Όταν έκλαψε ο Προκόπης...

Πραγματικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί πρέπει να σκηνοθετείται η συγκινησιακή φόρτιση ενός Προέδρου όταν απευθύνεται σε έναν μεγάλο ηγέτη. Γιατί δηλαδή ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να επιλέξει μια συναισθηματική ομιλία η οποία ουδόλως ενδιαφέρει τον φιλοξενούμενο και τα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού αλλά γίνεται για εσωτερική κατανάλωση;

Θα μπορούσε να είναι μια ομιλία – σύμβολο. Να μείνει στην ιστορία για τα μηνύματα που περιέχει, όπως εκείνη που είχε κάνει ο Κωστής Στεφανόπουλος προσφωνώντας τον Μπιλ Κλίντον. Μια ομιλία την οποία 17 χρόνια μετά ακόμη συζητάμε.

Όμως, ο Πρ. Παυλόπουλος επέλεξε μια ομιλία που απλά θα «παίξει» σε ορισμένους πολίτες που θέλουν την Ελλάδα περιχαρακωμένη, να ομφαλοσκοπεί και να πιστεύει ότι είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο. Να επαινεί το ένδοξο παρελθόν της αλλά να μην διεκδικεί κάτι καλύτερο για το παρόν και το μέλλον της. Μια Ελλάδα που να θυμίζει το «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».

Τι μας είπε ο κ. Παυλόπουλος: «σας παρακαλώ μην λησμονάτε τη χώρα μας». Θύμισε ότι η Ελλάδα έχει Παρθενώνα, έριξε και τους επαίνους του στον Ομπάμα για τα ιδανικά του και το πόσο μεγάλος ηγέτης είναι και δάκρυσε μπροστά στις κάμερες. Γιατί δηλαδή έπρεπε να στηθεί αυτή η ιλαροτραγωδία; Καθαρές, αντρίκειες, σταράτες κουβέντες για το ελληνικό πρόβλημα, ξεκάθαρα μηνύματα για το προσφυγικό και αίτημα για στήριξη αλλά όχι με τόσο δουλοπρεπή τρόπο. Το έχουμε ξαναπεί. Όσο κι αν δεν μας αρέσει η Ελλάδα δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Οι Νεοέλληνες δεν μπορεί δια παντός να «εξαργυρώνουν» τα αρχαία μεγαλεία μας. Ή όπως λέει και το τραγούδι:

«Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι

εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη

και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς

το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς».

Ακριβώς σ' αυτό το μοτίβο κινήθηκε η ομιλία του Πρ. Παυλόπουλου. Όμως, στη σύγχρονη πραγματικότητα αυτά δεν περνάνε. Χρειάζεται ρεαλισμός, σκληρή δουλειά και όραμα για να πάει μπροστά μια χώρα. Και σίγουρα ο Πρ. Παυλόπουλος στην πολιτική του καριέρα δεν συνέβαλε στο να συμβεί κάτι τέτοιο.

Ναι η Ελλάδα έχει ένδοξο παρελθόν. Ναι, να είμαστε περήφανοι για το ελληνικό μεγαλείο, το κάλλος, την αρχαία μας ιστορία. Αλλά επιτέλους. Ας κοιτάξουμε μπροστά παίρνοντας παράδειγμα από τους προγόνους μας. Με το να κλαψουρίζουμε για την ιστορία μας δεν θα πετύχουμε τίποτε. Με το να λέμε συνέχεια για την κοιτίδα της δημοκρατίας, το κέντρο του παγκόσμιου πολιτισμού ή ότι «οι ξένοι έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες» δεν βοηθά σε τίποτε.

Η Ελλάδα είναι μια περήφανη χώρα με περήφανους και καλούς ανθρώπους. Δεν χρειάζεται ούτε κλάματα, ούτε ικεσίες, ούτε στροφή στο παρελθόν για να χτιστεί ένας νέος ελληνικός πολιτισμός που θα προάγει τις αξίες που μας κληροδότησαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 21, 2016