στόχων του προγράμματος, πιο ρεαλιστικών, γιατί οι σημερινοί στόχοι δεν βγαίνουν, ακόμα και κατά τη γνώμη των ίδιων των δανειστών! Με έμφαση στην Ανάπτυξη! Που αυτή μπορεί να παράγει πλεονάσματα πολύ ασφαλέστερα και πιο ανθεκτικά απ’ ό,τι η λιτότητα.

Και επιστροφή στην πολιτική ανάδειξης και κατοχύρωσης της ΑΟΖ. Με όλες εκείνες τις ευρωπαϊκές, διεθνείς και περιφερειακές συμμαχίες.

Για όλα αυτά χρειάζονται κάποιες, εμβληματικές μόνον, πρώτες εξαγγελίες. Όχι πολύ λεπτομερειακές, αλλά τέτοιες που να δείχνουν την κατεύθυνση.

Ο ΕΝΦΙΑ θα μειωθεί σταδιακά (δεν ήταν απαραίτητο να πει πόσο και πότε). Οι ασφαλιστικές εισφορές θα μειωθούν κι αυτές σταδιακά, από την πρώτη στιγμή, αλλά η μείωση θα ολοκληρωθεί σε βάθος χρόνου.

Μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι αυτή τη στιγμή η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών καίει τον κόσμο πολύ περισσότερο από ό,τι η μείωση του ΕΝΦΙΑ.

Και η σταδιακή μείωση του ΦΠΑ, επίσης καίει πολύ περισσότερο. Με αφετηρία (κατόπιν διαπραγμάτευσης πάντα) τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, στην οποία απασχολούνται στην Ελλάδα πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι συνολικά.

Έτσι θα δοθεί και μια αίσθηση διαφορετικής κατεύθυνσης και μια αίσθηση λυτρωτικής προσδοκίας, χωρίς «υπερβολές» και χωρίς «κάλπικες υποσχέσεις».

Γιατί όλα αυτά έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν, και τώρα ο κόσμος τα νοσταλγεί.

Είναι η πρώτη φορά που πολίτες κάθε προέλευσης νοσταλγούν την πρόσφατη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας!

Ο Κυριάκος πρέπει να πει ξεκάθαρα, ότι θα επιστρέψει στο σημείο και στο δρόμο που είχε βάλει τη χώρα ο Αντώνης Σαμαράς! Και στο «σημείο» (τον Νοέμβριο του 2014) και στο «δρόμο»…

Εδώ το «δόγμα Σαμαρά» συνοψίζεται σε μιαν απλή «εξίσωση»:

Ανάπτυξη για την οικονομία ΣΥΝ Αξιοπιστία για τη χώρα, ΙΣΟΝ έξοδος από τα μνημόνια μιαν ώρα αρχύτερα.

Έτσι μόνο θα πείσει ο Κυριάκος ότι αυτά που φέρνει είναι ρεαλιστικά. Όχι απλώς γιατί είναι «κοστολογημένα». Αριθμούς επικαλούνται όλοι και τους αμφισβητούν όλο…

Αλλά γιατί έχουν ξαναγίνει. Και γιατί δούλεψαν.

Κι όταν πήγε να τα «αλλάξει» ο ΣΥΡΙΖΑ, τα έκανε… μαντάρα!

Η δικαίωση της πολιτικής Σαμαρά είναι το πιο δυνατό επιχείρημα ρεαλισμού και προοπτικής:

Γιατί έγινε στο παρελθόν. Κι έτσι μπορεί να ξαναγίνει στο μέλλον.

Πολύ περισσότερο που σήμερα τόσο πολλοί το νοσταλγούν.

Επίσης ο Κυριάκος να μιλήσει και για όσα ΔΕΝ πρόλαβε να κάνει ο Σαμαράς.

--Όπως τη σταδιακή μείωση του φόρου επί των κερδών στο 15%. Το έχει κάνει η Ιρλανδία και σώθηκε. Τώρα το εξήγγειλε και η Βρετανία. Ο Σαμαράς το είπε από το Μάϊο του 2011. Και αποτελεί το πιο φιλελεύθερο μέτρο που έχει ακουστεί ποτέ στην Ελλάδα.

Ασφαλώς μπορεί να γίνει μόνο σταδιακά, για να μη δημιουργηθούν ελλείμματα. Αλλά είναι ρεαλιστικότατο: γιατί καλύτερα να φορολογείς με 15% υπαρκτά κέρδητων επιχειρήσεων (από την ανάπτυξη), παρά να φορολογείς με 29%... τις ζημίες που παράγει σήμερα η ύφεση!

-- Η αξιολόγηση στο Δημόσιο και η σταδιακή μείωση των απασχολουμένων στο δημόσιο. Σταδιακά μεν, αλλά σε βάθος! Γιατί μόνον έτσι μπορεί πραγματικά να γίνουν σοβαρές περικοπές από δω και στο εξής. Χωρίς αξιολόγηση-μείωση δεν μπορεί να υπάρξει διοικητική μεταρρύθμιση, ούτε οριστική έξοδος από την ελλειμματικότητα και την υπερχρέωση. Αυτή είναι η αλήθεια που πρέπει να τολμήσει ο Κυριάκος…

--Και βεβαίως, η αλλαγή στο Σύνταγμα (ιδιωτικά πανεπιστήμια, βοσκοτόπια, κατάργηση προσφυγής στις κάλπες για εκλογή Προέδρου κλπ) και στον εκλογικό νόμο (με έμφαση την κυβερνησιμότητακαι το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών)! Που επίσης δεν πρόλαβε να κάνει ο Σαμαράς.

Αυτά όλα τα χρωστάμε στον κόσμο και δεν τα ξεχνάμε.

Τέλος ο Κυριάκος οφείλει να μιλήσει για τις αστικές αξίες και για τη μεσαία τάξη. Γιατί χωρίς αυτά τα δύο, δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία, ούτε ανοιχτή οικονομά, ούτε ανάπτυξη ούτε ευημερία! Ούτε φιλελεύθερο όραμα…

Αστικές αξίες είναι: η ανταγωνιστικότητα (όχι η γραφειοκρατική ισοπέδωση),

η αξιοκρατία (όχι η ευνοιοκρατία των «κομματικών στρατών»),

η αριστεία (όχι η κυριαρχία της μετριότητας ή της,,, αθλιότητας),

η πειθαρχία (όχι η αυθαιρεσία των τραμπούκων),

η τήρηση των νόμων (ευνομία – όχι γενικευμένη ανομία και «άβατα»),

η ισότητα ευκαιριών (όχι η ισοπέδωση των απολαβών),

η Ελευθερία (όχι ο λαϊκιστικός αυταρχισμός).

Και η μεσαία τάξη χρειάζεται να ακούσει ότι μπαίνει ξανά στο επίκεντρο της Πολιτικής, γιατί η κρίση την έπληξε, αλλά ο Τσίπρας τώρα την ισοπεδώνει!

Ο Κυριάκος πρέπει να θυμάται κάθε στιγμή τρία πράγματα:

--Πρώτον, δεν πάει να πείσει τους πάντες! Αυτό είναι αδύνατο…

Πάει να πείσει αυτούς που θέλουν να φύγει ο Τσίπρας.

Κι αυτοί είναι πια η μεγάλη πλειοψηφίατης κοινωνίας.

--Δεύτερον, δεν τον νοιάζει τι θα του πουν (μη τον πουν «έτσι» ή μην τον πουν «γιουβέτσι», ή μη τον κατηγορήσουν για εκείνο ή το άλλο). Ό,τι κι αν πει ο ίδιος, η κακοήθης προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ για κάτι θα τον κατηγορήσει. Μόνο που τώρα πια όλο και λιγότεροι ακούν το ΣΥΡΙΖΑ…

Το θέμα είναι αυτά που θα πει ο ίδιος να εμπνεύσουν όσους ψάχνουν «λόγο» και «αφορμή» να διώξουν τον Τσίπρα.

Γιατί ό,τι και να λένε οι αντίπαλοί του, ό,τι και να λέμε εμείς, ο Κυριάκος είναι σήμερα το μόνο εργαλείο για να διώξουμε τον Τσίπρα!

Τρίτον, ότι οφείλει να ενώσει. Να πει ένα απλό πράγμα στα κεντρώα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης: Επειδή οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις, η ΝΔ είναι αποφασισμένη να κυβερνήσει μαζί με τα άλλα δημοκρατικά κόμματα του κέντρου, ακόμα κι αν πάρει αυτοδυναμία!

Αυτό δεν μειώνει την δυναμική της ίδιας της ΝΔ. Αφού η ανάγκη να φύγει ο Τσίπρας είναι τόσο επιτακτική (και ο φόβος μιας «Πύρρειας νίκης» που θα οδηγούσε σε νέες εκλογές και ακυβερνησίατόσο μεγάλος), που έτσι κι αλλιώς θα συσπειρωθεί ο κόσμος στον Κυριάκο…

Δίνει όμως «χώρο» για τα κεντρώα κόμματα, ώστε να μη νιώθουν ότι συμπιέζονται και να μην κάνουν «διμέτωπο» (όπως ο γραφικός πλέον Λεβέντης).

Τέλος, ο Κυριάκος οφείλει να βγάλει αγάπη και πάθος για τη χώρα!

Πατριωτισμότο έλεγαν αυτό παλαιότερα. Εμείς το λέμε ακόμα έτσι…

Το είχαν αυτό πάντα οι παλαιοί «κεντρώοι». Το είχαν πάντα και οι «δεξιοί».

Το αποζητούν οι πάντες σήμερα. Τώρα πια αιφνιδιάζει ευχάριστα τους απλούς ανθρώπους. Αυτό ακριβώς λείπει από την πολιτική τους ηγεσία, δεν το άκουγαν για χρόνια από τους πολιτικούς (πλην Σαμαρά) και σήμερα το εκμεταλλεύονται ακραία κομματίδια…

Πάθος και αγάπη για την Πατρίδα, λοιπόν….

Δεν θεωρείται… «αναχρονισμός» πια. Ποτέ δεν ήταν, άλλωστε…

Όμως, σήμερα είναι η τάση που κερδίζει έδαφος παντού!

Και δεν είναι… «αντιευρωπαϊκό», όπως ηλίθια νομίζουν κάποιοι.

Ευρώπη υπήρξαν πάντα οι πατρίδες που την αποτελούν!

Η «Ενωμένη Ευρώπη» δημιουργήθηκε όταν οι πατρίδες αποφάσισαν να ενωθούν αντί να πολεμούν μεταξύ τους και να τρώνε τις σάρκες τους.

Αλλά χωρίς πατρίδες δεν υπάρχει ούτε Ελευθερία, ούτε Δημοκρατία, ούτε η Ιστορία της Ευρώπης, ούτε μέλλον για την Ευρώπη.

Αυτό ίσχυε πάντα, αλλά δεν το έλεγαν εδώ στην Ελλάδα.

Τώρα ήλθε η ώρα να το πούμε καθαρά.

Όπως έλεγε και κάποιος:

-Και γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε…

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 19, 2016