Κύπρος: Το ξέπλυμα της κατοχής

Του Άριστου Μιχαηλίδη

Το πρόβλημα με όσους προσπαθούν να υπερασπιστούν την παράσταση των κρατικών θεάτρων Ελλάδας και Κύπρου στην κατεχόμενη Σαλαμίνα, είναι που κάνουν τους χαζούς, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τις αντιδράσεις και προσπαθούν να πουν ότι οι άλλοι είναι κάτι σαν εξωγήινοι. Ενώ οι εξωγήινοι είναι οι ίδιοι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το λέει με άλλα λόγια, μαχαιριές, ο μεγάλος μας ποιητής, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, που τιμά την Αμμόχωστο: «Αν πρέπει τώρα να εξηγήσω γιατί δεν έπρεπε να οργανωθεί η παράσταση της Αντιγόνης στη Σαλαμίνα, είναι σαν να εξηγώ τα αυτονόητα», έλεγε το Σάββατο στο Φιλελεύθερο, σχολιάζοντας το γεγονός.
Στην ίδια σελίδα, που ο πρόεδρος του ΘΟΚ, Γιάννης Τουμαζής, προσπαθούσε να εξηγήσει τα αυτονόητα με λόγια ακατανόητα. Ότι «πάμε εκεί ως οικοδεσπότες για να υποδεχθούμε τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, σε ένα πνεύμα συμφιλίωσης, αλληλοκατανόησης και αλληλοσεβασμού».

Είναι σημάδια των καιρών μας κι αυτά. Να συνθλίβεται η νοημοσύνη σου εξηγώντας τα αυτονόητα. Ότι, δηλαδή, η Σαλαμίνα, η κοιτίδα μας, το σύμβολο της προγονικής μας υπόστασης, το θέατρο μιας πόλης που επί 42 χρόνια είναι ακατοίκητη και έρημη διά της βίας κατοχικού στρατού, δεν είναι το Ριάλτο της Λεμεσού όπου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν να επιδεικνύουν πνεύμα συμφιλίωσης χωρίς άλλες βλαβερές συνέπειες.
Όταν τα κρατικά θέατρα Ελλάδας και Κύπρου ανεβάζουν παράσταση στη Σαλαμίνα, εμφανίζονται άλλοι συμβολισμοί πολύ πιο ισχυροί και καταλυτικοί, που προηγούνται και καταργούν το πνεύμα συμφιλίωσης. Είναι πολύ πιο ισχυρό το πνεύμα αποδοχής των κατοχικών τετελεσμένων, η παρωδία συμφιλίωσης και το ξέπλυμα της κατοχής της πατρίδας μας μέσα από θεατρικές ή κοινωνικές εκδηλώσεις ή ακόμα και μέσα από την προσωποποίηση του προβλήματος πότε μέσα από τον Ταλάτ και πότε μέσα από τον Ακιντζί. Αυτή η παραποίηση, που είναι συνειδητή πολιτική γραμμή, και την εφαρμόζουν πολιτικοί ηγετίσκοι εδώ και χρόνια, τώρα χρησιμοποιεί και τον πολιτισμό για να ενισχυθεί.

Ευτυχώς, αυτή τη φορά μίλησαν και κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι μας, με ιδιαίτερη σχέση μάλιστα με την Αμμόχωστο και τη Σαλαμίνα, για να μη δίνεται η εντύπωση ότι μιλούν μόνο μερικοί δύστροποι δημοσιογράφοι που δεν κατανοούν το μεγαλείο της ψευδαίσθησης «πάμε εκεί ως οικοδεσπότες», και ότι πολιτισμός είναι ο Γιάννης Τουμαζής και η Ανδρούλα Βασιλείου. Μίλησε ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, ο Πέτρος Παπαπολυβίου, ο Φώτος Φωτιάδης, ο Στέλιος Παπαντωνίου, ο Χρίστος Σιοπαχάς…
«Περί βρομοδουλειάς πρόκειται. Περί παραγγελιάς, περί συμβολαίου εξωραϊσμού και αναγνώρισης των τετελεσμένων της τουρκικής κατοχής. Καμία τέχνη δεν μπορεί να ενώσει τον σφαγέα και τον σφαγιασθέντα», γράφει ο Σιοπαχάς σήμερα στο Φιλελεύθερο. Κι ας λέει εξυπνάδες ο πρόεδρος του ΘΟΚ: «Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που αναπτύχθηκαν γύρω από την παράσταση». Δεν υπάρχουν θεωρίες συνωμοσίας, υπάρχει μόνο αυτό που λέει ο Σιοπαχάς: Περί βρομοδουλειάς πρόκειται. Κι όσοι κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν είναι επειδή βολεύονται να ταυτίζονται με τους πολιτικούς πάτρωνες του πολιτιστικού και κοινωνικού ξεπλύματος της κατοχής.

Υ.Γ. Οι υπόλοιποι πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν στόμα να μιλήσουν; Πώς ανέχονται σιωπηροί την πατρωνία του πολιτισμού, που ενισχύει πλέον ξεδιάντροπα τις βρομοδουλειές της πολιτικής;

Πηγή Φιλελεύθερος

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 11, 2016