Όταν νομίζεις ότι η Ελλάδα είναι χώρα της Λατινικής Αμερικής

Ο ένας πιστεύει ότι είναι ακόμα πρόεδρος του 15μελούς. Ότι εκπροσωπώντας το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων θα πάει στην Κούβα, θα βγάλει φωτογραφίες στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο και θα γυρίσει να πει πως τα πέρασε στους συμμαθητές του.

Ο άλλος βρίσκεται ακόμα στην 10ετία του 1970. Όταν δύο χαριτωμένες λέξεις και μία αιρετική θέση άφηναν τους φίλους στο Dore’ με ανοιχτό στόμα και έπειθαν την κουλτουριάρα γκόμενα του Εσωτερικού να τον ακολουθήσει σπίτι για να ακούσει Misa Criola και την απαγγελία από επίλεκτα κομμάτια του «Συζήτηση για το κράτος» του Αλτουσέρ.

Ο ένας όμως εδώ και χρόνια έπαψε να είναι ο μαθητής λυκείου με επαναστατικές φαντασιώσεις. Ο άλλος να είναι ο αυτοχρισθείς καθηγητής πανεπιστημίου σε ψαγμένες καφετέριες της συμπρωτεύουσας. Ο ένας υποκρίνεται τον πρωθυπουργό. Ο άλλος κάνει τον υφυπουργό Παιδείας. Μεταφέροντας στην εξουσία τον προηγούμενο εαυτό τους, με τα προβλεπόμενα αποτελέσματα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει το ελαφρυντικό ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν καταλαβαίνει ότι οι επιλογές του ορίζουν την θέση της Ελλάδας στο εξωτερικό. Στην περίπτωση όμως που το καταλαβαίνει έχει ενδιαφέρον πώς αντιλαμβάνεται το μέλλον της χώρας. Σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ούτε μία χώρα δεν έστειλε τον αρχηγό της στην κηδεία του Κάστρο και η σχέση της με την Κούβα ρυθμίζεται από Common Commission που ελέγχει την πρόοδο στην εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην χώρα ή σαν μέλος μιας ένωσης Ελλάδας, Κούβας, Βενεζουέλας και Νικαράγουας με σκοπό την εξαγωγή της επανάστασης; Και αν στην περίπτωση των λατινικών χωρών η εξαγωγή της επανάστασης θα έχει σαν στόχο της τη Βραζιλία και την Ουρουγουάη, η Ελλάδα πού θα την εξάγει; Στο Βέλγιο και την Νορβηγία; Σαν εξαγωγή του επιτυχημένου ελληνικού αριστερού μοντέλου με τον Τσίπρα να μένει στο Εσωτερικό και να κάνει τον Φιντέλ και τον ο Νίκος Παππάς σαν Τσε να ξεκινάει την αντίσταση στον Μέλανα Δρυμό να πολεμήσει;

Το να θέλεις να εξάγεις κάτι που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις μόλις 15% συνεχίζει να το θέλει είναι σουρεαλιστικό. Το να γράφεις σε άρθρο σου στην Guardian «Η Αριστερά μπορεί να ενωθεί για να χτίσει μια καλύτερη Ευρώπη» όταν η ευρωπαϊκή αριστερά στην κατάσταση που βρίσκεται δεν μπορεί να χτίσει ούτε αυθαίρετο στην Κερατέα και στην Ολλανδία το ακροδεξιό κόμμα του PVV παίρνει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις ονομάζεται άρνηση της πραγματικότητας.

Το ίδιο που συμβαίνει με τον Κώστα Ζουράρι γλυκά χάνεται σε ονειρώξεις της τρίτης ηλικίας με πρωταγωνιστή τον εαυτό του. Έτσι όταν στο ραδιόφωνο του Alpha ρωτήθηκε ποια θα ήταν η αντιμετώπιση του στην Κούβα, στην περίπτωση που είχε εκδώσει βιβλίο για «τα σπουδαρχίδια της εδώ κοπροκρατίας» απάντησε «βεβαίως θα επιβίωνα, θα με καλούσε ο Κάστρο θα μιλούσα και θα τα λέγαμε θα είχα μια τιμωρία βαριάς επιπλήξεως και μέχρι εκεί». Μια βαρουφάκεια φαντασίωση. Στην οποία όπως ο Βαρουφάκης είχε φτιάξει τον ρόλο του ακαταμάχητου λατίνου οικονομολόγου που θα γοήτευε την Λαγκάρντ για να σβήσει το χρέος, ο Ζουράρις έφτιαξε τον ρόλο του πανέξυπνου αλλά ατίθασου διανοούμενου, που βγάζει τον Κάστρο από τα ρούχα του αλλά η γοητεία του υποχρεώνει τον ηγέτη να τους συγχωρεί τα πάντα.

Η πραγματικότητα της Κούβας είναι βέβαια του Πάμπλο Νερούδα. Τον οποίο οι κουβανοί απαγορεύεται να διαβάζουν. Και του Ραούλ Ριβέρο, που επειδή έγραψε ενάντια στην λογοκρισία έμεινε 20 χρόνια φυλακή και σήμερα ζει εξόριστος στην Μαδρίτη. Για τον Κώστα Ζουράρι βέβαια όσοι χαρακτηρίζουν τον Φιντέλ Κάστρο δικτάτορα είναι μ…κες. Το ίδιο που θα χαρακτήριζαν οι κουβανοί κάποιον έλληνα καθηγητή που θα έλεγε ότι δεν είναι.

Αντώνης Πανούτσος

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 30, 2016