Ο ηγέτης κι ο ικέτης

Μπορεί να είναι μισέλληνας (αν είναι)· μπορεί να είναι ισλαμοφασίστας (αν είναι)· μπορεί να είναι αδίστακτος συνωμότης, ραδιούργος, άκρατος βολονταριστής και μεγαλομανής, εκβιαστής, άπληστος και πιθανότατα διεφθαρμένος, αλλά είναι ηγέτης.

Ζηλεύω αφόρητα, κάθε φορά που τον βλέπω να συναντιέται με ξένους αρχηγούς κρατών. Πάντα σοβαρός, σχεδόν βλοσυρός, κοιτάζει στα ίσα, αν όχι αφ υψηλού τους ηγέτες των υπερδυνάμεων.

Το ακριβώς αντίθετο από τους Ελληνες καραγκιόζηδες (ή μάλλον χατζηαβάτηδες) που χαριεντίζονται ηλιθιωδώς κάθε φορά, που τους δίνουν το χέρι, ή τους καλούν για αναμνηστικές φωτογραφίες.

Ηλπιζα, ότι απομονωμένος από τους δυτικούς, θα ψιλοσερνόταν στα πόδια του Πούτιν, εκλιπαρώντας για κάποιον σύμμαχο, αλλά που τέτοια χαρά. Επιβλητικός, χωρίς ίχνος δουλοπρέπειας, διαπραγματεύεται πάντα σκληρά, αδιαφορώντας για το αν «ενοχλεί», σοκάρει, εκνευρίζει τους συνομιλητές του.

Παρόλα αυτά, η λυκοφιλία του Πούτιν δεν ξεγελάει ούτε τον ίδιο τον Ερντογάν. Ο τσάρος έχει τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά και είναι το ίδιο καχύποπτος απέναντι στην επίθεση «φιλίας» του σουλτάνου. Ξέρει, ότι προς το παρόν τουλάχιστον, ο Ερντογάν δεν θα τα σπάσει εντελώς με το ΝΑΤΟ· απλά κάνει τους εκβιασμούς του.

Αλλά και αυτός επωφελείται, καθώς η Τουρκία είναι μία μεγάλη αγορά για τις Ρώσικες εξαγωγές. Επίσης θέλει να φτιάξει τον πυρηνικό σταθμό, για να έχει σε τεχνολογική εξάρτηση έναν πιθανό αυριανό αντίπαλο.

Παρά το ότι η Τουρκία έχει τεράστια γεωπολιτική σημασία για την Ρωσία, η αξία της έχει μειωθεί λίγο για τις ΗΠΑ, γιατί πλέον διαθέτουν σύμμαχους πολύ εγγύτερα στην καρδιά της Ρωσίας (Ουκρανία, Βαλτικές χώρες).

Δεν αποκλείεται λοιπόν, να δούμε στο μέλλον μεγάλες ανατροπές στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή. Το κλειδί των εξελίξεων λέγεται «Κουρδιστάν» και το «ελαφρύ» (φτηνό στην εξόρυξη του) πετρέλαιο του Κιρκούκ, του Αρμπίλ, της Μοσούλης.

Το Κουρδιστάν είναι η πολύφερνος νύφη της Μέσης Ανατολής, ανταγωνίστρια της Τουρκίας και οι μνηστήρες είναι αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων, να διαλέξουν κάποια στιγμή· δεν μπορούν εσαεί να φλερτάρουν και με τους δύο άσπονδους εχθρούς.

Αν και τα πράγματα είναι εξαιρετικά περίπλοκα (γι αυτό όλοι προσπαθούν να αποφύγουν τις ρηξικέλευθες κινήσεις) η Τουρκία του Ερντογάν χάνει σιγά σιγά τα κοσμικά χαρακτηριστικά της Τουρκίας του Κεμάλ και γίνεται λιγότερο ελκυστική για τους δυτικούς. Αντίθετα· οι Κούρδοι αναδεικνύονται ως το απόλυτα αντιφομενταλιστικό έθνος της περιοχής· οι ιδανικοί Μουσουλμάνοι (και μάλιστα Σουνίτες) για τα δυτικά πρότυπα. Επιπλέον το Κουρδιστάν βρίσκεται εγγύτερα (από την Τουρκία) στο κέντρο της Μέσης Ανατολής, άρα έχει μεγαλύτερη γεωστρατηγική αξία για την συγκεκριμένη περιοχή.

Ολοι αυτοί οι λόγοι αθροιστικά, καθώς και η ενδεχόμενη συνεργασία Ερντογάν – ΙΣΙΣ μπορεί να ανατρέψουν βαθμιαία το στάτους της περιοχής. Το πρόβλημα (για αυτήν την εξέλιξη) είναι ότι το Κουρδιστάν δεν έχει φιλική πρόσβαση στην Μεσόγειο, αποκλεισμένο από τις δυνάμεις του χαλιφάτου και την Τουρκία. Επιπλέον, ο ένας σύμμαχος τους (ΗΠΑ) είναι εχθρός του άλλου τους συμμάχου (Ασαντ) και σταθερός ανταγωνιστής του τρίτου σημαντικού συμμάχου (Ρωσία).

Αυτή την στιγμή τα πράγματα έχουν βαλτώσει, καθώς κανείς δεν τολμά το αποφασιστικό βήμα. Η στασιμότητα αυτή δίνει ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών στον Ερντογάν, που εκβιάζει προς όλες τις κατευθύνσεις. Η νέα του πρόκληση για την συνθήκη της Λοζάνης δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Η συνθήκη αυτή καθόρισε τα σύνορα της Τουρκίας με όλους τους γείτονες. Καθόρισε επίσης τον διαμελισμό του Οθωμανικού τμήματος του Κουρδιστάν μεταξύ Τουρκίας, Ιράκ και Συρίας. Απειλεί λοιπόν, πως αν παραβιαστεί από τους δυτικούς η κατ αυτόν «άδικη» συνθήκη με την αναγνώριση ανεξάρτητου Κουρδιστάν στο βόρειο Ιράκ και την Συρία, θα πληρώσει την νύφη η Ελλάδα με τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. [Θα πρέπει να δώσουμε την πρέπουσα σημασία στην ουσιαστική βοήθεια, που του πρόσφερε η αντιπολίτευση πλειοδοτώντας σε προκλητικότητα και «κατηγορώντας» τον, ότι «χάρισε» 17 «Τούρκικα» νησιά στην Ελλάδα…]

Επανέρχομαι εκεί που ξεκίνησα με το ερωτηματικό «αν είναι μισέλληνας». Ότι δεν μας συμπαθεί είναι βέβαιο, αλλά με τα μέχρι ώρας εκτιμώ, ότι δεν είναι μισέλληνας με την «ιδεολογική» έννοια, που είναι πολλοί εκ των «εταίρων» και «συμμάχων» μας. Απλά ο λύκος βρήκε εύκολο θήραμα· το χαϊδεμένο και κακομαθημένο γιουσουφάκι των Ευρωπαίων, που έπεσε στην δυσμένεια των επιβητόρων του. Αυτό είμαστε και για τον Ερντογάν και για τον Πούτιν και για όλους. Για αυτό όλοι οι «ηγέτες» μας, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, παρουσιάζουν (πάντα) αυτήν την ιταμή εικόνα, να χαριεντίζονται με αυτούς που διακορεύουν και κατασπαράζουν την Ελλάδα.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 03, 2016