Βρώμικο ιδεολογικό και πολιτικό παιχνίδι... πάνω στο πτώμα ενός μικρού παιδιού

Όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους εν καιρώ ειρήνης, αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Από την έννοια αυτή η απώλεια ενός 15χρονου παιδιού, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, είναι από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα και οι συγγενείς τους, οκτώ χρόνια μετά, έχουν τη συμπάθεια του κόσμου.

Ο πατέρας του πέθανε πριν από λίγες ημέρες, η μάνα του ζει με το αίσθημα της τρομερής απώλειας, οι δολοφόνοι πληρώνουν το τίμημα της απερισκεψίας τους και η Ελλάδα, μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα έχει αλλάξει δραματικά. Δυστυχώς προς το χειρότερο και δυστυχώς στην πλάτη αυτού του παιδιού που βρέθηκε την λάθος ώρα, στη λάθος στιγμή κι έκανε το πιο μεγάλο λάθος που του κόστισε τη ζωή.

Στο πτώμα ενός μικρού παιδιού στήθηκε τότε και συνεχίζεται και σήμερα ένα πολύ βρώμικο ιδεολογικό και πολιτικό παιχνίδι. Αυτοί που ήθελαν οπωσδήποτε νεκρό, τον βρήκαν στο πρόσωπο του Αλέξη κι έκτοτε έφτιαξαν ένα μύθο πάνω στον οποίο πορεύονται για να καίνε την Αθήνα. Δεν μας έφτανε τη 17η Νοεμβρίου δημιουργήσαμε και ακόμη μια επέτειο βίας και καταστροφής.

Μόλις προχθές βρέθηκαν 150 μολότοφ στα Εξάρχεια έτοιμες να χρησιμοποιηθούν. Προφανώς υπάρχουν και εκατοντάδες άλλες που θα βγουν σήμερα στους δρόμους, στα χέρια μικρών παιδιών, ακόμη και 12χρονων που όταν σκοτώθηκε ο Γρηγορόπουλος κατουρούσαν ακόμη τις πάνες τους. Αλλά και στα χέρια αλλοδαπών που δεν μπορούν καν να προφέρουν το όνομα του παιδιού που σκοτώθηκε στις 6 Δεκεμβρίου του 2008.

Όπως όλοι θυμόμαστε εκείνες οι ημέρες σημάδεψαν με τον πιο τραγικό τρόπο τη σύγχρονη ελληνική ιστορία κι έβαλαν τις βάσεις για να είναι η Ελλάδα στη σημερινή άθλια κατάσταση. Αποτέλεσαν δε και το πρόπλασμα για να υπάρξουν κι άλλοι νεκροί. Αυτοί της Μαρφίν, ο Φύσσας, οι χρυσαγίτες στη Νέα Ιωνία, όλοι τους συνδέονται με μια λεπτή κόκκινη γραμμή με τον Αλέξη, όλοι τους θύματα ενός μίσους που δε λέει να φύγει από την εποχή του εμφυλίου πολέμου.

Μια χώρα που εν έτει 2016 βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού υπό το φόβο επεισοδίων στο όνομα ενός δολοφονημένου παιδιού, ασφαλώς δεν έχει μεγάλη τύχη για να προκόψει. Και γι’ αυτό φταίμε όλοι μας, όχι μόνο το πολιτικό σύστημα.

Κάνοντας έναν απολογισμό εκείνης της εποχής και των 8 ετών που ακολούθησαν πολλά μπορούν να ειπωθούν. Ότι οι καταστροφές και λεηλασίες εκείνου του «καυτού» Δεκέμβρη ήταν το εφαλτήριο για να γιγαντωθεί ο λαϊκισμός αυτών που σήμερα κυβερνούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι μόνιμοι καταληψίες εκμεταλλεύτηκαν εκείνα τα γεγονότα και σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, ανήλθαν στην εξουσία. Ένας Αλέξης με το θάνατό του έδωσε πάσα σε έναν άλλον Αλέξη για να γίνει η «βδέλλα» που πίνει το αίμα της Ελλάδας στο όνομα της αριστερής ιδεολογίας.

Όμως, βαρύτατες είναι οι ευθύνες και του κεντροδεξιού χώρου. Τόσο της κυβέρνησης Καραμανλή που άφησε το «κίνημα» να καταστρέψει την Αθήνα και άλλες πόλεις, όσο και του ευρύτερου ιδεολογικού χώρου του κόμματος των νοικοκυραίων που επέτρεψε να κυριαρχήσει η ιδεολογία του σκότους και της δήθεν επανάστασης με πρόσχημα το λαό.

Οκτώ χρόνια μετά αυτό που μένει, εκτός από το θάνατο ενός παιδιού που τελικά μόνον οι συγγενείς του τον θυμούνται για τους σωστούς λόγους, είναι ότι η Ελλάδα έγινε πολύ χειρότερη. Το 2008 αποτέλεσε κατά τη γνώμη μας ένα μεταίχμιο, μια ρωγμή στο χρόνο που σημαδεύει το μέλλον της πατρίδας. Έκτοτε ξεκίνησε μια κατρακύλα σε όλα τα επίπεδα που λες και η δολοφονία ήταν το κουμπί για να βγουν από το κουτί της Πανδώρας όλα τα δεινά.

Δυστυχώς, οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί το μέγεθος της ζημιάς που συνέβη στην πατρίδα με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και τα όσα συνέβησαν εκείνες τις ημέρες. Απορροφημένοι από τη βιοπάλη της καθημερινότητας δεν αντιλαμβάνονται την αξιακή καταστροφή που ξεκίνησε εδώ και δεκαετίες βεβαίως, αλλά που σφραγίστηκε με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008. Και θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να δει ο λαός πόσο κακό έγινε…

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 06, 2016