"Έθνος σκατόψυχων"

H υπόθεση του Θανάση Πλεύρη, ενός νέου ανθρώπου που δίνει τη μάχη για τη ζωή, και φαίνεται να την κερδίζει, δείχνει για ακόμη μια φορά ότι είμαστε (δεν είναι συλλήβδην ο χαρακτηρισμός) "έθνος σκατόψυχων". Επιβεβαιώνει τη λογική του διχασμένου λαού που δεν έχει κανένα πρόβλημα να εύχεται το θάνατο του πολιτικού αντιπάλου και αυτό να το κάνει φόρα παρτίδα.

Βοηθάει βεβαίως και η ανωνυμία ή αλητεία του διαδικτύου όπου ο κάθε άρρωστος μπαίνει γράφει ότι ανοησία σκέφτεται και καθάρισε. Έτσι και στην περίπτωση του Πλεύρη, υπήρξαν πλείστοι συμπολίτες μας, προφανώς αριστερών προδιαγραφών, που ευχήθηκαν το θάνατο ενός νέου επειδή δεν συμφωνούν με τις πολιτικές του επιλογές, τις καταβολές του, τον πατέρα του, τη μάνα και ποιος ξέρει τι άλλο έχουν στο αρρωστημένο μυαλό τους.

Τη στιγμή που το παιδί αυτό ήταν με το ένα πόδι στον τάφο, και που όπως όλα δείχνουν νίκησε το θάνατο, κάποιοι «φιλόξενοι» Έλληνες, που ίσως πανηγύριζαν την προηγούμενη ημέρα με τους ύμνους του Ομπάμα για τη Δημοκρατία, του εύχονταν να πεθάνει.

Το ίδιο έγινε και με την περίπτωση του Χρυσαυγίτη Γερμενή. Όση απέχθεια και να μας δημιουργούν οι απόψεις του ή η δράση του, αρμόδιες γι’ αυτές είναι η δικαιοσύνη και οι πολίτες που τον κρίνουν. Αν για κάποιον που δεν συμφωνούμε πολιτικά αρπάζαμε από ένα λοστάρι και του το ρίχναμε στο κεφάλι ή του ευχόμασταν να πεθάνει, τότε θα ήμασταν ζούγκλα. Εκτός κι αν η Ελλάδα είναι πράγματι μια ζούγκλα που δεν έχει μέλλον και καλύτερα να πάμε να φύγουμε από εδώ.

Το ίδιο ισχύει βεβαίως και στην περίπτωση του Φύσσα όπου ακόμη το αίμα του ήταν ζεστό και κάποιοι «Ελληναράδες», ακροδεξιοί, φασίστες έλεγαν και έγραφαν ότι καλά του έκαναν και ότι έπρεπε να καθαρίσει κι άλλο ο τόπος από «αναρχικούς», «αριστερούς» και άλλα τέτοια.

Έχει γίνει ουκ ολίγες φορές τα τελευταία χρόνια να διασπείρεται ένα απίστευτο μίσος και από τη μία και από την άλλη πλευρά, ένα μίσος που είναι ο χειρότερος φασισμός. Είναι η επέκταση της λογικής «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα» ή να «καεί το σπίτι του αρκεί να γλιτώσω εγώ».

Μ’ αυτή τη λογική ο Πλεύρης πρέπει να πεθάνει, ο Τεμπονέρας παλιότερα ήταν ένας «ακροαριστερός» που καλά του έκαναν, ο Γερμενής δεν πρέπει να έχει ζωή γιατί είναι ακροδεξιός, οι νεαροί Χρυσαυγίτες στο Ηράκλειο που δολοφονήθηκαν από ασύλληπτους μέχρι σήμερα τρομοκράτες ήταν εχθροί του λαού και καλά τους έκαναν, ο Γρηγορόπουλος καλά έπαθε και η αλυσίδα δεν έχει τελειωμό.

Και ποια διαφορά έχουν οι διάφοροι δολοφόνοι με το τρίκυκλο του Λαμπράκη με τον Ρουπακιά που σκότωσε τον Φύσσα, με τους ανώνυμους που σκότωσαν τους Χρυσαυγίτες ή με τους «λεκτικούς» δολοφόνους που εύχονται το θάνατο του Πλεύρη και δεν θα είχαν πρόβλημα να του τραβήξουν τα σωληνάκια;

Ένα απίστευτο μίσος κυριεύει τους πάντες. Αυτή η εθνική σκατοψυχιά που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Ακόμη κι αν ένας νέος πολιτικός είναι στην Εντατική.

Πώς αυτή η χώρα γέμισε με τόσο μίσος. Πώς αισθανόμαστε για ένα παιδί τόση απέχθεια και την εκφράζουμε με τέτοια οργή; Και πώς επιτρέπουμε στα ανώνυμο διαδίκτυο να προσβάλει ανθρώπους, συνειδήσεις, μνήμες, ζωντανούς και νεκρούς;

Μήπως δεν έχει μέλλον αυτή η χώρα; Μήπως ο Ομπάμα ήταν πολύ… ευγενικός μαζί μας ή δεν ξέρει τι γίνεται στην Ελλάδα; Μήπως δεν ξέρει ότι η αθάνατη ελληνική ψυχή, η παράδοση της φιλοξενίας, της ανεκτικότητας, της καλής διάθεσης, της ίδιας της Δημοκρατίας δεν υπάρχει πια;

Ο Βολταίρος που έλεγε «διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» μήπως για την σύγχρονη Ελλάδα έπρεπε να λέει «μέχρι του θανάτου σου θα υπερασπίζομαι την ιδέα να σε δω νεκρό;»

Ίσως πάλι να είμαστε υπερβολικοί. Να είναι λίγοι οι σκατόψυχοι, αριστεροί ή δεξιοί που στήνουν πάρτι φασισμού στο διαδίκτυο.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 27, 2016