Ας αφήσουμε τη φλυαρία

Καθημερινά χιλιάδες άρθρα λαϊκών (και επαγγελματιών) αρθρογράφων και συζητήσεις στα καφενεία, στους δρόμους, στην δουλειά, καταλήγουν στην ίδια διαπίστωση, στην ίδια κλάψα: «Μας εξοντώνουν». Κι εμείς τι κάνουμε; Απλά βρίζουμε και καταριόμαστε… Τι νόημα έχουν και τα δικά μου άρθρα και όλων των άλλων; Της γκρίνιας; Της εκτόνωσης; Μας λύνει κανένα πρόβλημα η γκρίνια κι η εκτόνωση; Τι νόημα έχουν όλοι αυτοί οι ατέλειωτοι διαδικτυακοί παράλληλοι μονολόγοι της οργής; Ολοι μιλάμε, αλλά κανείς δεν συζητάει με κανέναν. Σαν ταινία των Μόντυ Πάιθονς είμαστε (συγκεκριμένα την «ιστορία του Μπράιαν», που αγόρευαν με πάθος οι κουρελήδες «ρήτορες» της συντέλειας, ο ένας δίπλα στον άλλο, με έναν δύο αδιάφορους χασομέρηδες, ή και κανέναν, ο καθένας για «κοινό»).

Πως θα τελειώσει αυτή η ιλαροτραγωδία; Πότε θα αφήσουμε αυτήν την ανούσια πλέον φλυαρία και θα ξεκινήσουμε την ουσιαστική συζήτηση; Το κακό δεν ξορκίζεται· το πολεμάς με σοβαρότητα και επιμονή, αλλιώς είσαι χαμένος. Το ξέρω, ότι η ουσιώδης πολιτική συζήτηση είναι κουραστική για τους περισσότερους και μάλιστα όταν φτάσουμε να διαπιστώσουμε, ότι διαφωνούμε σε πολλά και βασικά, αλλά δεν υπάρχει άλλος ειρηνικός και δημοκρατικός δρόμος.

Βέβαια εκείνοι που θα μπορούσαν να ξεκινήσουν με ικανοποιητικό επίπεδο μαζικότητας τον εποικοδομητικό πολιτικό διάλογο (γιατί έχουν ήδη διαμορφωμένο κάποιο ακροατήριο) το αποφεύγουν με κάθε τρόπο, πλασάροντας στην θέση του ευκολοχώνευτες παρλαπίπες. Κόμματα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επαγγελματικά και ερασιτεχνικά ΜΜΕ, ΟΛΟΙ βολεύονται μια χαρά με καταγγελίες και κουτσομπολιά.

Δεν μιλάω και δεν μίλησα ποτέ για συζήτηση θεωρητική. Μιλάω για πολιτικό διάλογο επί συγκεκριμένων και τεκμηριωμένων προτάσεων. Απευθύνθηκα σε σρκετούς «φερέλπιδες», «ευφυείς», «μετριοπαθείς» μεγαλόσχημους και το συμπέρασμα είναι, ότι η «λύση» είναι να πάρουν, ή να διατηρήσουν εκείνοι την εξουσία… ΚΑΝΕΝΑΣ τους δεν θέλει, να δεσμευτεί με συγκεκριμένους όρους, συγκεκριμένο πρόγραμμα. ΟΛΟΙ τους είναι αποφασισμένοι, να συνεχίσουν την μικροπολιτική του εντυπωσιασμού και της αοριστολογίας. Ολοι τους έχουν βολευτεί μια χαρά και στην πραγματικότητα δεν θέλουν να αλλάξουν και πολλά από αυτά που καταγγέλλουν.

Μάλλον θα με θεωρούν και εχθρό τους μ αυτά που ζητάω. Να μας ανακοινώσουν προεκλογικά τους νόμους, με τους οποίους θα κυβερνήσουν; «Για τρελούς ψάχνεις ρε φιλαράκο;» Αυτό ήθελαν να μου απαντήσουν, αλλά δεν τους το επιτρέπει η κοινωνική τους τάξη… Ευτυχώς για αυτούς, ούτε οι ψηφοφόροι θέλουν να κουράσουν το μυαλουδάκι τους. Σα να λέμε: κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.

Όμως η πολυτέλεια της αφελούς αφασίας έχει χαθεί προ πολλού και δεν το ξέρουμε (γι αυτό τραβάμε, αυτά που τραβάμε). Προ ετών μου είπε ο (μακράν των άλλων) πλουσιότερος Λουτρακιώτης: «Παναγιώτη, καλύτερα να κουράζεσαι, όταν κλείνεις τις συμφωνίες, παρά όταν κάνεις την δουλειά». Σοφά λόγια ενός σχεδόν αγράμματου ανθρώπου, που ξέρει καλύτερα την οικονομία από κάθε ακαδημαϊκό παράσιτο. Το δέκατο αυτής της σύνεσης να είχαν οι καθηγηταράδες και οι «επιστήμονες» που εξόκειλαν την οικονομία και εξαθλίωσαν τον λαό, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ. Αλλά αυτούς δεν τους λογαριάζω πλέον. Τα προσωπικά τους και συντεχνιακά συμφέροντα υπερτερούν και από το δίκιο κι από την πατρίδα. Μαζί με αυτά η στρεβλή παιδεία που έλαβαν και σήμερα χρυσοπληρωμένοι διδάσκουν, αλλά και ο απύθμενος εγωισμός και αλαζονεία δεν τους αφήνουν να απεγκλωβιστούν από τα πολιτικάντικα τερτίπια.

Αν ο λαός καταλάβαινε αυτές τις απλές και σοφές κουβέντες του λαϊκού επιχειρηματία, θα άλλαζαν όλα. Οι πολιτικάντηδες, ή θα γίνονταν σοβαροί πολιτικοί, ή θα αποσύρονταν απ το προσκήνιο, για να πάρουν την θέση τους άλλοι πιο έντιμοι. Όταν ψηφίζουμε (ακόμα και στις δημοσκοπήσεις) ουσιαστικά υπογράφουμε συμβόλαιο. Διαβάσαμε τους όρους αυτού του συμβολαίου –προεκλογικού προγράμματος; Αν δεν είναι σαφείς και απόλυτα δεσμευτικοί, γιατί υπογράφουμε; Και ποιοι είναι οι απόλυτα σαφείς και δεσμευτικοί όροι ενός πολιτικού συμβολαίου; Μόνο οι νόμοι, έτσι ακριβώς, όπως θα ισχύσουν μετά τις εκλογές. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Πολλοί θέλησαν ανιδιοτελώς να ασχοληθούν με τα κοινά σε κάποια περίοδο της ζωής τους (άλλοι σε γενικό, οι περισσότεροι σε τοπικό –δημοτικό επίπεδο) και όλοι απογοητεύονται, όταν διαπιστώνουν, ότι τελικά βοήθησαν κάποια λαμόγια, κάποια παράσιτα. Θα έπρεπε να το είχαν καταλάβει από τον ευκολομάσητο καταγγελτικό «πολιτικό» λόγο, που έχουν πάντα οι πονηροί, σε συνδυασμό με τις υπεραπλουστευμένες και ανώδυνες «λύσεις», που προτείνουν και την δήθεν πολιτική βούληση, που απαιτείται για να εφαρμοστούν αυτές οι «λύσεις», την οποία δήθεν έχουν εκείνοι.

Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των πρωτοβουλιών; Ολες ξεκίνησαν από παρεΐστικες τσιπουρομεζεδοκαταστάσεις, όπου οι ευωχούμενοι συνδαιτυμόνες αποφασίζουν να κάνουν κάτι γι αυτόν τον έρημο τόπο… Πως καταλαβαίνουν όλοι, τι είναι αυτό το «κάτι», χωρίς να το αναλύουν περισσότερο, δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά όπως αποδεικνύεται, πάντα εκ των υστέρων, ούτε εκείνοι ξέρουν.

Όπως λέει και ο φυσικός νόμος του πληθωρισμού, το 99,99% αυτών των πρωτοβουλιών τις τρώει η μαρμάγκα και τελικά «βρίσκουν στόχο» μόνο όσες καπελώθηκαν από επιτήδειους, που μετουσιώνουν την ελπίδα σε λαμογιά. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της αοριστολογίας και του απαίδευτου αυθορμητισμού. Σαν παρέες εφήβων είμαστε, έτοιμοι να πούμε: «ξεκινάμε και βλέπουμε»… Για πού ξεκινάμε; Πότε θα δούμε, που πάμε; Αφού ξεκινήσουμε;

Η αοριστία είναι βούτυρο στο ψωμί των πονηρών. Εβγαλα κάλους να το γράφω πέντε χρόνια. Δεν ξέρω πιά τι να σκαρφιστώ, για να το μεταδώσω αυτό στον αποκαρδιωμένο έντιμο πολίτη. Αυτή είναι η ρίζα του πολιτικού μας προβλήματος και η λύση είναι αυτονόητη.

Τίθεται το ερώτημα, ποιος θα ξεκινήσει και πως θα στήσει αυτόν τον δημόσιο πολιτικό διάλογο, που απαιτείται για την διαμόρφωση ενός πραγματικού και σοβαρού προγράμματος εξόδου από την κρίση; Αυτοί που θα έπρεπε (κόμματα, ειδικοί, ΜΜΕ) δεν το κάνουν. Εναπόκειται λοιπόν σε απλούς πολίτες να πάρουν πρωτοβουλίες και ποιος ξέρει; Μπορεί κάποιες να ευοδωθούν.

Πιστεύω, ότι ένας τέτοιος δημόσιος διάλογος πρέπει να χτιστεί πάνω σε γενικές εισηγήσεις, όσων πάρουν τέτοιες πρωτοβουλίες. Εγώ δεν θα τολμούσα να αυτοχειροτονηθώ εισηγητής (από συστολή για τις φτωχές μου δυνάμεις) αν το είχαν κάνει οι ειδικοί και οι επαΐοντες. Όμως, τόσα χρόνια κρίσης και η μοναδική τέτοια εργασία που είδα, είναι το σχέδιο Συντάγματος της ομάδας του Μάνου (με το οποίο όμως δεν συμφωνώ και φυσικά δεν φτάνει ένα σχέδιο Συντάγματος για την διαμόρφωση ολοκληρωμένου προγράμματος).

Συμβαίνει λοιπόν το εξής παράδοξο: Εκείνοι που διεκδικούν την εξουσία (γενική, περιφερειακή, δημοτική) παρουσιάζονται γυμνοί και ανερυθρίαστοι στους ψηφοφόρους λέγοντας «Ιδού ο αραχνοΰφαντος χιτώνας μου». Η ασημαντότητα μου δεν διεκδικεί ούτε θέση διαμερισματικού συμβούλου και επιπλέον αγωνιώ και αγωνίζομαι για τον επιούσιον, αλλά παρόλα αυτά βρίσκω χρόνο και διάθεση, να κάνω την δουλειά, που δεν κάνουν όλα αυτά τα μεγαλόσχημα παράσιτα.

Εάν δεν είχε επιπέσει επί των κεφαλών μας ο Αρμαγεδώνας της κρίσης (που ήλθε νωρίτερα από ότι περίμενα) μίας κατ ουσίαν παγκόσμιας κρίσης, που απλά ξεκινάει από την Ελλάδα, δεν θα είχα γράψει κανένα άρθρο, δεν θα είχα πάρει καμία πρωτοβουλία. Πολύ περισσότερο δεν θα είχα διανοηθεί καν να προσπαθήσω τις πολιτικές εργασίες, που θα εκθέσω σε επόμενες αναρτήσεις. Παρότι είχα πλήρως διαμορφωμένες πεποιθήσεις, δεν τολμούσα να μπω στα χωράφια των «ειδικών», λογαριάζοντας μέχρι που φτάνει ο ίσκιος μου, αλλά και την γενική αδιαφορία για απόψεις σαν τις δικές μου.

Όμως η κρίση, που με «ανάγκασε» να γίνω αρθρογράφος και να ασχοληθώ περισσότερο με την πολιτική και τους πολιτικούς, μου αποκάλυψε και το μέγεθος της πνευματικής και ηθικής γύμνιας της ελίτ αυτής της χώρας. Αυτό με «ανάγκασε» να τολμήσω και κάτι ενδεχομένως υπέρτερο των δυνάμεων μου, αλλά ας έλθουν οι «ειδικοί» να μας δείξουν τις δικές τους προτάσεις. Μέχρι τότε, καταθέτω στην κρίση των αναγνωστών τις δικές μου, ελπίζοντας, ότι δίνω ένα έναυσμα, μία αφετηρία για έναν σοβαρό πολιτικό διάλογο.

Αυτή η πρωτοβουλία πιστεύω, ότι είναι πιο στέρεο θεμέλιο για ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα από τα κουτσομπολιά των «πολιτικοποιημένων» τσιπουροκατανύξεων. Ο κάθε αναγνώστης μπορεί και πρέπει να πει την γνώμη του, ιδίως όπου διαφωνεί και να ζητήσει διευκρινήσεις για όσα ερωτήματα προκύπτουν, αλλά και να προτείνει, ότι θεωρεί ότι θα ήταν καλύτερο.

Η «πολιτική μου παρακαταθήκη» συνίσταται από τρείς εργασίες. Από μία πρώτη ανάρτηση της πρώτης εξ αυτών με ψευδώνυμο, έβγαλα τα εξής συμπεράσματα: 1) Το ίδιο το μέγεθος τους επιβάλλει το «σπάσιμο» σε μικρότερα κείμενα. 2) Χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη επιχειρηματολογία, καθώς πολλά που νόμιζα αυτονόητα, δεν είναι.

Ετσι θα παρουσιάσω τις εργασίες με την σειρά που πρέπει υπό την κοινή επωνυμία του ψευδώνυμου, που διάλεξα αρχικά (ΥΕΤΟΣ) δηλαδή ΥΕΤΟΣ 1, ΥΕΤΟΣ 2, ΥΕΤΟΣ 3 κ.λ.π.. Στα πρώτα άρθρα της σειράς θα επιχειρήσω μία περιληπτική σύντμηση των τριών εργασιών, εστιάζοντας στα καυτά θέματα των ημερών, δηλαδή τα οικονομικά. Ετσι ο αναγνώστης θα καταλάβει, αν τον ενδιαφέρει, ή όχι, να συνεχίσει στην ανάγνωση των επόμενων. Φυσικά δεν θα είναι πλήρεις οι προτάσεις, ούτε επαρκώς αιτιολογημένες, γι αυτό η κρίση επ αυτών μπορεί να αρχίσει να εκφράζεται με την εξειδίκευση τους, αλλά όταν φτάσουμε στα άρθρα της εξειδίκευσης, θέλω ο αναγνώστης να μην είναι μόνο αναγνώστης, αλλά και συνομιλητής. Οποιος «χάνει» ένα άρθρο της σειράς, θα μπορεί να το βρίσκει στην θεματική ενότητα «Π. Ρέππας».

Δεσμεύομαι, να απαντήσω (ίσως όχι αυθημερόν) σε κάθε μη υβριστικό σχόλιο, όποτε κι αν γίνει. Δηλαδή, μπορεί να έχουμε φτάσει στο ΥΕΤΟΣ 9 και κάποιος να θέλει, να σχολιάσει για το ΥΕΤΟΣ 3. Ας το κάνει και ας βάλει το σχόλιο του σε οποιοδήποτε από τα κείμενα της σειράς· θα απαντήσω. Αν πάλι θέλει να επικοινωνήσει προσωπικά στο e mail: reppaspa@gmail.com

[Ενδέχεται να αναρτηθούν και άρθρα μου εκτός σειράς, αλλά φυσικά δεν θα έχουν τον τίτλο ΥΕΤΟΣ. Δυστυχώς δεν μπορώ να δεσμευτώ για την συχνότητα των αναρτήσεων, καθώς μεγάλος όγκος κειμένων δεν έχουν γραφτεί ακόμα και φυσικά έχω και ασφυκτικά προβλήματα και λίγο χρόνο να διαθέσω.]

Πολλοί από τους απογοητευμένους από τα υπάρχοντα κόμματα, πιστεύουν, ότι είναι αναγκαία η δημιουργία ενός νέου κόμματος. Γιατί ένα νέο κόμμα κι όχι πολλά, ή κανένα; Τα κόμματα, υποτίθεται, ότι είναι φορείς ιδεών. Συνεπώς πρώτα πρέπει να υπάρξουν οι ιδέες και μετά να φτιαχτούν τα κόμματα. Οποιος λοιπόν έχει ιδέες, ας τις καταθέσει, αλλιώς τι τα θέλουμε τα νέα κόμματα; Ιδια με τα υπάρχοντα θα είναι.

Προσωπικά δεν θα διαγκωνιστώ με κανέναν για καμία θέση. Πιστεύω, ότι καταθέτοντας αυτές τις ιδέες, θα έχω εκπληρώσει στο ακέραιο το καθήκον μου ως πολίτης, αλλά είμαι πρόθυμος, αν υπάρξει ανταπόκριση, να το πάω και παραπέρα. Αλλως, ας μείνουν, μήπως υπάρξει ενδιαφέρον στο μέλλον από πιο σοβαρές γενεές.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 01, 2017