Πάρτε λίγο Μπελογιάννη για να χωνέψετε τον Καμμένο…

Η διαχρονική νόσος της ελληνικής κοινωνίας είναι η επίφαση της ασυλίας που αισθάνεται για τις ανέξοδες ψευδαισθήσεις της.

Γι΄αυτό και οι σοσιαλιστικές εξάρσεις της εδώ και έναν αιώνα, συνεχίζονται ακόμα και σήμερα. Ίσως γιατί είμαστε ένας λαός ανιστόρητος που δύσκολα διδάσκεται, ακόμα και με το βίωμα.

Θα έφτανε βέβαια, μια επταετία κόκκινου ολοκληρωτισμού, για να προκύψει ακριβώς το αντίστροφο από αυτό που συνέβη στην Μεταπολίτευση.

Να δαιμονοποιηθεί οτιδήποτε αριστερό και να ηρωοποιηθεί οτιδήποτε δεξιό.

Αν εξαιρέσεις ότι οι κόκκινες δικτατορίες δεν πέφτουν τόσο εύκολα, όπως έπεσε η Χούντα, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο εξοργιστικό, όσο και η αριστερή παράκρουση που ευδοκιμεί μέχρι σήμερα.

Κι αυτό γιατί, στην Ελλάδα, οι ήρωες μεγεθύνονται για να εξυπηρετήσουν τις μαύρες και κόκκινες καρικατούρες τους…

Η αντίφαση πάντως είναι χαρακτηριστική: Προχθές επέστρεψε ο Πρωθυπουργός από την πραγματικότητα της Ρώμης και χθες, βρέθηκε πανηγυρικά, στο virtual reality της Ελλάδας.

Για να θυμίσει ότι τα μικρά διαστήματα του ρεαλισμού δεν είναι παρά αναγκαστικές δόσεις επιβίωσης, σε έναν κόσμο που διαπλάθεται αποκλειστικά από τις φαντασιώσεις μας.

O Νίκος Μπελογιάννης είναι μια αμφιλεγόμενη μορφή της Αριστεράς, που εκτελέστηκε και έγινε ήρωας, δια του θανάτου του.

Οπωσδήποτε, μορφή που εμπνέει -δεν έχει σημασία γιατί- και τους σημερινούς νοσταλγούς της κομμουνιστικής ουτοπίας.

Ποιος έχει διάθεση να τους κρίνει για τις ιδέες τους; Ακόμα και για τις ιδεοληψίες τους. Στις «αμαρτωλές» αστικές δημοκρατίες, όλοι έχουν δικαίωμα να πιστεύουν σε όποιον θεό θέλουν και να τον δοξάζουν χωρίς ενοχές.

Το πρόβλημα είναι αλλού: Πώς γίνεται να σε πείθει κάποιος που χθες υμνεί ένα αριστερό είδωλο και αύριο, κυβερνάει με εταίρο ένα κόμμα με ακροδεξιά σημαία;

Πώς δικαιολογείς στην αντίληψή σου, την προκλητική αριστερή ρητορική και ταυτόχρονα ανέχεσαι στρατιωτικές παρελάσεις, αγκαλιές με παππάδες, πολεμικές εμφανίσεις και ένα σωρό άλλους πολιτικούς τακτικισμούς, που ούτε η Νέα Δημοκρατία δεν τους τόλμησε, στις πιο δεξιές εποχές της;

Δεν χρειάζονται πολλές επαγωγές για να καταλάβει κανείς ποιο είναι το επίπεδο του σημερινού αριστερού ψηφοφόρου.

Στην πραγματικότητα, είναι δημιούργημα των ειδώλων του.

Έχει εν πολλοίς, όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν οι αντιπροσωπευτικές καρικατούρες που εκλέγει: Ιδεοληψία, αδυναμία αυτοκριτικής και έλλειψη αυτοεκτίμησης.

Θα έλεγε κανείς ότι είναι αρκετές μερικές δόσεις «αριστερισμού» κάθε μήνα, για να αποδεχθεί ακόμα και σύμπραξη με τη Χρυσή Αυγή που μέχρι πρότινος, ήταν έτοιμος να πυρπολήσει τα γραφεία της.

Δεν ξέρω πόσους αφορούν πια αυτοί οι αναχρονιστικοί θεατρινισμοί, που αποτελούν παγκόσμια πνευματική αγκύλωση για ολόκληρη την κοινωνία.

Σίγουρα μια καθυστερημένη μειοψηφία, που κρατάει κρυμμένο το κουφάρι του παππού για να παίρνει τη «σύνταξή» του…

Αλλά και για τους υπόλοιπους, δεν μπορεί όποτε δεν μας κάνουν το χατίρι να καταφεύγουμε στις καρικατούρες για να καθαρίσουν για πάρτι μας.

Μια ολόκληρη χώρα κινείται αντίθετα στον μονόδρομο, από τα ένστικτα και τα προπατορικά της συμπλέγματα.

Δεν είναι καιρός πια να απαλλαγούμε απ΄τα φαντάσματα;

Ανδρέας Ζαμπούκας

Liberal

Δημοσίευση: Μαρτίου 29, 2017