Ανδρέας Ζάρρος: «Κατόπιν ωρίμων σκέψεων και 22 χρόνων ενασχόλησης με την Αυτοδιοίκηση…»

Συμπληρώθηκαν 22 χρόνια από τότε που έγινε μέσα μου το πρώτο κλικ με την αυτοδιοίκηση. Ήταν Οκτώβρης του 1994 και μόλις είχαν γίνει οι δημοτικές εκλογές, μαζί με τις πρώτες νομαρχιακές (μέχρι τότε οι νομάρχες διορίζονταν από την κυβέρνηση). Στο Ξυλόκαστρο είχε επανεκλεγεί για τρίτη φορά ο Τάκης Σκούρας και στην Κορινθία πρώτος νομάρχης εκλέχθηκε ο Άγγελος Μανωλάκης.

Τότε ήταν που, παρακολουθώντας  όλες τις προεκλογικές ομιλίες, κόλλησα το μικρόβιο. Σε λίγες εβδομάδες είχα γράψει ένα σύνολο προτάσεων με τίτλο «Ξεχωριστό Ξυλόκαστρο» και τις παρέδωσα στο δημοτικό συμβούλιο. Κάποια στιγμή θα είχε ενδιαφέρον να τις δημοσιοποιήσω, γιατί οι περισσότερες από αυτές είναι ακόμα επίκαιρες. Για την ιστορία, αυτή που πραγματοποιήθηκε άμεσα ήταν η πρόταση να φύγουν οι πλαστικές καρέκλες από τα δημοτικά μαγαζιά και γενικά από την παραλία του Ξυλοκάστρου.

Παρακολουθώντας στενά όλα αυτά τα χρόνια τα αυτοδιοικητικά δρώμενα, μεταξύ πολλών άλλων σκέψεων,  θέλω να πω μία που πιστεύω ότι θα έλυνε πολλά προβλήματα, όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα και τη φυσιογνωμία των τοπικών διακυβερνήσεων. Η πρόταση αυτή είναι η εξής: κάθε δήμαρχος μπορεί να εκλέγεται μία μόνο φορά. Μία θητεία και μόνο!

Φυσικά δεν αποτελεί πανάκεια, αλλά κατά τη γνώμη μου μπορεί ν’ αλλάξει πολλά πράγματα προς το καλύτερο. Παρατηρώντας τον τρόπο που κινούνται οι περισσότερες δημοτικές αρχές και όχι μόνο στο δήμο μας, πιστεύω ότι θα έλυνε το μεγάλο βραχνά της επανεκλογής, που είναι υπεύθυνος για πολλά δεινά (και) στην τοπική αυτοδιοίκηση. Οι περισσότεροι δήμαρχοι κυβερνούν, από την πρώτη μέρα κιόλας, έχοντας πάντα στο μυαλό τους την επόμενη εκλογή. Είναι φυσιολογικό βέβαια να θες να επανεκλεγείς, είναι κι ένα είδος επιβράβευσης της προσφοράς σου. Όμως αυτό δημιουργεί χιλιάδες χαμένες ώρες δουλειάς από πλευράς τους σε ανούσιες δημοσιοσχετίστικες παραστάσεις και τους κάνει να μένουν στην παραδοσιακή πελατειακή διαχείριση των θεμάτων και των απαιτήσεων των δημοτών. Ο αντίκτυπος αυτής της κατάστασης βέβαια είναι να μην γίνονται έργα ουσίας, τολμηρά, με πιθανό πολιτικό κόστος αρχικά και να μένει πίσω ο τόπος.

Στην περίπτωση λοιπόν που ένας δήμαρχος ξέρει ότι δεν μπορεί να επανεκλεγεί, αναγκαστικά θα αφιερώσει το χρόνο του (και πιστέψτε με πέντε χρόνια είναι υπεραρκετά) στα σημαντικά. Είναι από μόνο του ένα κίνητρο να μη μείνεις στη διαχείριση και να τολμήσεις ν’ αλλάξεις πολλά. Να προσπαθήσεις ν’ αλλάξεις και την κοινωνία. Να σπάσεις αποστήματα δεκαετιών και να σκαρώσεις όμορφα πράγματα, μιας άλλης αισθητικής, μιας άλλης προοπτικής. Να συγκρουστείς με τις άλλες βαθμίδες εξουσίας αν χρειαστεί, να διεκδικήσεις και να πετύχεις μαζί με άλλους δημάρχους καλύτερη μοίρα για τον τόπο σου.
Επίσης, θα αποφεύγαμε ένα ακόμα καρκίνωμα που ταλανίζει πολλούς δήμους, που είναι η δημιουργία «καθεστώτων», με όλα τα συνεπακόλουθα που έχει αυτό. Τα έχουμε δει όλοι μας και τα ξέρουμε και δεν χρειάζεται να το αναλύσω. Πέντε χρόνια λοιπόν και μετά ο επόμενος. Ας είναι κι απ’ τον ίδιο συνδυασμό. Άλλο πράγμα θα είναι η επόμενη θητεία, γιατί όσοι παροικούμε στην Ιερουσαλήμ ξέρουμε πολύ καλά ότι η αυτοδιοίκηση σήμερα είναι «μοναρχικό» καθεστώς. Δημαρχοκεντρικότατο εις τη νιοστή.

Μα, θα μου πείτε, θα αδικηθεί κάποιος χαρισματικός και ξεχωριστός άνθρωπος, που θα τον χρειάζεται ο τόπος του πολύ περισσότερο διάστημα. Μικρό το κόστος θα σας πω εγώ. Στο κάτω κάτω αν είναι τόσο χαρισματικός θα φτιάξει συνεργάτες που θα μπορούν να συνεχίσουν το έργο του. Μπροστά στα τόσα καλά που θα φέρει, αυτό δεν είναι και τίποτα.

Έτσι θα αποκτήσει άλλο νόημα η αυτοδιοίκηση και η ενασχόληση με τα κοινά. Έτσι θα μπορεί να μπει στο επίκεντρο της πολιτικής το όραμα, το όνειρο, το διαφορετικό…

Ανδρέας Απ. Ζάρρος

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 09, 2016