«Μια ματιά σου μόνο φτάνει»

Πραγματικά αισθανόμαστε μεγάλη ντροπή. Και θλίψη για μια χώρα περήφανη αλλά τόσο εξευτελισμένη τα τελευταία χρόνια. Είναι τόσο ντροπιαστικές οι φωτογραφίες που είδαμε από το Λευκό Οίκο και τη γιορτή προς τιμήν της Ελλάδας.

Και δείχνουν τόσο πολύ πως η χώρα μας έχει πέσει χαμηλά. Δείτε τις φωτογραφίες με τον Πάνο Καμμένο να περιμένει με τόση ανυπομονησία πίσω από το κορδόνι, να χαιρετίσει το ίνδαλμά του. Δείτε το βλέμμα του να περιμένει με αγωνία να αγγίξει το χέρι του πλανητάρχη, προσέξτε πώς σπαρταράει η καρδιά του σαν τα παιδάκια που βλέπουν το μεγάλο τους ίνδαλμα να είναι δίπλα τους και περιμένουν ένα χάδι, ένα αυτόγραφο.

Προσέξτε τον δουλικό τρόπο του κ. Καμμένου και τον ίδιο τρόπο του δημάρχου Αμαρουσίου Γιώργου Πατούλη. Σαν τις γάτες και τα σκυλάκια που περιμένουν από το αφεντικό μια καλή κουβέντα, ένα καλό λόγο.



Και καλά, για τον Πατούλη είναι γνωστό ότι... διακατέχεται από μία επικοινωνιακή αδυναμία, καθώς και ότι με τη σύζυγό του φιγουράρουν ως… η ελληνική εκδοχή του ζεύγους Τραμπ. Εντάξει, αυτός λοιπόν, καλά κάνει, για μια φωτογραφία ζει, για ένα… άγγιγμα καρδιάς από τον Ντ. Τραμπ.

Όμως, ο Πάνος Καμμένος; Είναι δυνατόν να περιμένει με τις άλλες… θείτσες να αγγίξει το χέρι του ινδάλματος λες και είναι ο φαν κανενός τραγουδιάρη που περιμένει τον αγαπημένο του καλλιτέχνη να του απευθύνει το λόγο; Είναι δυνατόν ο υπουργός Άμυνας της χώρας, ένας δηλαδή εκ των κορυφαίων υπουργών και ταυτόχρονα πρόεδρος του κόμματος που συγκυβερνά, να παρουσιάζει την εικόνα του ικέτη για μια φωτογραφία με το χέρι σφιγμένο; Για μια καλή κουβέντα από τον Τραμπ ή ένα μειδίαμά του; Να το κάνει τι το ενσταντανέ; Να το βάλει στο οικογενειακό άλμπουμ για να καμαρώνει όταν γεράσει;

Να το πουλήσει στους Έλληνες λέγοντας πόσο υψηλές διασυνδέσεις έχει; Να πουλήσει ότι αυτός είναι ο Έλληνας Τραμπ που θα μπορέσει στο μέλλον να κάνει την έκπληξη και να γίνει πρώτος των πρώτων; Τα επιχειρήματα δεν είναι σοβαρά, δεν υπάρχει περίπτωση να ισχύει κάτι από αυτά ή τουλάχιστον βρίσκονται στη φαντασία του Πάνου. Όμως, δεν είναι ο Καμμένος όταν πάει στην Ουάσιγκτον. Είναι ο υπουργός Άμυνας μιας περήφανης χώρας και δεν μπορεί να την γελοιοποιεί με τη στάση αυτή, ακόμη κι αν η δουλικότητα είναι στο DNA του.



Η στάση του δείχνει απλά ότι έχει διαφορετική αίσθηση και αισθητική για την Ελλάδα. Κι αυτός και ο Τσίπρας δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνουν ζήτουλες για μια στοργή και… προδέρμ. Εδώ κοτζάμ Αλέξης και βλέπει την Άνγκελα και παθαίνει… έξαψη. Ο Καμμένος θα κωλώσει που βλέπει τον Τραμπ και παθαίνει πολλαπλούς…

Η Ελλάδα έγινε μικρή για ανθρώπους σαν κι αυτούς που βλέπουν μόνο τον εαυτό τους στη φωτογραφία κι όχι τη μεγάλη εικόνα, την σοβαρή εκπροσώπηση της χώρας στις διεθνείς εκδηλώσεις. Είναι ντροπή πράγματι αυτή η αίσθηση υποδούλωσης και μας θυμίζει τους δούλους που φυλάνε το χέρι του πολυχρονεμένου τους αφεντικού.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Απριλίου 01, 2017