Πανηγυρίζουν για το… «Plan B», του Σόϊμπλε!

Εμφανίζονται, κάποιοι περίπου να… «πανηγυρίζουν», γιατί πιστεύουν πως τα αποτελέσματα σε Αυστρία και Ιταλία … «ευνοούν» την κυβέρνηση Τσίπρα!

Φαίνεται πως κάποιοι μυαλό δεν βάζουν! Με τίποτε…

Μια παρατήρηση, λοιπόν, για τα ευρωπαϊκά αποτελέσματα του Σαββατοκύριακου: Το αποτέλεσμα της Ιταλίας (ΌΧΙ στο δημοψήφισμα και παραίτηση Ρέντζι) σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα της Αυστρίας (αποτυχία του Ακροδεξιού υποψηφίου), μάλλον ευνοούν το περιβόητο plan B του Σόϊμπλε!

Γιατί εκείνο που φερόταν να επιδιώκει ο Σόιμπλε εξ αρχής, είναι πως, αν δεν καταφέρει η Γερμανία να «τραβήξει» ολόκληρη την Ευρώπη στο «γερμανικό μοντέλο», τότε να φτιάξει μια «μικρότερη ευρωζώνη» γύρω από τη Γερμανία, και να μην πάρει την ευθύνη για τη διάσπαση της ευρωζώνης η ίδια η Γερμανία, ώστε να μπορεί να ηγεμονεύει στην υπόλοιπη Ευρώπη και μετά τη διάσπαση της ευρωζώνης!

Αυτό ήταν το περιβόητο plan B του Σόϊμπλε…

Η Ελλάδα – και η αναπόφευκτη έξοδός της από το ευρώ σε μια τέτοια περίπτωση - θα ήταν απλώς μια «παράπλευρη απώλεια» αυτής της στρατηγικής…

Με το ΟΧΙ στο ιταλικό δημοψήφισμα, πρώτον ο Σόϊμπλε ξεφορτώνεται τον ενοχλητικό Ρέντζι.

Που ήταν «κεντροαριστερός» μεν, όμως με διάθεση για φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις (έχει ήδη κάνει στα ασφαλιστικά και τα εργασιακά πολλά πράγματα που θα προκαλούσαν… λιποθυμία σε πολλούς, ακόμα και κεντροδεξιούς στην Ελλάδα)!

Κι έτσι ανοίγει ο δρόμος για να μπει η Ιταλία σε ένα δρόμο εκλογών που θα αναδείξουν τους οπαδούς της… λιρέττας!

Κι αν συμβεί αυτό στην Ιταλία, τότε το ευρώ θα διασπαστεί με ευθύνη των Ιταλών, όμως! Κι όχι των Γερμανών…

Και οι Ιταλοί θα υποστούν τις συνέπειες της «οικειοθελούς αποχώρησής» τους από το ευρώ, οι οποίες θα είναι οδυνηρές (αλλά πολύ λιγότερο οδυνηρές απ’ ό,τι θα σήμαινε για την Ελλάδα η αποχώρηση από το ευρώ).

Και όσα θα «πάθαινε» η Ιταλία σε μια τέτοια περίπτωση θα «συνέτιζαν» τις υπόλοιπες χώρες που θα σκέφτονταν να ακολουθήσουν το «παράδειγμά» της. (Ή αυτό τουλάχιστον πιστεύει ο Σόϊμπλε και όχι μόνον αυτός βέβαια. Και η μεγάλη πλειονότητα των συμπατριωτών του συμφωνούν σε αυτό…)

Τέλος, η Ελλάδα σε μια τέτοια κοσμογονική εξέλιξη (διάσπαση του ευρώ με ευθύνη της Ιταλίας) θα βρισκόταν πλέον οριστικά έξω από την ευρωζώνη!

Οπότε όσα συζητάμε σήμερα, θα ήταν χωρίς περιεχόμενο. Και όσα θα μας συνέβαιναν, σε μια τέτοια περίπτωση, πολύ-πολύ χειρότερα απ’ όσα φοβόμαστε τώρα…

Και τέλος, στο «σκληρό» (γερμανικό ευρώ) θα παρέμεναν η ίδια η Γερμανία, η Αυστρία, η Σλοβακία, η Ολλανδία, η Φινλανδία και οι Βαλτικές.

Δηλαδή το «σκληρό ευρώ» θα ήταν μεν «μικρότερο ευρώ», αλλά θα σηματοδοτούσε τη «μεγάλη Γερμανία»!

Διότι μια (νομισματική) ένωση Γερμανίας-Αυστρίας-Βαλτικών χωρών (τουλάχιστον), ουσιαστική «ολοκληρώνει» τη «μεγάλη Γερμανία»!

Και μαζί με Σλοβενία, Κροατία Ολλανδία και Φινλανδία δίνουν υπόσταση και στο προαιώνιο όνειρο της MittleEuropa δηλαδή της «Μεσευρώπης»!

Που αποτέλεσε το «απωθημένο» όνειρο του Γκούσταβ Στρέσσεμαν, αλλά και το διακηρυγμένο στόχο του Χίτλερ. (Και μπορεί ο Χίλτερ να εξορίστηκε… στο «πυρ το εξώτερον», αλλά ο Στρέσσεμαν είχε πάρει και… Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης! Μη ξεχνιόμαστε…).

Έτσι λοιπόν, ο Σόϊμπλε που θεωρείται ο «πατέρας» της Γερμανικής Ένωσης, θα μπορούσε να ολοκληρώσει τη σταδιοδρομία του ως ο πατέρας της «μεγάλης Γερμανίας», που θα πραγματοποιηθεί όμως, «ειρηνικά» και με «οικονομικούς όρους» αυτή τη φορά.

Ε λοιπόν, η προώθηση της ουσιαστικότερης ένωσης Γερμανίας-Αυστρίας, δεν θα ήταν εύκολη, αν έβγαινε Πρόεδρος στην Αυστρία ένας ακροδεξιός!

Θα άρχιζε να θυμίζει το Αnschluss (ή Anschlub) του 1938. Αλλά αυτό θα ήταν «ανεπίτρεπτο». Διότι, για να επιτύχει το Plan Β πρέπει να κρατούνται τα προσχήματα, κι όχι να ανασύρονται μνήμες του 1938…

Έτσι, η αποτυχία του ακροδεξιού στην Αυστρία, διευκολύνει να προχωρήσουν τα σχέδια για ουσιαστική ένωση της Αυστρίας με τη Γερμανία (μέσω του «μικρού ευρώ»).

Είναι αυτό που σκέπτονται όλοι οι Γερμανοί πια, αλλά κανείς δεν τολμά (και δεν επιτρέπεται) να ξεστομίσει…

Επομένως, οι χθεσινές εξελίξεις:

--Δημιουργούν ρήξη μέσα στο ευρώ, εκεί που βολεύει το Σόϊμλπε, (με τους απείθαρχους Ιταλούς και το νότο γενικότερα)!

--Αλλά και σφυρηλατούν την ενότητα, εκεί που τον ενδιαφέρει περισσότερο (με την Αυστρία).

Και φέρνουν πιο κοντά τα σχέδιά του, με ευθύνη των αντιπάλων του.

Ας το προσέξουμε αυτό το στοιχείο – κι ας το θυμόμαστε - από δω και μπρός.

Και κυρίως να θυμόμαστε ότι οι τέσσερις ηγέτες που εμφανίζονταν ως «σύμμαχοι» του Τσίπρα στην Ευρώπη ήταν: Ολάντ, Ρέντζι, Μοσκοβισί και Σούλτς.

Ο Ολάντ είναι ήδη «φευγάτος» (δεν θα ξανά-θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος και θα έχει εγκαταλείψει την Προεδρία της Γαλλίας μετά τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς), ο Ρέντζι ήδη παραιτήθηκε, ο Σούλτζ δηλώνει ότι αποχωρεί από το ευρωκοινοβούλιο και μένει πλέον μόνον ο Μοσκοβισί, αποδυναμωμένος, χωρίς κανένα άλλο ευρωπαίο σοσιαλιστή να τον στηρίζει.

Ένα ακόμα στοιχείο από την επικαιρότητα αξίζει να προσέξουμε: Λέγεται ότι με τα «βραχυπρόθεσμα μέτρα» για το χρέος που θα μας δώσουν τώρα (εφ’ όσον κλείσει η αξιολόγηση) και με τα μεσοπρόθεσμα που θα μπουν στο τραπέζι, θα πάρουμε μια «ανακούφιση» ύψους 21,2% του ΑΕΠ ως το 2060. Προσέξτε: 21,2% του σημερινού ΑΕΠ!

Και σε όρους «Καθαρής Παρούσας Αξίας» (NPV).

Όχι σε ονομαστικούς όρους.

Δηλαδή ύψους, 38 δισεκατομμυρίων περίπου σε NPV!

Αυτό ισοδυναμεί, με κάτι λιγότερο από 23,5 δισεκατομμύρια ονομαστικό «κούρεμα».

Θα μου πεις, βέβαια. Κι αυτό «κάτι» είναι.

Να του το «πιστώσουμε» του καημένου του Τσίπρα… Αμ δε!

Ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτού, είναι ότι θα μας επιστρέψουν τα «υπερκέρδη» από τα ελληνικά ομόλογα (τα λεγόμενα ANFA’s και SMP΄s) που μας είχαν δώσει ήδη από το 2012, η Ελλάδα είχε αρχίσει ήδη να τα εισπράττει (και να μειώνει το χρέος της) το 2012 και το 2013 και τα… πήραν πίσω όταν ο Τσίπρας υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο!

Πόσα είναι αυτά; Σχεδόν 10 δισεκατομμύρια «ονομαστικά» ή γύρω στα 16 δισεκατομμύρια σε όρους «Καθαρής Πραγματικής Αξίας» (NPV).

Δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση θα υποσχεθούν σήμερα να δώσουν στην Ελλάδα, αυτά που ήδη έπαιρνε επί της προηγούμενης κυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου...

Και τα υπόλοιπα είναι μέρος μόνον, απ’ αυτά που είχαν υποσχεθεί στην Ελλάδα το Δεκέμβριο του 2012, επί Σαμαρά, (σταθεροποίηση χαμηλών επιτοκίων για μακρύτερο χρονικό διάστημα και επέκταση της «περιόδου χάριτος»).

Μέρος μόνον!

Ούτε καν το σύνολο των μέτρων ανακούφισης που είχαν δεσμευτεί τότε…

Μόνο που για να πάρουμε κάποια στιγμή στο μέλλον αυτά που μας είχαν δώσει ή μας είχαν υποσχεθεί το 2012, τώρα μας βάζουν πολύ πιο αυστηρά μέτρα λιτότητας!

Και κάτι τελευταίο (άσχετο με όλα τα προηγούμενα):

Λέει ο Μίκης Θοδωράκης, αφού ψέλνει τον «εξάψαλμο» στον Τσίπρα, για όλη την κοροϊδία του προς τον Ελληνικό λαό και για τα δαπανηρά ταξίδια του στην Κούβα με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος, ότι… και ο Σαμαράς αγόρασε πρωθυπουργικά αεροσκάφη!

Προφανώς ήταν παραπληροφορημένος ο Μίκης!

Οικτρά παραπληροφορημένος…

Η Ελλάδα έχει τρία πρωθυπουργικά αεροσκάφη. Το ένα αγοράστηκε το 1999, το δεύτερο το έτος 2000 και το τρίτο το έτος 2003.

Όλα επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ.

Κανένα δεν αγοράστηκε επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας.

Ούτε παλαιότερα (επί Πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή), ούτε πιο πρόσφατα (επί Πρωθυπουργίας Σαμαρά).

Μάλιστα στην αρχή της Πρωθυπουργίας Σαμαρά είχε ξεκινήσει η διαδικασία πώλησης ενός τουλάχιστον από τα τρία.

Αλλά δεν υπήρξε «ενδιαφέρον» από κανένα και δεν προχώρησε.

Πάντως, αεροσκάφη δεν αγόρασε ο Σαμαράς, ούτε έκανε ο ίδιος… πανάκριβες τουριστικές «εξορμήσεις» προς εξωτικούς προορισμούς για να εκφωνήσει … «επαναστατικούς επικήδειους» σε περιστάσεις που κανείς δυτικός αρχηγός κράτους δεν παραβρέθηκε.

Βλέπεται και ο Μίκης έπεσε θύμα αυτής της αρρωστημένης συνήθειας, αν θέλουμε να πούμε κάτι κακό για τον Τσίπρα, φροντίζουμε - για «ξεκάρφωμα» - να πούμε και κάτι κακό… για το Σαμαρά. Κι ας είναι παντελώς ανυπόστατο.

Όμως, αγαπητέ Μίκη, όταν κάνεις τέτοια, γίνεσαι κι εσύ χειρότερος απ’ αυτόν που καταγγέλλεις!

Κι είναι αληθινά, πολύ νοσηρή αυτή η «συνήθεια» (που την έχουν και πολλοί άλλοι, βέβαια):

Όταν θέλουν να επαινέσουν κάτι καλό που συμβαίνει, να το πιστώνουν στον Τσίπρα κι ας το έκανε ουσιαστική η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά (για παράδειγμα ξεμπλοκάρισμα της επένδυσης στο Ελληνικό ή τα περιφερειακά αεροδρόμια).

Έτσι κι αλλιώς ο Τσίπρας δεν έχει να «πανηγυρίσει» κάτι δικό του!

Μόνον αυτά που έκανε ο Σαμαράς, τα κατήγγελλε ο ίδιος όταν τα έκανε ο Σαμαράς, τα «πάγωσε» ο ίδιος όταν ήλθε στη διακυβέρνηση, τον υποχρέωσαν μετά να τα «ξεπαγώσει» και τώρα τα… πανηγυρίζει (όταν δεν τα ματαιώνει, όπως έγινε με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΣΦΑ)…

Κι όταν θέλουν να αποδοκιμάσουν τον Τσίπρα, τότε φροντίζουν να κατηγορήσουν τους «προηγούμενους» που τάχα… «έκαναν κι αυτοί τα ίδια»!

Κι ας έκαναν εκείνοι τα ακριβώς αντίθετα.

Με συγχωρείτε, αλλά όσο συνεχίζεται αυτή η αρρώστια, τόσο η Ελλάδα θα βουλιάζει. Και θα φταίει γι’ αυτό η ίδια η κοινωνία.

Που ακούει ακόμα τέτοιους καραγκιόζηδες...

Ή μήπως τους πήρε πια χαμπάρι;

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 06, 2016