Δεν είσαι ο πρωθυπουργός μου!

Ο κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης κατάφερε στην επί τεσσερισήμισι φεγγάρια θητεία του ως αρχηγός της "Νέας Δημοκρατίας" ένα αξιοζήλευτο πολιτικό και κομματικό επίτευγμα. Προσέφερε στον Τσίπρα μια εκλογική νίκη στο πιάτο. Και έτσι τη δυνατότητα να συνεχίσει το εθνοκαταστροφικό του έργο μέχρι το 2019. Ή μέχρι πιο πριν από τότε, μόνον εφ' όσον καταρρεύσει κάθε αρμός αυτού του οικοδομήματος που αποτελεί το εθνικό κράτος των Ελλήνων. Γιατί μόνο με πλήρη καταστροφή απομακρύνονται οι κομμουνιστές από την εξουσία - ή με βίαιη κοινωνική εξέγερση ή με τα όπλα. Οι πολιτικά τυφλοί και ανιστόρητοι ας περιμένουν τον εκλογικό Γκοντό.

Και όμως ο κ. Μεϊμαράκης ουδεμία υπέστη πολιτική συνέπεια για την πολιτική του επιλογή εκείνη - όπως και πολλοί άλλοι πριν απ' αυτόν για τις δικές τους, να ομολογηθεί. Λίγο μετά, ενώ μάλλον θα έπρεπε να βρίσκεται κομματικά αποδυναμωμένος από την αποτίμηση των ολέθριων εξελίξεων που είχε η συνδρομή στον Τσίπρα, διεκδίκησε με αξιώσεις την προεδρία της ΝΔ. Και σήμερα χαρωπά εκτοξεύει "ρουκέτες" για "συνεννόηση" με τον ολετήρα. Στη σύντομη αρχηγία του εισήγαγε στην πολιτική συζήτηση μερικούς όρους της πιάτσας όπως ο "αυτοφωράκιας", εκείνος ο οποίος έναντι αμοιβής τίθεται ψευδώς ως αγορανομικά υπεύθυνος νυχτερινού κέντρου και σε περίπτωση συλληφθείσας παρανομίας πηγαίνει στο Αυτόφωρο, αντί του πραγματικού ιδιοκτήτη. Σήμερα ο κ. Μεϊμαράκης δείχνει να διεκδικεί ρόλο "συνεννοησάκια". Για ποιον; Θα δούμε.

Τελικά, οι τελευταίοι που πλήρωσαν για πολιτική ευθύνη σ' αυτόν τον τόπο ήταν οι Απριλιανοί. Η βασικότερη παθογένεια του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, γενεσιουργός αιτία της φαυλοκρατίας του, είναι η εξάλειψη της βαρύτητας που οφείλει να έχει το ιστορικοπολιτικό αίτιο και αιτιατό στη διαδικασία μέσα από την οποία η κοινωνία, ηγεσία και βάση λαμβάνουν εθνικά κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις. Βέβαια, από ένα καθεστώς το οποίο θεμελιώθηκε πάνω σε μια εθνική προδοσία για την οποία δεν πλήρωσε κανένας, τί να περιμένεις;

Συναινετικά το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα συμφώνησε ότι για οποιαδήποτε πράξη ή παράλειψή του οι ίδιοι θα παραμένουν στο πολιτικό και ποινικό απυρόβλητο, εκτός κραυγαλέων περιπτώσεων, και τον λογαριασμό θα πληρώνει πάντοτε το κορόϊδο : ο ελληνικός λαός. Για την ακρίβεια, κυρίως εκείνη η μερίδα του ελληνικού λαού που δεν σιτίζεται παντοιοτρόπως από το γκουβέρνο, μη ούσα πάσης αποχρώσεως κομματική πελατεία.

Έτσι καθένας ξεκαπίστρωτος από την πολιτική ασυλία μπορεί να ρίχνει το φουρνέλο του και να αποχωρεί ασκόνιστος ο ίδιος, αφήνοντας καταπλακωμένο το σύνηθες πόπολο. Πολλάκις δε επανέρχεται αμετανόητος για να ρίξει νέο, δίχως την παραμικρή συναίσθηση για τις καταστροφικές επιπτώσεις των πολιτικών του επιλογών.

Τον Αύγουστο του 2015 ο Τσίπρας έπρεπε να περάσει από τη Βουλή το Τρίτο Μνημόνιο, όπως είχε αναγκασθεί να συμφωνήσει με τους Ευρωπαίους τον Ιούλιο του 2015 για να μη χάσει την εξουσία. Ο τότε ΣΥΡΙΖΑ δεν το άντεχε, γεγονός που αποδείχθηκε στην πράξη. Ήρθε όμως ως από μηχανής Θεός, πολιτικός αρωγός και large κομματικός χορηγός ο Βαγγέλης να του προσφέρει κοινοβουλευτική στήριξη δίχως την παραμικρή εγγύηση. Μπεσαλίδικα πράγματα. Πολιτικό κιμπαριλίκι στις πλάτες μας.

Χωρίς εγγύηση ότι ο Τσίπρας κατόπιν δεν θα προκηρύξει εκλογές. Χωρίς πολιτική δέσμευση ότι στα πλαίσια του Μνημονίου αλλά και απέναντι στους δανειστές θα ακολουθήσει συγκεκριμένες, κοινά αποδεκτές πολιτικές στα θέματα της οικονομίας και στα εθνικά. Να τον θέσει δηλαδή σε κυβερνητική ομηρεία, έναντι της συναινετικής ψήφου της ΝΔ που διατηρούσε τον Τσίπρα στην εξουσία.

Κάποιοι λένε ότι τη στήριξη τότε στον ΣΥΡΙΖΑ του την επέβαλε ο Καραμανλής - καλά τα ψητά στη Λαμία Πρόεδρε; Εγώ όμως, όπως λένε στα χωριά, κουκιά τρώω - κουκιά μαρτυράω. Τον Βαγγέλη είδα αρχηγό να ψηφίζει το Μνημόνιο του Τσίπρα, τον ίδιο είδα να χαριεντίζεται μαζί του στη Βουλή και στη συνέχεια να τον παρακαλάει να τον δεχθεί στην Κουμουνδούρου. Άλλοι λένε ότι τον πίεσε ο Σαμαράς. Και γιατί δεν παραιτήθηκε, αν δεν συμφωνούσε;

Ο ίδιος δήλωσε πως η στήριξη της ΝΔ στον Τσίπρα υπήρξε πράξη εθνικής αναγκαιότητας και υπευθυνότητας, για να μην καταρρεύσει η χώρα. Για να δούμε λοιπόν τα αίτια και αιτιατά που λέγαμε και το κατά πόσον η χώρα αφηνόμενη στα χέρια των ΣΥΡΙΖΑίων γλύτωσε την κατάρρευση, ή έπεσε στην παροιμία "τι να πεθάνεις Σάββατο βράδυ - τι Κυριακή πρωί, Δευτέρα θα σε θάψουν".

Ο Τσίπρας αποσπώντας την απροϋπόθετη συναίνεση της ΝΔ στην ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου (αίτιο) πέτυχε κυριολεκτικά, δεδομένου του ποιού του, τρομακτικά πολιτικά κέρδη (αιτιατά).

Με κορυφαίο το ότι εκείνο το "222 υπέρ" δημιούργησε μια νέα συνείδηση στην ελληνική κοινωνία, από την οποία εκπορεύτηκαν όλες οι επόμενες, δυστυχώς καταστροφικές, πολιτικές εξελίξεις : με τις ψήφους της ΝΔ να περιλαμβάνονται στις 222, ο Τσίπρας την έβαλε στο δικό του "κάδρο", ο κόσμος αποφάσισε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική προοπτική, ότι στην κατεύθυνση της πορείας της χώρας δεν μπορούν να υπάρξουν αποκλίσεις, ότι σε αυτό "όλοι το ίδιο είναι".

Καταφέρνοντας αυτό, ο Τσίπρας ποντάρισε στην απατηλή διαφοροποίηση που ήταν ικανός να πλασάρει για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εξουσίας του. Προκήρυξε αμέσως εκλογές, διατηρώντας εκείνος την πρωτοβουλία κινήσεων και κάνοντας τους υπολοίπους, μωρούς που τον στήριξαν, να τρέχουν, με κεντρική ιδέα της προεκλογικής του εκστρατείας "είμαστε το νέο και καθαρό, απέναντι στο παλιό, το γερασμένο, το φθαρμένο, το διεφθαρμένο, το διαπλεκόμενο".

Στις 5 Σεπτεμβρίου 2015 ο καιρός είναι ακόμα πολύ ζεστός, κάνω όψιμες διακοπές. Ο Γιώργος, φίλος της παραλίας, απλό παιδί, χωρίς καμιά ενασχόληση με την Πολιτική που όμως ζει στην κοινωνία και διαθέτει πολιτικό αισθητήριο, ενώ η δημοσκοπική τάση δείχνει εξισορρόπηση, μου προδιαγράφει απ' την ξαπλώστρα το εκλογικό αποτέλεσμα δυο βδομάδες πριν την κάλπη:
"Ο Τσίπρας θα κερδίσει. Ο κόσμος κατάλαβε ότι δεν μπορεί να κάνει όσα έταξε (σ.σ. Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, 13η σύνταξη κττ) αλλά τον γουστάρει περισσότερο, είναι νέος, έχει πέραση στις γυναίκες, και όλοι φοβούνται τη ΝΔ γιατί τους τάραξε στους φόρους. Κι έπειτα, λένε, όλοι μαζί τα ψηφίζουν τα μνημόνια". Δυστυχώς για τον Γιώργο, δεν απολάμβανε τις παχυλές αμοιβές των "βαρύγδουπων" αναλυτών κι εκλογολόγων.

Η νίκη του Τσίπρα τον Σεπτέμβριο παράγει για τον ίδιον περαιτέρω, πολλαπλά, θετικά αιτιατά του αρχικού αιτίου, της στήριξης από την ΝΔ στο Τρίτο Μνημόνιο.

Πρώτον, απαλλάσσεται χωρίς το παραμικρό πολιτικό και εκλογικό κόστος από την πιο συμπαγή εσωκομματική ομάδα αμφισβήτησης της απόλυτης εξουσίας του, όλοι οι αριστεροί γνωρίζουν ότι δίχως τον Τσίπρα ως εκλογικό "κράχτη" Λαφαζάνης και λοιποί έχουν στην κοινωνία εκλογική απήχηση επιπέδου ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Δεύτερον, αποκομίζει τρίτη εκλογική νίκη σε διάστημα οκτώ μηνών και έτσι αποκτά προσωπική πολιτική ηγεμονία στο εσωτερικό. Αποκτά στη συνείδηση του κόσμου την πατίνα της εξουσίας, την αποδοχή ότι αυτός πλέον είναι η ηγεσία μας, αντί να έχει αποτελέσει μια ολιγόμηνη παρένθεση που "κλωτσήθηκε".

Τρίτον, στήνει ραγδαία το κομματικό του κράτος, ανενόχλητος κατόπιν επί πάνω από εννέα μήνες από μια αξιωματική αντιπολίτευση ακαθοδήγητη, σε εσωστρέφεια, αφοσιωμένη σε εσωκομματικές διαδικασίες και κατόπιν σε αναζήτηση βηματισμού, ακόμα και σήμερα σαφώς κατώτερη των απαιτήσεων της εθνικής συγκυρίας.

Τέταρτον, γίνεται οριστικά αποδεκτός συνομιλητής των ξένων, αφού αυτόν βλέπουν να κερδίζει συνεχώς. "Μ' αυτόν", λένε, "θα έχουμε να κάνουμε - τουλάχιστον στο ορατό μέλλον". Και μάλλον προτιμητέος, αφού αυτόν στηρίζουν, βλέποντας ότι περνά μέτρα που θα ήταν αδιανόητα για μια συντηρητική κυβέρνηση, όπως την εκχώρηση για 100 χρόνια της δημόσιας περιουσίας. Μέτρα - καρφιά όμως που σφραγίζουν το φέρετρο της εθνικής κυριαρχίας.

Πέμπτον και σημαντικότερον, επειδή ακούω πολλούς φίλους, κυρίως δεξιούς καλών προθέσεων αλλά με ελλιπή γνώση του συνόλου των πολιτικών πρακτικών τής Αριστεράς, να λένε ότι ο Τσίπρας θα επιστρέψει στο 4% του Συνασπισμού. Ο Τσίπρας ήρθε για μείνει. Και θα μείνει αν δεν αντιμετωπιστεί ως αυτό που είναι : ο απόγονος του Ζαχαριάδη. Και αν μείνει, θα οφείλεται στο ότι κατάφερε να νομιμοποιήσει την απάτη του με λαϊκή εντολή. Καθώς το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα με την καθολική ψήφο είναι διάτρητο σε χαρισματικούς απατεώνες. Εκεί που οι προηγούμενοι ψηφίστηκαν για να βελτιώσουν μια κατάσταση που κανένας δεν είχε περιγράψει πόσο δεινή είναι, και αναγκαστικά έφεραν μνημόνια με δεινά μέτρα χωρίς πρότερη εκλογική έγκριση, ο Τσίπρας θα μπορεί πάντοτε να ισχυρίζεται ότι διαπραγματεύτηκα για μια κατάσταση που κληρονόμησα, υπέκυψα για να σώσω τη χώρα και έφερα το Τρίτο Μνημόνιο, αλλά απευθύνθηκα σε σένα λαέ, να εγκρίνεις την απόφαση μου. Οι αριστεροί ξέρουν από χειραγώγηση της μάζας. Ο ξάδελφος Τσίπρας το δήλωσε αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Η νίκη μας είναι η νομιμοποίηση της επιλογής μας να μείνουμε στην Ευρωζώνη, τη λέξη "μνημόνιο" δεν την αναφέρουν, καθώς έχτισαν την επικράτησή τους και την απάτη που σέρβιραν πάνω στη λέξη "αντιμνημόνιο".

Κι όλα αυτά επειδή ο κ. Μεϊμαράκης τον Αύγουστο του 2015 στήριξε τον Τσίπρα αντί να τον ρίξει, καθώς του παρέσχε τη δυνατότητα να μην χάσει την εξουσία υπερψηφίζοντας ένα Μνημόνιο που ο Τσίπρας κόμιζε αλλά την ιδιοκτησία του οποίου ηρνείτο. Και ενδόμυχα και σήμερα σταθερά αρνείται.

Τί θα γινόταν; 44 βουλευτές της τότε κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισαν το Τρίτο Μνημόνιο. ΣΥΡΙΖΑ συν ΑΝΕΛ συν ΠΑΣΟΚ συν Ποτάμι συγκέντρωναν μόνον 148 ψήφους. Πηγαίναμε σε εκλογές, όπου ούτως ή άλλως οδηγηθήκαμε. Αλλά μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο. Με έναν Τσίπρα τσαλακωμένο στα μάτια του εκλογικού σώματος. Τσαλακωμένο και στα μάτια του ξένου παράγοντα που μετρά μόνον την ισχύ, ανίκανο να προωθήσει όσα με αυτούς είχε συμφωνήσει, συνεπώς ανάξιο και της στήριξής τους. Σε ένα τέτοιο τοπίο μια νίκη της ΝΔ ήταν πιθανή. Σε εκείνο που ίσχυσε, όχι.

Κι έτσι βιώνουμε την επέλαση του πολιτισμικού μαρξισμού. Την επιβολή της δικτατορικής πολιτικής ορθότητας, αντίστροφα με το ιστορικό ρεύμα, την ίδια ώρα που παντού στον κόσμο προσπαθούν να την αποδομήσουν. Την δίωξη της Ορθοδοξίας. Την Παιδεία, με τη δίωξη της αριστείας, μηχανισμό κοινωνικής ανόδου της αριστερής, μειωμένων ικανοτήτων πλέμπας. Τον ταξικό πόλεμο κατά των "μενουμευρωπαίων" και των τελευταίων νοικοκυραίων. Τη διάλυση του ιδιωτικού τομέα της Οικονομίας και των κρατικών δομών. Τον τραπεζικό τομέα στα όρια της κατάρρευσης. Τον τρόμο στις πόλεις από το ανεξέλεγκτο αριστερό παρακράτος και κάθε κοινωνικό κατακάθι, με την αστυνομία απονευρωμένη. Την ανεξέλεγκτη είσοδο λαθρομεταναστών, τους οποίους με επικείμενο νόμο απαγορεύουν να αποκαλούμε έτσι. Τον εμβολιασμό των ελληνικών σχολικών κοινοτήτων, του κυττάρου του έθνους, με ασύμβατες και υγειονομικά επικίνδυνες πληθυσμιακές ομάδες. Την ευθεία απειλή της εθνικής μας υπόστασης και επικράτειας από πάντες τους γύρωθεν όμορους.

Αλλά όλα αυτά δεν τα υφίσταται στο πετσί του κανένας συνεννοησάκιας. Μόνον εσείς και εγώ.

Και έτσι καταλήγουμε στη Λυδία λίθο. Ο παράγων της ξενοκρατίας ενυπάρχει από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Μετά το 2010 η χώρα, υπόδουλη ως χρεοκοπημένη από την μεταπολιτευτική κλεπτοκρατία, έχει περιπέσει στην πιο στενή από ποτέ στην νεοελληνική ιστορία κηδεμόνευση. Εύκολα κάποιος θα συμπεράνει ότι την ευρεία συναίνεση στην ψήφιση του Μνημονίου Τσίπρα την επέβαλαν οι Γερμανοί, με αφετηρία το δικό τους μοντέλο πολιτικής συναίνεσης που συνιστά ο "Μεγάλος Συνασπισμός" Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών τον οποίο επέβαλε το γερμανικό βιομηχανικό κατεστημένο. Και αυτή είναι η επιδίωξή τους για το μέλλον, η διακομματική συναίνεση των ισχυρών κομμάτων για να προλαμβάνονται οι κοινωνικές αντιδράσεις και εξεγέρσεις, καθώς στο βάθος προβάλλουν πολλές δεκαετίες ελέγχου της χώρας.

Τότε, γιατί να πληρώνουμε Έλληνες αξιωματούχους; Αφού η εθνική κυριαρχία έχει απολεσθεί, αφού δεν μπορούμε να αποφασίζουμε ούτε για το ποσοστό ΦΠΑ στο σουβλάκι και στην σερβιριζόμενη πορτοκαλάδα, τι χρειάζεται ο κάθε Μεϊμαράκης αν είναι να λειτουργεί ως ιμάντας μεταβίβασης ξένων εντολών; Ας στείλουν 5-6 Φούχτελ, πιο οικονομικοί θα μας έρθουν.

Σαράντα χρόνια δημοσιονομικής κραιπάλης και λεηλασίας του Δημοσίου θα πληρωθούν. Με κοινωνικό κόστος δυσβάστακτο που αν δεν φέρει την κοινωνική αποσυναρμολόγηση, θα φέρει την θραύση του πολιτικού συστήματος. Ενώ φαίνεται να οδηγούμαστε σε έναν νέο, ισχυρό δικομματισμό, από την άλλη κι αυτός προβάλλει με πήλινα πόδια. Τον Τσίπρα τον θέλουν για να περάσει τα εργασιακά, τα συνδικαλιστικά, την παραχώρηση της υπόλοιπης δημόσιας περιουσίας και τον πλήρη έλεγχο κάθε αξιόλογου πλουτοπαραγωγικού στοιχείου. Για τον Κυριάκο το "κοστούμι" που προδιαγράφεται είναι οι μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, καθώς όντως δεν βγαίνει με τους κατ' εκτίμηση 300.000 άχρηστους και ημιμαθείς, διοικητικούς με μετάταξη από κηπουρούς και καθαρίστριες. Που σημαίνει διάλυση του πελατειακού κράτους. Και αυτό με τη σειρά του θραύση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.

Και μετά; Για να μην επικρατήσει χάος, χρειάζονται κάποιον συνεννοησάκια - ή κάποιους.

Σε μας όμως χρειάζονται άλλοι.
Ο πατριώτης, ο συντηρητικός, ο νοικοκύρης, ο εθνικιστής, ο Ορθόδοξος, ο ικανός, είμαστε ο απέναντι εχθρός στον ταξικό πόλεμο του Τσίπρα. Αυτοί που δεν του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είναι πρωθυπουργός, κάτι που εμφανώς εξέφραζε ο Σαμαράς γι' αυτό και όπως αποκάλυψε ο Ρινάλντι ήταν ο βασικός εχθρός για τον Τσίπρα. Αυτοί που, όπως οι αμερικανοί αριστεροί φωνάζουν για τον Τραμπ "Not my President", φωνάζουμε "Δεν είσαι ο πρωθυπουργός μου!".

Σε αντίθεση όμως με τα αμερικανικά φρικιά που έχουν κίνητρο την παραβατικότητα απέναντι σε έναν νόμιμα, άρτι εκλεγμένο πρόεδρο, εμείς έχουμε κίνητρο την εθνική συνέχιση και την ιστορική γνώση. Δεν λησμονούμε τα εγκλήματα κατά του Έθνους που διέπραξε ο χώρος του οποίου ο Τσίπρας είναι πολιτικός συνεχιστής, αφελείς μου και ιδιοτελείς μεσαιοχωρίτες που τον κανακεύετε.
Δεν εθελοτυφλούμε απέναντι στα εγκλήματα που σήμερα διαπράττουν, άξιοι απόγονοι και άριστα διαπαιδαγωγημένοι από εκείνους τους πρώτους. Σε αντίθεση με την εθνικόφρονα παράταξη που προδόθηκε, ξεδοντιάστηκε ιδεολογικοπολιτικά και έγινε έρμαιο των μπολσεβίκων.

Ο Τσίπρας για να μείνει στην εξουσία θα υπογράψει και θα πουλήσει τα πάντα. Και στο βάθος του μυαλού του έχει τη δραχμή. Δεν θέλει τίποτα λιγότερο από την κεφαλή μας επί πινάκι. Κι εμείς εκείνον που μπορεί να φέρει τη δική του. Και να πολεμήσει για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας. Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 21, 2016