Μνήμη και Ρεβανσισμός!

Καμιά 40αριά χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα, υπάρχει μνημείο του Τουρκικού στρατού, εκεί που σταμάτησε η προέλαση των Ελλήνων τον Αύγουστο του 1921…

Στο σημείο εκείνο (Κάλε Γκρότο) έγινε μάχη όπου νίκησαν οι Έλληνες. Αλλά οι απώλειες και των δύο πλευρών ήταν τόσο μεγάλες, που άρχισε η σύμπτυξη των Ελληνικών δυνάμεων, η οποία ένα χρόνο αργότερα οδήγησε στην ήττα του Ελληνικού Στρατού και την Καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού…

Εκεί, λοιπόν, οι Τουρκικές αρχές έχουν στήσει περίλαμπρο μνημείο για τους νεκρούς τους. Και όχι μόνο…

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει επιγραφή του μνημείου:

--«Εδώ κείνται τα παιδιά του Τουρκικού λαού, που έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία της Πατρίδας μας! Μαζί κείνται και τα παιδιά του εχθρών μας που έπεσαν στη μάχη. Κι αυτά είναι δικά μας παιδιά, αφού το σκεπάζει το χώμα της τουρκικής Πατρίδας…»

Σκεφτείτε: οι Τούρκοι μετά τη νίκη τους τιμούν όλους του νεκρούς του Πολέμου. Ακόμα και των εχθρών τους. Ακόμα και τους δικούς μας που έπεσαν εκεί…

Εμείς στην Ελλάδα ΔΕΝ έχουμε καταφέρει ακόμα να τιμήσουμε όλους τους νεκρούς μας στον τελευταίο Πόλεμο που είχαμε την ατυχία να ζήσουμε.

Που ήταν και ο χειρότερος: Εμφύλιος…

Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο ηθικό σκάνδαλο που βαραίνει τη χώρα μας, το Έθνος μας και το λαό μας.

Το μεγαλύτερο, το πιο ανήκουστο, και το πιο αδικαιολόγητο.

Άλλοι λαοί που είχαν την ατυχία να ζήσουν Εμφύλιους σπαραγμούς, φρόντισαν γρήγορα να συμφιλιώσουν τους νεκρούς τους, πριν συμφιλιώσουν τους ζωντανούς. Έστησαν κοινά μνημεία για όλους. Απ’ όλες τις παρατάξεις. Κι από εκεί άρχισε η συμφιλίωση των λαών τους…

Εδώ δεν αξιωθήκαμε να στήσουμε κοινά μνημεία. Και γι’ αυτό δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά συμφιλίωση. Απλώς οι «νικημένοι»… ξανάγραψαν την Ιστορία!

Και οι «νικητές» το αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα…

Σε μας υπάρχουν γιορτές «Εθνικής Αντίστασης» (στο Γοργοπόταμο) και… «γιορτές μίσους» στο Σύνταγμα Μακρυγιάννη κάτω από τον ίσκιο της Ακρόπολης ή στις κορφές του Γράμμου και στο Βίτσι.

Οι Αριστεροί μονοπωλούν την «αντίσταση» και τη «θυματοποίηση»…

Οι Δεξιοί που νίκησαν τον Αριστερούς, εισπράττουν μόνο την καταφρόνια. Κι όταν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν, εισπράττουν κατηγόριες για… «μισαλλοδοξία»!

Αυτό το αίσχος δεν έχει καμία σχέση με «Εθνική Συμφιλίωση»!

Είναι αντεκδίκηση των νικημένων, που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί ηττήθηκαν και ποτέ δεν «χώνεψαν» την ήττα τους.

Οι νεκροί του δικού μας Εμφυλίου, αντί να μας ενώνουν εξακολουθούν και μας χωρίζουν. Κι αυτό, ίσως, είναι το τελευταίο που θα ήθελαν…

Το αίσχος αυτό μη το αποδώσουμε σε κανένα ηγέτη μας. Σε κανένα κόμμα…

Είναι κάτι για το οποίο φταίμε ΟΛΟΙ. Το επιτρέψαμε ΟΛΟΙ.

Το ανεχθήκαμε ΟΛΟΙ.

Και τώρα το εισπράττουμε ΟΛΟΙ, δύο γενιές αργότερα…

Χθες είχαμε τα εγκαίνια του «Μουσείου Νίκου Μπελογιάννη» στην Αμαλιάδα.

Τραγική φυσιογνωμία ο Μπελογιάννης. Και τραγικά τα χρόνια που έζησε.

Όπως τραγικές φυσιογνωμίες υπήρξαν εκατοντάδες άλλοι «επώνυμοι» πρωταγωνιστές της αδελφοκτόνας εκείνης σφαγής.

Που δεν αξιώθηκαν ποτέ τους να ιδρυθεί «Μουσείο» στο μνήμη τους.

Όπως ακόμα πιο τραγική φυσιογνωμία υπήρξε και ο Νίκος Πλουμπίδης, ομοϊδεάτης και σύντροφος του Μπελογιάννη στο παράνομο ΚΚΕ τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια…

Προσπάθησε να σώσει τον Μπελογιάννη από το απόσπασμα.

Πήρε πάνω του την ευθύνη για τη δράση του Μπελογιάννη.

Προσφέρθηκε να παραδοθεί στις αρχές και να δικαστεί φτάνει να άφηναν τον Μπελογιάννη.

Οι μετεμφυλιακές αρχές δεν δέχθηκαν το αίτημά του.

Και το Κόμμα του τον αποκήρυξε και τον καταδίκασε ως… «χαφιέ»!

Λίγο μετά την εκτέλεση Μπελογιάννη συνελήφθη και ο Πλουμπίδης.

Που δικάστηκε καταδικάστηκε και εκτελέστηκε επίσης.

Τρία χρόνια αργότερα.

Αλλά αυτός δεν έγινε ποτέ «ήρωας»!

Πέθανε αποκηρυγμένος από τους δικούς του, ως «χαφιές», ενώ το Κόμμα του διέδιδε πως είχε… «φυγαδευτεί μυστικά στις ΗΠΑ», για να εισπράξει «την αμοιβή της προδοσίας του»!

Η μορφή του Μπελογιάννη έγινε πίνακας του Πικασσό («ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»), έγινε μυθιστόρημα, έγινε κινηματογραφική ταινία, τώρα και… Μουσείο.

Ο Πλουμπίδης μόλις και μετά βίας «αποκαταστάθηκε» πολλά χρόνια μετά το θάνατό του.

Ναι, τώρα ξέρουμε – και επισήμως - ότι «δεν ήταν χαφιές»!

Μέχρις εκεί, όμως…

Και βεβαίως, το σπίτι του Μπελογιάννη στέκει όρθιο, αλλά το σπίτι του Παύλου Μελά είναι ερείπιο. Όπως κι από το σπίτι του Νικηταρά έχει μείνει ένα χάλασμα…

Αυτοί δεν φρόντισαν να έχουν ένα κόμμα πίσω τους.

Και δεν εκτελέστηκαν από τους αντιπάλους τους.

Αυτοί απλώς πολέμησαν για την Πατρίδα! Ο ένας σκοτώθηκε στη μάχη με τους εχθρούς. Κι ο άλλος πέθανε πάμπτωχος και επαίτης, ξεχασμένος από το Έθνος για το οποίο έδωσε το αίμα του όσο κανείς.

Ε λοιπόν, αυτό ΔΕΝ είναι «ιστορική μνήμη».

Είναι ιστορική στρέβλωση!

Αλήθεια, θα πούμε ποτέ ότι καλώς νικήθηκε η Αριστερά στον Εμφύλιο;

Θα το πούμε; Γιατί το χρωστάμε!

Το χρωστάμε σε όλους τους νεκρούς της εποχής εκείνης.

Και το χρωστάμε στους ζωντανούς του σήμερα. Κυρίως στα παιδιά μας…

Οι ίδιοι οι Αριστεροί, όσοι επέζησαν από τον Εμφύλιο, το έχουν πει.

Κάποιοι τουλάχιστον…

Ο Τάκης Λαζαρίδης, είχε επίσης καταδικαστεί εις θάνατον στην ομάδα Μπελογιάννη. Δεν εκτελέστηκε τότε, γιατί ήταν ανήλικος ακόμα…

Έκανε 23 χρόνια φυλακή. Και αργότερα έγραψε βιβλίο με τη συγκλονιστική παραδοχή:

--Σύντροφοι, ευτυχώς χάσαμε!

Τα ίδια και ο Χρόνης Μίσιος.

Τα ίδια πάνω κάτω και ο Λεωνίδας Κύρκος. Που λίγα χρόνια πριν κλείσει τα μάτια του παραδέχθηκε πως «με τρόμο αναλογίζεται πια, πως θα ήταν τα πράγματα αν είχε νικήσει η δική τους παράταξη» το 1949…

Υπήρξαν αριστεροί που είχαν το κουράγιο να βγουν και να παραδεχθούν πως ευτυχώς που έχασαν τον Πόλεμο τότε…

Εμείς πότε θα το πούμε καθαρά;

Η Ιστορία το έχει ήδη πει!

Το καθεστώς που επιχείρησαν να χτίσουν οι Αριστεροί τότε στην Ελλάδα, είναι ίδιο με όλα εκείνα που κατέρρευσαν κακήν κακώς σαράντα χρόνια αργότερα, σε όλη την Ευρώπη.

Βουλγαρία και Αλβανία ήθελαν να κάνουν την Ελλάδα τότε!

Χώρια που επιχείρησαν και να τη διαμελίσουν.

Η Ιστορία μίλησε για όλα αυτά.

Οι ίδιοι οι Αριστεροί μίλησαν.

Μόνο εμείς δεν τολμάμε να μιλήσουμε ακόμα.

Κι ύστερα, για τα εγκλήματα που έγιναν τότε, πότε θα μιλήσουμε;

Πότε θα πούμε ΟΛΗ την αλήθεια; Γιατί ως τώρα, λέμε τα μισά…

Το τι έγινε στη Μακρόνησο και στον Άη-Στράτη το ξέρουν όλοι πια…

Το τι έγινε στο Μελιγαλά, πόσοι το ξέρουν;

Χίλιες πεντακόσιες με δύο χιλιάδες ψυχές χάθηκαν εκεί μέσα!

Γι’ αυτούς κανένα δάκρυ, καμιά ιστορική αποτύπωση, κανένα σύμβολο μνήμης, κανένα καντήλι, κανένα Μουσείο;

Ξέρουμε πάνω κάτω πόσοι σκοτώθηκαν στο κολαστήριο του Μελιγαλά.

Δεν έχουμε ακουστά ποιοι τους σκότωσαν…

Μήπως ανάμεσά στους δημίους τους συγκαταλέγονται και «άγιοι» από το Αριστερό «Πάνθεον»;

Ξέρετε η Αμαλιάδα δεν είναι τελικά και τόσο μακριά από τον… Μελιγαλά!

Και κάποιες μνήμες στοιχειώνουν και θα στοιχειώνουν για πάντα…

Όσο τιμούμε κάποιους νεκρούς και αποσιωπούμε άλλους.

Ή πολύ περισσότερο, όταν αγνοούμε κάποιους νεκρούς και τιμάμε τους… δημίους τους, που έτυχε κι εκείνοι να σκοτωθούν αργότερα…

Η Εθνική Μνήμη δεν είναι ποτέ… επιλεκτική.

Είναι συγχωρητική, είναι ενωτική, είναι λυτρωτική - αλλά επιλεκτική ΔΕΝ είναι!

Η Εθνική Μνήμη φρονηματίζει. Με «ήττα»…

Από το φρόνΗμα! Όχι από το… «φρόνΙμος»…

Η Εθνική Μνήμη δημιουργεί φρόνημα!

Δεν μας παρακινεί να καθόμαστε… «φρόνιμα» και να καταπίνουμε αμάσητη την προπαγάνδα!

Ίσως πέρα από όλα τα άλλα δεινά μας, πέρα από τα μνημόνια και την οικονομική ασφυξία, πέρα από τη φορολογική αφαίμαξη και τη φυγή των παιδιών μας στο εξωτερικό, πέρα από την εισβολή λαθρομεταναστών και την απόπειρα βίαιης αλλαγής την πληθυσμιακής μας σύνθεσης, πέρα από το λεηλασία της χώρας μας από τους κρατιστές και τη λεηλασία της ψυχής μας από τους λαϊκιστές, το πιο φοβερό είναι αυτή η στρέβλωση, αλλοίωση, η χειραγώγηση της Συλλογικής μας Μνήμης.

Σήμερα, 68 χρόνια μετά την ήττα των Κομμουνιστών στον Εμφύλιο και 29 χρόνια μετά την κατάρρευση όλων των Κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, δεν τολμάμε να πούμε στα παιδιά μας, ότι το 1949 νικήθηκε ο Κομμουνισμός στην Ελλάδα.

Κι ευτυχώς που νικήθηκε!

Ναι, μας στοίχισε πολύ ακριβά αυτός ο Εμφύλιος.

Ναι, δεν πρέπει ποτέ να ξαναζήσουμε Εμφύλιο…

Ναι, έγιναν πολλά τότε και μετά…

Που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Αλλά ευτυχώς στη χώρα μας οι Κομμουνιστικές ιδέες ηττήθηκαν τότε.

Όπως ηττήθηκαν και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο αργότερα.

Ναι πρέπει να συμφιλιωθούμε σήμερα.

Να μην επιτρέψουμε να μας χωρίζει το αίμα που τόσο τραγικά χύθηκε...

Αλλά να θυμόμαστε, ότι δεν χύθηκε άδικα.

Ευτυχώς που νίκησαν τότε οι Φιλελεύθερες ιδέες της Πατρίδας, κι όχι οι εφιάλτες του Ολοκληρωτισμού και του προλεταριακού διεθνισμού!

Σήμερα, δεν υπηρετούμε την εθνική συμφιλίωση…

Αφήνουμε να ξαναγράφεται η Ιστορία από τη σκοπιά των ηττημένων.

Και υπηρετούμε τον δικό τους κούφιο ρεβανσισμό!

Πριν κάποια χρόνια ένας Έλληνας της Διασποράς που ζει από μικρό παιδί στις ΗΠΑ, έγραψε την ιστορία της μάνας του.

Που σκοτώθηκε από τους Κομμουνιστές τα καταραμένα εκείνα χρόνια…

Το βιβλίο του – η «Ελένη» – έγινε best seller διεθνώς.

Κι ύστερα έγινε και διεθνής κινηματογραφική επιτυχία.

Που τα… ανθρωποειδή «της Αριστεράς και της Προόδου», δεν άφηναν να παιχθεί στην Ελλάδα!

Αυτοί οι «πρωταθλητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων» απειλούσαν και προπηλάκιζαν τους θεατές μπροστά από τις κινηματογραφικές αίθουσες.

Κι εμείς το ανεχθήκαμε! Και αυτό…

Λίγο αργότερα, οι Αριστεροί έβγαλαν κι εκείνοι ένα αντίστοιχο βιβλίο: η «άλλη Ελένη»!

Την ιστορία μιας γυναίκας που σκοτώθηκε από τους αντιπάλους των κομμουνιστών, την ίδια εποχή.

Και πήραν έτσι τη «ρεβάνς» τους…

--Μία σου και μία μου!

Βέβαια η «άλλη Ελένη» δεν είχε ούτε κατά προσέγγισιν την επιτυχία της αυθεντικής «Ελένης». Αλλά ποιος νοιάζεται;

Η προπαγάνδα είχε δώσει την «απάντησή» της.

Γιατί έτσι το είδαν: Ως προπαγάνδα – και μόνο!

Δεν τους πέρασε ποτέ από το νου, πως μέσα από τις σελίδες των βιβλίων έβγαιναν ανθρώπινες ζωές, μνήμες και συναισθήματα.

Δεν τους πέρασε ποτέ από το μυαλό, πως το πρόβλημα δεν είναι να αντιπαραθέσουμε τη μία σκοτωμένη Ελένη, στην άλλη σκοτωμένη Ελένη.

Αλλά να αγκαλιάσουμε όλες τις «Ελένες»!

Και μαζί τους, όλους όσους σκοτώθηκαν σε ένα φρικτό εμφύλιο πόλεμο.

Ε λοιπόν, τέλος με όλα αυτά.

Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε την ψυχή μας, την αλήθεια μας, την υπερηφάνειά μας και την ταυτότητά μας.

Να σαρώσουμε τα ψέματα που ακόμα μας ταϊζουν.

Να παραμερίσουμε τα σύμβολα ενός διχασμού που δεν λέει να τελειώσει. Ακόμα και τώρα που έχει ιστορικά χρεοκοπήσει.

Να παραδώσουμε στη δημόσια περιφρόνηση, όσους μιλούν ακόμα για «γιορτές μίσους»!

Να εξηγήσουμε πως δεν μπορούμε να «σεβόμαστε τους αγώνες» της Αριστεράς, όταν επιδεικτικά η Αριστερά δεν σέβεται τίποτε!

Να τιμήσουμε ως Ελληνική Πολιτεία, όλους τους νεκρούς στο Γράμμο και το Βίτσι! Όλους!

Να διδάξουμε τα παιδιά μας, ότι εκεί νίκησε η Ελλάδα!

Και ευτυχώς που νίκησε η Ελλάδα τότε!

Και υπάρχει Ελλάδα σήμερα, επειδή τότε νίκησε εκεί ο Εθνικός Στρατός!

Να ανάψουμε ένα καντήλι σε όλα τα Ελληνόπουλα που σκοτώθηκαν. Όλα!

Τα σκεπάζει η γη μας κι είναι, όλα τους, παιδιά μας.

Και μαζί να τους ζητήσουμε μια μεγάλη «συγγνώμη» που τόσα χρόνια αφήσαμε αυτή τη λεηλασία της μνήμης τους από αμετανόητους ρεβανσιστές και αδίστακτους λαθρέμπορους ιδανικών.

Μια μεγάλη συγγνώμη και μια ακόμα βαρύτερη υπόσχεση:

Ποτέ ξανά!

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Απριλίου 01, 2017