Το "νέο ΕΑΜ", ο ΣΥΡΙΖΑ και η επόμενη σύγκρουση!

Κάθε κράτος συνοδεύεται από ένα παρακράτος. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα, είτε κυβερνάται από αυταρχικά είτε από δημοκρατικά καθεστώτα. Ο λόγος δεν είναι πάντα για συνωμοσίες «τύπου καρφίτσας», όπως η μυθολογία της Αριστεράς θέλει, ούτε για συνδέσμους αξιωματικών ούτε για οργανώσεις-κέλυφος εγχώριων ή ξένων μυστικών υπηρεσιών. Το παρακράτος εν ολίγοις δεν είναι πάντα δεξιό αλλά και αριστερό, αναλόγως ποια πολιτικά σχήματα βρίσκονται στην εξουσία. Δεν είναι εξ ορισμού μια συγκρότηση από σκοτεινές οντότητες, αλλά ενδεχομένως και «συλλογικότητες» ή «συνωμοτικές ομάδες», που δεν αποδέχονται το θεσμικό νομικό πλαίσιο της «πολιτικής ορθότητας» και των κυβερνητικών συσχετισμών, αλλά εμμένουν σε αρχές ή εμμονές που δεν περιορίζονται από τα όρια του ποινικού δικαίου ή της ευρείας πλειοψηφικά αποδοχής.

Το παρακράτος λειτουργεί στα όρια ή πέραν των ορίων της νομιμότητας και κινείται πάντα «αμυντικά» -με μεθοδολογία «αντάρτικου»- αποδεχόμενο ως «σύστημα» την παρουσία κάποιου συγγενούς πολιτικοοικονομικού μορφώματος στην επίσημη εξουσία της χώρας. Στην προκειμένη περίπτωση στη διαχείριση της διακυβέρνησης της χώρας έχουμε εκλεγμένη μια πρώτη μεταπολεμικά αριστερή κυβέρνηση, μειοψηφίας: την κυβέρνηση με «κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι με κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση αυτή, όπως και ο δεξιός εταίρος της, προέκυψε και γιγαντώθηκε μέσα από το αντιμνημονιακό κίνημα των «Αγανακτισμένων» ή τον έκνομο ακτιβισμό των «δεν πληρώνω», συμφώνησε και προσυπέγραψε το καλοκαίρι του 2015 το τρίτο και πλέον ολοκληρωτικό Μνημόνιο με την υπερδομή της Ευρώπης και το συνακόλουθο ΔΝΤ.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του εναπομείναντος μετά τη διάσπαση της Λαϊκής Ενότητας (Λαφαζάνης, Γλέζος, Κωσταντοπούλου κ.λπ.) ΣΥΡΙΖΑ είχαν την πολιτική ευστροφία μετά την υπερψήφιση του τρίτου Μνημονίου από μια πλειοψηφία των δυνάμεων του «ευρωπαϊκού μονόδρομου» να προκηρύξουν εκλογές τον Σεπτέμβριο και να ανανεώσουν τη θεσμική ισχύ του στη διακυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν αποτελεί λύση απέναντι στη δέσμευση που έχει έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, που ψήφισαν «Οχι» στο περσινό επίσης δημοψήφισμα, αλλά και της ίδιας της Αριστεράς, να δημιουργήσει συνθήκες εξόδου από την «πολτοποίηση» της ευημερίας και των δικαιωμάτων του λαού από την ευρωπαϊκή υπερδομή.

Ετσι, με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκη, σε μια «έκρηξη» ρεαλισμού, να ομολογεί ότι οποιαδήποτε συζήτηση για το χρέος θα προκύψει μετά το 2018, και τη Ν.Δ να αδυνατεί μαζί με τους «εκσυγχρονιστές» του Σημίτη να τον ανατρέψει με πρόωρες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα θα μείνει «εγκλωβισμένος» στην εξουσία να τελειώσει το «έγκλημα» έναντι του έθνους και του λαού· αλλά το χειρότερο γι' αυτόν είναι ότι καλείται να αντιμετωπίσει την «άλλη Αριστερά», που μέσα από τον εκτός ή στα όρια του νόμου Ρουβίκωνα (ελληνικό Σιν Φέι;) -των αναρχικών συλλογικοτήτων στο κράτος εν κράτει Εξάρχεια και μιας τεράστιας δεξαμενής εφέδρων στα «hot spots»- θα δοκιμάσει να έχει τον ρόλο ενός νέου ΕΑΜ.

Ο Ρουβίκωνας, γνωστός από τις ένοπλες παρελάσεις του, την ακτιβιστική επίθεση ενάντια στο ΤΑΙΠΕΔ ή στην τουρκική πρεσβεία, τη βίαιη αντίδραση στο εμπόριο ναρκωτικών στα Εξάρχεια, θα ακολουθήσει σύμφωνα με σχετική ραδιοφωνική συνέντευξη ηγετικού στελέχους του μια πιο πολιτική και παρεμβατική παρουσία· θα στείλει «μήνυμα» στον ίδιο τον Τσίπρα, δηλώνοντας όμως απόλυτη σύγκρουση με τη Ν.Δ., που σε περίπτωση κυριαρχίας της θα «ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου» και τα «πλημμελήματα» θα γίνουν «κακουργήματα», ενώ «καλύπτει» την κατοχή και επίδειξη όπλων έναντι του κράτους και της Αστυνομίας.

Ετσι το πρόβλημα της Αριστεράς της «νέας Βάρκιζας» είναι η Αριστερά του «νέου ΕΑΜ», όχι τα αστικά μορφώματα της Κεντροδεξιάς ή της Κεντροαριστεράς ή κάποια «χρεοκοπημένη» πλέον οικονομικοεπιχειρηματική διαπλοκή, που πολύ επιτυχημένα ο εκνευρισμένος αρθρογράφος Γ. Πρετεντέρης περιέγραψε: «Δεν είναι αστοί, είναι... πλούσιοι. Οταν δεν είναι κρατικοδίαιτοι, είναι... κυβερνόπληκτοι».

Μενέλαος Τασιόπουλος
Πηγή "Δημοκρατία"

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 02, 2016