Τσίπρας στο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Πως στρώσαμε τον δρόμο στον Σόϊμπλε...

Τα όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την ομιλία του στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, θα' πρεπε να τα είχε πει στον λαό περί τον ενάμισυ χρόνο πριν. Κάπου το Μάϊο του 2015. Να είχε πει αυτό που μόλις χτες, ουσιαστικά, παραδέχτηκε: Ότι, δηλαδή, ο ίδιος και η κυβέρνησή του έστρωσαν το δρόμο στον Σόϊμπλε για να πετύχει όλους τους στόχους που δεν είχε πετύχει τα προηγούμενα χρόνια.

Σχετικά με το πρώτο εξάμηνο του 2015, ειδικότερα, ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για “συνθήκες πυρηνικής καταστροφής, που θα προκαλούσε η κατάρρευση των τραπεζών ως συνέχεια της ασφυξίας και της εξόδου από το ευρώ, αν αυτό επιλέγαμε το περασμένο Ιούλη”. Και πρόσθεσε: “Η έξοδος, όμως, ιδιαίτερα μετά από πέντε χρόνια λεηλασίας του ενός τετάρτου του Εθνικού μας πλούτου με στόχο τη παραμονή στο ευρώ, θα σήμαινε επιπρόσθετη ισόποση λεηλασία και μάλιστα ακαριαία. Και ταυτόχρονα θα σήμαινε και την απώλεια των καταθέσεων των λαϊκών στρωμάτων στις τράπεζες. Αυτό -κατέληξε- δεν είναι αριστερό σχέδιο, ήταν το Σχέδιο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας”. Ωραία, και γιατί δεν τα έλεγε αυτά πέρυσι, παρά ετοίμαζε “PlanB” και οδήγησε έναν ολόκληρο λαό στο δημοψήφισμα, για να το αλλάξει ο ίδιος μέσα σε μια νύκτα και να κάνει το “Όχι”, “Ναι”; Γιατί έστρωσε ο ίδιος και η κυβέρνησή του το δρόμο, για να επιβάλουν οι “εταίροι” τα capital controls και να γονατίσουν κυριολεκτικά ό,τι είχε απομείνει οικονομικά μετά από χρόνια μνημονίων. Αν αυτό δεν είναι “υπηρεσία” προς τον κ.Σόϊμπλε, τι είναι; Ποιος άλλος προσέφερε τόσο “καλές υπηρεσίες” στον γερμανικό νεοφιλελεύθερο εθνικισμό και το κεφάλαιό του;

Όλους τους στόχους του, τους πέτυχε ο Σόϊμπλε. Το μόνο που δεν πέτυχε (και δεν ξέρουμε αν πράγματι το ήθελε), ήταν να πετάξει την Ελλάδα στη δραχμή. Ο Σόϊμπλε τα πήρε όλα μονά - ζυγά, εξαιτίας της αλλοπρόσαλλης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ: Νέα μνημόνια, ραγδαίες περικοπές μισθών και συντάξεων, υποθήκευση όλης της δημόσιας περιουσίας και ξεπούλημά της σε τιμές εξευτελιστικά χαμηλές. Ποιος άλλος στο πρόσφατο παρελθόν έβαλε την υπογραφή του σε τόσα πολλά, και ποιος άλλος εφάρμοσε τόσα πολλά μέτρα από αυτά που ζητούσαν οι “δανειστές”; Και το κυριώτερο: Λειτουργώντας δήθεν στο όνομα της “καθαρότητας” και της “ιστορικής ηθικής” της Αριστεράς, κατάφερε να καταρρακώσει το ηθικό ενός ολόκληρου λαού και να τον κάνει να γονατίσει. Η συνεισφορά του κ.Τσίπρα στο διεθνές νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα είναι κάτι παραπάνω από ανεκτίμητη. Και γι' αυτό, προφανώς, το ίδιο το σύστημα δεν θέλει να τον αλλάξει. Τουλάχιστον, προς το παρόν.

Στο βιβλίο του “Δυο τακτικές της Σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση”, παραπέμποντας στον Μάρξ, ο Λένιν παρέθετε την περικοπή από το άρθρο του πρώτου στη “νέα εφημερίδα του Ρήνου”, στις 29 του Ιούλη 1848: “... Η γερμανική επανάσταση του 1848 είναι απλώς παρωδία της γαλλικής επανάστασης του 1789. Στις 4 Αυγούστου 1789, τρεις εβδομάδες ύστερα από τη κατάληψη της Βαστίλλης, ο γαλλικός λαός μέσα σε μια ημέρα ξεμπέρδεψε με τα “φεουδαρχικά βάρη”. Στις 11 Ιούλη 1848, τέσσερις μήνες ύστερα από τα οδοφράγματα του Μάρτη, τα “φεουδαρχικά βάρη” ξεμπέρδεψαν με τον γερμανικό λαό”. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, πάλι Ιούλιο μήνα, μετά από έξι μήνες, οι Συριζαίοι παράτησαν τα “οδοφράγματα”, και αίφνης μετετράπησαν σε “πόρνες του αστικού φιλελευθερισμού που προσπαθούν να περιβληθούν την τήβεννο της επαναστατικότητας”, κατά πως θα' λεγε και ο Λένιν. Ξεπούλησαν το Δημοψήφισμα, στο οποίο οι ίδιοι είχαν σπρώξει τον λαό, που πράγματι είχε απαυδήσει μετά από πέντε χρόνια σκληρής και άδικης λιτότητας και εθνικού εξευτελισμού, και μέσα στον δεκαπενταύγουστο ψήφιζαν το χειρότερο μνημόνιο. Αυτή τη φορά, μάλιστα, καλώντας τον λαό να πληρώσει τεράστιο “φέσι” δεκάδων δισεκατομμυρίων. Αλήθεια, τώρα, με ενάμισυ χρόνο καθυστέρηση, ξύπνησε ο κ.Τσίπρας; Κι' όμως, κοινή πεποίθηση είναι ότι όλα αυτά που συνέβησαν, τα ήξερε από την πρώτη στιγμή. Αλλά, κι αν δεν είχε αυτό το “πολιτικό ένστικτο” για να τα αντιληφθεί, τότε απλά δεν έκανε για τη θέση του πρωθυπουργού. Δεν κάνουν, δα, και όλοι οι ικανοί πολιτικοί για πρωθυπουργοί. Τώρα, το να δαιμονοποιεί τον Βαρουφάκη και να του προσάπτει ακόμα και το προπατορικό αμάρτημα, δεν περιποιεί τιμή για πολιτικό “αρχηγό”.

Και ποιο είναι το αφήγημα που “παίζει” ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το περσινό -πανάκριβο όμως για τον ελληνικό λαό- φιάσκο; Ε, οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν υπέρτερες, και γι' αυτό χάσαμε. Είναι αυτό που λέμε, “φάγαμε, αλλά μας ρίξανε κιόλας”! Δεν πειράζει, όμως, διότι ο λαός, όπως είπε ο κ.Τσίπρας, έδωσε την “ηχηρή απάντησή του” στο Δημοψήφισμα. Ωστόσο, συνέχισε, “δεν καταφέραμε να τερματίσουμε τη λιτότητα. Δεν καταφέραμε να σπάσουμε τη συμπεφωνημένη γραμμή της Ευρώπης. Καταφέραμε όμως να τη διαρρήξουμε. Να εκκινήσουμε την αρχή της αλλαγής της, έστω και με δειλά και ανολοκλήρωτα βήματα”. Δεν ξέρουμε κατά πόσον κατάφεραν να ξεκινήσουν τη διαδικασία αλλαγής της ΕΕ (που, ούτως ή άλλως και χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε κομβικό σημείο μεγάλων αλλαγών), αλλά σίγουρα κατάφεραν να φέρουν σε χειρότερη μοίρα τον ελληνικό λαό.

Ο “μέγας Δούκας” του συμβιβασμού

Για να' μαστε ξεκάθαροι. Άλλο ψευτοεπαναστατικές κραυγούλες και χαιρετισμοί στις μάζες, μαζί με τον Πάνο Καμμένο, και άλλο επαναστάτης. Θεωρούσαν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ότι οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές συνθήκες, κατά πως λέγανε παλιά στο ΚΚΕ, είναι ώριμες για επανάσταση; Ας την προχωρούσαν. Εκτιμούσαν ότι δεν είναι; Τότε ας συνέχιζαν το “μέϊλ Χαρδούβελη”. Τόσο απλό ήταν. Τα υπόλοιπα είναι “επαναστατική φρασεολογία” της πλάκας, για να διασφαλίσουν, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, την παραμονή τους στην κυβέρνηση. Κάτι που κάνουν και σήμερα. Πολιτική ανωριμότητα στην πλέον ακραία και επικίνδυνη μορφή της. Και για να την βγούμε κι εμείς λίγο από τα αριστερά, να παραθέσουμε ένα ακόμα απόσπασμα από τις “Δυο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση”, και συγκεκριμένα το σημείο που αναφέρει ο Λένιν τι είναι επανάσταση. Μπας και μάθουν και λίγο Μαρξισμό εκεί στο Μαξίμου, διότι φαίνεται ότι, όταν στο ΚΚΕ τους έκαναν “μαθήματα διαφώτισης”, αυτοί -και εκεί- έκαναν ... “καταλήψεις”.

“Αλήθεια, τι σημαίνει επανάσταση από τη μαρξιστική άποψη; Βίαιη συντριβή του παλιωμένου πολιτικού εποικοδομήματος, που η αντίθεσή του στις νέες σχέσεις παραγωγής προκάλεσε σε μια ορισμένη στιγμή τη χρεωκοπία του. (...) Το εποικοδόμημα τρίζει σε όλους του τους αρμούς, υποχωρεί μπροστά στην πίεση, εξασθενεί. Ο λαός μέσω των εκπροσώπων των πιο διαφορετικών τάξεων και ομάδων πρέπει τώρα να δημιουργήσει μόνος του, για τον εαυτό του, νέο εποικοδόμημα. Σε μια ορισμένη στιγμή της εξέλιξης γίνεται φανερό για όλους ότι το παλιό εποικοδόμημα είναι πια ακατάλληλο. Την επανάσταση την αναγνωρίζουν όλοι. Τώρα το καθήκον είναι να καθοριστεί ποιες τάξεις συγκεκριμένα και πως συγκεκριμένα θα χτίσουν το καινούργιο εποικοδόμημα. Αν δεν καθοριστεί αυτό, το σύνθημα της επανάστασης στη δοσμένη στιγμή θα είναι κενό, χωρίς περιεχόμενο, γιατί η αδυναμία της απολυταρχίας κάνει να γίνονται “επαναστάτες” και οι μεγάλοι δούκες (!)”

Το παλιό εποικοδόμημα στην Ελλάδα, ως γνωστόν, έχει χρεωκοπήσει εδώ και πολύ καιρό, και χρειάζεται πράγματι ριζοσπαστικές τομές, αλλά ο κ.Τσίπρας μάλλον έχει επιλέξει να το παίζει “μεγάλος Δούκας”. Το παλιό πέθανε, που λένε, αλλά το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Μάλιστα, ο κ.Τσίπρας και οι πέριξ αυτόν, δεν είναι διατεθειμένοι ούτε καν να προβούν σε ριζοσπαστικές αλλαγές προς την κατεύθυνση του “αστικού εκσυγχρονισμού” της χώρας. Όπως και να' χει, φαίνεται ότι ο κ.Τσίπρας χρειάστηκε ολόκληρο ενάμιση χρόνο για να ενδυθεί τον μανδύα του “μεγάλου Δούκα”, και, βέβαια, να μάθει στου κασίδη το κεφάλι.

“Οι επαναστάσεις είναι οι ατμομηχανές της ιστορίας, έλεγε ο Μάρξ. Ποτέ άλλοτε η μάζα του λαού δεν είναι σε θέση να σταθεί τόσο δραστήριος δημιουργός των νέων κοινωνικών καθεστώτων, όσο τον καιρό της επανάστασης. Σε τέτοιους καιρούς ο λαός είναι ικανός να κάνει θαύματα, σε σύγκριση με το στενό μικροαστικό μέτρο της βαθμιαίας προόδου”. Οι μεγάλες ιστορικές στιγμές, όμως, και οι μάζες, χρειάζονται πολιτική πρωτοπορία. Με οξύ πολιτικό κριτήριο, ψύχραιμη ανάλυση της κατάστασης, σοβαρή επεξεργασία στρατηγικών και τακτικών στόχων, και, βεβαίως, σύνεση. Όταν, ωστόσο, πολιτικοί κάτω του μετρίου “επαναστάσεις στα όνειρά τους αναζητούν”, κατά πως έλεγε κι ο Βολφ Μπίρμαν, είναι μοιραίο να καταλήξουν δεκανίκια του συστήματος. Ο κ.Τσίπρας και η παρέα του (Παππάς, Δραγασάκης, κ.ο.κ.) πήραν στο λαιμό τους και έθαψαν τη διάθεση του ελληνικού λαού να πάρει την τύχη στα χέρια του. Τον οδήγησαν σε λάθος και επικίνδυνες ατραπούς, ενώ αντίθετα θα έπρεπε με ψυχραιμία και νηφαλιότητα να του δείξουν το δρόμο. Και γι' αυτό είναι απολύτως υπεύθυνοι. Ουδείς είχε ή έχει την ψευδαίσθηση ότι ο εξωτερικός παράγων, που τα τελευταία χρόνια λειτουργεί ως “τραμπούκος”, θα αντιμετώπιζε ή θα αντιμετωπίσει αύριο την Ελλάδα διαφορετικά απ' ότι έως σήμερα. Ωστόσο, είναι πλέον βέβαιον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τα πάντα για να ανοίξει την “Κερκόπορτα” στον Σόϊμπλε. Κι' αυτά τα λέμε, χωρίς να υποβαθμίζουμε διόλου τις ευθύνες σύσσωμου του πολιτικού κόσμου, που οδήγησε τη χώρα στον γκρεμό.

Στις 18 σοσιαλισμό

Και τώρα, λοιπόν, τι μας είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο Συνέδριο, εμφανιζόμενος -για μια ακόμη φορά- ως άλλος “Αντρέας”; Ότι στόχος του είναι “ο συνολικός κοινωνικός μετασχηματισμός, ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα, που είναι το όραμα και ο στρατηγικός μας ορίζοντας”. Ναι, ναι, ακριβώς αυτό: “Στις 18 σοσιαλισμό”. Ο κ.Τσίπρας, στο Συνέδριο, πέρασε από το στάδιο της πολιτικής κλάψας (“ναι, ηττηθήκαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να νικήσουμε υπέρτερες δυνάμεις”), στο στάδιο, “ό,τι έγινε, έγινε, τώρα είμαστε στην εξουσία και θα μείνουμε όσο πιο πολύ μπορούμε”. Κοντολογίς, στόχος τώρα (από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, δηλαδή) είναι να συγκροτηθεί το κόμμα ως βασικός πόλος εξουσίας (βλέπε και: Δραγασάκης: Έρχεται εκλογική ήττα, να οργανωθούμε για αντιπολίτευση). Είναι αυτό που θα έλεγε κι ο Λένιν περί “παζαρέματος με την αστική τάξη, προδοσίας των αρχών μας, και προδοσίας της επανάστασης”. Έτσι, για να είμαστε ξεκάθαροι όταν μιλάμε, και να μην κρυβόμαστε πίσω από το ... “επαναστατικό” δάκτυλό μας. Αλλά, ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά; Το “αριστεροχώρι”; Εμείς, άλλωστε, είμαστε “μεγάλοι Δούκες” των πρωτευουσών.

Ο κ.Τσίπρας, ουσιαστικά, δεν είπε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ' ότι λέει εδώ και καιρό ο νέος ιδεολογικός εγκέφαλος του ΣΥΡΙΖΑ, Αντώνης Λιάκος. Παλαιό γνήσιο τέκνο του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ του κ.Σημίτη, ο οποίος βέβαια ήταν και θερμός συμπαραστάτης της κ,Ρεπούση. Φανταζόμαστε, μετά τον κ.Κουβέλη, σειρά να πάρει για τον ΣΥΡΙΖΑ και η κ.Ρεπούση. Διερωτάτο, λοιπόν, σε άρθρο του προ μηνών; “Είναι η Αριστερά το κόμμα της φτωχολογιάς, ενός φαντασιακού αδάμαστου λαού, ή ένα κόμμα γκραμσιανού τύπου που αναφέρεται σε εθνικό ακροατήριο και αναστοχάζεται τον δικό του «ιστορικό συμβιβασμό»;” Προσέξτε σνομπάρισμα στον κόσμο, “φαντασιακού αδάμαστου λαού”, “κόμμα φτωχολογιάς”. Και απαντούσε ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν μπορεί να επιστρέψει στο κίνημα διαμαρτυρίας που επιδιώκει μόνο ηθική δικαίωση ως μελλοντική παρακαταθήκη”, κ.λ.π., κ.λ.π. Και πρόσθετε: “Επομένως, το να μιλάς στις σημερινές συνθήκες για «ήττα» είναι σαν να μην έχεις επίγνωση ούτε του μεγέθους των μετασχηματισμών ούτε της ιστορικότητάς τους. Το αφήγημα της «ήττας» εκφράζει τον ναρκισσισμό της «αριστερής μελαγχολίας»”. Κοντολογίς, συμπεραίνουμε εμείς, είναι κόμμα που κάνει τον δικό του “ιστορικό συμβιβασμό”, και σίγουρα όχι κόμμα της φτωχολογιάς και πολύ περισσότερο μιας “φαντασιακής” αντίστασης. Όχι, βέβαια. Θέλει να γίνει γνήσιο τέκνο του συστήματος (ναι, ναι, αυτού του χρεωκοπημένου). Νέο-ΠΑΣΟΚ, στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην Ελλάδα, όπως το έχουν χαρακτηρίσει αρκετοί. 'Η, τουλάχιστον, αυτό τον ρόλο διεκδικεί να έχει. Αν θα τα καταφέρει, άγνωστο. Καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες, πάντως, αν και τα μνημόνια έχουν τον τελευταίο λόγο.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 18, 2016