Ε, όχι και σύμβολο της Δημοκρατίας ο Μπελογιάννης

Τυπικά είναι τα εγκαίνια του «μουσείου» για τον Μπελογιάννη στη γενέτειρά του, Αμαλιάδα. Ουσιαστικά, οι κομμουνιστές γιορτάζουν τη νίκη τους στον Εμφύλιο – αν δεν το έχετε καταλάβει...

Το τι ακούστηκε από τους επισήμους στα εγκαίνια του «μουσείου» για τον Μπελογιάννη δεν το χωρά ο νους. Μορφή που «υπερβαίνει τα όρια της Αριστεράς» χαρακτήρισε τον εκτελεσθέντα για κατασκοπεία ο Τσίπρας. Είναι, είπε, «σύμβολο για την ειρήνευση και τη δημοκρατία»! Αυτός που είχε πολεμήσει για να επιβληθεί κομμουνισμός στην Ελλάδα; Και ποια δημοκρατία, τη «λαϊκή», σαν αυτές που είχαν οι γείτονες στα Βαλκάνια και κατέληξαν να έχουν για μια ολόκληρη δεκαετία την πορνεία ως μόνο εξαγώγιμο προϊόν; Εδώ υπάρχει μια τεράστια αντίφαση, η οποία είναι φυσικό να μην ενοχλεί καθόλου τους κομμουνιστές που μας κυβερνούν. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Κέρδισαν τον Εμφύλιο το 1981, αναγνωρίστηκε η «Εαμοκρατία» στην ύπαιθρο ως «εθνική αντίσταση» και, έκτοτε, συστηματικά συγχέουν την πραγματική δημοκρατία, όπως αναπτύχθηκε στη Δύση, με τις στυγνότερες δικτατορίες που γνώρισε ο 20ός αιώνας. Επιβάλλουν σταδιακά –και το έχουν ήδη καταφέρει― τη δική τους, μεροληπτική ανάγνωση της Ιστορίας.

Εκείνο, όμως, που αδυνατώ να συλλάβω είναι η αιδήμων σιωπή της Νέας Δημοκρατίας. Μέχρι χθες το βράδυ, δεν είδα καμία ανακοίνωση να επιχειρεί, για τους τύπους έστω, να αντικρούσει τις ανοησίες. Μήπως συμφωνούν και ντρέπονται να το πουν; Τους εκφράζουν και εκείνους οι έπαινοι του πρωθυπουργού για τον Μπελογιάννη; ΄Η, απλώς, παριστάνουν ότι δεν τρέχει τίποτε, επειδή φοβούνται, επειδή τους κρατάει το μόνιμο κόμπλεξ τους έναντι της Αριστεράς; Συγγνώμη αν σας ενοχλεί, αλλά θα το ξαναπώ: η Αριστερά κέρδισε στην Ελλάδα και σήμερα την καταστρέφει, λόγω της βαριάς βλακείας της Δεξιάς. Η Δεξιά ευθύνεται για τη μεγάλη αντίφαση που δεν επιτρέπει στην κοινωνία μας να πάει μπροστά. Η Δεξιά ευθύνεται αν γίναμε μια χώρα ηλιθίων, που θα ήθελαν να έχουν κερδίσει τον Εμφύλιο οι κομμουνιστές και, συγχρόνως, θεωρούν «δικαίωμα» να απολαμβάνουν τα αγαθά του καπιταλισμού. Η δε σιωπή της Ν.Δ. στο συγκεκριμένο περιστατικό απλώς το επιβεβαιώνει. Και, τέλος πάντων, αν τόσο πολύ συγκινούνται με τον Μπελογιάννη στη Ν.Δ., ας έστελναν έναν εκπρόσωπο.

You just watch

Περιμένετε και θα δείτε. Ηταν η μόνιμη επωδός του Τραμπ κατά την προεκλογική εκστρατεία και εξακολουθεί να είναι και τώρα, όποτε μιλά στους οπαδούς του (γιατί αυτός συνεχίζει μόνος του την προεκλογική εκστρατεία...) για το έργο που θα παραγάγει η κυβέρνησή του. Θα κάνουμε αυτό, τους έλεγε, θα κάνουμε εκείνο και το άλλο, you just watch. Και, πράγματι, είδαν τη μεγαλειώδη αποτυχία της κυβέρνησης Τραμπ να περάσει από το Κογκρέσο το νομοσχέδιο για την αντικατάσταση του Obamacare, παρότι οι Ρεπουμπλικανοί κυριαρχούν και στα δύο νομοθετικά σώματα.

Η ευθύνη για την αποτυχία είναι κυρίως του ίδιου του προέδρου και οφείλεται σε εκείνο το στοιχείο της προσωπικότητάς του, που του έδωσε τη νίκη στις εκλογές, αλλά τον εμποδίζει τώρα να κυβερνήσει: την πνευματική του ρηχότητα. Τη ροπή του, δηλαδή, να υπεραπλουστεύει σύνθετα ζητήματα και να τα αντιμετωπίζει με την προχειρότητα που ταιριάζει στον ψεύτικο κόσμο της reality tv. Σχετικώς, το CNN δημοσίευσε στην ιστοσελίδα του εκτενές χρονικό της αποτυχίας, από την οποία προκύπτει η ευθύνη του Τραμπ. Υπερδραστήριος όπως είναι, ο Αμερικανός πρόεδρος συνάντησε πάνω από 120 βουλευτές, τους πιο επίφοβους, τις ημέρες που προηγήθηκαν της ψηφοφορίας, με σκοπό να τους πείσει να υπερψηφίσουν. Οι δημοσιογράφοι του CNN επικοινώνησαν με τουλάχιστον 24 από αυτούς, οι οποίοι είπαν ότι σε αυτές τις συναντήσεις ο πρόεδρος τους ρωτούσε για το ποσοστό ψήφων που έλαβε στις πολιτείες τους (ακόμη δεν μπορεί να ξεπεράσει τον θρίαμβό του...), ενώ σε ερωτήσεις των βουλευτών για επιμέρους θέματα του νομοσχεδίου δεν ήταν σε θέση να δώσει καμία απάντηση.

Στην πολιτική, η επίδραση της προσωπικότητας των πρωταγωνιστών μετριάζεται πάντα από δυνάμεις που τους υπερβαίνουν. Ειδικά στις δημοκρατίες, η βούληση του ηγέτη λειαίνεται υποχρεωτικά μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες στη λήψη των αποφάσεων: τη συζήτηση με τους ειδικούς, τη διαβούλευση με τους ενδιαφερομένους και, τέλος, τον συμβιβασμό. Αυτό ο Τραμπ, με τον τερατώδη ναρκισσισμό του, δείχνει να μην μπορεί να το αντιμετωπίσει. Είναι, άλλωστε, εβδομηντάρης και, όπως λένε οι Αμερικανοί, είναι πολύ αργά για να μάθει νέα κόλπα ο γέρικος σκύλος...

Βερσαλλίες

Προσοχή, παιδιά! Είναι πολύ επικίνδυνο να νομίζουμε ότι μαθαίνουμε Ιστορία μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές του Netflix, του HBO ή ακόμη και του BBC. Προσφάτως, με αφορμή τη συνάντηση των ηγετών Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας στις Βερσαλλίες, σχετικά με το ευρωπαϊκό μέλλον, βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ (το όνομά της δεν έχει σημασία: θα μπορούσε να ήταν η οποιαδήποτε από την Κ.Ο.) έγραψε το εξής σε άρθρο της για το γεγονός της συνάντησης των τεσσάρων: «Η επιλογή του χρυσοποίκιλτου ανακτόρου των Βερσαλλιών –από το οποίο η Μαρία Αντουανέτα προέτρεπε κάποτε τους εξεγερμένους Γάλλους που δεν είχαν ψωμί να τρώνε παντεσπάνι (με τα γνωστά αποτελέσματα για τη γαλλική μοναρχία και αριστοκρατία)– ήταν μάλλον ατυχής».

Αντιθέτως, η επιλογή δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη καθώς το ανάκτορο που έχτισε ο λεγόμενος Βασιλεύς Ηλιος έχει κεντρική θέση στο ευρωπαϊκό δράμα που οδήγησε στο πρότζεκτ για την ένωση της Ευρώπης. Στις Βερσαλλίες, στην Αίθουσα των Κατόπτρων, υπογράφτηκε τον Ιανουάριο του 1871 η ενοποίηση της Γερμανίας υπό την Πρωσία του Μπίσμαρκ. Ενα μήνα αργότερα, στο ίδιο μέρος, υπογράφτηκε και η επίσημη λήξη του Γαλλοπρωσικού Πολέμου. Μετά την ήττα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βερσαλλίες έγιναν επί δύο χρόνια το κέντρο των διαπραγματεύσεων που κατέληξαν στην περιώνυμη συνθήκη, στην οποία οφείλεται εν πολλοίς ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Αυτή την πορεία της Ευρώπης, από τη σύγκρουση προς την ενότητα, αντιπροσωπεύει η επιλογή του ανακτόρου των Βερσαλλιών.

Και κάτι ακόμη, για όσους έχουν άποψη για τις Βερσαλλίες, βασιζόμενη στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Οταν χτίστηκε το ανάκτορο (και, αν δεν κάνω λάθος, μέχρι και τον 19ο αιώνα), οι Βερσαλλίες δεν είχαν τουαλέτες. Αριστοκράτες, αυλικοί, παρατρεχάμενοι και οι υπηρέτες, τα έκαναν όπου έβρισκαν, τις περισσότερες φορές εντός του κτιρίου. Η οσμή δημόσιου ουρητηρίου ήταν η χαρακτηριστική των Βερσαλλιών...

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Δημοσίευση: Μαρτίου 29, 2017