Ο πόλεμος είναι ασύμμετρος

Είναι ελάχιστοι στην Ελλάδα εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται πολιτική αλλαγή. Είτε με εκλογές, είτε με οποιοδήποτε άλλο σενάριο η απομάκρυνση του Τσίπρα και της παρέας του από την εξουσία πρέπει να γίνει το συντομότερο. Πολύ φοβούμαστε όμως ότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

Το αντίθετο μάλιστα, μπορεί να προκαλέσει σοβαρή ζημιά στην Ελλάδα. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δύο επιλογές: Είτε να πάει τώρα σε εκλογές και να διασώσει ένα 20% ώστε να παίξει ρόλο το επόμενο διάστημα (μην ξεχνάμε ότι οι μεθεπόμενες κάλπες θα στηθούν χωρίς το μπόνους). Είτε να συνεχίσει να κυβερνά περιμένοντας μήπως και τους μήνες που θα ακολουθήσουν καταφέρει να αναστρέψει το κλίμα και ολοκληρώσει την τριετία που του απομένει.

Ένα είναι σίγουρο και ίσως κάποιοι στην αντιπολίτευση δεν το έχουν αντιληφθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα συνηθισμένο αστικό κόμμα που θα εγκαταλείψει έτσι απλά και χωρίς μάχη την εξουσία.

Και πολύ φοβούμαστε ότι ο τρόπος για να το κάνει αυτό περιλαμβάνει και… δημοκρατικές εκτροπές. Σαν κι αυτή που έγινε π.χ. πέρυσι τον Ιούνιο με το δημοψήφισμα. Τότε που φανάτισε τον κόσμο, τον οδήγησε σε ένα… τσαβικού τύπου δημοψήφισμα, έβαλε τη χώρα σε απίστευτο κίνδυνο και στο τέλος σα να μην τρέχει τίποτε έκανε πίσω.

Τον επόμενο ένα χρόνο θα συμβούν κοσμοϊστορικές αλλαγές που θα επηρεάσουν και την Ελλάδα. Σε λίγες εβδομάδες θα υπάρχει πολιτική αλλαγή στο Λευκό Οίκο και είτε βγει η Χίλαρι είτε ο Τραμπ (πολύ περισσότερο) δεν θα πρέπει να περιμένουμε τη θερμή υποστήριξη του Ομπάμα, του Λιου και των άλλων αμερικανών αξιωματούχων. Ο ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε στον αμερικανικό παράγοντα και μετά την 6η Νοεμβρίου πολύ δύσκολα θα βρει τέτοια ευήκοα ώτα. Ή τουλάχιστον θα αργήσει να κάνει νέες επαφές. Μέσα στο 2017 θα υπάρξουν και πολιτικές ανατροπές. Οι εκλογές στη Γερμανία π.χ. δεν επιτρέπουν κανένα περιθώριο ελπίδας για το χρέος. Αν κυριαρχήσει ξανά η Μέρκελ και ο Σόιμπλε η πολιτική της σκληρής γραμμής μάλλον θα ενισχυθεί. Αλλά και ένας ακόμη συνασπισμός δυνάμεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης με όποιον κι αν βάλουν για καγκελάριο, δεν σημαίνει και πιο φιλελληνική στάση.

Όσο για τη Γαλλία; Ο φίλος… Ολανδρέου μας αφήνει χρόνους και για σκεφτείτε ποια θα είναι η γαλλική πολιτική προς ένα… κομμουνιστικό ή έστω σοσιαλιστικό κόμμα που κυβερνά την Ελλάδα; Σκεφτείτε πόσο και πως θα βοηθήσει η Γαλλία με πρόεδρο τον Σαρκοζί ή τον Ζιπέ ή ακόμη περισσότερο την Λεπέν;

Στην Ιταλία δε ο Ρέντσι μάλλον ψαλιδισμένος θα βγει από το δημοψήφισμα και σίγουρα χωρίς καμιά διάθεση να ρισκάρει το πολιτικό του μέλλον για τον φίλο του Αλέξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, επομένως, χάνει τα όποια στηρίγματα έχει στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ και θα βρεθεί μπροστά σε πολύ κρίσιμα διλήμματα για τη χώρα. Επειδή ο ίδιος και τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης είναι πολιτικοί αριβίστες, πολύ φοβούμαστε ότι έρχονται πολύ χειρότερες από το 2015 ημέρες.

Οι κυβερνώντες περιφρονούν τους Θεσμούς. Διέλυσαν τις ανεξάρτητες αρχές, κυβερνούν σε στυλ… Νίκου Παππά, εξευτέλισαν τη Δικαιοσύνη κάνοντας συναλλαγές μαζί της και προσπαθούν να καθυποτάξουν τα Μέσα Ενημέρωσης. Η Βουλή έχει γίνει «μπάτε σκύλοι αλέστε» με τροπολογίες και ρυθμίσεις της νύχτας και οι βουλευτές δεν γνωρίζουν τι ψηφίζουν. Η Δημοκρατία βρίσκεται στο απόσπασμα κι αυτό είναι κάτι που δεν ενοχλεί τους Συριζαίους. Δεν έχουν δηλαδή μια φυσική ντροπή απέναντι σε φαινόμενα που σε άλλες εποχές θα προκαλούσαν τεράστιο θόρυβο στη χώρα. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να καταπατήσουν Θεσμούς, νόμους, παραδόσεις ή ακόμη και τη λαϊκή εντολή. Το απέδειξαν με το δημοψήφισμα αλλά και με την εντολή που πήραν πέρυσι τον Σεπτέμβριο και την έχουν κάνει κουρελόχαρτο.

Μπροστά λοιπόν στην απώλεια της κοινωνικής στήριξης, της διεθνούς απομόνωσης και της υποβόσκουσας οργής βρίσκεται η κυβέρνηση. Ταυτόχρονα έχει όλη τη θέληση να πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Να μη φύγει δηλαδή αναίμακτα και ο μόνος τρόπος να το κάνουν είναι να χρησιμοποιήσουν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.

Τι θα γίνει άραγε αν μπροστά στα αδιέξοδα επιχειρήσουν ένα ακόμη δημοψήφισμα, αυτή τη φορά με ακόμη πιο σκληρό, και ξεκάθαρο δίλημμα τύπου «μένουμε ή φεύγουμε από το ευρώ»; Με μια κοινωνία να βράζει έπειτα από οκτώ χρόνια σκληρής λιτότητας ποιο πιστεύετε ότι θα ήταν το αποτέλεσμα; Θα κέρδιζαν οι… μένουμε Ευρώπη ή θα κέρδιζαν εκείνοι που τώρα ρίχνουν τη σπορά του αντιευρωπαϊσμού για να θερίσουν όποτε το επιτρέψουν οι συνθήκες;

Ο μόνος τρόπος να κρατηθεί στην εξουσία αυτό το σταλινικού, τσαβικού τύπου κόμμα είναι ο φανατισμός και η πλήρης αδιαφορία, στα όρια του μίσους για τους δημοκρατικούς θεσμούς. Είναι η σύγκρουση μέχρις εσχάτων, με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη και για την Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει ότι δεν αγαπάει την πατρίδα καθ’ ότι έκανε τεράστια ζημιά, οικονομική, ηθική, αξιακή αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να ομολογήσει ότι όλα αυτά γίνονται «στο δρόμο προς την ολοκλήρωση του δημοκρατικού σοσιαλισμού».

Ο Τσίπρας, ο Παππάς, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης και η υπόλοιπη παρέα θα πέσουν κάποια στιγμή αλλά η πτώση τους θα έχει πολύ… αίμα. Και για τους πολίτες και για τη χώρα. Ας το καταλάβει, κυρίως η ΝΔ, αλλά και οι υπόλοιποι εκπρόσωποι της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας ότι οι ευγένειες τέλειωσαν. Ο πόλεμος είναι ασύμμετρος.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 12, 2016