Πορεία... στο άγνωστο

O κόσμος αλλάζει, σε πολιτικό, γεωστρατηγικό, οικονομικό επίπεδο. Ο κόσμος στρέφεται προς τα δεξιά, όχι γιατί πιστεύει ότι οι δεξιές κυβερνήσεις με τη σκληρή λιτότητα που επιλέγουν θα φέρουν ανάπτυξη. Αλλά γιατί εκτιμούν ότι μπορούν να δώσουν περισσότερο κοινωνικό κράτος και μια πιο ασφαλή πορεία στο χρόνο απ’ ότι όσοι επιλέγουν τα σοβιετικού τύπου μοντέλα.

Στην Αμερική η στροφή με τον Τραμπ έδειξε ότι ο κόσμος θέλει εθνικά σύνορα, θέλει περιορισμό της παγκοσμιοποίησης, λύση των προβλημάτων όχι από μια παγκόσμια διακυβέρνηση αλλά από την κυβέρνηση που επιλέγει ο λαός. Αν ο Τραμπ κάνει πράξη πολλές από τις εξαγγελίες του, όπως πρόγραμμα 1 τρις δολάρια για υποδομές, περιορισμούς στο παγκόσμιο εμπόριο, αλλαγή συσχετισμών με τη Ρωσία και την Κίνα κ.λπ. τότε θα μιλάμε για άλλες ΗΠΑ, για άλλον κόσμο.

Το Brexit έχει ήδη δώσει τα πρώτα δείγματα γραφής για τον κόσμο που αλλάζει. Η Βρετανία έχει συντηρητική κυβέρνηση και μόνο τρελοί θα ψηφίσουν τον «Τσίπρα της Αγγλίας».

Στη Γαλλία στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο, τον Φιγιόν ή τον Ζιπέ και στη χειρότερη την Μαρίν Λεπέν, στο πλαίσιο της συντηρητικοποίησης της γαλλικής κοινωνίας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των μεταναστών – τρομοκρατών που αιματοκύλησαν τη χώρα.

Στην Ιταλία το «όχι» στο δημοψήφισμα είναι πιο πιθανό και η πτώση της κυβέρνησης Ρέντσι σχεδόν σίγουρη ενώ η Ισπανία, έστω και με δυσκολία έχει κυβέρνηση δεξιά με την ανοχή σοσιαλιστών.

Στη Γερμανία η Μέρκελ ετοιμάζεται για τέταρτη θητεία, κι ευτυχώς να λέμε εμείς γιατί την «μαντάμ» την ξέρουμε, αν εμφανιζόταν κανείς άλλος παλαβός τι θα κάναμε;

Όλες οι μεγάλες χώρες κάνουν στροφή σε πιο συντηρητικές επιλογές, ακόμη και στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016 δεν έχει καμιά σχέση με τον περσινό. Τέτοια μέτρα δεν θα υπέγραφε ούτε η ΝΔ ενώ τέτοιες κωλοτούμπες και τέτοια υποταγή στους δανειστές δεν θα τολμούσε καμιά «δεξιά» κυβέρνηση.

Η ουσία είναι ότι ακόμη και στην Ελλαδίτσα, την τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία, εγκαταλείπονται οι αριστερές πολιτικές της αυταπάτης και της ουτοπίας. Όλοι θα θέλαμε δίκαια κράτη, μεγαλύτερους μισθούς, λιγότερη δουλειά, μηδενική ανεργία, ασφάλεια κ.λπ. Όμως μια χώρα σαν τη δική μας ποτέ δεν θα πάψει να ζει με δανεικά αν δεν καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να ζει πάνω από τις δυνατότητές της, όπως πολύ σωστά, ακόμη κι αν δεν τον γουστάρουμε, είπε ο Σόιμπλε.

Ο κόσμος αλλάζει δραματικά και βρίσκει την Ελλάδα αδύναμη και με «αριστερή» κυβέρνηση που κλαίει κάθε φορά που ψηφίζει ένα μέτρο. Μια χώρα με διαλυμένο κοινωνικό σύστημα, παιδεία και υγεία, με το χρέος να είναι στα ύψη και την ανεργία σταθερά πάνω από 23% και με ανύπαρκτες εργασιακές σχέσεις. Χιλιάδες προσλαμβάνονται με 100 και 200 ευρώ το μήνα και χιλιάδες άλλοι έχουν να πληρωθούν μήνες.

Μια χώρα προβληματική, προβληματισμένη και εξοργισμένη καλείται να αντιμετωπίσει τη βίαιη αλλαγή του κόσμου, την κατάρρευση της δήθεν αριστερής συμμαχίας που έστηνε ο Τσίπρας. Μια χώρα χρεοκοπημένη που καλείται να αντιμετωπίσει τόσο το προσφυγικό όσο και τις ασφυκτικές πιέσεις των Τούρκων που δυναμώνουν και απειλούν και στρατιωτικά το Αιγαίο.

Και μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση η Ελλάδα παρουσιάζει ένα απίστευτο έλλειμμα ηγεσίας. Από τον περιοδεύοντα θίασο του Τσίπρα και του Παυλόπουλου, την θολή «σκιώδη» κυβέρνηση του Κυριάκου και το διαλυμένο κέντρο όπου ο Βενιζέλος τσακώνεται με τη Φώφη για το 4%. Μια χώρα σε αξιοθρήνητη κατάσταση, με χρεοκοπημένη οικονομία, έλλειμμα ηγετών που θα εμπνεύσουν τους πολίτες βρίσκεται αντιμέτωπη με μια παγκόσμια αλλαγή. Πόσο άραγε θα μπορέσει να προσαρμοστεί ώστε να μην καταστραφεί, να μη χαθεί από τον χάρτη; Ίσως το 2017 να είναι η πιο κρίσιμη χρονιά για την επιβίωση της Ελλάδας. Ελπίζουμε να το καταλαβαίνουν καλά αυτό οι πολίτες.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 27, 2016