Μήπως ήρθε η ώρα της εξόδου;

Ατελείωτο καψώνι...

Το μισοείπε ο Τσακαλώτος με εκείνα τα ιδιότυπα ελληνικά του, αλλά γρήγορα το πήρε πίσω μπροστά στις αντιδράσεις των... θεματοφυλάκων της πολιτικής ορθότητας.

Πριν από κάποιες μέρες λοιπόν, βλέποντας τους απανωτούς εκβιασμούς γύρω από την περιβόητη αξιολόγηση, διερωτήθηκε ο υπουργός Οικονομικών αν ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε την πορεία μας στην ευρωζώνη. Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε στο μυαλό του, αλλά σίγουρα κάτι παρόμοιο περνά από τη σκέψη όλων όσοι γνωρίζουν απλά οικονομικά και δεν είναι κολλημένοι σε ανόητες δοξασίες υποτέλειας τύπου «Ευρωπαίοι με κάθε κόστος».

Η εξίσωση λοιπόν δεν βγαίνει με καμία δύναμη. Και όσο βρίσκεται ο κάθε Σόιμπλε (που μάλλον θα τον έχουμε μπροστά μας μερικά χρονάκια ακόμη) να μας κάνει τη ζωή δύσκολη ακόμη και στις τυπικές διαδικασίες απελευθέρωσης των μνημονιακών κονδυλίων τόσο η ελληνική οικονομία θα βυθίζεται στο σκοτάδι της αβεβαιότητας.

Οι πιστωτές, για τους δικούς τους λόγους, δεν θέλουν να δώσουν ούτε μια ανάσα στην Ελλάδα. Και δεν έχει σχέση αυτό με το ποιος βρίσκεται στην εξουσία. Τα ίδια έκαναν στον Σαμαρά, τα ίδια κάνουν στον Τσίπρα, τα ίδια θα κάνουν μεθαύριο και στον Κυριάκο, όταν τολμήσει να τους προτείνει μείωση φόρων.

Με αυτή όμως την πορεία των πραγμάτων η ελληνική οικονομία δεν θα βγει ποτέ από τη μέγκενη. Και η Ελλάδα δεν θα βγει ποτέ στις αγορές να δανειστεί με λογικά επιτόκια χωρίς αυτοί που της δανείζουν να θέτουν όρους ασφυκτικής παρακολούθησης ή και επέμβασης στα εσωτερικά της.

Ήρθε η ώρα, επομένως, να μπει στο τραπέζι με σοβαρότητα, χωρίς κορόνες και ψευτομαγκιές, το σενάριο μιας συντεταγμένης εξόδου από την ευρωζώνη. Με τους δικούς μας όρους και όχι με αυτούς που θα επιχειρήσει και πιθανότατα θα πετύχει να επιβάλει ο Σόιμπλε όταν αυτός αποφασίσει να μας πετάξει έξω.

Ας πάψει επιτέλους να αποτελεί πολιτικό ταμπού η συζήτηση μιας εναλλακτικής πορείας, αφού αυτή που ακολουθούμε τα τελευταία έξι χρόνια όχι μόνο δεν βγαίνει, αλλά στη κυριολεξία μας σκοτώνει.
Το «σπάσιμο», κυριολεκτικά και μεταφορικά, του προχθεσινού Eurogroup ήταν το κερασάκι στην τούρτα ενός ατελείωτου καψωνιού που παίρνει τη μορφή κινέζικου μαρτυρίου. Πόσο μάλλον αν πιστέψουμε τις κακές γλώσσες που λένε ότι το 1,7 δισ. δεν δόθηκε επειδή η ελληνική κυβέρνηση δεν συμμορφώθηκε με τις απαιτήσεις των Γερμανών για να καλυφθούν κατά προτεραιότητα χρέη του Δημοσίου σε ιδιώτες επιλογής τους!

Γιώργος Χαρβαλιάς
Πηγή "Δημοκρατία"

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 06, 2016