Τηλεοπτικές άδειες: Ένα έγκλημα δεν διορθώνεται με ένα άλλο

Σε λίγα 24ωρα, εκτός απροόπτου το Συμβούλιο της Επικρατείας θα βγάλει μια απόφαση η οποία έχει έντονο πολιτικό χρώμα. Η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών μοιάζει με το γερό χαρτί της κυβέρνησης που ποντάρει σ’ αυτό όλα της τα λεφτά και περιμένει. Αν και κανονικά θα έπρεπε να είναι μια απλή διαδικασία η εφαρμογή κανόνων στο τηλεοπτικό τοπίο, οι λάθος χειρισμοί του Παππά και η αυταρχική, στα όρια του αντιδημοκρατικού, αντίληψη της Αριστεράς έχουν αναγάγει το θέμα σε ζήτημα ζωής ή θανάτου για την κυβέρνηση.

Λένε ότι συνήθως τα ανώτατα δικαστήρια, και ιδίως το ΣτΕ που λειτουργεί και ως Συνταγματικό, δεν βγάζουν «καθαρές» αποφάσεις. Δηλαδή είναι αυτό που λέμε «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Κάτι σαν την Πυθία που δίνει διφορούμενους χρησμούς ώστε όλοι να είναι ευχαριστημένοι. Ενδεχομένως και η απόφαση να είναι μεσοβέζικη. Δηλαδή συνταγματικός ο νόμος μόνο ως προς το σκέλος του δημοσίου συμφέροντος για την αναμόρφωση του τηλεοπτικού τοπίου. Αντισυνταγματικός γιατί ο Παππάς όρισε εαυτόν καναλάρχη και γι’ αυτό πρέπει να συγκροτηθεί το ΕΣΡ. Και όλοι θα βγουν να πανηγυρίζουν. Αλλά αυτό που θα μείνει στους πολίτες είναι το αίσθημα της ατιμωρησίας, της έλλειψης ουσιαστικής και ξεκάθαρης Δικαιοσύνης.

Γι’ αυτό και οι δικαστές οφείλουν να δείξουν ότι δεν μπορεί να σέρνεται μια ολόκληρη χώρα πίσω από τα λάθη που έχει κάνει το πολιτικό σύστημα.

Αλλά θα πρέπει να πούμε ορισμένες αλήθειες. Ευθύνες για την κατάντια αυτή στο χώρο της τηλεόρασης έχουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αν δηλαδή είναι έγκλημα αυτό που πάει να στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τότε είναι έγκλημα κι αυτό που δεν κατάφερε να κάνει εδώ και 30 σχεδόν χρόνια καμιά κυβέρνηση.

Δεν χρειάζεται να είσαι μέσα στα πράγματα για να καταλάβεις ότι τα κανάλια λειτουργούσαν σε καθεστώς ημιανομίας. Και κυρίως με «συμψηφισμούς» με τα πολιτικά κόμματα. Δωρεάν διαφήμιση προεκλογικά σαν… αντάλλαγμα για τα λεφτά που έπρεπε να μπαίνουν κάθε χρόνο στο ταμείο.

Τι έκαναν άραγε τα κόμματα για να σταματήσουν την ασυδοσία; Ενδιαφέρθηκε κανείς π.χ. για τις διάφορες «κανονικές» ή «μαϊμού» αγοραπωλησίες καναλιών με απίθανους τύπους να αποκτούν ξαφνικά τηλεόραση πανελλαδικής εμβέλειας; Πώς απέκτησε ο Αλαφούζος τον Σκάι θυμάται κανείς; Τι έγινε με τις διάφορες μεταβιβάσεις του Κοντομηνά πότε στο RTL πότε στον Τσοτσορό και μετά στον ίδιον; Αλήθεια, ο μπάρμπα Βασίλης Λεβέντης πώς έγινε καναλάρχης και μετά πούλησε στον Κουρή. Από το κανάλι 67 στο κανάλι 40 και μετά στο Extra; Αυτό δεν ήταν ασυδοσία που κάποτε θα έπρεπε να σταματήσει;

Τι έκαναν οι κυβερνήσεις για το σκάνδαλο του ΚΚΕ που πούλησε σε off shore τον 902 και μετά εμφανίστηκε ο Βρυώνης με κανάλι; Τι έκαναν όταν ο κάθε τυχάρπαστος έστηνε και μια κάμερα και στη συνέχεια εξέπεμπε πανελλαδικά; Εκατομμύρια μαύρα διακινήθηκαν τα τελευταία χρόνια χωρίς κανείς να ασχολείται. Ούτε βεβαίως ασχολήθηκε κανείς πολιτικός (με αντάλλαγμα πρώτο τηλεπαράθυρο πίστα) με τους απλήρωτους εργαζόμενους, τα θαλασσοδάνεια, τις απλήρωτες εισφορές από αγγελιόσημο, τα παιχνίδια των καναλαρχών με τα assets όπως οι ταινιοθήκες, οι οποίες κοστολογούνταν εκατομμύρια ευρώ αν και είχαν μόνο… κινούμενα σχέδια και ζουζούνια. Η περίπτωση του Αλτερ χαρακτηριστική αλλά τελικά κανείς δεν την πλήρωσε εκτός από τους εργαζόμενους και την αγορά που της έσκασαν μερικά εκατομμύρια ευρώ σε επιταγές.

Όλα αυτά είτε μας αρέσει είτε όχι τα βρήκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα αν ο Παππάς αυτό που θέλησε να κάνει ήταν να κλείσει τους «ενοχλητικούς» και να στήσει τη δική του διαπλοκή, αυτό δεν αθωώνει το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα. Η κυβέρνηση προσπάθησε να φτιάξει το άναρχο τοπίο με έναν καταφανώς αντισυνταγματικό νόμο. Ουσιαστικά δηλαδή επιχείρησε με τον δικό της, αριστερό τρόπο, να ακολουθήσει τα βήματα των προηγούμενων κυβερνήσεων που δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τα όσα συνέβαιναν. Ένα έγκλημα δεν διορθώνεται με ένα άλλο.

Τα μέσα ενημέρωσης είναι μια ευαίσθητη υπόθεση στην Ελλάδα, ειδικά όταν δεν λειτουργούν με αυστηρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια αλλά και ως «μακρύ χέρι» της εκάστοτε κυβέρνησης. Αντί να κάτσουν και να σοβαρευτούν όλοι τους, δίνουν μάχες χαρακωμάτων και περιμένουν από τους δικαστές να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 24, 2016