Καθένας τον αγώνα του...!

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Δηλαδή το ζήτημα έχει μεταφερθεί στο αν χαιρόμαστε ή όχι για την μελλοντική ανεργία των δημοσιογράφων και τεχνικών στα κανάλια που θα κλείσουν;
Και βέβαια ΔΕΝ χαιρόμαστε. Πώς θα ήταν δυνατόν;
Μόνον για τους "πρωτοκλασσάτους" δημοσιογράφους και παρουσιαστές, αυτούς που τόσα χρόνια αποτέλεσαν με την θέλησή τους την αιχμή του δόρατος του συστήματος εναντίον μας, γι αυτούς πράγματι δεν μας ενδιαφέρει καθόλου.

Για όλους όμως τους υπόλοιπους καθώς και για εμάς, έχει ανοίξει ένα θέμα κοινωνικού αυτοματισμού, τον οποίο πολύ έντεχνα υποδαυλίζει η τάχα αριστερή κυβέρνηση των δωσιλόγων.
Η "σαλαμοποίηση" της κοινωνίας όπως την εφάρμοσε στα πρώτα χρόνια των μνημονίων το ΠαΣοΚ, και κατόπιν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠαΣοΚ με ολίγη από γελοίο, καλά κρατεί.

Η παγίδα είναι εκεί, καλά ανοιχτή, κι εμείς ζαλισμένοι απ' το απέραντο γαλάζιο των τηλεοπτικών κουτιών πάμε και πέφτουμε απ' ευθείας μέσα.
Κανείς σε τούτη τη συγκυρία δεν εύχεται το κακό του διπλανού του.
Ο εχθρός δεν είναι δίπλα μας.
Ο εχθρός είναι οι μνημονιακές κυβερνήσεις και η διαπλοκή.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει σε ορισμένους απ' τους διπλανούς μας να τουςυπενθυμίσουμε την στάση που κράτησαν εκείνοι όταν θεωρούσαν τον εαυτό τους άτρωτο γιατί δούλευαν κάτω από την σκέπη του κατακτητή, ή έστω των τσιρακιών του κατακτητή.
Δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να τους εγκαλέσουμε για κείνη τη στάση τους και να τους ζητήσουμε να αναθεωρήσουν την σκοπιά τους, αφού βέβαια πρώτα την συνειδητοποιήσουν και την παραδεχτούν.
Συμπονούμε, συμπάσχουμε, θα αγωνιστούμε στο πλάϊ τους για τα κοινά μας δικαιώματα, αλλά συχωροχάρτι τόσο εύκολα δεν μπορούμε να δώσουμε.
Πονάει βλέπετε η αναλγησία -για να μην πούμε η κακεντρέχεια- του διπλανού, όταν εκείνος δεν κατανοεί πως είναι διπλανός και όχι κάτι περισσότερο, όπως ο ίδιος φαντάζεται.

Πόσο μάλλον όταν υποψιαζόμαστε πως πολλοί -εκνευριστικά πολλοί- από 'μάς δεν έχουν διδαχτεί τίποτα από την κρίση και την προδοσία και αν γινόταν με κάποιο μαγικό τρόπο να ξαναγυρίσουμε στα πριν της χρεοκοπίας χρόνια, πάλι τα ίδια θα έκαναν.

Προς το παρόν όμως είμαστε όλοι μαζί και οι τύχες μας είναι κοινές.
Καλωσήρθατε καινούργιοι διπλανοί, στην δική μας μεριά, και στον δικό μας αγώνα.
Καλό κουράγιο!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 03, 2016