Αγαπητοί πολίτες αυτής της χώρας...

...είναι όμορφο να παίρνεις και να δίνεις ευχές. Αλλά είναι και απατηλό. Γιατί σου δίνει την εντύπωση ότι αρκεί η καλή πρόθεση – κι όλα θα παν καλά. Δεν είναι όμως έτσι. Τη ζωή μας εμείς τη διαφεντεύουμε. Και πάει όπου την πάμε.

Μόνο που κανενός η ζωή δεν είναι ξεκομμένη από τις ζωές των άλλων. Γι΄αυτό αν σωθούμε, θα σωθούμε ως κράτος, ως σύνολο. Αλλιώς ο καθένας θα συνεχίσει να περιφρουρεί την θέση του – πρώτη η τελευταία, δεν έχει καμμία σημασία - ενώ το πλοίο, η χώρα μας, θα βουλιάζει.

Για να σταματήσει η πορεία προς τον βυθό, πρέπει πρώτα να κλείσουμε τις τρύπες στα ύφαλα, που μπάζουν νερά. Όμως προηγουμένως πρέπει να συμφωνήσουμε στο ποιες είναι αυτές. Διότι μετά από 8 χρόνια κρίσης, ενώ έχει πλημμυρίσει μέχρι και το κατάστρωμα, εξακολουθούμε να προσποιούμαστε πως δεν συμβαίνει τίποτε και κατηγορούμε τη θάλασσα που εισέβαλε στο απατηλό μας σύμπαν.

Οι τρύπες λοιπόν έχουν όνομα. Είναι πολλές και αν έπρεπε να μιλήσουμε για όλες δεν θα τελειώναμε ούτε την επόμενη πρωτοχρονιά. Γι’ αυτό θα σας μιλήσω για τις δύο μεγαλύτερες. Η πιο μεγάλη λέγεται ασφαλιστικό. Είμαστε ένα έθνος συνταξιούχων. Η διαλυμένη οικονομία της χώρας ξοδεύει περίπου 30 δισ. τον χρόνο, το 18% του ΑΕΠ της για συντάξεις, το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ε.Ε. όταν για παράδειγμα η Ιρλανδία της οποίας η οικονομία αναπτύσσεται αλματωδώς ξοδεύει λιγότερο από 8%. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων πηγαίνει σε πρόωρους, υγιέστατους και ικανότατους, δικαιούχους, στους οποίους το φαύλο πολιτικό σύστημα της χώρας έδωσε τη δυνατότητα να συνταξιοδοτηθούν ακόμα και από την ηλικία των 32 ετών, εξαγοράζοντας τις ψήφους τους. Εργαζόμενοι των 500 ευρώ καλούνται να χρηματοδοτήσουν συνταξιούχους των 1500, με αναλογία περίπου έναν συνταξιούχο προς έναν εργαζόμενο. Επιπλέον παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη υπογεννητικότητα στην Ευρώπη και μετατρεπόμαστε σε έθνος γερόντων. Δεν βγαίνουν αυτά τα νούμερα! Δεν είναι θέμα πολιτικής ιδεολογίας αλλά απλής αριθμητικής! Ούτε έχει νόημα να συζητάμε για το δίκαιο ή το άδικο όταν δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Κι επιπλέον, ελάχιστοι συνταξιούχοι παίρνουν σύνταξη ανάλογη με τις εισφορές τους. Στη συντριπτική τους πλειονότητα παίρνουν από πολύ περισσότερα έως πολλαπλάσια αυτών που εισέφεραν. Ναι, είναι άδικο το κράτος να εξωθεί κάποιον πρόωρα εκτός αγοράς εργασίας, υποσχόμενο ότι θα του εξασφαλίσει, διά βίου, πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση. Ναι, τον κορόιδεψε. Αλλά λεφτά δεν υπάρχουν.

Πώς κλείνει αυτή η τρύπα; Με δύο τρόπους. Ή με μείωση 60% σε όλους ή με κατάργηση των πρόωρων συντάξεων. Προφανώς το δεύτερο είναι το λιγότερο άδικο. Ναι, θα αναστατωθεί η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Αλλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο πολύ και στο λίγο, αλλά ανάμεσα στο λίγο και στο τίποτα. Ένας έμπειρος επαγγελματικά 50άρης, εύκολα θα βρει δουλειά, και καλοπληρωμένη μάλιστα, σε μια οικονομία που καλπάζει, όμως ένας συνταξιούχος 50άρης, σε ελάχιστα χρόνια θα γίνει ζητιάνος σε μια οικονομία που βουλιάζει.

Πρέπει λοιπόν να φτιάξουμε την οικονομία που θα καλπάζει. Αλλά υπάρχει η άλλη μεγάλη τρύπα που το εμποδίζει αυτό. Λέγεται Δημόσιο. Υδροκέφαλο, παλαιολιθικό, αναποτελεσματικό, χρονοβόρο, κοστοβόρο είναι τροχοπέδη σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια, όχι μόνο επειδή καταναλώνει τεράστιους πόρους, αλλά και επειδή για να δικαιολογεί την ύπαρξή του, επινοεί συνεχώς παράλογα σαδιστικά εμπόδια που καλείται ο επενδυτής να ξεπεράσει ως νεοσύλλεκτος σε στρατιωτικό καψόνι, ενώ σε άλλα, γειτονικά μας κράτη τού στρώνουν βελούδινο χαλί.

Το κλείσιμο λοιπόν αυτής της τρύπας λέγεται πλήρης αναμόρφωση του Δημόσιου Τομέα. Και σε δομή και σε μέγεθος και σε λειτουργίες. Έτσι ώστε να μπορεί να μεταρρυθμίζει ο ίδιος τον εαυτό του και να προσαρμόζεται στις ανάγκες της εποχής ως ζωντανός υγιής οργανισμός. Μόνο έτσι θα μπορέσει να αξιοποιήσει και τις νησίδες εξαιρετικού ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτει, τις οποίες σήμερα έχει εγκλωβίσει σε γραφειοκρατικές τελετουργίες, χωρίς νόημα και σκοπό. Είναι αυτονόητο όμως ότι το ξαναχτίσιμο του Δημοσίου με αξιοποίηση της πληροφορικής και της τεχνολογίας θα χρειαστεί πολύ λιγότερους υπαλλήλους. Τι να τον κάνεις τον κλητήρα όταν τα έγγραφα δημιουργούνται και διακινούνται ηλεκτρονικά; Η εμμονή στο ταμπού των μη απολύσεων, το μόνο που θα καταφέρει είναι να βουλιάξει ολόκληρο το Δημόσιο με άξιους και ανάξιους μαζί, με εργατικούς και οκνηρούς, με απαραίτητους και περιττούς. Το Δημόσιο θα πρέπει κάθε στιγμή και να απολύει και να προσλαμβάνει, ανάλογα με τις ανάγκες του, κρινόμενο πάντα με σχέση κόστους – αποτελέσματος.

Όμως ένα μικρό και αποτελεσματικό Δημόσιο σε συνδυασμό με την μείωση του ποσού που ξοδεύουμε για συντάξεις θα μας δώσει τη δυνατότητα να καταργήσουμε σχεδόν ολοκληρωτικά τους άμεσους φόρους και να μειώσουμε τους έμμεσους. Σκεφθείτε ότι ξοδεύουμε 8,5 δις. τον χρόνο μόνο για πρόωρες συντάξεις, όταν ο ΕΝΦΙΑ και φόρος νομικών προσώπων αθροιστικά αποδίδουν κάτι παραπάνω από 5 δις. Σκεφθείτε να ακούσετε ένα πρωί το νέο φορολογικό πλαίσιο: καταργείται ο ΕΝΦΙΑ - και ο φόρος φυσικών και νομικών προσώπων γίνεται 12% με όλα τα έξοδα να εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημα. Σκεφθείτε το κράτος να πριμοδοτούσε την ευτυχία του κάθε πολίτη, με όποιον τρόπο εκείνος επιλέγει, χωρίς να καιροφυλακτεί στην γωνία για να τον παγιδεύσει και να τον ληστέψει με το πρόσχημα των φόρων πολυτελείας ή των τεκμηρίων κατανάλωσης. Φανταστείτε πώς θα άλλαζε άρδην η σχέση πολίτη – πολιτείας! Πώς θα μεταμορφωνόταν σε μία νύχτα, το επενδυτικό περιβάλλον! Φανταστείτε τον οργασμό επενδύσεων που θα επακολουθούσε! Τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργούνταν! Το φως που θα ανέτειλε στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων που σήμερα είναι δεσμώτες στο ανήλιαγο υπόγειο της μακροχρόνιας ανεργίας!

Ξέρω ότι υπάρχουν πολλά πράγματα για να συζητήσουμε περαιτέρω. Το ποιος και πώς θα αξιολογήσει τις δομές και τους ανθρώπους του Δημοσίου, το πώς θα θωρακισθεί από την απειλή των κομματικών ιών, που πάντα θα βλέπουν το Δημόσιο ως το πεδίο άσκησης πελατειακής πολιτικής. Το πώς θα παραιτηθεί η εκτελεστική εξουσία από την διαχρονικώς προκλητική δυνατότητα να καθιστά υποχείριό της τις άλλες εξουσίες. Ή, στο θέμα του ασφαλιστικού, το πώς θα μετατρέψουμε το σημερινό προσοδοθηρικό, δήθεν αναδιανεμητικό, σύστημα σε ανταποδοτικό.

Όμως συζητώντας και πράττοντας προς αυτή την κατεύθυνση, θα έχουμε ξεκινήσει να κλείνουμε τις τρύπες. Τώρα δεν τις έχουμε ούτε καν επισημάνει.

Αγαπητοί πολίτες αυτής της χώρας,

η Ελλάδα άντεξε πολλές φουρτούνες. Μπορεί να αντέξει κι αυτή που περνάμε. Όχι όμως με ευχές. Χρειάζεται σχεδιασμό πορείας και σταθερότητα στην τήρησή της. Κυρίως όμως χρειάζεται δουλειά. Χρειάζεται ανθρώπους που θα αποδεχθούν το αυτονόητο: ότι πλούτος παράγεται δουλεύοντας. Μόνο. Ούτε απεργώντας, ούτε διαδηλώνοντας. Σας εύχομαι λοιπόν ένα ιδρωμένο, κοπιώδες, αλλά δημιουργικό και απολαυστικό νέο έτος. Νέο στις προοπτικές, νέο στις δυνατότητες, κυρίως όμως νέο στη νοοτροπία.

Θάνος Τζήμερος

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 01, 2017