Υπευθυνότητα ή εκλογές

Μετά από τα ρεβεγιόν, τις χαρές, τα πανηγύρια και την αισιοδοξία που δικαιολογημένα έχει κάθε Έλληνας πολίτης, επιστροφή ξανά στην καθημερινότητα. Καλές οι γιορτές, η λάμψη, τα φώτα, τα οικογενειακά γεύματα και οι όρκοι πίστης και αγάπης, όμως, έρχεται η στιγμή που όλα τελειώνουν και ξαναμπαίνουμε στο ίδιο τρυπάκι.

Τι θα γίνει από εδώ και στο εξής; Που θα πάει η χώρα; Πώς θα κινηθούν τα οικονομικά κάθε οικογένειας και της Ελλάδας όλης; Τι σκέφτεται επιτέλους ο Τσίπρας και η παρέα του; Θα έρθει η απαλλαγή από την καταστροφική κυβέρνηση και υπάρχει επιτέλους ελπίδα σ’ αυτό τον τόπο;

Εύλογες ερωτήσεις που εδώ και πολύ καιρό χρήζουν απαντήσεων, αλλά μπορεί και να μην υπάρχουν. Φαίνεται, ωστόσο, ότι φτάνουμε στο μη περαιτέρω. Στη στιγμή εκείνη που πρέπει να παρθούν οριστικές αποφάσεις γιατί δεν μπορεί να χάνεται κι άλλος χρόνος.

Δυστυχώς τις αποφάσεις αυτές πρέπει να τις πάρουν οι ανεύθυνοι, ούτε καν ο λαός δεν έχει τη δύναμη να το κάνει. Άλλωστε, για να λέμε και του στραβού το δίκιο ο λαός δεν έχει δικαίωμα να μιλά και να φωνάζει. Πριν από 16 μήνες έκανε την επιλογή του και ήταν η τρίτη μέσα σε δύο χρόνια. Επέλεξε να του λύσει τα προβλήματα ο Τσίπρας, ο Τσακαλώτος, η Γεροβασίλη, ο μπάρμπα Αλέκος και τόσοι άλλοι που τους βλέπουμε και αποστρέφουμε το βλέμμα μας. Στερνή μου γνώση…

Εν πάση περιπτώσει, ο Ιανουάριος που μπήκε είναι ο πιο κρίσιμος μήνας γιατί πρέπει να ληφθούν από τον Τσίπρα προσωπικά πολύ κρίσιμες αποφάσεις. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία για το αν υπάρχει στην κυβέρνηση και προσωπικά στον πρωθυπουργό ένα ελάχιστο δείγμα υπευθυνότητας και πατριωτισμού. Τώρα, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή, στη ρωγμή του χρόνου που θα έλεγε και ο ποιητής, ο Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει έστω και μια φορά πατριωτικά, αν αυτή η λέξη του λέει κάτι.

Μέσα στον Ιανουάριο πρέπει να ξεκαθαρίσει τι θέλει να κάνει. Είτε θα κλείσει την αξιολόγηση άρον – άρον και με βάση τη συμφωνία που έκανε με τους δανειστές (όσο κι αν σκούζει τώρα για σκληρούς δανειστές που δεν έχουν καρδιά) είτε θα πρέπει να αποφασίσει να πάει τη χώρα σε εκλογές.

Δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν στην ωριμότητα του ελληνικού λαού, σ’ αυτό που λέμε «αποφασίζει ο σοφός λαός». Όμως, στα αδιέξοδα δεν υπάρχει άλλη λύση από τις κάλπες, κι ό,τι ήθελε προκύψει.

Εννοούμε πως ό,τι κι αν βγάλει η κάλπη σίγουρα θα είναι καλύτερο από αυτό που ζούμε τώρα. Λιγότερη καταστροφή στην Ελλάδα θα φέρει κάποιος άλλος κυβερνήτης, είτε είναι ο Κυριάκος είτε ο… Βασίλης Λεβέντης.

Οι δρόμοι για τον Τσίπρα είναι δύο, ο ίδιος φρόντισε να ρίξει τις γέφυρες από τις άλλες οδούς διαφυγής. Είτε θα κλείσει την αξιολόγηση και θα πάμε παρακάτω είτε αν δεν έχει τις αντοχές και τα κότσια, θα πάει σε εκλογές.

Μέση λύση σημαίνει παράταση του δράματος, διαρκές «σύρσιμο» της χώρας στην αβεβαιότητα που σίγουρα θα οδηγήσει στην οικονομική κατάρρευση.

Το ερώτημα είναι λοιπόν ένα: Έχει ο Τσίπρας και η παρέα του μια σταλιά πατριωτισμό να βάλει το συμφέρον της Ελλάδας πάνω από το προσωπικό και το κομματικό;

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 07, 2017