Σχέδιο: «Διαχείριση ήττας»

Κάνοντας μια βαθύτερη ανάλυση του ανασχηματισμού, αυτών που έδιωξε ο Τσίπρας και αυτών που έφερε στην κυβέρνηση, μπορεί να καταλάβει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για την επόμενη ημέρα. Και το κόμμα, και η Αριστερά γενικότερα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός ετοιμάζονται για την ημέρα εκείνη που θα επιστρέψουν στα... πολικά ποσοστά.

Η εποχή του 4% ή το πολύ του 10% είναι πιο κοντά απ' ότι ακόμη και αυτοί πιστεύουν. Όμως, δείχνουν να συμβιβάζονται με το γεγονός ότι πολύ σύντομα θα επιστρέψουν «μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες στους καπνούς και τις βρισιές». Εκεί θα τραγουδάνε μοιρολόγια για τις ένδοξες κυβερνητικές ημέρες...

Δύο είναι τα βασικά στοιχεία της επόμενης ημέρας του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο είναι το μέτωπο που συγκροτεί ο Αλέξης Τσίπρας με τη λεγόμενη «γενιά των 40άρηδων» που έβαλε στην κυβέρνηση. Ουσιαστικά ο πρωθυπουργός ετοιμάζει έναν σκληρό πυρήνα στελεχών που θα αποτελέσουν τους «πραιτωριανούς» του τη στιγμή που θα επιστρέψει στην αντιπολίτευση και θα πρέπει να αντιμετωπίσει την κριτική του συνόλου της Αριστεράς γιατί κατάφερε να την εξευτελίσει με τόσο ιταμό τρόπο. Με απλά λόγια ο Τσίπρας φτιάχνει τις βάσεις για να στηριχθεί όταν θα τον πετάξει ο κόσμος με τις κλωτσιές από το Μαξίμου.

Άλλωστε, οι πολιτικές του φιλοδοξίες δεν σταματούν στα 42 του χρόνια. Το «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι», ακούγεται συχνά – πυκνά τώρα που βλέπουν να χάνεται το γκουβέρνο. «Γλυκάθηκε η γριά στο μέλι» που λέει και η παροιμία.

Όταν λοιπόν θα έρθει η ήττα, και θα είναι μια από τις μεγαλύτερες σφαλιάρες που έχει φάει ποτέ κόμμα, ο στρατηγός του Βατερλό της Αριστεράς θα χρειαστεί στηρίγματα. Οι «Ταλιμπάν» του είναι αυτοί που θα τον στηρίξουν. Ο Τζανακόπουλος, ο Λιάκος, ο Καλογήρου, ο Βασιλειάδης, η Αχτσιόγλου, ο Φάμελος, ο Χαρίτσης, αλλά και οι «Ηρακλείς» του σημερινού θρόνου, όπως η Γεροβασίλη, ο Σπίρτζης, ο Πιτσιόρλας, ο Κοντονής, ο Πολάκης κ.λπ. θα αποτελέσουν τα αναχώματα στις επιθέσεις που θα δεχθεί ο Τσίπρας αλλά και η «μαγιά» για να ξανασταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στα πόδια του και να περιμένει πότε θα παραπατήσει ο Μητσοτάκης.

Βγάζουμε στην άκρη τον Παππά γιατί είναι... αλλού παπά ευαγγέλιο η στάση του. Πώς θα αντιδράσει κι αν θα βάλει τις φιλοδοξίες του πάνω από τη φιλία του με τον Αλέξη.

Στο άλλο άκρο βρίσκονται οι λεγόμενοι «σκληροί» αριστεροί που βλέπουν τη... δεξιά παρέκκλιση της κυβέρνησης και δεν μπορούν να την ανεχθούν. Θα είναι η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα και μετά, όταν θα γίνουν αντιπολίτευση.

Πρώτος – πρώτος ο Σκουρλέτης που ετοιμάζεται μέχρι και για... αρχηγός. Στην τελετή παραλαβής – παράδοσης είπε μεταξύ άλλων επαναστατικών ότι «αν εγώ κάποτε σχημάτιζα μια κυβέρνηση ο Σταθάκης θα ήταν η επιλογή μου για το υπουργείο Ενέργειας». Έχει ξεφύγει εντελώς, φαντασιώνεται τον εαυτό του πρωθυπουργό. Από την άλλη, επέμεινε στο αντάρτικο για την πώληση του 17% της ΔΕΗ, για την οποία και ο ίδιος έχει βάλει την υπογραφή του. Είναι προφανής η προσπάθειά του να διαφοροποιηθεί από τους «μνημονιακούς», να γίνει η αριστερή φωνή της κυβέρνησης που δεν συμβιβάζεται. Όπως έχουμε ξαναπεί, τζάμπα μαγκιές. Όποιος θέλει επανάσταση δεν την κάνει παίρνοντας το πρώτο τη τάξη υπουργείο.

Ο δεύτερος είναι ο Φίλης ο οποίος εξαπέλυσε επίθεση κατά πάντων. Κατά Τσίπρα, Καμμένου και Ιερώνυμου και έβαλε υποψηφιότητα για να γίνει η φωνή της Αριστεράς που δεν θέλει συνεννοήσεις με την Εκκλησία και που βεβαίως δεν κάνει όλα αυτά που κάνει η παρούσα κυβέρνηση. Ο Φίλης μίλησε τη φωνή... της αλήθειας και είπε αυτά που θέλουν να πουν πολλοί «γνήσιοι» αριστεροί του πεζοδρομίου κι όχι οι «μεταλλαγμένοι» των σαλονιών.

Φίλης και Σκουρλέτης, μαζί με τον μονίμως στεναχωρημένο Τσακαλώτο και μερικούς ακόμη από την ομάδα των 53 όπως ο Δρίτσας ή η Χριστοδουλοπούλου θα είναι εκείνοι που θα ξεκινήσουν την επίθεση κατά Τσίπρα όταν έρθει η «μαύρη ώρα» της αυτοκριτικής.

Η επόμενη ημέρα, όπως είπαμε πλησιάζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 36% θα γίνει όπως το ΠΑΣΟΚ κι εκεί θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωπες οι δύο κυρίαρχες τάσεις. Αυτοί που λένε «καλά τα έλεγε ο Λαφαζάνης και η Ζωή» και ο «στρατός» του Τσίπρα. Ποιος θα επικρατήσει είναι άγνωστο. Έτσι κι αλλιώς η «κυβερνώσα» αριστερά σκότωσε και το σύνολο της Αριστεράς και πλέον δεν έχει σημασία που θα κλαίνε οι τεθλιμμένοι συγγενείς.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 21, 2016