Όταν το Πολυτεχνείο είπε “no pasaran” σε έναν πρωθυπουργό

Όταν ένας άνθρωπος γεννιέται και ανατρέφεται ακούγοντας όπου σταθεί και όπου βρεθεί για τους αγώνες της νεολαίας κατά της δικτατορίας, συμμετέχει ανελλιπώς κάθε χρόνο ενεργά στους εορτασμούς, σχεδιάζει και εκτελεί τον προπηλακισμό όλων όσοι «πρόδωσαν τους αγώνες της νεολαίας» και άλλα πολλά, ποιος θα το πίστευε ότι θα ερχόταν μια μέρα που δεν θα είχε τα κότσια να παραβρεθεί εκεί και να τιμήσει την επέτειο;

Του Μιχαήλ Βασιλείου 

Όλα εδώ πληρώνονται που λέει και ο σοφός λαός, όσα κάνεις στη ζωή σου έρχεται η ώρα που καταβάλεις το αντίτιμο. Ο Έλληνας πρωθυπουργός φέτος πλήρωσε το τίμημα της αμετροέπειάς του, η οποία ασφαλώς χαρακτηρίζει τον πολιτικό χώρο που εκπροσωπούσε μέχρι την ώρα που ανέλαβε τις τύχες αυτής της χώρας, για να διαπιστώσει με τον πιο τραυματικό τρόπο, ότι όλα όσα «κήρυττε» τα χρόνια των «αγώνων», δυστυχώς και γι’ αυτόν και για όλους μας – καλό θα ήταν αν ίσχυαν, δεν αντιλέγω – δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τη διεθνή πραγματικότητα.

Και αυτή του η αμετροέπεια, η αμετροέπεια του χώρου που εκπροσωπούσε, διότι στις επόμενες εκλογές θα συνειδητοποιήσει πόσοι εκ των «ακολούθων» παραμένουν, όσο και να ωρύονται πως δεν κυβερνούσαν, έπαιξε τεράστιο ρόλο στη σημερινή κατάντια της χώρας, με τη Θεία Δίκη να οδηγεί την «καυτή πατάτα» να προσγειώνεται και να σκάει, κατευθείαν στα χέρια του.

Διότι δεν είχε καν την πολιτική αρετή και εξυπνάδα να αφήσει τον Αντώνη Σαμαρά να κάνει τη βρόμικη δουλειά, με αποτέλεσμα να χρεώσει τη χώρα του με δεκάδες δισεκατομμύρια με τις θεωρίες για ανεγκέφαλους που πήγε να εφαρμόσει τις οποίες τις ονόμασε με την παρέα που αρχικώς παρουσίασε ως «κυβέρνηση» (όχι ότι απομακρύνθηκαν όλα τα φρούτα…) και αν την οδηγήσει στο χείλος της αβύσσου, προτού μετατραπεί στον καλύτερο συνεργάτη της Τρόικας που μετονόμασε σε θεσμούς και περνάει με συνοπτικές διαδικασίες ό,τι του ζητηθεί, διότι κατάλαβε ότι ένα βήμα παρακάτω είναι γκρεμός και το απόλυτο χάος.

Είναι ο ίδιος που υποσχόταν τα πάντα με λεφτά που δεν υπήρχαν (η λίστα είναι ατελείωτη) και πλέον καλείται να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν θα μπορέσει για πολλά πολλά χρόνια να κυκλοφορήσει ως απλός φυσιολογικός άνθρωπος σε αυτό τον τόπο.

Αν μπορέσει ποτέ πάλι. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η κραυγαλέα του απουσία από το Πολυτεχνείο, περιοριζόμενος σε μια ανέξοδη ρητορεία δια του βήματος του Πολυτεχνείου, ενώ λίγες ώρες νωρίτερα, χαριεντιζόταν με αυτόν που παραδοσιακά κατήγγελλε τα χρόνια της νιότης του, τον εκπρόσωπο της ιμπεριαλιστικής Αμερικής… όπως άλλωστε και τη «μαντάμ Μέρκελ», για την οποία, αντί για «go back», έπρεπε μάλλον να μας λέει «move forward / march»… τόσο «μέλι» που στάζει το στόμα του όταν μιλά για τη Γερμανίδα καγκελάριο.

Οι λόγοι ασφαλείας που επέβαλλαν την απουσία από το Πολυτεχνείο είναι απολύτως κατανοητοί. Όπως και το ότι απλά υφίσταται όλα όσα υπέβαλλε τους αντιπάλους του, τους οποίους ενίοτε τους αποκαλούσε και «ταξικούς», μια πρακτική που είχε φτάσει σε ασύλληπτα επίπεδα, λίγο πριν τις πρώτες εκλογές που τον έφεραν στην εξουσία.

«Ο πρωθυπουργός δεν πήγε φέτος στο Πολυτεχνείο κι ήρθε στη Βουλή για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που δημιούργησε η εικόνα του υπουργικού συμβουλίου της πρώτης φορά, υποτίθεται, Αριστεράς, να χειροκροτεί μαζί με τους Γλύξμπρουργκ τις αναφορές Ομπάμα για τη συμβολή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για τη Δημοκρατία, αυτών των δυνάμεων δηλαδή, που στήριξαν τη χούντα στην Ελλάδα, που στηρίζουν και σήμερα πολέμους και επεμβάσεις σε όλο το κόσμο», τόνισε ο βουλευτής του ΚΚΕ Λαμπρούλης, σε μια μάλλον πετυχημένη παρέμβαση.

Ο δε Τσίπρας ξέρει καλά ότι έχει δίκιο και δεν μπορεί να πει τίποτα. Είναι πλέον ένας άνθρωπος με ορατό διά γυμνού οφθαλμού τον διχασμό προσωπικότητας, με έντονο ψυχολογικό πρόβλημα, το οποίο αρχικά έκαναν τον υπογράφοντα να διστάζει να γράψει με τον τρόπο που έγραψε τελικά. Άνθρωπος είναι.

Εάν είχε το πολιτικό θάρρος να βγει να πει όλα όσα διαπίστωσε και να αναπροσαρμόσει το νεανικό του όραμα, φροντίζοντας να πει ορισμένα πράγματα στη νεολαία μιας χώρας που ακολουθεί τις εξελίξεις με μια δυο δεκαετίες καθυστέρηση και τώρα πληρώνει το τίμημα, το άρθρο γνώμης αυτό θα γραφόταν διαφορετικά.

Αντί αυτού όμως, συνεχίζει μια ρητορική που σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν έχει ή όχι συναίσθηση της πραγματικότητας, ή ο λόγος του είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών μεταπτώσεων, ή απλά της αίσθησης ότι εντός της χώρας τα βγάζει πέρα, ενώ στο εξωτερικό τον κατατρύχει – εκτός από το πολιτικό παρελθόν του – και η συνειδητοποίηση της ανεπάρκειάς του να εκπροσωπήσει τη χώρα, αφού δεν κατανοούσε ότι άλλο τα σχολεία και τα πανεπιστήμια και άλλο ο λάκκος των λεόντων στον οποίον καλείται να επιβιώσει μαζί με τη χώρα που τον έχει στείλει να την εκπροσωπεί.

Θα μπορούσε πάλι να προβεί σε κάποια δραματική χειρονομία επιδιώκοντας από μηδενική βάση να στήσει μια πραγματική κυβέρνηση εθνικής ενότητας, χωρίς κομματικές σκοπιμότητες, μόνο που οι παραστάσεις του είναι τόσο ελληνικές και τόσο σάπιες, όσο και το πολιτικό σύστημα που τον ανέδειξε, με αποτέλεσμα ενώ αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, εξακολουθεί να έχει ποντάρει όλα του χαρτιά στην ελάφρυνση του χρέους η οποία πλέον έχει γίνει «ρύθμιση» και αυτή με προϋποθέσεις.

Και όσο και να μας δίνει στα νεύρα αυτός ο αχώνευτος ο Σόιμπλε όταν λέει ότι όποιος μας υπόσχεται μείωση χρέους προσφέρει κακές υπηρεσίες, αφού αυτό θα βλάψει τις μεταρρυθμίσεις, δεν έχει και τόσο άδικο όταν βλέπει μπροστά του τον Τσίπρα.

Και οι προηγούμενοι την ίδια σάπια κρατικοκεντρική οικονομία πρέσβευαν, ας μη γελιόμαστε. Αυτό ήταν πάντα το λάφυρο, αυτό τους έκανε ανθρώπους, το κράτος και το ρουσφέτι. Αυτό δεν θέλουν να εγκαταλείψουν. Όταν ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος είναι δημόσιοι υπάλληλοι, πως να μη σου πουν οι σύμβουλοι ότι «καρέκλα» δεν θα δεις αν πεις ότι θα τους βλάψεις;

Πλησιάζει η ώρα όμως. Όπως κατέρρευσαν ένα ένα όλα τα ταμπού, έτσι θα πέσει με τεράστιο πάταγο και αυτό. Μόνο που θα γίνει με τη συνήθη καθυστέρηση, μέχρις ότου να συνειδητοποιήσει και ο φουκαράς ο δημόσιος υπάλληλος, ότι τα χρήματα που μπορείς να πάρεις πρέπει να αντιστοιχούν στο ταμείο. Όλα τα άλλα είναι κοροϊδία. Και δυστυχώς, τη μεγέθυνση της οικονομικής «πίτας» δεν τη φέρνει το δημόσιο.

Ο Αλέξης Τσίπρας, με αφορμή την «αποβολή» του από τον χώρο του Πολυτεχνείου, οφείλει να σκεφτεί πολύ σοβαρά το μέλλον, χαζός δεν είναι, καταλαβαίνει πλέον πολύ καλά, από πρώτο χέρι που λένε. Ξαφνική αποκατάσταση σε μισθούς και συντάξεις δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει, εάν πρώτα δεν αρχίσει να αναπτύσσεται η χώρα με ορθολογικό τρόπο.

Εάν όμως έμπαινε σε αυτή τη διαδικασία ειλικρινά, τότε δεν θα μπορούσε ο κάθε Σόιμπλε να μας προσβάλει με τόσο σκαιό τρόπο σε κάθε ευκαιρία. Ο Τσίπρας θα πρέπει να αντιληφθεί, ότι αυτή τη στιγμή έχει εμπλακεί σε μια μάχη οπισθοφυλακής, με μόνο έπαθλο για τον ίδιο, την πολιτική του επιβίωση, ενώ ο απλός κοσμάκης θα συνεχίσει να υποφέρει, ενώ στο πρόσωπο του σημερινού πρωθυπουργού είχε δει τις τελευταίες του ελπίδες – παρότι σε στοιχειωδώς καταρτισμένους τα ψεύδη ήταν πασιφανή – οι οποίες αποδείχθηκαν φρούδες.

Ας καταλάβει λοιπόν ο Τσίπρας την κατάσταση και ας βάλει αυτός με τον σωστό τρόπο το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Μεταπολίτευσης. Ακόμα και τώρα κάτι θα μπορούσε να κάνει. Να διασώσει τουλάχιστον την προσωπική του αξιοπρέπεια. Να μη βρεθεί σε μεταγενέστερο χρόνο στην ακόμα πιο δυσάρεστη θέση να πρέπει να απαντήσει σε δυσάρεστες ερωτήσεις και απορίες από τα δικά του παιδιά.

Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς, η κατάσταση είναι τρομακτικά ρευστή και βρίσκει την Ελλάδα μας στη χειρότερή της κατάσταση εδώ και πολλές δεκαετίες. Κάτι πληρώνει, είναι φανερό ακόμα και σε όσους δεν έχουν μια θεωρία του τι έχει φταίξει, ή απλώς υιοθετούν την απλουστευτική ερμηνεία του φταίνε οι άλλοι ή ο κακός ξένος.

Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Ο Τσίπρας πρέπει να αλλάξει «τροπάριο» και να ξεκινήσει το «καθάρισμα». Ποιες είναι οι πιθανότητες να το κάνει; Απειροελάχιστες. Διότι και αυτός είναι παιδί του συστήματος, ένα παιδί το οποίο μάλιστα παρίστανε τον αντισυστημικό, έχοντας πείσει και τον εαυτό του γι’ αυτό.

Άρα η ηθοποιία ήταν τέλεια και οδήγησε στην εξουσία. Έχει όμως ακόμα την ευκαιρία να βάλει το πρώτο λιθαράκι της νέας Ελλάδας που θα χτίσουμε, θέλουμε δε θέλουμε, με πολύ κόπο και πόνο. Όσο αργήσουμε να ξεκινήσουμε, τόσο το χειρότερο για εμάς, τα παιδιά μας, ακόμα και την εθνική μας ασφάλεια… Και τίποτα απολύτως δεν αφήνει αισιοδοξία ότι έπαψε να λατρεύει το κατενάτσιο.

Πηγή Defence-Point

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 27, 2016