Το αριστούργημα θα γίνει μια ακόμη… εταιρεία του δημοσίου;

Ένα μεγάλο έργο, μια μοναδική προσφορά από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ολοκληρώθηκε και παραδόθηκε στο ελληνικό Δημόσιο.

Το Κέντρο Πολιτισμού που θα έχει Λυρική Σκηνή, Όπερα, Εθνική Βιβλιοθήκη και πολλά άλλα, είναι μια όαση στην πίκρα που ζει ο τόπος τα τελευταία χρόνια.

Ένα έργο που ξεκίνησε σαν όραμα το 2009, η κύρωσή του έγινε το 2010, άρχισε να κατασκευάζεται το 2012 και μέσα σε 5 χρόνια δημιουργήθηκε ένα κόσμημα σε μια Ελλάδα που πιθανότατα δεν της αξίζει μια τέτοια προσφορά.

Πάνω από 600 εκατ. ευρώ έδωσε η οικογένεια Νιάρχου και μακάρι κι άλλοι πλούσιοι Έλληνες να προσέφεραν μέρος από την περιουσία τους ή τα κέρδη για να βοηθήσουν στο να ανέβει λίγο πιο ψηλά η πατρίδα.

Όμως, δεν είναι η στιγμή για ευχαριστίες σ’ αυτούς που δώρισαν αυτό το σημαντικό έργο που φέρει την σφραγίδα του Ιταλού Ρέντσο Πιάνο. Είναι η ώρα για προβληματισμό. Δυστυχώς στην Ελλάδα ακόμη και τη στιγμή που παραδίδεται ένα έργο τέτοιου βεληνεκούς, εμείς πρέπει να ασχοληθούμε με το μέλλον του. Το Κέντρο πέρασε στα χέρια του Δημοσίου και συγκεκριμένα στα χέρια του Τσίπρα και του Τσακαλώτου. Η εκάστοτε κυβέρνηση είναι ο ιδιοκτήτης με τον δωρητή να τηρεί την υπόσχεσή του ότι θα δώσει το έργο στην Ελλάδα.

Κι εκεί μας πιάνει ρίγος. Ένα Κέντρο που θα ζήλευαν πολλοί προηγμένοι λαοί, με ισχυρή οικονομία και πιθανότατα με ανώτερο σημερινό πολιτισμό, θα έχει επικεφαλής κάποιον πρωθυπουργό. Θα διοικείται από το ελληνικό Δημόσιο. Ωχ, είναι η πρώτη κουβέντα που κάποιος μπορεί να πει. Αλίμονο στο κακόμοιρο το έργο και τους δύσμοιρους τους Νιάρχους που το παραχώρησαν, θα έλεγε κάποιος άλλος.

Ο πρόεδρος του Ιδρύματος μιλώντας χθες στην λαμπρή τελετή, μίλησε για πολλά και διάφορα, αλλά αυτό που ξεχώρισε ήταν ο προβληματισμός του γιατί παραχωρείται το έργο στο Δημόσιο. Φοβούνται κι αυτοί ότι τώρα που θα μπει χέρι από την… Κολομβία των Βαλκανίων όλα θα αλλάξουν και το κόσμημα θα αρχίσει να θαμπώνει.

Είπε ο κ. Δρακόπουλος:

Μπορεί και η κάθε Κυβέρνηση, και τώρα και στη συνέχεια στις επόμενες δεκαετίες να συνεχίσει να κερδίζει το ίδιο στοίχημα, έχοντας σαν μόνο στόχο, ξεπερνώντας κομματικά, πολιτικά, ιδιωτικά συμφέροντα, το καλό του έργου για το καλό της Ελληνικής Κοινωνίας. Άμα φορέσουμε όλοι, δύσκολο καμιά φορά να χωρέσουμε όλοι στο ίδιο νούμερο αλλά όχι αδύνατο, την βαριά γαλανόλευκη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Και το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα συνεργασίας και αποτελεσματικότητας για όλη τη χώρα, αρκεί να το πιστέψουμε όλοι μας.

Είναι η αγωνία μιας οικογένειας που έδωσε τόσα εκατομμύρια για το έργο του, για την τύχη που θα έχει στα χέρια των δημοσίων υπαλλήλων που θα το αναλάβουν. Για σκεφτείτε. Ένα κομματόσκυλο πρόεδρος ή διευθύνων σύμβουλος. Στρατιές διορισμών «δικών μας ανθρώπων», ρουσφέτι όσο δεν παίρνει και στο τέλος… εγκατάλειψη. Έλλειψη σχεδιασμού, οράματος, στρατηγικής και ξαφνικά το κόσμημα χάνεται. Για να μην πούμε ότι μέχρι και οι μπαχαλάκηδες θα γράφουν στους τοίχους του αριστουργήματος καθώς θα ξέρουν ότι το δημόσιο θα τους αφήσει ατιμώρητους.

Δεν έχει να κάνει με το ποια κυβέρνηση είναι. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι το αθάνατο ελληνικό δημόσιο της ρεμούλας, της αδιαφάνειας, της κομματοκρατίας και του άκρατου κρατισμού θα κάνει πάλι το θαύμα του. Και το αριστούργημα θα γίνει μια ακόμη… εταιρεία του δημοσίου, πιθανότατα χρεοκοπημένη. Γιατί έτσι έχει μάθει η Ελλάδα. Και η πραγματική μεταρρύθμιση θα ήταν να αλλάξει το ελληνικό δημόσιο. Να λειτουργεί με κριτήρια ιδιωτικά, να μην εξαρτάται το Κέντρο Πολιτισμού από τον εκάστοτε υπουργό Πολιτισμού, από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, από τον κάθε Φίλη, Μπαλτά ή την κάθε Κονιόρδου.

Μάντεις κακών να μη γίνουμε. Αλλά όπως τα μεγάλα ολυμπιακά ακίνητα απαξιώθηκαν και χάθηκε τεράστια δημόσια περιουσία έτσι και έργα σαν κι αυτό του Νιάρχου θα καταντήσουν παιχνιδάκι στα χέρια κάποιου κρατικού κηφήνα.

Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα που έφτασε στην καταστροφή. Δε σέβεται ούτε την περιουσία της, ούτε τις δωρεές της, ούτε τον πολιτισμό της.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 24, 2017