Αλλόκοτα πράγματα

Όλοι ξέρουμε, ότι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ δεξιάς και αριστεράς είναι οι θέσεις τους για την ιδιωτική περιουσία. Η δεξιά μας λέει, ότι πρέπει να υπάρχει, ενώ η αριστερά την θεωρεί κακό. Τι γίνεται στις παράξενες μέρες που διανύουμε; Η αριστερά (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «Δεν πληρώνω» κ.λ.π.) υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια την ιδιωτική περιουσία στα Ειρηνοδικεία, ενώ η δεξιά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.α.) έχουν φαγωθεί, να μας αφήσουν άκληρους μια ώρα αρχύτερα!!!!!!!!!!! Διαμαρτύρονται για την αδράνεια της αστυνομίας στην ακύρωση των πλειστηριασμών!!!!!!!!

Η αντίφαση αυτή μάλιστα δεν υφίσταται μόνο σε πρακτικό επίπεδο· προηγήθηκε άρον άρον και η «ιδεολογική» μεταστροφή της δεξιάς, που εκφράστηκε κυρίως από την δημοσιογραφική αλητεία του ΣΚΑΪ (Παπαδημητρίου, Πορτοσάλτε κ.λ.π.). «Είναι δυνατόν στην Γερμανία να υπάρχει μόνο 20% ιδιοκατοίκηση και στην Ελλάδα να φτάνει το 80%;» διερωτώντο οι «έγκριτοι» δημοσιογράφοι;

Τόσο μεγάλο κακό είναι λοιπόν η λαϊκή ιδιοκτησία για την «ελεύθερη οικονομία». Ξεσκεπάστηκαν εντελώς τα καθίκια, αλλά ο πεσιμισμός και η μοιρολατρία του λαού αφήνουν τους ξετσίπωτους να μας «διδάσκουν» κιόλας από καθέδρας. Τα (πραγματικά) αφεντικά τους, οι Γερμανοί, μας γκρέμισαν και μας έκαψαν τα σπίτια και μέχρι σήμερα αρνούνται να πληρώσουν, αλλά τώρα που φτιάξαμε καινούργια και καλύτερα, θέλουν να μας τα πάρουν με τις ευλογίες και τις άοκνες προσπάθειες των ντόπιων λακέδων τους.

Ποιος όμως δίνει τόση δύναμη στους λακέδες; Εμείς. Εδώ είναι η μεγαλύτερη αντίφαση, που βγάζει από τα ρούχα του κάθε έλλογο όν. Ποια βλακεία δεν έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια; Δώσαμε και δεύτερη ευκαιρία στους ψευταράδες του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα ετοιμαζόμαστε να ξαναφέρουμε, εκείνους που διώξαμε αγανακτισμένοι από την αναισθησία και την παλιανθρωπιά τους!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το χειρότερο από όλα είναι, ότι έστω και με μισόλογα (αλλά και πεντακάθαρα πολλές φορές) μας λένε από πριν τι θα κάνουν, αλλά εμείς δεν θέλουμε να ακούσουμε, ότι δεν μας αρέσει.

Θα θυμόνται οι αναγνώστες τον πανίβλακα μέσο Ελληνα ψηφοφόρο, αγανακτισμένο με τον Σαμαρά, να λέει για τον ανερχόμενο τότε Τσίπρα, ότι «και το 10% από όσα λέει να κάνει, καλά είναι». Και ηλίθιος, αλλά και πονηρός και ανήθικος, αφού αποδέχεται ο πρωθυπουργός του να είναι κατά 90% ψεύτης. Ολοι νόμιζαν, ότι το 10% που θα πραγματοποιούσε, θα ήταν αυτά που βόλευαν τον καθένα ατομικά. Να όμως που πραγματοποιήθηκαν μόνο αυτά που οι ηλίθιοι νόμιζαν, ότι τα λέει για το αριστερό ακροατήριο, αλλά δεν τα θα κάνει. Να θυμίσω μερικά; Πρώτον και κύριο τα ανοιχτά σύνορα. Ηταν έκπληξη; Δεν το έλεγε καθαρά πριν τις εκλογές; Το τζαμί στην Αθήνα· δεν το έλεγε; Τα κληρονομικά δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών· δεν το έλεγε; Η «καταπολέμηση» της ανεργίας με προσλήψεις στο δημόσιο, η επαναλειτουργία παρασιτικών οργανισμών (ΕΡΤ) η κατάργηση της αριστείας στα σχολεία και πολλά άλλα. Θα πει κανείς, δεν μας είπε για νέα μνημόνια, περικοπές αποδοχών, αυξήσεις φόρων. Αυτά την πρώτη φορά ήσαν μέσα στο 90% των «αποδεκτών ψεμάτων». Οσο για την δεύτερη φορά (που τον ξαναψήφισαν τα τούβλα) τα είχε ήδη κάνει πριν τις εκλογές!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Τώρα ο Κυριάκος κι ο Αδωνις μας λένε σχεδόν καθαρά, τι θα κάνουν και ετοιμαζόμαστε να τους ξαναψηφίσουμε… Μας λένε κατάμουτρα, ότι το βάρος θα το σηκώσουν οι μη έχοντες κι όμως οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν. Δίκαια δεν μας θεωρούν ζώα, που αναζητούν μόνα τους τον χασάπη; Τι κρύβει ο ευφημισμός «θα πληρώνουν οι πολλοί από λίγα κι όχι οι λίγοι πολλά»; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πυρηνικός φυσικός για να καταλάβει· αρκεί να μην είναι εντελώς ζώο. Αλλά κι αν ακόμα είναι τόσο ηλίθιος, το διευκρινίζουν: για τον φόρο εισοδήματος ένας συντελεστής για όλα τα εισοδήματα. Δηλαδή ο μόνος φόρος στο οποίο μέχρι σήμερα ψιλοτηρείται η Συνταγματική επιταγή για αναλογικότητα των φορολογικών βαρών, θα σταματήσει να έχει τον αναδιανεμητικό του χαρακτήρα και ο φτωχός θα καλείται (και σε αυτόν) να βαρύνεται, όσο και ο πλούσιος και μάλιστα πολύ περισσότερο, γιατί οι εταιρείες φορολογούνται βάσει εσόδων – εξόδων και (τι σύμπτωση;) οι μεγάλες έχουν ζημιά τις περισσότερες φορές, αλλά τα στελέχη και οι μέτοχοι ζούν βασιλικά.

Για να το κάνω ακόμα πιο λιανά· οι μεγάλες εταιρείες ουσιαστικά απαλλάσσονται και η ελίτ (των φυσικών προσώπων) θα φορολογείται (για όσα δεν φοροαποφεύγει νομότυπα) με τον ίδιο συντελεστή με κάποιον, που βγάζει 2.000 ευρώ τον χρόνο. Αυτό είναι το «λίγα από πολλούς». Για κάποιον που βγάζει 200.000 (και πιθανόν έχει φοροαποφύγει νομότυπα άλλα τόσα μέσω εξωχώριων, θυγατρικών κ.λ.π.) το να πληρώσει 30.000 φόρο εισοδήματος είναι πράγματι λίγα. Για κάποιον που βγάζει 2.000 το να δώσει 300 ευρώ μόνο για φόρο εισοδήματος, του κλέβεις ακόμα και το φαγητό.

Να σημειώσουμε δύο πράγματα. Πρώτον· ακόμα και σε πολύ καλύτερες εποχές και με δεξιές κυβερνήσεις (Καραμανλής πρεσβύτερος) υπήρχαν 4 και 5 συντελεστές στον φόρο εισοδήματος με τα υψηλότερα κλιμάκια στο 45%, όχι 10-15% που λέει ο Κυριάκος. Δεύτερον· ο φόρος εισοδήματος είναι το μόνο χαράτσι που πλήρωναν (και) αναλογικά περισσότερα οι πλούσιοι. Σε ένα σωρό άλλα ο πλουσιότερος και ο φτωχότερος πληρώνουν ακριβώς τα ίδια (ΦΠΑ, άλλοι έμμεσοι φόροι και τέλη, παράβολα, τέλη κυκλοφορίας, διόδια κ.λ.π.) ενώ σε μερικούς φόρους υπάρχει κάποια διαφοροποίηση (όπως ο πρόσθετος φόρος μεγάλης ακίνητης περιουσίας –που ο Κυριάκος θα τον καταργήσει) αλλά πόρρω απέχουν από την διατύπωση του Συντάγματος «…καθένας επιβαρύνεται ανάλογα με τις δυνατότητες του…» και μάλιστα αν υπολογισθούν όλα τα χαράτσια αθροιστικά προκύπτει ακριβώς το αντίθετο· ο φτωχός επιβαρύνεται με πολύ περισσότερα από τον πλούσιο.

Η διαστροφή αυτή στην πράξη είναι πολύ μεγαλύτερη απ ότι περιγράφω παραπάνω. Π.χ. σε ένα νομικό καθεστώς, που θέλουν, δεν θέλουν, όλοι οι επαγγελματίες παρανομούν (για να μην πω όλοι οι πολίτες) τα δικαστήρια επιβάλλουν καθημερινά ποινές εξαγοράσιμες με την ίδια ακριβώς τιμή για τον πλουσιότερο και τον φτωχότερο. Δηλαδή τον πλούσιο τον συμφέρει να παρανομεί (εφόσον αποκομίζει κέρδη) ενώ για τον πολύ φτωχό η αναπόφευκτη πολλές φορές παρανομία θα πληρωθεί πανάκριβα και εδώ που φτάσαμε εξοντωτικά.

Αλλά κι αυτά δεν τους φτάνουνε και βγάλανε τον νέο ευφημισμό: «Να δώσουμε κίνητρο στις επενδύσεις. Να συνδεθεί ο φορολογικός συντελεστής με το ύψος της επένδυσης»!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πόσο πιο καθαρά να πουν, ότι είναι εργολάβοι του διεθνούς ληστρικού κεφαλαίου; Δεν τους φτάνει καν ο ίδιος συντελεστής για όλους, όπως έλεγαν μέχρι χτές. Με λίγα λόγια ξεπέρασαν και αυτό που περιγράφω παραπάνω!!!!!!!!!!!!!!! Αυτός που θα βγάζει 200.000 θα έχει μικρότερο συντελεστή από αυτόν που βγάζει 2.000 γιατί θα έχει επενδύσει περισσότερα και αυτός που θα βγάζει 200.000.000 ακόμα μικρότερο συντελεστή!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Βέβαια για να πω και του στραβού το δίκιο, το να γίνει η Ελλάδα φορολογικός παράδεισος (μόνο για τους ξένους «επενδυτές» και τους ντόπιους μεγαλοκεφαλαιούχους και κάθε λογής πραιτοριανούς) δεν είναι παλαβή ιδέα με αυτό το επίπεδο πολιτικοκοινωνικής συνειδητοποίησης που έχουμε. Δεν θα είχαμε καμία ανάγκη τα ληστρικά αυτά κεφάλαια και τα ντόπια τσιράκια τους, αν δεν ήμασταν κουτοπόνηροι και φυγόπονοι. Το μόνο σταθερό και ανεξάντλητο κεφάλαιο είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ εργασία. Εχοντας μάλιστα και κάποιες σίγουρες πηγές για το απολύτως αναγκαίο συνάλλαγμα και εύκολα κέρδη, όπως ο τουρισμός και η ναυτιλία, θα καταφέρναμε να επανακάμψουμε, έστω και πολύ δύσκολα, με μεγάλους αγώνες και θυσίες. Χρειάζεται όμως πραγματικός πατριωτισμός, που σε πρώτη φάση θα εκφραστεί από την επίπονη και ουσιώδη εργασία.

Δυστυχώς τόσα χρόνια κρίσης δεν κατάφεραν, να μας βγάλουν από την παρακμή. Το βόλεμα, η λούφα και ο εύκολος πλουτισμός εξακολουθούν να είναι τα ιδανικά μας. Αντί να δούμε την αλήθεια κατάματα, στρουθοκαμηλίζουμε, επιρρίπτοντας αποκλειστικά την ευθύνη στους εξουσιαστές, στα λαμόγια και στο μεγάλο κεφάλαιο. Εμείς που ψηφίζουμε τους εξουσιαστές και τα λαμόγια δεν έχουμε καμία ευθύνη; Ακούμε κάθε σειρήνα, που υπόσχεται εύκολες και μαγικές λύσεις και δεν προσπαθούμε καν, να αποκρυπτογραφήσουμε, όσα ήδη προεκλογικά μας αποκαλύπτουν.

Μήπως τάχα ο Κυριάκος θα μειώσει και θα εξορθολογήσει το υδροκέφαλο κράτος; Ηδη έχει «δεσμευτεί», ότι δεν θα διώξει δημόσιους υπάλληλους και η μείωση προφανώς θα προέλθει με λιγότερες προσλήψεις από τις συνταξιοδοτήσεις.

Όμως ο τρόπος που δήθεν μειώνουν το κράτος είναι η εκχώρηση εργασιών στον ιδιωτικό κρατικοδίαιτο παρασιτικό τομέα. Από καθαρισμούς, τεχνικές εργασίες, ιδιωτικές ψευτοαστυνομίες, κοινωνικές υπηρεσίες (ΜΚΟ) μέχρι και καθαρά γραφειοκρατικό έργο, όπως το κτηματολόγιο, νομοπαρασκευαστικές εργασίες, λογισμικό, δημόσιες σχέσεις κ.λ.π.. Επίσης υπάρχει μετάθεση όγκου εργασίας από τις δημόσιες υπηρεσίες στους διαμεσολαβητές –νταβατζήδες (δικηγόρους, φοροτεχνικούς, τεχνικούς συμβούλους κ.λ.π.) που φυσικά επιβαρύνει κι άλλο τα κορόιδα.

Με λίγα λόγια ο «μικρός και λειτουργικός» δημόσιος τομέας, που δήθεν ευαγγελίζονται, είναι παραμύθια της χαλιμάς· άλλαξε ο Μανωλιός –έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Και ούτε βέβαια πρόκειται να περιορίσουν δραστικά τις προσλήψεις, γιατί οι πελατειακές σχέσεις είναι η μόνη «πολιτική» που γνωρίζουν. Απλά δημιουργούνται δημόσιοι υπάλληλοι «πολλών ταχυτήτων»· τα στελέχη, οι μόνιμοι, οι περιορισμένου χρόνου, οι υπάλληλοι των εργολάβων του δημοσίου κ.λ.π..

Αλλά κι αν ακόμα υπό την πίεση των «θεσμών» κάνουν απολύσεις και σταματήσουν τις προσλήψεις, πάλι δεν θα προκύψει όφελος, αλλά ζημία, γιατί οι δημόσιες υπηρεσίες ουσιαστικά θα πάψουν να λειτουργούν εντελώς. Πρώτα πρέπει να καταργηθεί το αίτιο, δηλαδή οι περιττές γραφειοκρατικές διαδικασίες και άρα οι περιττές θέσεις και μετά να αλλάξουν αντικείμενο εργασίας όσοι περισσεύουν. Όχι να απολυθούν, ούτε να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα. Για να γίνουν αυτά πρέπει να αλλάξει το σύνολο της οικονομικής και διοικητικής νομοθεσίας, έργο κολοσσιαίο, το οποίο κανείς δεν έχει ξεκινήσει καν.

Ο Σαμαράς πρώτα με την «πολιτική άνοιξη» και μετά με την ΝΔ διεκδικούσε την πρωθυπουργία από το 1993 και έφτασε το 2011 να μας υποσχεθεί, ότι ΘΑ έφτιαχνε φορολογική νομοθεσία των 100 σελίδων σε 2-3 μήνες. Πέρασαν 6 μήνες, έγινε πρωθυπουργός, ξέγινε πρωθυπουργός, περάσανε τα χρόνια, ακόμα περιμένουμε. Ο Κυριάκος ούτε καν υπόσχεται τέτοια πράγματα… Πως θα «συρρικνώσει» την δημόσια διοίκηση, χωρίς την ανάλογη νομοθεσία, που θα καθιστά περιττές τις άχρηστες οργανικές θέσεις; Σιγά μην τον απασχολούν τέτοια πράγματα. Ετσι κι αλλιώς την νομοθεσία θα την παίρνει έτοιμη και μεταφρασμένη από τους «θεσμούς».


Το πρόβλημα μας δεν είναι ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, ο Μητσοτάκης. Ούτε αυτοί, ούτε κανείς άλλος θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις αλλόκοτες απαιτήσεις της Ελληνικής κοινωνίας, που δεν λέει να συνέλθει από την αφασία και την καταναλωτική παραζάλη, που προηγήθηκαν της κρίσης. Ζητάμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Και να μην τα σπάσουμε με τους «δανειστές» και τους «εταίρους» και να μην υποστούμε τις συνέπειες της υποταγής!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ακόμα αναζητάμε τους «ιδανικούς διαπραγματευτές» που θα ξεγελάσουν τους κουτόφραγκους… Δεν θέλουμε την έντιμη φτώχεια, γι αυτό θα καταλήξουμε στην ατιμασμένη ένδεια.

Κι όμως η λύση είναι τόσο απλή. Δουλειά και δεν έχουμε ανάγκη κανέναν κερατά και τα κεφάλαια του. Η πραγματική δουλειά είναι ένα συναρπαστικό παιχνίδι χωρίς τέλος. Καμία σχέση με την ψυχοφθόρα γραφειοκρατία, όπου όλοι που αναζήτησαν σε αυτήν την λούφα και το βόλεμα, βλαστημάνε όλη την ημέρα την τύχη τους και αναζητάνε εναγωνίως έστω και μία μικρή απόδραση. Μάθανε από πολύ μικρή ηλικία, ότι η χαρά βρίσκεται στα ταξίδια, τις διακοπές, τις γιορτές και τα πανηγύρια, στις πολυτέλειες και τις σπατάλες. Και πάλι όμως, δεν μου φαίνονται να διασκεδάζουν. Μπορεί να χαχανίζουν, αλλά τα μάτια τους άλλα δείχνουν. Απλά ξεδίνουν· δεν χαίρονται.

Τι αξία έχει μια ζωή, που διαρκώς έχεις ανάγκη να ξεδώσεις από αυτά που σε πνίγουν; Απορώ πως είναι δυνατόν, τόσοι άνθρωποι, μορφωμένοι, ισορροπημένοι (έτσι φαίνονται τουλάχιστον) να έχουν εγκλωβιστεί σε αυτήν την μιζέρια και να μην θέλουν να ξεφύγουν. Το σύνδρομο του φυλακισμένου (που τρομάζει έξω από την φυλακή) έχει καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.


Τώρα, έστω υπό την πίεση των καταστάσεων, έχουμε όλοι την ευκαιρία να ζήσουμε την χαρά που δίνει η δημιουργικότητα, η ολιγάρκεια, η κοινωνική και εθνική προσφορά.

Εδώ που φτάσαμε και μέχρι να ξεπεράσουμε την κρίση, η ολιγάρκεια και η εργατικότητα είναι η μόνη εθνική διέξοδος. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά μου με όλα τα «αντιμνημονιακά» κόμματα και ομάδες, που λένε λίγο πολύ, ότι αρκεί να τα σπάσουμε με τους ψευτοδανεισές -νταβατζήδες. Αυτό αναμφισβήτητα πρέπει να το κάνουμε, αλλά δεν θα ακολουθήσει ευημερία και ειρήνη. Ακολουθούν αγώνες μεγάλοι, που δεν αποκλείεται να κλιμακωθούν ακόμα και σε πραγματικό πόλεμο. Κανένας από τους μεγάλους δεν θέλει να δεί μία Ελλάδα ανεξάρτητη· θα γίνουμε το «κακό» παράδειγμα και για τους άλλους…

Όμως ο δρόμος της περιπέτειας έξω από το μαντρί είναι μονόδρομος. Εχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην επικίνδυνη ατραπό και τον σίγουρο όλεθρο. Εγώ ψηφίζω το πρώτο. Μας καταβάλουν σιγά σιγά, για να μην αντιδράσουμε. Όταν πιά θα είμαστε τελείως αδύναμοι, χωρίς όπλα, χωρίς εφόδια, χωρίς καθόλου κουράγιο και σωματικές δυνάμεις και κυρίως διχασμένοι, θα έλθει και η ώρα της εθνικής συρρίκνωσης. Ηδη βάζουνε τα σύνορα τους στους εθνικιστικούς τους χάρτες όλοι οι γείτονες· ακόμα και οι Αλβανοί, ακόμα και οι Σκοπιανοί.

Το χειρότερο δεν είναι, ότι θα χάσουμε τα βόρεια και ανατολικά εδάφη, αλλά ο κίνδυνος να τα χάσουμε, χωρίς να ρίξουμε ντουφεκιά… Αν δεν κάνουμε το μικρό (τις ταπεινές και χειρονακτικές εργασίες) θα κάνουμε το μεγάλο; Αν δεν αγωνιζόμαστε για το σπίτι μας, το χωράφι μας, θα θυσιάσουμε την ζωή μας για κάποια σύνορα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά; Αν αδιαφορούμε για το σπίτι, το χωράφι του γείτονα, που χάνεται σε πλειστηριασμό, θα πάμε να πολεμήσουμε για το σπίτι του Θρακιώτη, του Ηπειρώτη, του Ροδίτη;


Ούτε εγώ τις θέλω τις περιπέτειες και τον πόλεμο. Σκέφτομαι όμως δύο πράγματα. Πρώτον· αν είναι αναπόφευκτος, καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι. Δεύτερον· η μόνη ελπίδα να τον αποφύγουμε, είναι να δούνε όλοι, ότι είμαστε προετοιμασμένοι. [Και αυτό φυσικά δεν θα το δουν με χαζοπαρελάσεις και ψευτοασκήσεις – οι Τούρκοι εξασφαλίζουν καινούργια μαχητικά πέμπτης γενιάς, με όσα λεφτά θα «αναβάθμιζε» ο Καμένος αναγνωριστικά 50ετίας.] Ας ξεχάσουμε λοιπόν για αρκετά χρόνια ακόμα αυτά που ξέραμε. Μακάρι να ξανααλλάξουν κάποτε τα πράγματα και αν το νομίζει σωστό η κοινωνία, ας επιστρέψει (τότε) στην ευδαίμονα αφασία.

Δεν θέλω να μαυρίσω περισσότερο την ψυχή των αναγνωστών, αλλά ακόμα κι αν μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον κανονικό πόλεμο, υπάρχουν κι άλλοι πόλεμοι εξίσου επικίνδυνοι για την επιβίωση μας. Ο κυριότερος είναι η δραματική υποχώρηση των φυσικών πόρων και της γονιμότητας των εδαφών. Αυτό δεν αφορά μόνο τους αγρότες και τους φυσιολάτρες.

Πείνα (σε παγκόσμιο επίπεδο) θα έπεφτε ακόμα κι αν δεν υπήρχε αυτό το πρόβλημα, λόγω του διαρκώς αυξανόμενου υπερπληθυσμού. Ηδη βρισκόμαστε στα όρια της επάρκειας παραγωγής τροφίμων, η οποία όμως στηρίζεται σε καταστροφικές για την φύση μεθόδους παραγωγής.

Είτε περαιτέρω υποχώρηση της γονιμότητας και των φυσικών πόρων, είτε η περαιτέρω αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού αρκούν για να φέρουν την καταστροφή και την αποδόμηση των οικονομιών και των κοινωνιών. Και τα δύο μαζί είναι σαν να πέσει αστεροειδής στην Γή. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν θα ξεμπερδέψουμε σε μερικά λεπτά, ή μερικές ώρες. Το τέλος για την συντριπτική πλειοψηφεία των ανθρώπων θα είναι αργό και βασανιστικό.

Εννοείται, ότι οι πρώτοι που θα μπουν στην δίνη του μαρτυρίου είναι οι πιο αδύναμοι και οι πιο αδύναμες χώρες θα διαλυθούν πρώτες.

Αλλά, ας πάρουμε ένα πιο αισιόδοξο σενάριο. Ότι η ανθρωπότητα θα κλυδωνιστεί, θα υποφέρει, αλλά θα συνειδητοποιήσει τα λάθη της και θα περάσει τις συμπληγάδες. Κι εγώ πιστεύω, ότι αν μεταμεληθούμε για τα λάθη μας, η Θεία Πρόνοια θα δώσει παράταση.

Βέβαια η Ελλάδα είναι πολύ μικρό μέγεθος για να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, αλλά ελπίζοντας στο αισιόδοξο σενάριο, πρέπει ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ να αντιμετωπίσουμε αυτά τα φαινόμενα στον δικό μας τόπο και ταυτόχρονα να αναπτύξουμε οικονομία με πολύ μεγάλο βαθμό αυτάρκειας και απόλυτης αυτάρκειας σε τρόφιμα και ενέργεια. Ο τουρισμός, που κοντεύει να γίνει ο αποκλειστικός τομέας για την οικονομία μας είναι τομέας μηδενικής αυτάρκειας και τομέας εξαιρετικά ευάλωτος στις καταστάσεις παγκόσμιας αναταραχής, που θα επέλθουν. Προσωρινά βέβαια μπορεί να μας δώσει λύση στο καυτό ζήτημα του συναλλάγματος.

Για να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά, αυτονόητα δεν περισσεύει ούτε ευρώ για τους τοκογλύφους, ούτε ένας Ελληνας θυσία στον βωμό των κερδοσκόπων. Αλλά δεν περισσεύει επίσης ούτε ένα ευρώ για την καλοπέραση και τις σπατάλες της κακομαθημένης «μεσαίας τάξης».


Παρά το ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει, δυστυχώς θα ήταν πολύ χειρότερα, αν γινόταν άμεσα. Μπορούμε να τους καταλογίσουμε τα πάντα (και το κάνουμε). Πρέπει όμως να τους αναγνωρίσουμε ένα πράγμα. Προσπαθούν να μην εφαρμόζουν αυτά που ψηφίζουν. Αυτό αποδεικνύει και η μέχρι ώρας ανοχή της αστυνομίας προς τους ακτιβιστές στους πλειστηριασμούς. [Οι «άλλοι» έχουν σκυλιάσει: «που είναι το κράτος;» Αυτό που τους ενοχλεί δεν είναι τα μνημόνια, που και οι ίδιοι ψηφίζουν, αλλά η πλημμελής εφαρμογή τους…] Το πράγμα όμως δεν μπορεί να τραιναριστεί για πολύ ακόμη. Ηδη έχουν βρεί την λύση με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.

Το μεγάλο δράμα είναι, ότι μετά από τόσα χρόνια κρίσης δεν υπάρχει στον πολιτικό ορίζοντα έστω μία σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Όλα τα κόμματα και οι πολιτικές ομάδες, που βαυκαλίζονται με την ρήξη, πουλάνε παραμύθια για μία σχεδόν ανώδυνη πορεία και ο κόσμος φοβάται ακόμα περισσότερο από αυτήν την ανεύθυνη ρητορική και στρέφεται σε πιο «σίγουρες και δοκιμασμένες λύσεις»...

Το κουβάρι της ιστορίας τυλίγεται επικίνδυνα πλέον γύρω από τον λαιμό της Ελλάδας. Ατολμοι κι ανεύθυνοι πολίτες, καιροσκόποι, εγωιστές, ανίκανοι, ιδεοληπτικοί και ανόητοι οι «ηγέτες» της «ρήξης», γλοιώδεις υποτακτικοί οι πολιτικοί της «Ευρωπαϊκής προοπτικής» και η ελίτ της κοινωνίας. Ο ιδανικός συνδυασμός για νέες εθνικές τραγωδίες.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 01, 2016