Ε όχι και «τι Matteo, τι Αλέξης». Ο Matteo παραιτήθηκε!

Του Γιάννη Σιδέρη

Ο Renzi, αρέσει δεν αρέσει η πολιτική του, θύμισε ότι στην πολιτική υπάρχουν αρχές που - πρέπει να - μας καθοδηγούν.

Έχασε το δημοψήφισμα, είχε - εκβιαστικά ίσως - δηλώσει ότι θα παραιτηθεί αν το χάσει, και όντως παραιτήθηκε (η παραμονή μερικών ημερών για την ψήφιση του προϋπολογισμού είναι τεχνικής υφής θέμα). Διέσωσε έτσι την τιμή της πολιτικής, και την προσωπική του αξιοπρέπεια. Αποτελεί παράδειγμα ότι δεν ευτελίζονται όλα για χάρτη της εξουσίας. Εκπέμπει μήνυμα ήθους και συνέπειας προς τον Ιταλικό λαό (ακόμη και προς τον ευρωπαϊκό), και η πράξη του λειτουργεί παιδαγωγικά.

«Του Αλέξη η εισήγηση επικυρώθηκε»

«Δεν είναι ευθύβολο» να συγκρίνουμε τη στάση του Renzi μετά το δημοψήφισμα με την αντίστοιχη του Αλέξη, μας λένε, ακόμη και κάποιοι σοβαροί συριζαίοι, σε μια λεκτική ακροβασία ανερυθρίαστης σοφιστείας.

Και αυτό γιατί στη μία περίπτωση (του Matteo) η κάλπη έβγαλε το αντίθετο της πρωθυπουργικής εισήγησης, άρα δικαίως παραιτήθηκε, ενώ στην άλλη (του Αλέξη) η εισήγηση (το «όχι») επικυρώθηκε!

Όντως ο Αλέξης εισηγήθηκε «όχι» και η κάλπη έβγαλε «όχι». Αλλά αυτό το όχι που το ανέμισε ως φλάμπουρο αντιμνημονιακού αγώνα το έκανε ράκος υποταγής. Το μετάλλαξε σε «ναι», υπογράφοντας ένα σκληρό μνημόνιο, το τρίτο.

Επιπροσθέτως ο λαός του όχι, επικύρωσε στις εκλογές του Σεπτέμβρη και το «ναι» μετά την 17ωρη διαπραγμάτευση και την υποταγή που επέδειξε ο Αλέξης κατά τη 17ωρη «διαπραγμάτευση», και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Ωστόσο, η λαϊκή κολυμβήθρα δεν απαλλάσσει την κυβερνητική ηγεσία αλλά και το σύνολο του κομματικού δυναμικού από την αισχύνη της ασυνέπειας και της συνθηκολόγησης.

Ας πούμε ότι ο λαός σαγηνευμένος από τις θεατρικές παραστάσεις αντίστασης των Βαρουφάκη – Τσίπρα, πιεσμένος από την οικονομική δυσπραγία, γοητευμένος από τις υποσχέσεις μιας «αντίστασης» που θα τον ξαναγύριζε στις εύφορες ημέρες της απροβλημάτιστης κατανάλωσης, ως μη γνωρίζων τι και πόσο δεσμευτικά είναι τα πλαίσια της δανειοδότησής μας, ακόμη στηρίζοντας την αρχική του επιλογή του Γενάρη του 15, ξαναψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, άρα του ξαναέδωσε την εντολή να κυβερνήσει σε μνημονιακά πλαίσια.

Αυτό κατά πόσο απαλλάσσει την ηγεσία, την Κοινοβουλευτική Ομάδα και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από την ηθική υποχρέωση αν όχι της παραίτησης, τουλάχιστον της δημόσιας μεταμέλειας και συγνώμης;

Παπανδρέου Σαμαράς

Επεξήγηση: Αναφερόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή αυτός κυβερνά. Το ίδιο - εν μέρει όμως - ισχύει και για τον Γιώργο Παπανδρέου με το «λεφτά υπάρχουν» και με τον Αντώνη Σαμαρά των Ζαππείων.

Το «απαλλακτικό» για τους δύο τελευταίους είναι ότι όταν κατανόησαν το αδιέξοδο της πολιτικής τους, αποδέχτηκαν τη νέα κατάσταση, προσαρμόστηκαν σε αυτή και προσπάθησαν με επιτυχία (οι πρώτος σε θεσμικό επίπεδο, θέσπισης της διαφάνειας, ο δεύτερος σε οικονομικό επίπεδο), ανταποκρίθηκαν στο νέο τοπίο, χωρίς να παραμυθιάζουν πλέον ότι ακολουθούν την διακηρυγμένη προεκλογική πολιτική τους, όπως εξακολουθεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, και θα το κάνει… «ως την παντοτινή νίκη των λαών»!

Εντάξει, είναι ίδιον της πολιτικής τα ψέματα. Από καταβολής οργανωμένης κοινωνίας οι λαϊκοί εκπρόσωποι υπόσχονταν περισσότερα αυτών που μπορούσαν να προσφέρουν. Ωστόσο, πρώτη φορά ένας κομματικός μηχανισμός, όχι μόνο καταπατά τις υποσχέσεις του (σύνηθες στην Ελλάδα), αλλά υπερασπίζεται χωρίς αιδώ,αυτά τα οποία μόλις πριν δύο χρόνια κατήγγειλε και για τα οποία έβριζε τους αντιπάλους του ως προδότες!

Πρώτη φορά ένας πρωθυπουργός παραδέχεται ότι είχε αυταπάτες και όχι μόνο δεν παραιτείται αλλά επιτίθεται σε όσους τις επισημαίνουν! Και από κοντά του ο κομματικός στρατός και πλείστοι - κάποιοι με το αζημίωτο - συνοδοιπόροι, συνηγορούν και συνηχούν τις κατηγορίες που εκπέμπει.

Το θέμα δεν μας αφορά τόσο στην πολιτική του διάσταση. Μας αφορά ως ζήτημα κοινωνικής ηθικής. Χωρίς διάθεση ηθικολογίας, επισημαίνουμε ότι μία από τις αξίες μας ως κοινωνία ήταν η συνέπεια λόγων και έργων εκάστου ενός μας. Ο ψεύτης παραδιδόταν στην κοινωνική καταισχύνη.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ

Έτσι είναι εύλογο το ερώτημα της στήλης: Εντάξει ο πρωθυπουργός ασκεί «υψηλή πολιτική» με απρόσωπα στοιχεία. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πως νιώθουν; Με τι «πρόσωπο», ιδιαίτερα στην επαρχία, όπου πολλοί γνωρίζονται μεταξύ τους, πλησιάζουν τους συμπολίτες τους και ισχυρίζονται τα εντελώς αντίθετα με αυτά που υποστήριζαν πριν δύο χρόνια, τέτοια εποχή;

Έτερο ερώτημα: Οι νέες ευειδείς και φιλόδοξες κυρίες που αναδείχτηκαν προσφάτως στο πολιτικό στερέωμα, η νέα υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου και η διευθύντρια του Πολιτικού Γραφείου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, Κατερίνα Νοτοπούλου, τι μήνυμα πολιτικής συνέπειας εκπέμπουν στη δοκιμαζόμενη γενιά τους, όταν κλείνουν τους λογαριασμούς τους στα social media, ώστε να μη βλέπουν οι συνομήλικοί τους ότι για χάρη της θέσης τους ποδοπατούν όσα έλεγαν; Αν δεν τα ποδοπάτησαν και ακολουθούν έναν αναγκαίο δρόμο, γιατί τα κρύβουν;

Το παρόν κείμενο ξεπερνάει την στενή πολιτική προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η διαπίστωση μιας αποκλίνουσας ηθικά συμπεριφοράς που με την τακτική του Μιθριδράτη έχει εμποτίσει και το λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται για την ασυνέπειά του, επειδή αποτυγχάνει η οικονομική πτυχή της κυβερνητικής του δράσης. Αν αυτή πήγαινε προς το καλύτερο, η πολιτική του ασυνέπεια ελάχιστους θα απασχολούσε. Ίσως μόνο τους επαγγελματίες αντιπάλους του...

Πηγή Liberal

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 13, 2016