Κουρελόχαρτο για τους τούρκους η συνθήκη της Λωζάνης

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η Ελλάδα ελάχιστες φορές διαμαρτυρήθηκε για τις κατάφωρες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης, και όσες φορές το έπραξε δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα ως προς την συμμόρφωση της Τουρκίας και υποχρέωσή της να αποφύγει του λοιπού τις παραβιάσεις.

Ίσως, επειδή όσα συνέβαιναν, αφορούσαν τους Έλληνες που παρέμειναν στην Τουρκία και οι οποίοι δεν ήσαν ψηφοφόροι των εν Ελλάδι κομμάτων, οπότε και αυτά δεν είχαν λόγο να ενδιαφερθούν. Παραθέτω, λίγα μόνον από τα τραγικά που υπέστησαν οι Έλληνες, λόγω των τουρκικών αυθαιρεσιών.

Στις 24 Ιουλίου 1923 αντικαταστάθηκε με την Συνθήκη της Λωζάνης, η Συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920), που μας απέδιδε την Ανατολική Θράκη (μέχρι τη γραμμή Μετρών, 35 χλμ. από την ΚΠολη), τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο, τη Σμύρνη και την γύρω από αυτήν ενδοχώρα, και η οποία Συνθήκη ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Αμέσως με την υπογραφή, η Τουρκία άρχισε τις παρασπονδίες.

Τον ίδιο χρόνο, κατά τον έλεγχο που είχε γίνει για να καταγραφούν όσοι θα παρέμεναν στην Τουρκία (ΚΠολη, Ίμβο, Τένεδο), όσοι από τους ομογενείς δεν βρέθηκαν στα σπίτια τους την ημέρα του ελέγχου, χαρακτηρίστηκαν σαν "φυγάδες", εξέπεσαν της υπηκοότητας, και δεν τους επετράπη η επάνοδος στη χώρα. Οι περιουσίες τους πέρασαν στο τουρκικό δημόσιο.

Το 1925, διακόπτουν τη λειτουργία του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου, ενώ η πολύτιμη βιβλιοθήκη του με σπάνια χειρόγραφα, δημεύονται. Απαγορεύεται επίσης η λειτουργία του Ζάππειου παρθεναγωγείου, επειδή περιείχε αγάλματα της ελληνικής μυθολογίας στους χώρους του. Επιβάλλεται φόρος "επί της παιδείας" στους ομογενείς, ενώ υπερδιπλασιάζονται οι μισθοί των Τούρκων δασκάλων των μειονοτικών σχολείων, τα οποία συντηρούνται αποκλειστικά με δαπάνες της ομογένειας.

Τον ίδιο χρόνο, κατά την εορτή των Τριών Ιεραρχών, μετά τη λειτουργία, η Αστυνομία εισβάλλει στο Πατριαρχείο, συλλαμβάνει τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον ΣΤ', και τον υποχρεώνει σε παραίτηση. Καταρτίζεται ο νέος Αστικός Κώδικας, που απαγορεύει στα μειονοτικά ιδρύματα, να αποκτήσουν καινούργια ακίνητη περιουσία, είτε με αγορά, είτε με τη μορφή της δωρεάς ή διαθήκης.

Και το κυριότερο: Καταργείται το καθεστώς αυτονομίας των νησιών Ίμβρου και Τενέδου. Πολλοί Έλληνες εγκαταλείπουν τα νησιά, οι δε εναπομείναντες εξεδιώχθησαν βιαίως το 1964. Παρέμειναν μετρημένοι στα δάχτυλα. Και ενώ συμβαίνουν αυτά, το 1930 υπογράφεται Σύμφωνο Φιλίας και μη επιθέσεως (γνωστό σαν σύμφωνο Βενιζέλου-Ατατούρκ) και μετ’ ολίγον κατατίθεται και η πρόταση του Ελ. Βενιζέλου για να τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης ο Μουσταφά Κεμάλ.

Το 1932 απαγορεύθηκε στους αλλοδαπούς να ασκήσουν 30 επαγγέλματα (τα οποία ασκούσαν κυρίως οι Έλληνες) και το υποτιθέμενο ανεξίθρησκο κράτος απαγόρευσε στους χριστιανούς κληρικούς να φορούν, εκτός των εκκλησιών, τα ράσα τους (πλην του Πατριάρχη).

Και αρχίζει συστηματικά η καταπάτηση των ελληνικών περιουσιών. Εκδίδεται ο νόμος για τα βακούφια. Το Πατριαρχείο απογυμνώνεται από τα δικαιώματά του στον έλεγχο, η δε διαχείριση των εκκλησιαστικών επιτροπών ανατέθηκε σε διορισμένο από τις τουρκικές αρχές διοικητή. Εδώ στην Ελλάδα όμως, οι τουρκόψυχοι της Θράκης απαιτούν -και καταγγέλλουν την Ελλάδα σε διεθνή φόρα- τα βακούφια να διοικούνται από εκλεγμένους, δηλαδή ανθρώπους του τουρκικού Προξενείου.
Αυτά είναι ελάχιστα από όσα συνέβησαν προπολεμικά. Επειδή κατά την περίοδο του πολέμου και λίγο μετά από αυτόν υπήρξαν τραγικές καταστάσεις, που αφορούσαν πλέον και την ζωή των Ελλήνων. Κάποια άλλη φορά, θα αναφερθώ σ’ αυτά. Θέλω μόνο να πως προς όλους τους ρομαντικούς, αλλά και στους αφελείς ή και πεμπτοφαλαγγίτες, ότι τα Σύμφωνα Φιλίας, ή Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης είναι κουρελόχαρτα για τους Τούρκους. Και όχι μόνον για τον Ερντογάν.

Μακεδών
Πηγή Voria

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 03, 2016