Τις πιο συναρπαστικές σελίδες, ΔΕΝ τις έχουμε διαβάσει ακόμα !!!

Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά για την σημερινή επέτειο 7 ετών από την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά, ως 7ου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας (στις 29 Νοεμβρίου του 2009)…

Προφανώς, ο κόσμος δεν το ξεχνάει!

Δεν το ξεχνούν οι φίλοι του Σαμαρά, ασφαλώς…

Δεν το ξεχνούν ούτε οι αντίπαλοι του Σαμαρά.

Αυτοί κι αν δεν μπορούν να το ξεχάσουν (αν και πολύ θα το ήθελαν)…

Αλλά – το σπουδαιότερο – δεν το ξεχνούν κι όλοι εκείνοι που τότε (στα τέλη του 2009) ΔΕΝ ήταν «φίλοι» ούτε «οπαδοί» του Σαμαρά, και σήμερα τον θεωρούν «τον καλύτερο Πρωθυπουργό των τελευταίων δεκαετιών»!

Ή, εν πάση περιπτώσει, όλοι αυτοί που θεωρούν το Σαμαρά ως τον Πρωθυπουργό που έκανε τα περισσότερα από όλους τους άλλους στο λιγότερο χρόνο απ’ ό,τι οποιοσδήποτε άλλος, που υπονομεύθηκε όσο κανείς άλλος και δικαιώθηκε ένα χρόνο μόλις μετά που έφυγε, ώστε να τον νοσταλγούν σήμερα, όσο δεν νοστάλγησαν ποτέ κανένα…

Τέλος πάντων αυτά έγιναν, τα διαβάσατε κι αλλού ίσως…

Εγώ άλλο θα ήθελα να επισημάνω σήμερα.

Κάτι που είναι σημαντικό, όχι για να αποτιμήσουμε όσα συνέβησαν ήδη, αλλά για να εκτιμήσουμε όσα έρχονται…

Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν, έκανε τρία πράγματα, που ακόμα δεν τα έχουν επισημάνει ούτε οι φίλοι, ούτε οι αντίπαλοί του…

--Έσπασε όλα τα «κουτάκια» της «συμβατικής σοφίας» της εποχής του… Μα όλα τα «κουτάκια»…

--Ήταν πάντα μπροστά από την εποχή του…

--Και σημάδεψε την εποχή του και τη χώρα του…

* Η «συμβατική σοφία» της εποχής έλεγε πως ένας πολιτικός μπορεί να είναι είτε φιλελεύθερος είτε συντηρητικός…

Όμως, δεν μπορούσε να είναι και τα δύο! Τα «κουτάκια» της συμβατικής σοφίας «επέτρεπαν» στους πολιτικούς να είναι «φιλελεύθεροι» και «πολιτικώς ορθοί» αφενός...

Ή «συντηρητικοί» και «εθνολαϊκιστές»-«κρατιστές» αφετέρου...

Αλλά όποιος ήταν φιλελεύθερος στις ιδέες (μεταρρυθμιστής, αντικρατιστής κλπ.), χωρίς να είναι «πολιτικός ορθός» και συντηρητικός στις αξίες (πατρίδα, θρησκευτικότητα κλπ.), χωρίς να είναι λαϊκιστής η κρατιστής, δεν χώραγε σε κανένα «κουτάκι»… Δεν μπορούσαν να τον «κατατάξουν» πουθενά…

Σήμερα βέβαια τα «κουτάκια» αυτά σπάνε: Ο Φιγιόν κέρδισε το χρίσμα της κεντροδεξιάς στη Γαλλία (και μάλλον κερδίζει και την Προεδρία σε λίγους μήνες) ενώ είναι βαθύτατα αντί-κρατιστής, δηλαδή φιλελεύθερος και βαθύτατα συντηρητικός.

Και τα δύο μαζί! (Και… κλάμα οι «φιλελέδες» που επιθυμούσαν να βγει ο «πολιτικός ορθός» Ζιπέ. Αλλά την πάτησαν, ευτυχώς…)

Ο Σαμαράς είχε αυτό ακριβώς το μίγμα, όπως ο Φιγιόν: Πολύ προωθημένος στις φιλελεύθερες – αντί-κρατικιστικές ιδέες του, αλλά και συντηρητικός στις αξίες του. Γι’ αυτό και κέρδισε την αρχηγία του κεντροδεξιού κόμματος στην Ελλάδα, εφτά χρόνια πριν κερδίσει ο Φιγιόν στη Γαλλία! Και παρ’ όλον που δεν ήταν το «φαβορί» τότε στη ΝΔ, όπως ακριβώς και ο Φιγιόν δεν ήταν το «φαβορί» στη Γαλλία πριν τρείς εβδομάδες…

Ο Σαμαράς είπε και έκανε τα περισσότερα φιλελεύθερα πράγματα απ’ όσα… δεν τόλμησαν να πουν όλοι οι άλλοι «φιλελεύθεροι» μαζί!

Μίλησε για μείωση όλων των φόρων! Και κατάφερνε να μειώνει και φόρους σε περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής μάλιστα, χωρίς να δημιουργήσει ελλείμματα! (Πέρα από το ΦΠΑ στην εστίαση, μείωσε το φόρο αλληλεγγύης, το φόρο πετρελαίου, το φόρο ενοικίων, δύο φορές των φόρο ακινήτων και δύο φορές τις ασφαλιστικές εισφορές…!) Ενώ προγραμμάτισε ακόμα περισσότερες μειώσεις φόρων για το μέλλον…

Το δε σύνθημα του για μείωση το φόρου επιχειρήσεων στο 15% (flat rate) το εξήγγειλε ήδη τώρα και η νέα Πρωθυπουργός της Βρετανίας, για να συγκρατήσει τη φυγή επιχειρήσεων από τη χώρα της λόγω Brexit. Και φαίνεται να δουλεύει πολύ καλά εκεί. Μίλησε για αξιολόγηση στο Δημόσιο και έκανε βήματα.

Τόλμησε να βάλει χέρι και στα «κάστρα των προνομιούχων του δημοσίου» (έκλεισε την ΕΡΤ, που ο ΣΥΡΙΖΑ μετά αποκατέστησε και σήμερα την πετσοκόβουν και καταρρέει).

Ταυτόχρονα όμως, τίμησε τη θρησκευτικότητα των Ελλήνων («στον Πόλεμο» έλεγε «δεν υπάρχουν άθεοι, όλοι σταυροκοπιούνται…»).

Κατάργησε (μαζί με τη Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ) το «άσυλο ανομίας» τα πανεπιστήμια.

Καθάρισε κατειλημμένα κτίρια από κουκουλοφόρους. Μάντρωνε τους λαθρομετανάστες στην Αμυγδαλέζα, έλεγχε τις ροές στα σύνορα, έκανε και συνεχείς επαναπατρισμούς λαθρομεταναστών.

Είχε «ήρεμες σχέσεις» με τον Ερντογάν, αλλά εξασφάλισε ότι η Αίγυπτος αναγνώριζε ουσιαστικά την Ελληνική ΑΟΖ νότια του Καστελόρριζου.

Τότε, επί Σαμαρά, δεν υπήρχαν οι προκλήσεις που υπάρχουν σήμερα από όλους τους γείτονές μας.

Η Ελλάδα ήταν πιο σεβαστή από τους γύρω τους.

Και πιο ασφαλής. Εσωτερικά και εξωτερικά…

Επανέφερε και κράτησε ολόκληρη την συντηρητική ατζέντα των εθνικών δικαίων και της εσωτερικής ασφάλειας, όσο κανείς…

Το τερμάτισε και στο «φιλελεύθερο» και στο «συντηρητικό»! Σε ένα συνδυασμό, μάλιστα αληθινά μοναδικό! Που τώρα μόλις βρίσκει μιμητές διεθνώς.

Αν και μέσα στην Ελλάδα το νοσταλγούμε απελπιστικά…

* Η συμβατική σοφία της εποχής έλεγε πριν λίγα χρόνια, πως όταν χάνει η Νέα Δημοκρατία με πάνω από 10 μονάδες διαφορά, κάνει τουλάχιστον δεκαετία να επανέλθει στην εξουσία.

Ο Σαμαράς βγήκε αρχηγός όταν η ΝΔ είχε μόλις χάσει με 11 μονάδες διαφορά. Όλοι τον είχαν ως… «μεταβατικό αρχηγό διετίας», που θα έχανε από τον «παντοδύναμο» τότε ΓΑΠ και θα άλλαζε αμέσως μετά…

Ο Σαμαράς όμως διέψευσε τη «συμβατική σοφία» ξανά: Σε δυόμιση χρόνια οδήγησε την παράταξη σε νίκη! Και διέλυσε τον ΓΑΠ για τα καλά…

* Η συμβατική σοφία της εποχής έλεγε πως «κυβέρνηση συνεργασίας δύο κομμάτων εξουσίας» (και μάλιστα ιστορικά αντιπάλων κομμάτων) «δεν μπορούσε να σταθεί στην Ελλάδα».

Ούτε είχε σταθεί ποτέ τέτοιο σχήμα «συγκυβέρνησης» (πέρα από υπηρεσιακές κυβερνήσεις «ειδικού σκοπού» ελαχίστων μηνών).

Όταν ανέλαβε ο Σαμαράς του έδιναν «μόλις έξη μηνών ζωής, το πολύ» Τους διέψευσε και σε αυτό! Κράτησε 2,5 χρόνια και δεν θα έπεφτε αν δεν υπήρχαν οι «υποχρεωτικές εκλογές» λόγω Προέδρου της Δημοκρατίας...

Ηγήθηκε, λοιπόν, της μακροβιότερης κυβέρνησης συνεργασίας, ever…

* Η συμβατική σοφία της εποχής έλεγε, ότι μια κυβέρνηση που εφαρμόζει οδυνηρά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής χάνει γρήγορα την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία. Πράγματι, από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ σε δυόμιση χρόνια έφυγαν γύρω στους 35 βουλευτές. Αργότερα, από τον Τσίπρα, σε έξη μήνες μόλις (Γενάρης-Αύγουστος του 2015) έφυγαν 43 βουλευτές!

Ο Σαμαράς, όμως, κυβέρνησε επί 2,5 χρόνια, πέρασε περισσότερα μέτρα προσαρμογής από κάθε προηγούμενο (και μεταρρυθμίσεις από κάθε προηγούμενο και επόμενο), αλλά τέλειωσε (το Δεκέμβριο του 2014) με ένα βουλευτή παραπάνω απ’ ό,τι ξεκίνησε (το Ιούλιο του 2012)! (Έφυγε σχεδόν από την αρχή ο Νικολόπουλος, αλλά ήλθαν λίγο αργότερα ο Κώστας Μαρκόπουλος από τους ΑΝΕΛ και ο Βασίλης Οικονόμου από τη ΔΗΜΑΡ).

Ενώ τρείς βουλευτές της ΝΔ που είχαν «αποστασιοποιηθεί» στο μεταξύ, στο τέλος επανήλθαν όλοι…

Να εφαρμόζει επί δυόμιση χρόνια τέτοιο πρόγραμμα και στο τέλος να έχει ένα βουλευτή παραπάνω (αντί για δεκάδες λιγότερους) δεν έχει ξαναγίνει ποτέ!

* Η συμβατική σοφία της εποχής έλεγε πως όταν ένα κόμμα εφαρμόζει λιτότητα, κι ανεξάρτητα πόσο επιτυχημένα βγάζει τη χώρα από την κρίση, χάνει σύντομα πολύ μεγάλο μέρος της εκλογικής του δύναμης.

Τα κόμματα στην Ελλάδα μετά από 3-4 χρόνια διακυβέρνησης είχαν παραδοσιακά μεγάλη «φθορά»: της τάξης των 4-12 μονάδων. Ακόμα κι όταν ΔΕΝ εφάρμοζαν μέτρα λιτότητας…

Ακόμα και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έχασε 12 μονάδες σε τρία χρόνια (1974-77).

Ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου έχασε κι αυτός 5 μονάδες στην πρώτη τετραετία του (των ανεξέλεγκτων «παροχών» της δεκαετίας του ’80), κι άλλες 4 μονάδες στη δεύτερη τετραετία της δεκαετίας εκείνης.

Για να μη μιλήσουμε εκτός Ελλάδας, όπου ο Κοέλιο στην Πορτογαλία κατάφερε να βγάλει τη χώρα του από το Μνημόνιο αλλά έχασε 14 μονάδες στο τέλος της 4ετους διακυβέρνησής του, ή για το Ραχόϊ στην Ισπανία, που ΔΕΝ είχε Μνημόνιο (αλλά εφάρμοσε κι εκείνος λιτότητα) έχασε 12 μονάδες στο τέλος της 4ετούς διακυβέρνησής του κι εκείνος…

Ο Σαμαράς λοιπόν, έκανε όσα δεν έκαναν όλοι οι προηγούμενοι, έβγαζε τη χώρα του από την ύφεση και τα μνημόνια (όπως παραδέχονται πια όλοι οι ξένοι) κι έχασε μόλις 1,83% της εκλογικής του δύναμης μέσα σε 2,5 χρόνια!

Ούτε 2 ποσοστιαίες μονάδες…

Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ και πουθενά!

* Η συμβατική σοφία έλεγε, ότι η κρίση θα σαρώσει όλα τα κόμματα – τα παλαιότερα οπωσδήποτε, αλλά και τα πιο «νεοπαγή»…

Πράγματι, το ΠΑΣΟΚ σαρώθηκε, κυριολεκτικά! Ακόμα και το ΚΚΕ δεν μπορεί να ξεπεράσει τα χαμηλά του 5 - 6%.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που υπήρχε από παλιά, αλλά αναδείχθηκε μέσα στην κρίση και εξ αιτίας της, ήδη χάνει τους μισούς από τους ψηφοφόρους του.

Οι ΑΝΕΛ, που είναι «προϊόν της κρίσης», έχουν ήδη χάσει το 60% των αρχικών ψηφοφόρων τους, (κοντά στο 10% το Μάϊο του 2012, κάτω από 4% το 2015) και μάλλον δεν θα μπουν στη Βουλή την επόμενη φορά. Το Ποτάμι το ίδιο…

Η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, όμως, άντεξε στην κρίση!

Όχι μόνο παρέμεινε «κόμμα εξουσίας», αλλά τώρα πια είναι και το «φαβορί» για να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Ίσως και με αυτοδυναμία μάλιστα.

Σε αυτό συνέβαλε αποφασιστικά ο Σαμαράς. Ασφαλώς και η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη πριν δέκα μήνες…

Αλλά και το Μητσοτάκη ποιος το στήριξε αποφασιστικά πριν βγει και αφότου βγήκε;

Και πού θα ήταν τώρα η ΝΔ, αν το Γενάρη του 2015 είχε πάθει ό,τι έπαθε το ΠΑΣΟΚ το 2012;

* Η συμβατική σοφία λέει, πως ο νέος αρχηγός ενός Κόμματος «αδειάζει» τον προηγούμενο. Δέστε μόνο τι έγινε στο ΠΑΣΟΚ, που όταν βγήκε ο ΓΑΠ διέγραψε το Σημίτη! Ή όταν βγήκε ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να διαγράψει το ΓΑΠ…

Ο Σαμαράς έσπασε τα στερεότυπα και σε αυτό: δεν στράφηκε ποτέ κατά του Κώστα Καραμανλή αφότου ανέλαβε μετά το 2009. Και ως σήμερα. Τον κάλυψε από την αρχή ως το τέλος…

* Η συμβατική σοφία λέει ακόμα ότι ο προηγούμενος αρχηγός στρέφεται κατά του επόμενου.

Δείτε τι έγινε στο ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο χειρότερος επικριτής του Τσίπρα είναι σήμερα αυτός που τον έκανε Πρόεδρο, ο Αλέκος Αλαβάνος!

Το είδαμε τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Σε όλα τα κόμματα.

Όμως, ο Σαμαράς, αντίθετα, στήριξε και στηρίζει αποφασιστικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη!

Η συμβατική σοφία λέει, πώς όταν ένας Πρωθυπουργός χάσει τις εκλογές και παραιτηθεί από την αρχηγία του κόμματός του, περνάνε πολλά χρόνια για να αναγνωριστεί το έργο του. Και πάντως ποτέ δεν τον «νοσταλγούν» μέσα σε ένα μόλις χρόνο…

Ο Σαμαράς έσπασε κι αυτό το «στερεότυπο»! Για «ξοφλημένο» τον είχαν οι αντίπαλοί του πέρσι…

Και σήμερα… τον βλέπουν συνεχώς μπροστά τους: Στον ύπνο τους και στον ξύπνιο τους…

Γιατί; Γιατί απλούστατα τον νοσταλγούν σήμερα ενάμιση χρόνο μετά, όλοι όσοι τον ψήφισαν και πολλοί ακόμα από όσους δεν τον ψήφισαν το 2015! (Και σήμερα χτυπάνε το κεφάλι τους…)

Τέτοια δικαίωση, τόσο σύντομα δεν έχει ξαναγίνει ποτέ!

Ο Σαμαράς, λοιπόν, δεν μπαίνει σε «κουτάκια».

Είναι ο εφιάλτης της «συμβατικής σοφίας» και όσων έχουν μάθει να σκέπτονται με «στερεότυπα»...

Γι’ αυτό και έχει πολλά να προσφέρει ακόμα. Γιατί ήταν πάντα μπροστά από την εποχή του. Και σήμερα επιβεβαιώνεται περισσότερο από ποτέ.

Κι αποτελεί «χρυσή εφεδρεία», σε μιαν εποχή που η χώρα έχει απελπιστική λειψανδρία.

Μη κάνετε λάθος!

Ο Κυριάκος είναι ο αρχηγός της παράταξης…

Η νίκη της παράταξης είναι λύτρωση για τη χώρα αυτή τη στιγμή. Δηλαδή η νίκη του Κυριάκου!

Για τη νίκη του Κυριάκου παλεύουμε όλοι. Και πρώτος ο Αντώνης Σαμαράς.

Ο Κυριάκος θα είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός.

Και για την επιτυχία του ως Πρωθυπουργού παλεύουμε και θα παλέψουμε όλοι.

Αλλά ο Κυριάκος είναι πολύ τυχερός! Γιατί έχει δίπλα του, στήριγμά του αποφασιστικό, τον προηγούμενο αρχηγό της παράταξης, τον πιο επιτυχημένο (και πιο αδικημένο) Πρωθυπουργό της χώρας, τις τελευταίες δεκαετίες. Τον Αντώνη Σαμαρά!

Ο Αντώνης δεν ήταν τόσο τυχερός, εδώ που τα λέμε…

Αλλά δεν μου φαίνεται να τον νοιάζει.

Ξέρει να πολεμά και στην πρώτη γραμμή και στην εφεδρεία. Ξέρει να κάνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει άλλος κανείς: Ξέρει να σπάει όλα τα «κουτάκια», να διαψεύδει όλα τα στερεότυπα και να ανατρέπει όλους τους ισχυρισμούς της συμβατικής σοφίας.

Και γνωρίζει πολύ καλά πως τις πιο δύσκολες μάχες τις κερδίζουν μόνον όσοι έχουν τις σωστές εφεδρείες…

Το κεφάλαιο που άνοιξε την 29η Νοεμβρίου 2009 για τη χώρα, δεν έχει κλείσει, σίγουρα.

Κάτι μου λέει ότι τις πιο συναρπαστικές σελίδες του, δεν τις έχουμε διαβάσει ακόμα…

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 02, 2016