Ποιος θα προστατεύσει τη Βουλή από τους... βουλευτές;

Του Γιώργου Λακόπουλου

Τις τελευταίες ημέρες η Βουλή μετατράπηκε κάποιες στιγμές σε χαμαιτυπείο και δεν ήταν πρωταγωνιστές οι Χρυσαυγίτες βουλευτές που έχουν ως ιδεολογία την εκθεμελίωση του κοινοβουλευτισμού. Ήταν βουλευτές μεγάλων κόμματων -και ενός μικρότερου- που ρύπαναν το Κοινοβούλιο. Και πρώην βουλευτές που το ρύπαναν με... φέιγ-βολάν!

Τα ονόματά τους δεν έχουν σημασία -τους ξέρουν οι αρχηγοί τους, που καλύπτουν τη συμπεριφορά τους. Να τους χαίρονται.

Η φραστική ένταση στη Βουλή είναι στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Παρατηρείται σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινοβουλευτικές χώρες. Υπάρχει όμως μια κόκκινη γραμμή την οποία λίγοι ξεπερνούν –όπως πχ τα κοινοβούλια κάποιον ασιατικών χωρών που μετατρέπονται συχνά σε ρινγκ.

Στην Ελλάδα η κατάληξη που είχε η προδικτατορική οχλαγωγία στο Κοινοβούλιο, έκανε τα μεταπολιτευτικά κόμματα προσεκτικά, μπροστά στην κόκκινη γραμμή. Υπήρξαν στιγμές κορύφωσης της πολιτικής διαμάχης με σκληρούς χαρακτηρισμούς. Όπως υπήρχαν και περιστατικά ευτελούς συμπεριφοράς βουλευτών. Σπανίως όμως οι πολιτικοί χαρακτηρισμοί έδιναν τη θέση τους σε φτηνιάρικους πεζοδρομιακούς διαλόγους, σαν αυτούς που παρατηρούνται τελευταία.

Από τη Βουλή των Ελλήνων πέρασαν σπουδαίοι πολιτικοί, με θαυμαστή ρητορική, με κύρος και πνευματική συγκρότηση -ανεξάρτητα από τις πολιτικές πεποιθήσεις τους. Οι αναμετρήσεις τους έχουν μείνει στην ιστορία. Πότε δεν διολίσθησαν σε ατάκες χαμαιτυπείων, ούτε μεταχειρίσθηκαν διατυπώσεις των υπονόμων για να πλήξουν ο ένας τον άλλον.

Ακόμη και όταν οι σχέσεις των πολιτικών δυνάμεων της χώρας έφταναν στα άκρα ο πολιτικός λόγος στη Βουλή τουλάχιστον είχε φραστικούς κανόνες και όσοι τους παραβίαζαν ήταν δακτυλοδεικτούμενοι.

Η Βουλή που απέδωσαν οι τελευταίες εκλογές δείχνει να ξεφεύγει από νωρίς πέρα από κάθε όριο κοινοβουλευτικής τάξης. Υπάρχουν στα έδρανα βουλευτές που κραυγάζουν σαν συνοικιακοί αλητάμπουρες -και δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί. Την ιδία αργκό χρησιμοποιούν και βουλευτές κομμάτων του συνταγματικού τόξου – πλην των βουλευτών του ΚΚΕ που κινούνται πάντα στα όρια της ευπρέπειας.

Είναι υπόθεση προσωπικής αγωγής και περιορισμένης αξιοπρέπειας των δραστών; Βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία από τα κόμματα τους; Δεν έχει σημασία. Η επιβάρυνση είναι η ίδια για το Κοινοβούλιο, ο παιδαγωγικός χαρακτήρας του οποίου απέναντι στην κοινωνία, πρέπει να αποτελεί στοιχείο της λειτουργίας του.

Αν δεν λειτουργεί έτσι, για οδηγούν εκεί τους μαθητές των σχολείων; Για να ενστερνισθούν το πνεύμα της Δημοκρατίας με τον διάλογο και τις αντιπαραθέσεις ιδεών, ή για να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιο τους σε ύβρεις;

Αυτή την εικόνα της Βουλής-πεζοδρόμιο, κάποιος πρέπει να τη σταματήσει. Εφόσον δεν μπορεί το προεδρείο, ας αναλάβουν οι ηγεσίες των κομμάτων προτού εκτραπεί και άλλο η κατάσταση. Η εικόνα το πολιτικού που αλλάζει μπινελίκια με τον αντίπαλο του στη Βουλή, εμπεδώνει τον αντικοινοβουλευτισμό. Όλο και περισσότερο η κοινή γνώμη συντάσσεται με αυτό που έλεγε ο Σκωτσέζος συγγραφέας Ρόμπερτ Στήβενσον: "Όλοι ξέρουμε τι είναι το Κοινοβούλιο και όλοι ντρεπόμαστε γι’ αυτό".

Πηγή Capital

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 13, 2016