Στην εποχή των τεράτων...

Οι εκλογές στις ΗΠΑ και η νίκη του Τραμπ επιβεβαίωσε, για όσους δεν το κατάλαβαν ακόμη, τον βαθύ διχασμό που επικρατεί σε όλο τον κόσμο. Σε όλες τις κοινωνίες, από τη μικρή Ελλαδίτσα μέχρι τη μεγάλη Αμερική, τη Ρωσία, την Τουρκία ή τις αφρικανικές χώρες.

Επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση, ο ανάλγητος καπιταλισμός που ενδιαφέρεται μόνο για τα νούμερα και όχι για τους ανθρώπους, η ισοπεδωτική κατάσταση που προωθεί ένα πολυπολιτισμικό μοντέλο το οποίο έχει αποτύχει, δεν έχουν μέλλον. Κι αν δεν αλλάξουν σύντομα τότε το επόμενο βήμα θα είναι καταστροφικό.

Ο σημαντικός Έλληνας επιστήμονας, Δ. Νανόπουλος, μιλώντας μετά τη νίκη του Τραμπ και γνωρίζοντας την αμερικανική πραγματικότητα αφού εργάζεται εκεί, είπε ότι ο κόσμος του θυμίζει την περίοδο του Μεσοπολέμου. Ανάμεσα σε δύο πολέμους δηλαδή που κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η κατάληξη.

Κάποιοι δεν αποκλείουν το γεγονός ενός μεγάλου και καταστροφικού πολέμου, άλλοι προβλέπουν παγκόσμιες αναταράξεις. Το σίγουρο είναι ότι αφενός οι κοινωνικές ανισότητες και αφετέρου το εκρηκτικό αυτό κύμα μετανάστευσης δεν θα έχουν καλά αποτελέσματα για τον πλανήτη.

Κάποιοι δεν είδαν τα σημάδια στη Βρετανία με το Brexit. Άλλοι κάνουν ότι δεν βλέπουν τη Λεπέν να έρχεται βγάζοντας το κοστούμι του ναζί και παίζοντάς το απλά ένα δεξιό κόμμα. Υπάρχουν εκείνοι που δεν έχουν κανένα προβληματισμό για την κατάρρευση σταθερών που μέχρι σήμερα τις θεωρούσαμε δεδομένες. Από το παγκόσμιο μιντιακό σύστημα που χαϊδεύει τα αυτιά του πολιτικώς ορθού λόγου και χαρακτηρίζει ακραίους όσους τολμούν να θέτουν κρίσιμα θέματα για τους πολίτες. Μέχρι το πολιτικό σύστημα σε πολλές χώρες που ενώ τους φτύνουν νομίζει ότι βρέχει και κρατάει ομπρέλα.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο τα μίντια παίζουν ενεργό ρόλο στην καθοδήγηση των πολιτών σε κάθε χώρα, αυτό το γνωρίζουμε καλά. Όμως, η αποτυχία τους και να προβλέψουν δημοσκοπικά οποιαδήποτε μεγάλη μάχη (από το δημοψήφισμα στην Ελλάδα μέχρι το Brexit και τη νίκη Τραμπ) μέχρι και την αγωνιώδη προσπάθεια που κάνουν για να απομονώσουν «αιρετικές» φωνές, επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι δεν πάει άλλο. Είτε πρόκειται για «αριστερά» ή προοδευτικά μίντια που κατασυκοφαντούν όσους μιλούν για μετανάστες ή για σύνορα ή για εθνική ταυτότητα είτε για «δεξιά» μέσα ενημέρωσης που όταν κάποιος μιλά για φτώχεια, ανέχεια, σκληρά θατσερικά μέτρα, τότε σου κολλούν τη στάμπα του «αντιμεταρρυθμιστή» που δε θέλει να πάει μπροστά η χώρα.

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο θέμα, δηλαδή την αδυναμία του πολιτικού συστήματος παντού να αντιληφθεί τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας μπορούν πολλά να ειπωθούν. Στις ΗΠΑ οι Δημοκρατικοί και το κατεστημένο δεν θέλησε να αντιληφθεί ότι π.χ. οι λευκοί έχουν γίνει μειονότητα και αισθάνονται αδικημένοι. Δεν θέλησαν να καταλάβουν ότι υπάρχουν σοβαρές κοινωνικές ανισότητες, ότι υπάρχει φόβος και οργή, ότι υπάρχει αγωνία για τους μετανάστες που απειλούν τις δουλειές τους, χωρίς κι αυτοί να είναι κατ' ανάγκη κακοί οι... βιαστές όπως έλεγε ο Τραμπ.

Θα αναρωτηθεί κανείς; Μα οι φτωχοί ψήφισαν τον κροίσο Τραμπ; Τι είδους αντισυστημική ψήφος είναι αυτή; Κι όμως, όποιος κι αν ήταν αυτός που θα έβγαινε μπροστά και θα μιλούσε με τόσο λαϊκίστικο τρόπο θα ήταν νικητής. Οι Αμερικανοί μισούσαν την Χίλαρι και την οικογενειοκρατία, μισούσαν αυτή την πολιτική που βασίζεται σε νόρμες, σε κανόνες και ο Τραμπ απλά τους έδωσε τη διέξοδο, έχοντας βεβαίως και το χάρισμα το προσωπικό.

Στην περίπτωση της Ελλάδας έγινε πάνω – κάτω το ίδιο με τις νίκες του ΣΥΡΙΖΑ σε εκλογές και δημοψήφισμα. Οι Έλληνες πολίτες που αισθάνονται ότι είναι έξω από το παιχνίδι, που βλέπουν εκατομμύρια να περνούν δίπλα τους, που βλέπουν οι μετανάστες να γεμίζουν τα νησιά και που κατηγορούν γι' αυτό το παλιό πολιτικό σύστημα ήταν δεδομένο ότι θα «έπαιζαν» το χαρτί του νέου, αντισυστημικού, χωρίς γραβάτα, χωρίς οικογένειες πίσω του και με έναν λόγο ακραία λαϊκίστικο. Για θυμηθείτε τι έγινε στο δημοψήφισμα. Μόλις βγήκαν οι εκπρόσωποι του λεγόμενου κατεστημένου, πρόεδροι και πρώην πρωθυπουργοί, κατέρρευσε το «ναι» και επικράτησε με άνεση το «όχι».

Τέλος, αυτό που θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι αυτός ο λαϊκισμός που συνδυάζεται με ψέμα. Ό,τι έκανε ο Τσίπρας δηλαδή, ό,τι έκανε ο Φάραντζ, ό,τι έκαναν οι Ποντέμος και ό,τι θα κάνει η Λεπέν. Ο Τραμπ μένει να αποδειχθεί πόσο ψεύτικος είναι όταν υποσχόταν μειώσεις στους φόρους, τείχη για τους μετανάστες και χτύπημα του αμερικανικού κατεστημένου.

Αυτός ο άκρατος λαϊκισμός, η στροφή των πολιτών ανά τον κόσμο σε ακραίες ή τουλάχιστον αμφιλεγόμενες επιλογές, η κοινωνική οργή που δεν ακούγεται αλλά είναι πολύ δυνατή και η «βόμβα» του προσφυγικού απειλούν την παγκόσμια ειρήνη, τάξη και ασφάλεια. Ζούμε στην εποχή των τεράτων όπου το παλιό πεθαίνει και μέχρι να γεννηθεί το καινούργιο επικρατεί χάος. Ελπίζουμε μόνο να μην κρατήσει πολύ, ειδικά εδώ στη μικρή και αδύναμη Ελλάδα.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 15, 2016